Zo van die kleine dingetjes kunnen een mens soms kopzorgen baren.
Vooral als de vakantie in het verschiet ligt en die kleinigheden niet opgelost lijken te geraken.
Maar vandaag schijnt alles nog in orde te komen : Herman had nog een hoop administratie die achterop was geraakt door onze computerproblemen, ondertussen schiet zijn werk nu toch wat op.
Onze poes heeft eindelijk de rat gevangen die we al weken proberen uit de weg te ruimen : naar de pakjes vergif werd niet omgekeken, ze huisde onder de fundering van het kippenhok en tweemaal hebben we de gangen onder water gezet, maar er moet nog een andere uitweg geweest zijn.
Vanmorgen of vannacht kreeg ons Witteke die rat dus te pakken en deponeerde ze met aftrek van één poot netjes naast het terras. Rat is nu begraven en alle gangen werden nog maar eens dichtgemaakt, kwestie van te kunnen zien of ze niet nog door een eventuele andere bewoond zijn. Wees maar zeker dat ik elke dag voor ons vertrek nog ga checken of er niet opnieuw gaten zijn. Ik vond het al zo een gruwelijk idee dat die ene er was en dat we ze niet wegkregen
Een ander bekommernisje was, dat Vanessa, onze witte kip, evenals vorig jaar rond deze tijd weer broeds was. Ruim 2 weken moesten we haar meermaals per dag van het legnest halen, waarbij ze zeer heftig reageert : ze pikt verwoed in onze (gehandschoende) handen en protesteert luid als we haar willen laten rondlopen. Als we ze gewoon zouden laten zitten, eet noch drinkt ze, verliest alle pluimen van de onderkant en vermagert zeer sterk. Ze legt dan ook niet meer. Vorig jaar dacht ik er goed aan te doen om enkele bevruchte eieren van onze buurkippen eronder te leggen. Van de 3 eitjes kwam er ééntje uit. Het kuikentje was zwart en Vanessa hield het niet warm, ze duwde het telkens onder zich uit en bleef op de andere eitjes zitten. Het arme kuiken verzwakte zienderogen, toen heb ik het in een linnen zak waarin een warmwaterkruik stak gelegd, die zak rond mijn nek gehangen en er een hele dag mee rondgelopen, het kleintje met een rubberpeertje druppeltjes water gegeven en geprobeerd om het in leven te houden, maar niets hielp. Ik vond het vreselijk toen het in mijn handen doodging. Dat wou ik niet meer, daarom hebben we met alle macht geprobeerd Vanessa van het broeden af te brengen. Hier en daar hadden we al gehoord dat je zon broedse hen een koud bad moet geven
Ook dat hebben we gedaan : ikzelf heb haar -met zware rubberhandschoenen- uit het legnest getild - Pik-pik-pik!- deed Vanessa, ben ermee naar de regenton gelopen en heb haar borst en poep een minuutje ofzo in het water gedompeld. Ze scheen het nog plezant te vinden ook! Herman en ik hebben dat afwisselend enkele dagen geprobeerd, maar evengoed zat madam weinig later terug te klokken. Ik begon me zorgen te maken over hoe het nu verder moest. Onze Dries gaat niet mee op vakantie, maar die werkt natuurlijk en we kunnen moeilijk verwachten dat hij die kip meerdere keren per dag even wegjaagt
Maar geen nood ! Plots ziet Vanessa er weer normaal uit : haar dikopgezette veren liggen terug glad, de kam is wat minder fel rood, het klokgeluid dat ze maakte is weg en ze scharrelt weer lustig rond. Als ze nu nog opnieuw begint te leggen is alles weer o.k.
Ik ben een vrouw. Paz, de naam die ik kreeg bij mijn geboorte, betekent "vrede". Beter kon ik het mij niet wensen. Herman is de schat waar ik al 43 jaar lief en leed mee deel. Samen kregen wij in die tijdspanne 3 zonen, 2 schoondochters, 2 kleindochters en 1 kleinzoon . Die zijn altijd welkom in ons nest in de rand van Antwerpen. Mensen, theater, natuur en taal staan bovenaan mijn lange lijst van interesses.
