De nacht voor mijn opvoering van Shirley Valentijn sliep ik haast niet, wat nogal verontrustend was, omdat ik wat koorts, zere keel en zenuwpijnen in mijn aangezicht had. xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Dafalgan bracht gelukkig verlichting en tegen de tijd dat ik naar Deurne moest vertrekken, voelde ik me plots heel wat fitter, evenwel met een miljoen fladderende vlinders in mijn buik.
De voorstelling verliep naar behoren en de reacties van de +- 50 vrouwen (en een paar mannen) waren uitbundig en zeer positief, waardoor ik me helemaal opgekrikt voelde.
Is het dan niet verbazend dat in de dooropvolgende nacht en dag, die verdomde verkoudheid met verdubbelde hevigheid terug opsteekt?
Vandaag, na nóg een nachtje van geblaf en lopende neus, is het gelukkig een pak beter.
Maar toch is het vreemd en het is niet voor het eerst dat ik dit ondervind dat wanneer er een optreden aankomt en je voelt je helemaal niet lekker, zelfs koorts hebt, je door de adrenaline blijkbaar een soort van time-out krijgt, waardoor je op een of andere manier toch kan presteren.
Als korte tijd later die denkbeeldige pauzeknop terug wordt afgezet, blijkt meestal dat het leed nog niet helemaal is geleden.
Toch lijkt het dat je op die manier vlugger geneest, dan wanneer die verplichtingen er niet waren geweest.
Enfin, die kou heeft mijn spel nauwelijks gehinderd en dat is een hele geruststelling, want dit zou mijn laatste Shirley Valentijnvoorstelling geweest zijn en ik wou er in schoonheid mee stoppen.
Dit ZOU dus de laatste voorstelling geweest zijn
Want die avond kwamen weer verzoeken om het nogmaals te spelen.
Dat is heel vleiend natuurlijk, maar Shirley Valentijn blìjft op die manier maar aan me plakken, zo lijkt het.
Ik weet nog niet wat ik ermee ga doen.
|