|
Er is een jongen die volgende week zestig jaar wordt.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Ik weet het, iemand van die leeftijd noem je normaal geen jongen meer.
En toch kan ik deze keer moeilijk anders, want deze jarige heb ik in geen 39 jaar meer gezien. Bijgevolg is het beeld dat ik van hem heb nog steeds dat van een 21-jarige donkere reus, een knappe zachtaardige teddybeer, mijn liefje van toen ik 18 was.
De romance duurde van Pasen tot september. Toen ging ik op zoek naar bevestiging bij een andere jongen die ik interessant vond.
Dat ik de teddybeer hier diep mee gekwetst heb besefte ik wel, maar ik stond er nauwelijks bij stil, ik wilde verder : léven, dingen ontdekken, zien hoeveel ik kon bereiken, van mijn nieuwe vrijheden profiteren
Het opgroeien als oudste dochter in een streng-katholieke, beschermende omgeving, de mondjesmaat toegestane vrijheid en het veranderen van lelijke dikke eend tot behoorlijk zwaantje hadden mij plotseling tot een geraffineerde flirt gemaakt : degene die ik wou, die kreeg ik ook.
Ondanks het schijnbaar berekenende, was ik wél altijd stapelverliefd op de jongens in kwestie en liet ik hen in de overtuiging dat zij zelf de verovering hadden gedaan.
Het was allemaal heel onschuldig en veel meer dan kussen is er nooit geweest, maar er passeerde op een vrij korte periode toch een aardig rijtje jonge adonissen.
Mijn ouders wisten een tijdlang niet meer waar ze het hadden met die losgeslagen dochter en toen uiteindelijk Herman op de proppen kwam, lag ik hopeloos met mezelf in de knoop, van binnen kapot van wroeging om al die vertrappelde gevoelens.
Wist ik toen veel dat mijn gedrag weliswaar wreed was, maar dat die gebroken harten ook allemaal snel genazen.
Maar ik dwaal af
Even terug dus, naar die jongen die nu zestig wordt.
Hemzelf zag ik in al die jaren nooit terug, maar heel af en toe ontmoetten wij een van zijn broers.
Toevallig zat die broer ook tussen de toeschouwers bij een van de laatste Shirley Valentijn-voorstellingen.
Enkele weken later belde die mij op met de vraag om deze monoloog nog eens te spelen voor zijn familie, ter gelegenheid van de zestigste verjaardag van
jawel : mijn oud-lief!
De bedoeling is dat het een verrassing blijft voor de jarige zelf, alle andere gezinsleden en de echtgenote van het feestvarken zijn op de hoogte en vonden het blijkbaar een goed idee.
Ik heb met plezier ja gezegd, want ik ben toch wel erg benieuwd om hem nog eens terug te zien.
Langs de andere kant maakt het dat nog nèt een beetje spannender dan een andere voorstelling.
Uiteindelijk werd er afgesproken dat we hem niet onvoorbereid met de voorstelling zullen overvallen, maar dat Herman en ik hem eerst gaan begroeten, dàn pas het spelplatform gereedmaken, zodat zowel de jarige als ikzelf eerst even die 39 jaar kunnen overbruggen en hij hopelijk van Shirley Valentijn kan genieten- wat toch de bedoeling is - en niet eerst moet bekomen van een Paz terug te zien die 3x ouder is dan het meisje dat hij kende.
Op paasdag is het zover.
Vijf dagen nog, om alles terug op te frissen.
|
