Om 8.30u zitten we aan een goed ontbijt en een uurtje later pikken we onze Vlielandse fietsen op voor een eerste tocht.
Er staat nog steeds veel wind, maar het blijft droog. In de hoofdstraat komt de dorpsomroeper per fiets een Shakespeare-voorstelling en een concert aankondigen.
Bij een vakantie hoort kaartjes schrijven, ik koop er alvast 10 om 's avonds te schrijven. Adam heeft een ander soort kaartjes gekocht : die voor de Vliehors-express, een soort grote glazen huifkar op reusachtige wielen, die de 18 km naar de westelijke punt van het eiland aflegt. Als we gisteren per boot rechtstreeks van Texel naar Vlieland waren gevaren, dan waren we op deze enorme zandvlakte aangekomen en per Vliehors-express naar het dorp gereden, nu doen we het omgekeerd. Onderweg krijgen we humoristische kommentaar en accordeonspel van Wouter, in wie we de dorpsomroeper van zoëven herkennen. Tja, er woont hier slechts 1200 man op het eiland, logisch dat je ze overal terug tegenkomt. De woestijnrit is een hele belevenis. De Vliehors is gedeeltelijk oefenterrein voor het leger, Wanneer hij ons belgisch accent hoort begint onze gids grappen te maken over een belgisch piloot die een opvallend commandogebouw foutief zou beschoten hebben het bleek feitelijk om een Deen te gaan. Nog goed dat hij niet wist dat onze Wout piloot is en hier enkele jaren geleden met alfa-jet schietoefeningen kwam doen. Voorbij het legerdomein lijkt het alleen nog een zandwoestijn, waarin slechts een reddingshutje uit 1870 hoog boven het omringende wrakhout steekt. Binnen in de drenkelingenhut laat de buschauffeur ons zien wat er zoal aanspoelt en ook hij is een spraakwaterval van grappige anekdotes.
Zoals steeds begeleid door Adams vrolijk gefluit, keren per fiets terug naar Oost-Vlieland, het enige dorp van het eiland. In de 18de eeuw is het dorp West-Vlieland in zee verdwenen, de waddeneilanden wandelen inderdaad steeds verder : verdwijnen in zee aan de ene kant, groeien aan de andere kant weer aan.
We eten een nieuw maatje aan het stalletje in de dorpsstraat. Herman wil wat gaan rusten en Tineke een koffie drinken, terwijl Adam en ik het Tromp-huys gaan bezoeken. Het is een 16de eeuws huis, ook de inrichting en bevat veel schilderijen van de de laatste bewoner Betzy Akersloot-Berg. We zien er een stomme film van 1936 over Vlieland, het is een heel aandoenlijk document, ik was er graag nog wat langer gebleven, maar om 17 uur worden we eruit gezet, want ze sluiten.
Gevieren gaan we een pannenkoek met veenbessencompote en slagroom eten in De Lickebaert en dan naar de kerk voor het concert. Net als we een plaatsje gevonden hebben op een houten bank- het concert is gelukkig nog niet bezig, normaal zou het me nooit overkomen dat mijn gsm niet afstaat- krijg ik telefoon van onze Dries. Hij heeft op ons vaste toestel voicemail met een overlijdensmelding van Nenette ontvangen. Mijn ardense mama, waar ik zoveel fijne vakanties heb doorgebracht, zal overmorgen begraven worden. Eerst dringt het niet helemaal tot me door, ik stuurde haar voor ons vertrek nog een verjaardagskaartje. Ze zou a.s.zondag 87 jaar worden, dag op dag precies 30 jaar ouder dan ik. Ik vind het erg dat ik de cirkel niet rond kan maken en naar haar begrafenis gaan ; tijdens het concert dwalen mijn gedachten voortdurend naar daar. Ik zal beslist contact opnemen met Arnaud, haar 21-jarige kleinzoon en het enige nog levende familielid.
Uit een inwonersaantal van 1200, heeft Vlieland een fijn koor van 44 zangers gevormd. De mannen mochten wat talrijker en sterker zijn, maar het geheel van het concert is heel genietbaar en de dirigent praat de verschillende stukken op een aangename, humoristische manier aan elkaar. Foto : Reddingshut op de Vliehors
Reacties op bericht (1)
12-07-2006
Oef!
Ik lijk nu een beetje op jullie broedse kip hoor Paz. Pluimen rechtop, en een rode kop. Als jij zegt "volg maar" dan bedoel je ook volgen. Voor mij was het als het wereldrecord marathon lopen verbeteren. Maar ik heb genoten van je relaas over jullie reis tot dusver. Maar als je dit ijltempo gaat volhouden, ga ik toch andere startblokken moeten zoeken. Zo'n met raketaandrijving. Ik ga even uitpuffen, dus groetjes en tot de volgende.
Ik ben een vrouw. Paz, de naam die ik kreeg bij mijn geboorte, betekent "vrede". Beter kon ik het mij niet wensen. Herman is de schat waar ik al 43 jaar lief en leed mee deel. Samen kregen wij in die tijdspanne 3 zonen, 2 schoondochters, 2 kleindochters en 1 kleinzoon . Die zijn altijd welkom in ons nest in de rand van Antwerpen. Mensen, theater, natuur en taal staan bovenaan mijn lange lijst van interesses.
