Zaterdagochtend.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Tok-tok-tok op onze slaapkamerdeur...
Binnen!
Jade duwt de deur open, terwijl ze een dienblad in evenwicht houdt :
Goeiemorgen Papie en Mamie : ontbijt op bed! glundert ze.
Een aandoenlijk zicht, die dikke ongelijke sneden, we kunnen ons voorstellen met hoeveel moeite ze die met een gewoon tafelmes heeft gesneden (en godzijdank niet met de snijmachine), beleg apart erbij en twee servetjes van keukenpapier, waarop smakelijk papie, smakelijk mamie met dikke viltstift geschreven.
Voor Papie een kop halfvolle melk en voor Mamie een kop magere, zegt ze.
We zetten ons bed in zitstand en Jade staat er trots op te kijken; voor zichzelf heeft ze niets bereid. Gelukkig zijn er meer dan genoeg van die dikke sneden en voor een homp met honing installeert ze zich op onze voeten, weggezakt in het dons.
We zitten gezellig met ons drietjes te smikkelen, te kruimelen en te morsen in het donsdeken.
Momenten om te koesteren....
Over ons onmisbaar koffietje praten we niet, dat hebben we dan maar later in de keuken gedronken.
Zaterdagnamiddag.
Wout heeft gebeld dat hij met Frauke en Maura is thuisgekomen, Dario zal ook gauw gebracht worden en ze verwachten ons met Jade.
Nog even in bad, haartjes wassen, koffer pakken en daar gaan we.
Het is een hartverwarmend zicht, de familie is nu compleet.
Ons kerstkindje ligt zalig te slapen en Dario geeft grote zus Jade een blije knuffel, legt zijn hoofdje zachtjes tegen haar wang terwijl de volwassenen ontroerd toekijken.
Maura doet het fantastisch...ze viel na de geboorte geen grammetje af en weegt nu, vier dagen later, al 280 gram méér. Haar altijd reeds slanke mama zal geen lijnproblemen hebben en zelf stevig mogen eten om dit gretig kindje baas te kunnen!
Als we vertrekken krijgen we nog een heel innige knuffel van Jade, ze fluistert in mijn oor : Mamie, ik vond het echt heel fijn bij jullie.
Herman en ik rijden met een intens gelukkig gevoel terug naar huis.
|