Gisteren hebben we ons hart nog eens kunnen ophalen aan de tuin.

Het vlaagje fijne hagel kon ons niet naar binnen jagen en dus stonden we ’s avonds moe maar tevreden onze werkzaamheden te bewonderen.

Daags tevoren hadden we een volle aanhangwagen naar het containerpark gebracht met oud, verrot tuinhout dat al jaren naast het tuinhuis lag, voor jeweetnooitwanneerheteensvanpaskomt.

Toen de kar leeg was, lieten we ze in Brecht vullen met zwarte grond, vermengd met compost, om enkele verzonken delen in het gazon op te hogen. Het mengsel moest eerst worden overgeschupt in kruiwagens. Het ruikt naar oude-boer-met-sigaar.

Herman lacht als ik dat zeg, maar even later moet hij toegeven dat die omschrijving precies bij het geurtje past.

We hebben zowat 4 m2 graszoden losgestoken, er vijf kruiwagens oude-boer-met-sigaar onder gegooid, de zoden er weer over gelegd en de kasseiborders gelijk gemaakt : zwaar werk, want zo’n kassei weegt algauw drie tot vijf kilo. Maar het ziet er nu stukken beter uit en daar kunnen we dan echt minutenlang genietend naar staan kijken.

Mijn nek protesteerde ’s avonds wel een beetje, maar dat was niet waarom ik naar de dokter ging : mijn bloeddruk moest nog eens gecontroleerd worden, want die was een half jaar geleden te hoog.

Ik gruwel van het idee om dagelijks medicijnen te moeten innemen, maar toen was het toch echt wel nodig. De dosis werd geleidelijk verlaagd en Joepie! Vanaf vandaag mag ik het pilletje helemaal laten.

Volgende maand nog eens op controle om te zien of de druk normaal blijft, maar daar reken ik op. Ik ben zeker dat het ook met mijn gewichtsverlies te maken heeft. Een reden temeer om de weegschaal goed in de gaten te houden.

In het radionieuws deze voormiddag : 2 snowboarders van rond de dertig, afkomstig uit de kempen, dodelijk verongelukt in Tirol.

Veel meer informatie was er niet, tenzij dat de families reeds op de hoogte waren gebracht.

Toch schrik ik hevig : het bericht zou op onze Dries en zijn makkers kunnen van toepassing zijn. We kwamen net thuis van boodschappen, stel je voor dat men ons nog niet had kunnen bereiken! Ik bel hem dadelijk op en kan gelukkig meteen gerustgesteld ademhalen. Hij had er zelf nog niets van gehoord en met zijn maten is alles OK.

Waarschijnlijk komt hij volgende week naar huis : terug aan het werk in dit vlakke land na ruim drie maanden in de bergen.

Onbeschrijfelijk opgelucht ben ik, dat hij en ook zijn vrienden ongedeerd zijn, maar tegelijk gaat mijn hart uit naar die twee andere families wiens wereld ingestort is.

Er is een jongen die volgende week zestig jaar wordt.

Ik weet het, iemand van die leeftijd noem je normaal geen jongen meer.

En toch kan ik deze keer moeilijk anders, want deze jarige heb ik in geen 39 jaar meer gezien. Bijgevolg is het beeld dat ik van hem heb nog steeds dat van een 21-jarige donkere reus, een knappe zachtaardige teddybeer, mijn liefje van toen ik 18 was.

De romance duurde van Pasen tot september. Toen ging ik op zoek naar bevestiging bij een andere jongen die ik interessant vond.

Dat ik de teddybeer hier diep mee gekwetst heb besefte ik wel, maar ik stond er nauwelijks bij stil, ik wilde verder : léven, dingen ontdekken, zien hoeveel ik kon bereiken, van mijn nieuwe vrijheden profiteren…

Het opgroeien als oudste dochter in een streng-katholieke, beschermende omgeving, de mondjesmaat toegestane vrijheid en het veranderen van lelijke dikke eend tot behoorlijk zwaantje hadden mij plotseling tot een geraffineerde flirt gemaakt : degene die ik wou, die kreeg ik ook.

Ondanks het schijnbaar berekenende, was ik wél altijd stapelverliefd op de jongens in kwestie en liet ik hen in de overtuiging dat zij zelf de “verovering” hadden gedaan.

Het was allemaal heel onschuldig en veel meer dan kussen is er nooit geweest, maar er passeerde op een vrij korte periode toch een aardig rijtje jonge adonissen.

Mijn ouders wisten een tijdlang niet meer waar ze het hadden met die losgeslagen dochter en toen uiteindelijk Herman op de proppen kwam, lag ik hopeloos met mezelf in de knoop, van binnen kapot van wroeging om al die vertrappelde gevoelens.

Wist ik toen veel dat mijn gedrag weliswaar wreed was, maar dat die gebroken harten ook allemaal snel genazen.

Maar ik dwaal af…Even terug dus, naar die jongen die nu zestig wordt.

Hemzelf zag ik in al die jaren nooit terug, maar heel af en toe ontmoetten wij een van zijn broers.

Toevallig zat die broer ook tussen de toeschouwers bij een van de laatste Shirley Valentijn-voorstellingen.

Enkele weken later belde die mij op met de vraag om deze monoloog nog eens te spelen voor zijn familie, ter gelegenheid van de zestigste verjaardag van … jawel : mijn oud-lief!

De bedoeling is dat het een verrassing blijft voor de jarige zelf, alle andere gezinsleden en de echtgenote van het feestvarken zijn op de hoogte en vonden het blijkbaar een goed idee.

Ik heb met plezier “ja” gezegd, want ik ben toch wel erg benieuwd om hem nog eens terug te zien.
Langs de andere kant maakt het dat nog nèt een beetje spannender dan een andere voorstelling.

Uiteindelijk werd er afgesproken dat we hem niet onvoorbereid met de voorstelling zullen overvallen, maar dat Herman en ik hem eerst gaan begroeten, dàn pas het spelplatform gereedmaken, zodat zowel de jarige als ikzelf eerst even die 39 jaar kunnen overbruggen en hij hopelijk van Shirley Valentijn kan genieten- wat toch de bedoeling is - en niet eerst moet bekomen van een Paz terug te zien die 3x ouder is dan het meisje dat hij kende.

Op paasdag is het zover.

Vijf dagen nog, om alles terug op te frissen.

Het werd een oergezellig feest gisteren.

Een huis bomvol vrienden, familieleden, buren, vrolijke vlaggetjes, geschenken, kaarten, feesttafels vol lekkers en een bar met drankjes naar ieders smaak en dorst.

Daartussenin flitsten kindjes van allerlei leeftijden binnen en buiten, de genodigden “mingle-den” er spontaan lustig op los, de tuindeuren konden openstaan en de jarige was het stralende middelpunt van heel dat feestgebeuren.

En of ze het verdiend had! Voor één keer eens niet de initiatiefnemer en gastvrouw hoeven te zijn…alleen maar genieten… Het werd haar door haar echtgenoot, kinderen en familie van harte gegund.

Ik was zowaar ontroerd toen ze met hare Zilveren-die we voortaan beter Gouden zouden noemen, gezien zijn schitterende grote verjaardagsactie- over de salonvloer zweefde in een romantische dans.

Mijn lieve vriendin  straalde, de gasten amuseerden zich van harte en de organisatoren, ondanks al hun werk en inspanningen, zagen er gelukkig uit met het succes van hun onderneming.

Over een dik jaar is ’t mijnen toer om 60 te worden…

Zoetje…zonen…zussen…broer : blogske gelezen???

In enkele van de reacties herken ik mijn eigen dromen van een jaar geleden : met je eigen huisje overal naartoe kunnen; kunnen slapen waar je maar wilt en dan nog wel in het eigen bed; niet tegen de klok moeten rijden om tijdig in je hotel aan tafel te kunnen zitten; geen kamers of zelfs geen camping hoeven te reserveren, gewoon stoppen waar je het mooi of interessant vindt…kortom : de ultieme vrijheid!

Zo dacht ik er een jaar geleden ook over en daar is niets aan veranderd, behalve dan de slotsom.

Lieve lezers, mijn optelling klopt niet.

Jawel, ik reis nog steeds zeer graag en vind dat ik tamelijk avontuurlijk en ondernemend ben, zelfs minder bang dan de meeste van mijn familieleden en bekenden.

Toen we in mei de Marlin aankochten en hem lieten verzekeren, verwonderde onze vriend/verzekeringsagent zich erover dat wij geen ervaring hadden met deze manier van reizen en toch meteen tot aankoop waren overgegaan. Laaiend enthousiast maakte ik hem duidelijk dat dit een droom van tientallen jaren was en wist voor mezelf heel zeker dat zijn voorzichtige twijfels niet de minste grond hadden.

Het is nu tien maanden, verscheidene mooie, meerdaagse uitstappen en één grote reis later.

Het is nu ook een inbraak met diefstal, een dom maar kostelijk blikschadeongeval en veel slapeloze nachten later.

Ook zonder genetisch onderzoek, weet ik nu wel zeker dat ik het zwerfgen niet bezit.

Ik ben een bange wezel : IN, MET en DOOR de camper.

Ik wil me wassen in een badkamertje waarin ik niet zeeziek word,

Niet bang hoeven te zijn dat de wc vol zit, vooraleer ik de kans heb gehad om het ergens deftig te ledigen en te spoelen.

Ik wil vanaf de eerste nacht op vakantie goed slapen,

Niet bij het minste buitengeluidje door het venstertje willen piepen, uit schrik voor overvallers of inbrekers.

Ik wil ook niet als een paria bekeken worden omdat ik met eigen huis en eten arriveer en enkel de dorpsfontein gebruik ipv de lokale economie een steuntje te geven.

We hebben in die tien maanden, oprecht waar, heerlijke momenten beleefd met de zwerfwagen, maar wat ik hierboven vernoem, weegt zoveel zwaarder; zodanig dat denken aan de Marlin mij al onrustig maakt.

Herman vindt het erg. Ik beloofde hem dat we het jaar zouden volmaken, vooraleer we zouden beslissen om de Marlin te houden of te verkopen, maar hij weet hoe slecht ik me erbij voel.

Gisteren zei hij dat we hem in mei zullen te koop stellen. Ik wou dat ik het anders kon bekijken, want Herman zelf had hem graag gehouden,  maar ik kan me alleen maar héél, heel opgelucht voelen bij die beslissing.

We zullen zeker nog enkele uitstappen in eigen land maken, o.a. de ontdekking van de Westhoek met onze Nederlandse vrienden, maar daarna hoop ik dat we onze Marlin snel voor een redelijke prijs kunnen verkopen.

Een uurtje geleden kreeg ik bericht van Herman, dat hij veilig in Genève is geland.

Alles voor acht uur ’s ochtends heet bij ons “voor dag en dauw”.

Voor dag en dauw dus, bracht ik hem al naar Wijnegem, waar hij met zijn 2 medereizigers had afgesproken om verder naar de luchthaven te rijden.

Over die luttele 14 kilometer van thuis tot Wijnegem deden wij in de ochtendspits 40 minuten.

We prezen onszelf eens te meer zalig met ons pre-pensioen, nu we aan de ratrace niet meer moeten deelnemen.

Helemaal in mijn eentje, snik-snik, was ik op een kwartiertje al terug thuis en ondervond dat “voor dag en dauw” toch ook enkele voordelen heeft : tegen de tijd dat je normaal opstaat heb je het huis al aan kant, beddegoed is verschoond en de post(van gisteren) is nagezien.

Helaas heb je dan ook uren vroeger honger.

Mijn “tussendoortje” moest er al zeer vroeg in de ochtend aan geloven en om kwart voor twaalf was ik niet meer te houden : soep en bokes! Soep en bokes, of ik scheur!!!

Tot zondag ben ik mijn eigen baas.

Ik mis mijn lief al, maar toch is het even een luxe : alleen maar aan mezelf moeten denken.

Morgen naar een gezellig verjaardagsfeest : dat zal wel lukken, ik ben er op uit, zèlfs in mijn eentje want natuurlijk ben ik daar niet alleen.

En zondag komt hij al terug.

‘k Moet er van profiteren! Toch waar zeker?

Gisteren voor enkele boodschappen naar Wilrijk :

Op zoek naar katoensatijn om een pyama voor Herman te maken.

Een confectiepyama in dat materiaal schijnt nergens meer te vinden, ook onze kinderen zochten er voor verjaardag en kerstmis al overal naar.

Vermits zijn favoriete satijnen pyama serieus sleet begint te vertonen, wil ik die uiteen halen en de verschillende delen als patroon gebruiken. De stof ervoor zou ik ongetwijfeld in het Stoffenpaleis  vinden.

...Dacht ik.... Na lang rondkijken vond ik enkel het soort zwarte satinette, waarmee men 40-50 jaar geleden de schoolschorten maakte.

Het was goedkoop, dat wel, en de stof voelde zacht en zwaar aan, maar zo’n glimmend-zwarte pyama ...ik weet niet hoor...denk dat mijn ventje het óf kinky, óf (meer waarschijnlijk) gewoon lelijk zou vinden.

Je kan in die winkel ongestoord kiezen en keuren, maar omdat ik niets naar mijn gading vond, moest ik toch hulp vragen.

Resultaat : geen katoensatijn – want dat was er dus niet – maar donkerblauw glanzend-en-mat gestreepte lakenstof gekocht. Er ging 30 percent soldenkorting af, maar ’t was toch nog 24 euro-en-een-klets. ‘k Zal maar heel goed nadenken vooraleer ik begin te knippen, ben al niet zo’n geweldige naaister...

Misschien had ik toch nog die zwarte satinette moeten meenemen ?

Na een kort ommetje langs Wout, Frauke en ons boelekes (die er super-fantastisch-lief-schattig-en-absoluut-om-op-te-eten uitzien) wilden we nog even naar Ikea voor handdoekhaakjes.

De parking stond naar goede vrijdaggewoonte tjokvol en toen we bij de ingang kwamen, was er een kleine toeloop rond twee zwarte mannen die met een brede glimlach ook onder onze neus een petitie duwden “voor vrede in Afrika en voor kinderen die slachtoffer van mijnen werden”, ik had mijn bril niet bij de hand en

hoe goed het doel ook : ik wil wél lezen waaronder ik mijn naam en handtekening zet. Ik kon zien dat de ingevulde lijst al lang was en mensen rondom tekenden gewillig. Herman, vandaag minder achterdochtig dan ik, tekende met plezier en toen vroeg die man een bijdrage aan hem, het bedrag werd naast de handtekening ingevuld : “Twintig euro, dertig, vijftig..?” “Tien euro zal wel goed zijn zeker”

antwoordt Herman en tegen mij : “Maar...oei, schat, ik heb niks op zak, geeft gij eens...(terwijl ik in mijn portemonnee graai, waar de petitie-man in komt meegluren)...10 euro”

Ikke : “Huh???”

Hij : “Hebt ge me niet verstaan? : 10 euro”

Ik slik en haal een biljet van 10 tevoorschijn, de petitieman trekt het bijna uit mijn hand en bedankt vrolijk terwijl hij naar een volgende klant snelt.

Wij wandelen een beetje beduusd de winkel binnen en ik vraag aan Herman voor welke organisatie dit eigenlijk was, of hij gelezen heeft wat er op die gele lijsten stond... Hij weet het niet.

Raar hoor, mijn altijd zo nuchtere boekhouder heeft zich door al die vrolijkheid en getater laten overdonderen. We hebben ineens allebei het gevoel dat we zijn opgelicht.

“Zal ik het toch maar even aan de info melden, dat die mannen daar staan, en of ze er hier wel weet van hebben?”

Als hij het effectief gaat vertellen bij de info, zegt de dame : “Oh! Staan die negers er weer, In orde, bedankt voor het melden, ik laat er iemand naartoe sturen. Wilt u uw geld terug?”

Ik wil Ja begot ! roepen, maar Herman zegt nee, en dat het nu eenmaal gebeurd is.

Ze hebben hem precies gehypnotiseerd, zo lijkt het wel.

Ik daarentegen, wil geen oplichters sponsoren...

Verdomme toch!

Mijn winkelgoesting is helemaal over.

En die haakjes hebben we ook niet gevonden.

                      2002 2005

Deel 4 : Vette en magere jaren

Ik werd zo mogelijk nog verlegener dan ik al was, durfde zelfs geen winkel meer binnengaan en voelde mij alleen thuis nog veilig voor afkeurende en kritische blikken.

Als mijn ouders, broers en zussen ergens naartoe reden of op familiebezoek gingen, koos ik ervoor om thuis te blijven en voor mijn 13 jaar jonger zusje te zorgen.

Dat in mezelf gekeerd zijn, maakte dat ik er nog lomper en plomper uitzag dan ik al was en dat besefte ik wel, maar ik durfde gewoon niets.

Naar de meisjeschiro ging ik nog wel, tijdens mijn ziekte had ik ook vaak bezoek gekregen van de leidster en mijn vriendinnetjes van de jeugdbeweging, maar wanneer er volksdans gedaan werd, haakte ik af : mijn lichaam laten zien en bewegen, dat kon niet, daarvoor schaamde ik me er te erg voor.

Mijn ouders probeerden me wel te stimuleren om allerlei activiteiten mee te doen, maar bij de minste druk klapte ik dicht.

Toch ging ik die zomer mee naar Zwitserland met het ziekenfonds, Jeske mocht -een jaar te vroeg-, samen met mij mee. Ik hield van de bergen en de omgeving, maar ik haatte het kamp en het gebrek aan privacy.

Ik werd voortdurend hartstochtelijk verliefd op onbereikbare mannen, die van niets wisten, ik hield mijn verliefdheden trouwens voor iedereen geheim, schreef er dagboeken van vol en voelde me diep ongelukkig over mijn uiterlijk.

Mijn ouders beschermden me. Als Moeke nog maar een zweem van kritiek van iemand anders op mijn zware lichaam bespeurde, ging ze systematisch in de verdediging. Ze troostte me ook, dat het vanzelf zou beteren, toen ik vroeg of ik geen pillen kon nemen om te vermageren.

Zij informeerde bij onze huisdokter, maar die was zich toen al zeer bewust van het gevaar voor anorexia op mijn leeftijd (niet dat ik dat woord toen heb horen vallen) hij wilde in elk geval niets voorschrijven of speciale dieten laten volgen, misschien ook wel omdat ik nog lange tijd nadien hartruis had.

Ik mocht evenmin zware turnoefeningen doen, met als gevolg dat de turnlerares me vaak nijdig liet voelen dat ik beter “wat meer moeite zou doen”, zodat ik slanker zou worden.

Ik was groot, dik en onzichtbaar, dat laatste was mijn hartsgrondige keuze en dat wilde ik blijven tot de dag dat ik toonbaar zou zijn.

Van dat moment droomde ik zowel overdag als ’s nachts.

Toen ik 17 was, werden eindelijk mijn keelamandelen verwijderd.

Het scheen de hoogste tijd, die totaal verziekte amandelen waren de bron van mijn reuma en al de miserie die dat had meegebracht.

De operatie gebeurde onder lokale verdoving, ik kon alles horen wat de specialist tegen onze huisdokter zei, die de operatie bijwoonde. “C’est du cuir vivant!” hoorde ik de chirurg zeggen (het is levend leder) . Ik dacht in paniek  och, lieve god, ze gaan die er toch wel uitkrijgen zeker, ik lig hier nu precies al te stikken!

Tegenwoordig houden dokters toch meer rekening met de gevoelens van hun patiënt en zouden hen geruststellen ipv te beangstigen.

Maar goed, die amandelen gingen er onder nog meer commentaar over hun ontzagwekkende toestand uiteindelijk toch uit. Na twee dagen ziekenhuis mocht ik terug naar huis, de oorpijn die ik na de ingreep had, staat nog steeds in mijn geheugen gekerfd.

Vanaf toen begon mijn gewicht stilaan te normaliseren en toen ik na een chirokamp thuiskwam, waarop we uren en dagen de Sirtaki dansten, begon men op te merken dat ik slank werd.

Ik was dol op de Sirtaki! Jes en ik kochten het plaatje met de muziek van Zorba, zetten onze draagbare platenspeler in de tuin en stonden die hele zomer buiten te dansen. De koekjes bij de thee werden gerantsoeneerd en ik telde mijn boterhammetjes, terwijl de kilos er begonnen af te vliegen.

Toen ik mijn laatste humaniorajaar aanvatte, oogste ik bewonderende blikken van de turnlerares en openlijk lovende commentaar over mijn turnprestaties.

Ik vergaf haar vroegere ongevoeligheid en kon alleen maar gelukkig zijn. Ik had een heel nieuw, mooi omhulsel gekregen, dat geen pijn meer deed, één dat me vreugde bezorgde en deugddeed als ik ermee bewoog.

Tot mijn grote verbazing en blijdschap begonnen jongens mij nu op te merken en vanaf mijn 18^de mocht ik af en toe eens op zaterdag naar de dansavond van de jeugdclub.

Een hartelijke Nieuwjaarszoen!

Deel 3 : DIK

Zelf had ik het nog niet echt door, ik kon mezelf in de lavabospiegel slechts tot net onder mijn schouders bekijken en in de rest van mijn lijf was ik niet geinteresseerd. Ik droeg dag en nacht pyama’s en zag mezelf niet veranderen.

Toen ik een maand of twee thuis was, begon men toch een beetje ongerust te worden dat ik achterop zou geraken op school.

Een paar leraressen waren bereid om thuis enkele inhaallessen te komen geven.

Toen de lerares wiskunde me terugzag, viel haar mond open van verbazing. Ze riep botweg :“Amai Paz, gij zijt DIK geworden!”

En ik hàààtte wiskunde tevoren al....

Van heel die les heb ik niet veel meer gehoord, haar uitroep bleef door mijn hoofd galmen.

Ik ging op de badkamerweegschaal staan.

Net voor ik ziek werd, woog ik 54 kg, bij 1,67m, drie maanden later was er 20 kg bij!

Ik was geschokt, maar er vielen mij buiten die harde kussens op mijn heupen weinig verschillen op.

De dokter die wekelijks langskwam, zei dat dit voornamelijk het gevolg was van de cortisone en dat het er spontaan zou afgaan, eens ik terug op de been zou zijn.

De maanden bedrust vond ik best wel aangenaam, de bezoeken aan het ziekenhuis voor bloedprikken en vooral dan de electrocardiograms vond ik vreselijk!

Voke bracht me er altijd met de auto naartoe

Niet dat het pijn deed, was het dat maar!

Nee : je moest er met je bovenlijf bloot.

Dat die dokter daar die ongewenste witte bollen op mijn torso moest zien, was één ding; dat die dokter vervolgens tegen Voke zei dat hij gerust bij het onderzoek mocht blijven, was wat anders...die schaamte...

Ik denk dat Voke mijn gêne voelde, want hij maakte zwak bezwaar dat het niet hoefde, maar de dokter drong aan.

Niemand vroeg mij of IK dat wel goedvond.

Ik heb het voke nooit gezegd, maar ik was in stilte dankbaar, dat hij later spontaan in de wachtkamer achterbleef als er weer eens een ECG moest gemaakt worden.

Bij het bloedprikken bleef hij er wel bij en zei dat ik maar naar hem moest kijken en niet naar de spuit, terwijl ze bezig waren, omdat ik bij een van de vorige beurten duizelig was geworden.

Toen de Paasvakantie voorbij was, mocht ik weer naar school.

Ondanks mijn luilekker leventje snàkte ik ernaar om terug te gaan, die vele andere gezichten terug te zien, o wat hield ik van al die kinderen die ik zou weerzien!

En buiten kunnen komen zonder naar een ziekenhuis te moeten, ik keek ernaar uit als naar een groot feest....

De ochtend van mijn eerste nieuwe schooldag was als een verrijzenis : in de auto stappen en onderweg stomverbaasd zijn over de explosie van lente overal !

De school ligt  tegenover het Steytelinckpark in Wilrijk. Toen ik het de laatste keer zag, was dat park kaal en kleurloos, nu, maanden later,  waren er duizend schakeringen van groen! En die heerlijke geuren....ik werd er gek van.

Mijn hart sprong bijna uit mijn borst van vreugde en ontroering. Ik voelde mij nooit eerder zó levend.

Mijn haar was in die tijd hard gegroeid en ik kon er 2 leuke lage staartjes in maken, ik hoopte stilletjes dat de meisjes op school ze zouden bewonderen. Ik verwachtte ook dat ze even blij zouden zijn om mij te zien, als ik hen.

En ja, de meesten waren vriendelijk, maar ik voelde hoe ze me als een vreemde bekeken, in hun ogen was ik een ander mens geworden : mijn gezicht was pafferig, mijn omvang was ineens met bijna de helft vermeerderd en hun verdoken blikken en gefluister vielen mij nog altijd meer op dan mijn eigen transformatie.

Tot ik voorbij een grote spiegel liep, dacht dat er mollige vrouw op me toekwam en me realiseerde dat ik die matrone was, mijn veertienjarige, onzekere zelf.

Vanaf toen was ik dik.

Zaterdagochtend.

Tok-tok-tok op onze slaapkamerdeur...

Binnen!

Jade duwt de deur open, terwijl ze een dienblad in evenwicht houdt :

“Goeiemorgen Papie en Mamie : ontbijt op bed!” glundert ze.

Een aandoenlijk zicht, die dikke ongelijke sneden, we kunnen ons voorstellen met hoeveel moeite ze die met een gewoon tafelmes heeft gesneden (en godzijdank niet met de snijmachine), beleg apart erbij en twee “servetjes” van keukenpapier, waarop smakelijk papie, smakelijk mamie met dikke viltstift geschreven.

Voor Papie een kop halfvolle melk en voor Mamie een kop magere, zegt ze.

We zetten ons bed in zitstand en Jade staat er trots op te kijken; voor zichzelf heeft ze niets bereid. Gelukkig zijn er meer dan genoeg van die dikke sneden en voor een homp met honing installeert ze zich op onze voeten, weggezakt in het dons.

We zitten gezellig met ons drietjes te smikkelen, te kruimelen en te morsen in het donsdeken.

Momenten om te koesteren....

Zaterdagnamiddag.

Wout heeft gebeld dat hij met Frauke en Maura is thuisgekomen, Dario zal ook gauw gebracht worden en ze verwachten ons met Jade.

Nog even in bad, haartjes wassen, koffer pakken en daar gaan we.

Het is een hartverwarmend zicht, de familie is nu compleet.

Ons kerstkindje ligt zalig te slapen en Dario geeft grote zus Jade een blije knuffel, legt zijn hoofdje zachtjes tegen haar wang terwijl de volwassenen ontroerd toekijken.

Maura doet het fantastisch...ze viel na de geboorte geen grammetje af en weegt nu, vier dagen later, al 280 gram méér. Haar altijd reeds slanke mama zal geen lijnproblemen hebben en zelf stevig mogen eten om dit gretig kindje baas te kunnen!

Als we vertrekken krijgen we nog een heel innige knuffel van Jade, ze fluistert in mijn oor : Mamie, ik vond het echt heel fijn bij jullie.

Herman en ik rijden met een intens gelukkig gevoel terug naar huis.

We hadden gelijk met onze premature kerstviering op 17 december, anders was er niks van gekomen !

Zoals steeds werd kerstavond zelf bij mijn ouders doorgebracht, waar we meestal met een goeie dertig zijn.

Frauke was die dag “uitgerekend”, voelde zich niet te best omwille van een zware verkoudheid die maar bleef hangen en bleef daarom thuis met Dario.

Niets wees er echter op dat het nog een kerstekind zou gaan worden, maar vroeg in de Kerstmorgen kregen we bericht dat het waarschijnlijk toch die dag zou gebeuren.

Jade was na het feest bij Moeke en Voke al mee met ons gekomen en Dario ging bij Fraukes ouders logeren.

Om halftwee tuimelde mooie kleine Maura de wereld in. 

Jade is heel blij met haar nieuwe zusje en Dario, net 16 maanden, lijkt er ook dol op te zijn, gezien zijn reacties : zijn hoofd op haar buikje leggen, willen aaien, wijzen naar het wiegje: “Dit! Dit!” - en ook wel op de zijkant van het plexi ziekenhuisbedje kloppen... het zal uitkijken worden met die peuter!

Zaterdag komt het hele uitgebreide gezin thuis.

Tot zolang logeert Jade bij ons en we genieten er samen van. Ze is nu negen jaar en zo’n zalig kind in deze periode : groot genoeg om er aangenaam gezelschap aan te hebben en klein genoeg om nog écht als een kind te kunnen spelen.

Vandaag heeft ze samen met twee buurjongetjes uren in onze tuin gespeeld : haar “huisje”,- een grote nis tussen een groep coniferen- moest helemaal opgeruimd worden en heringericht.

Die twee kleine jongens aanbidden haar en sloven zich uit om haar minste wens in te willigen! Ik had er geen kind aan...aan geen één van de drie trouwens, terwijl die broertjes in de buurt weleens de Daltons genoemd worden.

Alles loopt op wieltjes, Jade is lief, gehoorzaam en blij, tot er vanavond ineens een donkere wolk opsteekt : het bed van Dries, waar ze nu in mag slapen, vindt ze plots “eng”.

 Een buitenstaander zou dan denken dat er akelige dingen in die kamer te zien zijn, maar het tegendeel is waar, het lijkt wel een kloostercel: Effen crème muren, lichtgrijze, bijna witte meubeltjes en als enige decoratie : 3 staanders met gitaren en één poster van snowboarders.

Het bed staat in een nis, met een iets lager plafond, je zou het een alkoof kunnen noemen, ik dacht dat ze het daar eerder knus zou vinden, maar nee... Jade  verlangt naar “haar” kamer : de logeerkamer op de mansarde boven de garage, hoewel het daar nu heel wat kouder is dan in de andere kamers.

Hoe kan een grootmoeder aan zo’n smeekbede weerstaan... Dus wordt de Warme Jef gevuld en al in bed gestopt, haar knuffels en een extra dekbed van de ene kant van het huis naar de andere verhuisd en ons kindje is terug gelukkig.

    Maura
25 december 2007 13u30
3,010 kg 50 cm
Rozig, gezond en prachtig

In het tweede middelbaar liep het fout... Wekenlang al had ik zeer pijnlijke knieën. Thuis dachten ze –begrijpelijk - dat het groeipijnen waren, maar het werd zo erg dat ik niet meer normaal de trappen naar de slaapkamers op of af kon.

De enige manier om mijn kamer op de tweede verdieping te bereiken was : op mijn achterste gaan zitten en zo mezelf trede per trede naar boven hijsen/naar beneden laten glijden.

Er werd een bloedstaal genomen, ergens begin december.

Enkele dagen later op een woensdagnamiddag - ik herinner me dat ik me redelijk goed voelde en met mijn zussen in de tuin speelde-, riep moeke me naar binnen.

De huisdokter zat daar en ze keken allebei bezorgd.

Het bloedonderzoek toonde acuut gewrichtsreuma aan : een gevolg van mijn vele jaarlijkse keelontstekingen.

Ik moest direct gaan liggen, dokter beluisterde mijn hart en longen en stelde hartruis vast. Tot wanneer mijn bloed terug in orde zou zijn, moest ik het bed houden.

Eigenlijk vond ik dat wel tof : als ik niet bewoog, voelde ik geen pijn, ik hoefde geen examens te doen, mocht een poosje niet naar school...

Ik werd overdag languit op de sofa in de living geïnstalleerd, werd vertroeteld met allerlei lekkers, verslond stàpels boeken of lag half-zittend te tekenen, tekenen, tekenen...

Elke dag kwam de wijkverpleegster een penniciline-inspuiting geven en tweemaal per week een cortisone-prik. Meestal vond ik die prikken niet erg, behalve wanneer er precies niet veel plaats meer was om nog ergens pijnloos een naald in te ploffen, ik kreeg op elke heup een dik beenhard kussen en zelfs jaren later verdroeg ik nog niet dat iemand me daar aanraakte.

Ik was nu bijna veertien en op zekere dag kwam moeke thuis van de markt met een beha. Hij was van zachtgeel nylon met een wit randje, wel schattig eigenlijk, maar ik moest dat ding niet! Net zoals ik geen borsten wou, maar die waren nu wel héél prominent aanwezig. Moeke vond dat ik nu echt wat steun kon gebruiken, dus trok ik die beha uiteindelijk toch maar aan, vond het geen steun maar een hinderlijk ding waar ik nu voor de rest van mijn leven toe veroordeeld was en ik schaamde me vooral diep, toen ik hem aan voke moest laten zien, toen die van zijn werk kwam. 
                                                                (wordt vervolgd)

Op 26 juni 1949 mochten Belgische vrouwen voor het eerst deelnemen aan parlementsverkiezingen.

’t Moet zijn dat ik dat absoluut wou meemaken, want nauwelijks een dag eerder trok ik voor de allereerste keer mijn keel en oogjes open.

Dat was wel een beetje misrekend, want niet alleen vonden ze mij toen nog veel te jong om te gaan stemmen, ik verbrodde het meteen ook voor ons moeke, die uitgeteld in ’t moederhuis lag en dus zèlf haar eerste stembeurt moest laten voorbijgaan.

Volgens de mondelinge overlevering was ik een mager, uitgerekt, onaantrekkelijk boeleke van 51 cm en 2kg800; zwaar geschalodderd door “de ijzers”, een boreling die zonder aarzeling in de categorie “gestroopt konijn” werd geclasseerd.   

In den beginne was ik dus .... MAGER !

En dat bleef ik.

Het eerste jaar althans.

De bezoeken aan het “kinderheil” bezorgden ons moeke een schuldcomplex : borstvoeding wou niet lukken en flesvoeding verdroeg ik niet.

De opmerkingen in het controleschriftje logen er niet om : het kinderheil gaf moeke keer op keer slechte punten.

Ten einde raad kwam ze met mij bij Dokter Van Heule terecht, een kinderarts die toen naam begon te maken. Hij schreef het wondermiddel, karnemelk van Lacsoons voor en ziet : Paz begon te eten !

Tegen mijn eerste verjaardag was ik “de kwaaien uit” en dat was maar goed ook, want enkele dagen later werd ons Jeske al geboren, een zusje dat slechts luttele maanden melk dronk en zover mijn herinnering strekt, al van op peuterleeftijd zwarte koffie. Jeske is tot op vandaag mager gebleven.

Ik kreeg de smaak van melk te pakken.

Tot mijn 12^de walgde ik van koffie... De blikken drinkbussen die met half koffie-half melk-en-een-suikerklontje werden gevuld, omdat het drankje anders zuur zou worden op de speelpleinen waar we ’s zomers naartoe gingen, vond ik ver-schrik-ke-lijk smaken.

Thee was iets voor bij ’t vieruurtje : alleen te doen met suiker, citroen en een petit-beurre’ke of een marieke.

Een vieruurtje was trouwens eerder uitzondering dan regel, het was meer een gezellige tractatie voor bijzondere gelegenheden. Van dat occasionele petit-beurre’ke zou ik dus niet dik kunnen worden.

Op mijn 12de was ik een hoog opgeschoten, slanke en doodverlegen plechtige communicant.

1961-62 : Naar de 6^de Latijnse in Sint-Ursula : de enige ronde uitstulpingen aan mijn

lang, houterig lijf waren de beginnende borsten, die ikzelf liefst van al onzichtbaar had gemaakt.

Ze zaten immers in de weg om de jongens-filmrollen te spelen, die ik in mijn hoofd had...

Alleen in mijn hoofd ja, te verlegen als ik was, om zelfs nog maar op een normaal stemvolume te spreken, behalve dan bij ons thuis.

wordt vervolgd

Precies een week geleden vierden wij ons eigen kerstfeest met kinderen en kleinkinderen.

Héérlijk is dat...

Niet alleen het feit dat we samen waren, maar zeker ook omdat wij Kerstmis meer dan een week vóór de officiële datum konden vieren.

Daar zijn heel wat pro’s voor aan te voeren :

Het is in de eerste plaats overal zeer kalm om boodschappen te doen, zo tussen Sinterklaas en Kerstmis in, zowel voor de inkopen voor het diner, als voor de cadeautjes.

Ten tweede krijg je niet dat gevoel van teveel eten, drinken, pakjes en drukte binnen een veel te korte periode.

En ten derde : iedereen is vrij, ongestresst en vooral : nog onbevallen.

Want ja, ons Frauke draagt nog steeds fier haar ronde buikje. Ondanks een hardnekkige verkoudheid en een vinnige Dario die haar voortdurende aandacht en energie vraagt, maakt ons derde kleinkind voorlopig geen aanstalten om zijn/haar knusse plekje te verlaten.

Ik denk dat het een wijs baasje is (of meidje, maar dat kan ik me vreemd genoeg zo moeilijk voorstellen; Dat deze baby een meisje is, zou samen met de naam de grootste verrassing zijn).

Een wijs kindje is het dus wèl : wachten tot mama haar verkoudheid kwijtraakt en zo meer adem krijgt...Nu ook zijn/haar papa weer wat beter op de been is na pijnlijke weken met een geknelde zenuw, verwachten wij dat dit boeleke een grootse entree zal maken op kerstavond, zoals altijd al werd voorspeld.  

Ook als we Dries bij onze kerstviering wilden hebben, moesten we er wel zo vroeg aan beginnen. Onze jongste vertrok nl. eergisterennacht voor het vierde jaar op rij naar Oostenrijk, om daar meer dan drie maanden snowboardlessen te gaan geven. Ondertussen weten we dat hij er goed is aangekomen en geïnstalleerd.

Voor Jan’s nieuwe lief was het de eerste keer dat ze met ons Kerstmis vierde en die twee hebben er de vrolijke noot in gebracht. Voor de cadeau’s die ze bijhadden was bijna een aanhangwagen nodig : grote, enorm zwaaaare pakken in stijf, zwart papier, met de namen in goud erop gespoten. Na enige tijd begon het in de living doordringend naar carbolin te ruiken...het bleek dat zwarte papier te zijn: tot op vandaag weten we nog niet waar hij dat vandaan heeft. In ieder geval zorgde het voor hilariteit en voor alle zekerheid hebben we onze handen maar eens extra gewassen en dat papier buitengesmeten van zodra de pakken open waren. Elk cadeau was verzwaard met een gewicht van zo’n oude balans... Waar hààlt hij toch al die rommel??? Hij woont niet voor niks in Doel,  zeker...

De onweerstaanbare schaterlach van Lief erbovenop maakte het extra aanstekelijk.

Haar pakjes waren kleiner van formaat dan die van Jan, maar absoluut origineel en zeer gewaardeerd.

Jade die sinds september dwarsfluitles volgt, had haar instrument bij en bracht  verscheidene sinterklaas- en kerstliedjes ten gehore. Ze doet het op die korte tijd écht al heel goed. Haar bezig horen en –zien, met die fijne handjes en geconcentreerde uitdrukking, maakt ons bijzonder trots.

Zonder vervelende vallingen was het gezelliger geweest, maar een mens kan niet alles hebben...

Maandagavond mocht ik nog eens “Shirley Valentijnen” in Sven zijn wijnbar, een spannend maar leuk avondje,

Dinsdag organiseerde Herman een kerstconcert in Deurne, weer druk en spannend, vooral voor mijn ventje dan,

Woensdag met de motorhome naar Temse voor een kleine herstelling (nog onder waarborg) en ondertussen ook nog naar de verzekering voor info, want onze personenwagen werd aangereden door...de motorhome die van de oprit bolde!

Motorhome is zogoed als ongeschonden, maar de Focus heeft deuken en lange krassen in de rechterzijportieren...dedju toch!

Donderdag : vertrek van Dries

Vrijdag : kerstconcert van Jade’s school, waar we heel ontspannen naartoe konden, geen verantwoordelijkheden, alleen maar genieten, niet meer rond moeten crossen voor cadeaus en eten : alles is in huis voor de volgende dagen en we beginnen weer aan onze viermaandelijkse honeymoon, Herman en ik, nu we het kot voor ons alleen hebben!

We zijn gisterenavond al beginnen vieren : met een wijntje voor de haard enzo....