|
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
De voorbije weken was Herman zeer druk doende met de voorbereidingen van een concert, dat vrijdagavond plaatsvond in Edegem.
Studentenliederen van de universiteit van Salamanca, gezongen door Tuna-oorspronkelijk rondtrekkende universiteitsstudenten- wisselden af met gedichten van Anton Van Wilderode.
Het was een ietwat vreemde combinatie : de felle, vrolijke mannenliederen met de ingetogen, melancholische gedichten, maar de stemmige Sint-Antoniuskerk was volgelopen met toehoorders en de organisatoren mogen op een geslaagd concert terugblikken.
We hadden besloten om s anderendaags eindelijk zus haar gerenoveerde appartement in Oostduinkerke te gaan bekijken, maar voor we konden vertrekken moest er nog een oplossing gevonden worden voor een Spaanse broek. De zangers hadden hun optreden in 16de eeuwse kledij uitgevoerd en één van hen was zijn hedendaagse broek(waarin ook zijn portefeuille stak) bij het verkleden in de sacristie vergeten. Die mannen waren ondertussen naar Gent gereisd, voor een volgend concert. Zaterdagochtend werd Herman dus als redder in nood opgebeld
Enfin, na enkele telefoontjes heeft hij alles nog kunnen regelen en konden we eindelijk vertrekken. Ik moet toegeven dat het even duurde voor ik mijn goed humeur terug had, ik was boos omdat hij na alle gedane werk en moeite, toch weer een aantal kastanjes uit het vuur moest halen, terwijl hij eigenlijk zeer moe was. Ik had zó op een volledig ontspannen dag voor hem gerekend, er eens helemaal tussenuit... En natuurlijk kon ik mijn boosheid niet verbergen. Ocharme de sukkelaar : degene die het het minst verdiende kreeg van mij de volle laag. Ikke dikke spijt van mijn uitval, want daar hielp ik hem niet mee. k Weet het, ik moest blij zijn met zon dienstbare man, het was gewoon mijn instinct om hem te beschermen dat me zo liet reageren.
Eens we goed en wel onderweg waren, geraakten de rimpels evenwel gauw gladgestreken en hebben we echt van ons dagje aan zee genoten. Mijn zus en schoonbroer wachten op ons in Nieuwpoort. We vonden hun auto bij de pier geparkeerd en henzelf in Nieuwpoort-stad, dus kregen we al meteen een fikse wandeling : de pier op en af, vervolgens de mooie promenade langsheen de Ijzer, en dan tot op de markt, waar we al een aperitiefje dronken. We aten de heerlijkste paling in t Palingkot, kochten tongscharretjes voor morgen en vatten toen de terugtocht naar de autos aan.
Het was zeer kalm aan zee, ondanks het mooie herfstweer. De kerstdrukte zal volgende week wel komen.
Voor Herman was het de eerste keer dat hij het appartement in het nieuwe kleedje zag en er werd terecht bewonderd.
Zalig toch, zon eigen plek aan zee waar je altijd naartoe kan. Zeker als het zo mooi ingericht is en een schitterende ligging heeft. Zusje, haar man, kinderen en kleinkinderen genieten er dan ook heel intens van. Ze vertelden ons van alle leuke, soms heel simpele dingen, waarvan ze daar letterlijk en figuurlijk snoepen. Het doet ons dromen...
We worden vergast op champagne en zeevruchten. Feesten, feesten!
Herman en ik maken nog een kleine wandeling in Oostduinkerke en we babbelen nog tot laat na bij de koffietafel.
Op weg naar huis rijden we nog even langs Westende, even kijken naar het appartement dat wij daar hadden. We stellen verrast vast dat de voorgevel totaal gerenoveerd is, het gebouw is van 1966, maar nu lijkt het wel nieuwbouw. Zeven jaar geleden hebben we het verkocht, eigenlijk was het op mijn aandringen...dom-dom-dom, dat besef ik nu. We moesten het verhuren om uit de kosten te geraken, konden er zelf ook wel van genieten, maar de terugkerende beschadigingen door huurders aan meubilair en inrichting vond ik zo frustrerend : als wij erheen gingen moest er altijd wel iets hersteld worden en het was moeilijk om alles op te volgen omdat we in die periode ook elke zaterdag de dagbladhandel van onze middelste zoon openhielden. Herman wilde het appartement zelfs in die condities aanhouden, maar ik vond het te ingewikkeld om op die manier te beheren en dus werd het verkocht. Inmiddels zijn de prijzen voor vastgoed de pan uitgerezen, ons appartement, dat op de zeedijk lag, zou vandaag al bijna driemaal meer waard zijn. Maar gedane zaken nemen geen keer.
Het zou mooi geweest zijn, mochten we er nu nog naartoe kunnen, maar de verkoop ervan heeft ons toch een hoop praktische beslommeringen en kopzorgen bespaard op het moment dat die dingen het belangrijkst waren.
Begeleid door Tuna-muziek in de cd-speler komen we na een heerlijke dag pas na middernacht in de stille kempen thuis.
|
