Zelf had ik het nog niet echt door, ik kon mezelf in de lavabospiegel slechts tot net onder mijn schouders bekijken en in de rest van mijn lijf was ik niet geinteresseerd. Ik droeg dag en nacht pyamas en zag mezelf niet veranderen.
Toen ik een maand of twee thuis was, begon men toch een beetje ongerust te worden dat ik achterop zou geraken op school.
Een paar leraressen waren bereid om thuis enkele inhaallessen te komen geven.
Toen de lerares wiskunde me terugzag, viel haar mond open van verbazing. Ze riep botweg :Amai Paz, gij zijt DIK geworden!
En ik hàààtte wiskunde tevoren al....
Van heel die les heb ik niet veel meer gehoord, haar uitroep bleef door mijn hoofd galmen.
Ik ging op de badkamerweegschaal staan.
Net voor ik ziek werd, woog ik 54 kg, bij 1,67m, drie maanden later was er 20 kg bij!
Ik was geschokt, maar er vielen mij buiten die harde kussens op mijn heupen weinig verschillen op.
De dokter die wekelijks langskwam, zei dat dit voornamelijk het gevolg was van de cortisone en dat het er spontaan zou afgaan, eens ik terug op de been zou zijn.
De maanden bedrust vond ik best wel aangenaam, de bezoeken aan het ziekenhuis voor bloedprikken en vooral dan de electrocardiograms vond ik vreselijk!
Voke bracht me er altijd met de auto naartoe
Niet dat het pijn deed, was het dat maar!
Nee : je moest er met je bovenlijf bloot.
Dat die dokter daar die ongewenste witte bollen op mijn torso moest zien, was één ding; dat die dokter vervolgens tegen Voke zei dat hij gerust bij het onderzoek mocht blijven, was wat anders...die schaamte...
Ik denk dat Voke mijn gêne voelde, want hij maakte zwak bezwaar dat het niet hoefde, maar de dokter drong aan.
Niemand vroeg mij of IK dat wel goedvond.
Ik heb het voke nooit gezegd, maar ik was in stilte dankbaar, dat hij later spontaan in de wachtkamer achterbleef als er weer eens een ECG moest gemaakt worden.
Bij het bloedprikken bleef hij er wel bij en zei dat ik maar naar hem moest kijken en niet naar de spuit, terwijl ze bezig waren, omdat ik bij een van de vorige beurten duizelig was geworden.
Toen de Paasvakantie voorbij was, mocht ik weer naar school.
Ondanks mijn luilekker leventje snàkte ik ernaar om terug te gaan, die vele andere gezichten terug te zien, o wat hield ik van al die kinderen die ik zou weerzien!
En buiten kunnen komen zonder naar een ziekenhuis te moeten, ik keek ernaar uit als naar een groot feest....
De ochtend van mijn eerste nieuwe schooldag was als een verrijzenis : in de auto stappen en onderweg stomverbaasd zijn over de explosie van lente overal !
De school ligttegenover het Steytelinckpark in Wilrijk. Toen ik het de laatste keer zag, was dat park kaal en kleurloos, nu, maanden later,waren er duizend schakeringen van groen! En die heerlijke geuren....ik werd er gek van.
Mijn hart sprong bijna uit mijn borst van vreugde en ontroering. Ik voelde mij nooit eerder zó levend.
Mijn haar was in die tijd hard gegroeid en ik kon er 2 leuke lage staartjes in maken, ik hoopte stilletjes dat de meisjes op school ze zouden bewonderen. Ik verwachtte ook dat ze even blij zouden zijn om mij te zien, als ik hen.
En ja, de meesten waren vriendelijk, maar ik voelde hoe ze me als een vreemde bekeken, in hun ogen was ik een ander mens geworden : mijn gezicht was pafferig, mijn omvang was ineens met bijna de helft vermeerderd en hun verdoken blikken en gefluister vielen mij nog altijd meer op dan mijn eigen transformatie.
Tot ik voorbij een grote spiegel liep, dacht dat er mollige vrouw op me toekwam en me realiseerde dat ik die matrone was, mijn veertienjarige, onzekere zelf.
Jade duwt de deur open, terwijl ze een dienblad in evenwicht houdt :
Goeiemorgen Papie en Mamie : ontbijt op bed! glundert ze.
Een aandoenlijk zicht, die dikke ongelijke sneden, we kunnen ons voorstellen met hoeveel moeite ze die met een gewoon tafelmes heeft gesneden (en godzijdank niet met de snijmachine), beleg apart erbij en twee servetjes van keukenpapier, waarop smakelijk papie, smakelijk mamie met dikke viltstift geschreven.
Voor Papie een kop halfvolle melk en voor Mamie een kop magere, zegt ze.
We zetten ons bed in zitstand en Jade staat er trots op te kijken; voor zichzelf heeft ze niets bereid. Gelukkig zijn er meer dan genoeg van die dikke sneden en voor een homp met honing installeert ze zich op onze voeten, weggezakt in het dons.
We zitten gezellig met ons drietjes te smikkelen, te kruimelen en te morsen in het donsdeken.
Momenten om te koesteren....
Over ons onmisbaar koffietje praten we niet, dat hebben we dan maar later in de keuken gedronken.
Zaterdagnamiddag.
Wout heeft gebeld dat hij met Frauke en Maura is thuisgekomen, Dario zal ook gauw gebracht worden en ze verwachten ons met Jade.
Nog even in bad, haartjes wassen, koffer pakken en daar gaan we.
Het is een hartverwarmend zicht, de familie is nu compleet.
Ons kerstkindje ligt zalig te slapen en Dario geeft grote zus Jade een blije knuffel, legt zijn hoofdje zachtjes tegen haar wang terwijl de volwassenen ontroerd toekijken.
Maura doet het fantastisch...ze viel na de geboorte geen grammetje af en weegt nu, vier dagen later, al 280 gram méér. Haar altijd reeds slanke mama zal geen lijnproblemen hebben en zelf stevig mogen eten om dit gretig kindje baas te kunnen!
Als we vertrekken krijgen we nog een heel innige knuffel van Jade, ze fluistert in mijn oor : Mamie, ik vond het echt heel fijn bij jullie.
Herman en ik rijden met een intens gelukkig gevoel terug naar huis.
We hadden gelijk met onze premature kerstviering op 17 december, anders was er niks van gekomen !
Zoals steeds werd kerstavond zelf bij mijn ouders doorgebracht, waar we meestal met een goeie dertig zijn.
Frauke was die dag uitgerekend, voelde zich niet te best omwille van een zware verkoudheid die maar bleef hangen en bleef daarom thuis met Dario.
Niets wees er echter op dat het nog een kerstekind zou gaan worden, maar vroeg in de Kerstmorgen kregen we bericht dat het waarschijnlijk toch die dag zou gebeuren.
Jade was na het feest bij Moeke en Voke al mee met ons gekomen en Dario ging bij Fraukes ouders logeren.
Om halftwee tuimelde mooie kleine Maura de wereld in.
Jade is heel blij met haar nieuwe zusje en Dario, net 16 maanden, lijkt er ook dol op te zijn, gezien zijn reacties : zijn hoofd op haar buikje leggen, willen aaien, wijzen naar het wiegje: Dit! Dit! - en ook wel op de zijkant van het plexi ziekenhuisbedje kloppen... het zal uitkijken worden met die peuter!
Zaterdag komt het hele uitgebreide gezin thuis.
Tot zolang logeert Jade bij ons en we genieten er samen van. Ze is nu negen jaar en zon zalig kind in deze periode : groot genoeg om er aangenaam gezelschap aan te hebben en klein genoeg om nog écht als een kind te kunnen spelen.
Vandaag heeft ze samen met twee buurjongetjes uren in onze tuin gespeeld : haar huisje,- een grote nis tussen een groep coniferen- moest helemaal opgeruimd worden en heringericht.
Die twee kleine jongens aanbidden haar en sloven zich uit om haar minste wens in te willigen! Ik had er geen kind aan...aan geen één van de drie trouwens, terwijl die broertjes in de buurt weleens de Daltons genoemd worden.
Alles loopt op wieltjes, Jade is lief, gehoorzaam en blij, tot er vanavond ineens een donkere wolk opsteekt : het bed van Dries, waar ze nu in mag slapen, vindt ze plots eng.
Een buitenstaander zou dan denken dat er akelige dingen in die kamer te zien zijn, maar het tegendeel is waar, het lijkt wel een kloostercel: Effen crème muren, lichtgrijze, bijna witte meubeltjes en als enige decoratie : 3 staanders met gitaren en één poster van snowboarders.
Het bed staat in een nis, met een iets lager plafond, je zou het een alkoof kunnen noemen, ik dacht dat ze het daar eerder knus zou vinden, maar nee... Jadeverlangt naar haar kamer : de logeerkamer op de mansarde boven de garage, hoewel het daar nu heel wat kouder is dan in de andere kamers.
Hoe kan een grootmoeder aan zon smeekbede weerstaan... Dus wordt de Warme Jef gevuld en al in bed gestopt, haar knuffels en een extra dekbed van de ene kant van het huis naar de andere verhuisd en ons kindje is terug gelukkig.
In het tweede middelbaar liep het fout... Wekenlang al had ik zeer pijnlijke knieën. Thuis dachten ze begrijpelijk - dat het groeipijnen waren, maar het werd zo erg dat ik niet meer normaal de trappen naar de slaapkamers op of af kon.
De enige manier om mijn kamer op de tweede verdieping te bereiken was : op mijn achterste gaan zitten en zo mezelf trede per trede naar boven hijsen/naar beneden laten glijden.
Er werd een bloedstaal genomen, ergens begin december.
Enkele dagen later op een woensdagnamiddag - ik herinner me dat ik me redelijk goed voelde en met mijn zussen in de tuin speelde-, riep moeke me naar binnen.
De huisdokter zat daar en ze keken allebei bezorgd.
Het bloedonderzoek toonde acuut gewrichtsreuma aan : een gevolg van mijn vele jaarlijkse keelontstekingen.
Ik moest direct gaan liggen, dokter beluisterde mijn hart en longen en stelde hartruis vast. Tot wanneer mijn bloed terug in orde zou zijn, moest ik het bed houden.
Eigenlijk vond ik dat wel tof : als ik niet bewoog, voelde ik geen pijn, ik hoefde geen examens te doen, mocht een poosje niet naar school...
Ik werd overdag languit op de sofa in de living geïnstalleerd, werd vertroeteld met allerlei lekkers, verslond stàpels boeken of lag half-zittend te tekenen, tekenen, tekenen...
Elke dag kwam de wijkverpleegster een penniciline-inspuiting geven en tweemaal per week een cortisone-prik. Meestal vond ik die prikken niet erg, behalve wanneer er precies niet veel plaats meer was om nog ergens pijnloos een naald in te ploffen, ik kreeg op elke heup een dik beenhard kussen en zelfs jaren later verdroeg ik nog niet dat iemand me daar aanraakte.
Ik was nu bijna veertien en op zekere dag kwam moeke thuis van de markt met een beha. Hij was van zachtgeel nylon met een wit randje, wel schattig eigenlijk, maar ik moest dat ding niet! Net zoals ik geen borsten wou, maar die waren nu wel héél prominent aanwezig. Moeke vond dat ik nu echt wat steun kon gebruiken, dus trok ik die beha uiteindelijk toch maar aan, vond het geen steun maar een hinderlijk ding waar ik nu voor de rest van mijn leven toe veroordeeld was en ik schaamde me vooral diep, toen ik hem aan voke moest laten zien, toen die van zijn werk kwam. (wordt vervolgd)
Op 26 juni 1949 mochten Belgische vrouwen voor het eerst deelnemen aan parlementsverkiezingen.
t Moet zijn dat ik dat absoluut wou meemaken, want nauwelijks een dag eerder trok ik voor de allereerste keer mijn keel en oogjes open.
Dat was wel een beetje misrekend, want niet alleen vonden ze mij toen nog veel te jong om te gaan stemmen, ik verbrodde het meteen ook voor ons moeke, die uitgeteld in t moederhuis lag en dus zèlf haar eerste stembeurt moest laten voorbijgaan.
Volgens de mondelinge overlevering was ik een mager, uitgerekt, onaantrekkelijk boeleke van 51 cm en 2kg800; zwaar geschalodderd door de ijzers, een boreling die zonder aarzeling in de categorie gestroopt konijn werd geclasseerd.
In den beginne was ik dus .... MAGER !
En dat bleef ik.
Het eerste jaar althans.
De bezoeken aan het kinderheil bezorgden ons moeke een schuldcomplex : borstvoeding wou niet lukken en flesvoeding verdroeg ik niet.
De opmerkingen in het controleschriftje logen er niet om : het kinderheil gaf moeke keer op keer slechte punten.
Ten einde raad kwam ze met mij bij Dokter Van Heule terecht, een kinderarts die toen naam begon te maken. Hij schreef het wondermiddel, karnemelk van Lacsoons voor en ziet : Paz begon te eten !
Tegen mijn eerste verjaardag was ik de kwaaien uit en dat was maar goed ook, want enkele dagen later werd ons Jeske al geboren, een zusje dat slechts luttele maanden melk dronk en zover mijn herinnering strekt, al van op peuterleeftijd zwarte koffie. Jeske is tot op vandaag mager gebleven.
Ik kreeg de smaak van melk te pakken.
Tot mijn 12de walgde ik van koffie... De blikken drinkbussen die met half koffie-half melk-en-een-suikerklontje werden gevuld, omdat het drankje anders zuur zou worden op de speelpleinen waar we s zomers naartoe gingen, vond ik ver-schrik-ke-lijk smaken.
Thee was iets voor bij t vieruurtje : alleen te doen met suiker, citroen en een petit-beurreke of een marieke.
Een vieruurtje was trouwens eerder uitzondering dan regel, het was meer een gezellige tractatie voor bijzondere gelegenheden. Van dat occasionele petit-beurreke zou ik dus niet dik kunnen worden.
Op mijn 12de was ik een hoog opgeschoten, slanke en doodverlegen plechtige communicant.
1961-62 : Naar de 6de Latijnse in Sint-Ursula : de enige ronde uitstulpingen aan mijn
lang, houterig lijf waren de beginnende borsten, die ikzelf liefst van al onzichtbaar had gemaakt.
Ze zaten immers in de weg om de jongens-filmrollen te spelen, die ik in mijn hoofd had...
Alleen in mijn hoofd ja, te verlegen als ik was, om zelfs nog maar op een normaal stemvolume te spreken, behalve dan bij ons thuis. wordt vervolgd
Precies een week geleden vierden wij ons eigen kerstfeest met kinderen en kleinkinderen.
Héérlijk is dat...
Niet alleen het feit dat we samen waren, maar zeker ook omdat wij Kerstmis meer dan een week vóór de officiële datum konden vieren.
Daar zijn heel wat pros voor aan te voeren :
Het is in de eerste plaats overal zeer kalm om boodschappen te doen, zo tussen Sinterklaas en Kerstmis in, zowel voor de inkopen voor het diner, als voor de cadeautjes.
Ten tweede krijg je niet dat gevoel van teveel eten, drinken, pakjes en drukte binnen een veel te korte periode.
En ten derde : iedereen is vrij, ongestresst en vooral : nog onbevallen.
Want ja, ons Frauke draagt nog steeds fier haar ronde buikje. Ondanks een hardnekkige verkoudheid en een vinnige Dario die haar voortdurende aandacht en energie vraagt, maakt ons derde kleinkind voorlopig geen aanstalten om zijn/haar knusse plekje te verlaten.
Ik denk dat het een wijs baasje is (of meidje, maar dat kan ik me vreemd genoeg zo moeilijk voorstellen; Dat deze baby een meisje is, zou samen met de naam de grootste verrassing zijn).
Een wijs kindje is het dus wèl : wachten tot mama haar verkoudheid kwijtraakt en zo meer adem krijgt...Nu ook zijn/haar papa weer wat beter op de been is na pijnlijke weken met een geknelde zenuw, verwachten wij dat dit boeleke een grootse entree zal maken op kerstavond, zoals altijd al werd voorspeld.
Ook als we Dries bij onze kerstviering wilden hebben, moesten we er wel zo vroeg aan beginnen. Onze jongste vertrok nl. eergisterennacht voor het vierde jaar op rij naar Oostenrijk, om daar meer dan drie maanden snowboardlessen te gaan geven. Ondertussen weten we dat hij er goed is aangekomen en geïnstalleerd.
Voor Jans nieuwe lief was het de eerste keer dat ze met ons Kerstmis vierde en die twee hebben er de vrolijke noot in gebracht. Voor de cadeaus die ze bijhadden was bijna een aanhangwagen nodig : grote, enorm zwaaaare pakken in stijf, zwart papier, met de namen in goud erop gespoten. Na enige tijd begon het in de living doordringend naar carbolin te ruiken...het bleek dat zwarte papier te zijn: tot op vandaag weten we nog niet waar hij dat vandaan heeft. In ieder geval zorgde het voor hilariteit en voor alle zekerheid hebben we onze handen maar eens extra gewassen en dat papier buitengesmeten van zodra de pakken open waren. Elk cadeau was verzwaard met een gewicht van zon oude balans... Waar hààlt hij toch al die rommel??? Hij woont niet voor niks in Doel,zeker...
De onweerstaanbare schaterlach van Lief erbovenop maakte het extra aanstekelijk.
Haar pakjes waren kleiner van formaat dan die van Jan, maar absoluut origineel en zeer gewaardeerd.
Jade die sinds september dwarsfluitles volgt, had haar instrument bij en brachtverscheidene sinterklaas- en kerstliedjes ten gehore.Ze doet het op die korte tijd écht al heel goed. Haar bezig horen en zien, met die fijne handjes en geconcentreerde uitdrukking, maakt ons bijzonder trots.
Zonder vervelende vallingen was het gezelliger geweest, maar een mens kan niet alles hebben...
Maandagavond mocht ik nog eens Shirley Valentijnen in Sven zijn wijnbar, een spannend maar leuk avondje,
Dinsdag organiseerde Herman een kerstconcert in Deurne, weer druk en spannend, vooral voor mijn ventje dan,
Woensdag met de motorhome naar Temse voor een kleine herstelling (nog onder waarborg) en ondertussen ook nog naar de verzekering voor info, want onze personenwagen werd aangereden door...de motorhome die van de oprit bolde!
Motorhome is zogoed als ongeschonden, maar de Focus heeft deuken en lange krassen in de rechterzijportieren...dedju toch!
Donderdag : vertrek van Dries
Vrijdag : kerstconcert van Jades school, waar we heel ontspannen naartoe konden, geen verantwoordelijkheden, alleen maar genieten, niet meer rond moeten crossen voor cadeaus en eten : alles is in huis voor de volgende dagen en we beginnen weer aan onze viermaandelijkse honeymoon, Herman en ik, nu we het kot voor ons alleen hebben!
We zijn gisterenavond al beginnen vieren : met een wijntje voor de haard enzo....
Dario is net 15 maanden en nog een drietal weken de benjamin. Rond kerstavond wordt hij namelijk grote broer.
Een beetje oefenen om die toekomstige kleine voor te lezen kan nooit kwaad, ik kan het zelfs ondersteboven
Een gek hoedje of een kiekeboespelletje zijn ook altijd goed om een baby vrolijk te houden, ik repeteer elke dag vlijtig Af en toe moet er evenwel ernstiger werk geleverd worden : ik probeer al enkele ingenieuze contructies op schaal uit, zodat ik het die nieuwe kleine duidelijk kan demonstreren Och, en als het niet direct lukt in mijn eentje, is grote zus Jade er natuurlijk ook nog om een handje mee uit te steken
Maanden voorbereiding, dan vijf voorstellingen en pfffttt...het is vervlogen.
Ik heb me geamuseerd, heb zelf niet lang hoeven te repeteren omdat ik slechts een kleine rol had, waardoor ik ook zeer ontspannen naar de opvoeringen kon gaan en genieten van het hele spel.
Bovenal heb ik sommige mensen beter leren kennen en waarderen, jongere acteurs waarmee ik nog niet had samengewerkt.
De verstandhouding was uitstekend, er heerste een warme, vriendschappelijke sfeer...geen wanklanken of irritaties...het was heerlijk om even deel uit te maken van dit groepje!
Last but not least : het publiek kon onze Koppels heel erg smaken, dat werd mij verrassend duidelijk bij de première. Het was fantastisch om die eerste reacties in de zaal te horen en te beseffen het werkt!.
De hilarische, karikaturale begrafenisscène werd een hoogtepunt voor spelers en publiek en met onze gospel-achtige versie van Stand by me mochten we meerdere open doekjes in ontvangst nemen.
Er moest in dit stuk nogal wat geknuffeld worden; het verbaasde me niks dat die bij onze laatste voorstelling net iets intenser en méér dan alleen maar geacteerd waren.
Om het met de woorden van mijn kleine solo te zeggen :
Gisteren, donderdagavond, zouden we de eerste voorstelling van Koppels spelen voor dit weekend.
Fris gedoucht en netjes opgetut, wil ik om 18u30 naar Wilrijk vertrekken.
Mijn schoenen heb ik al een halfuurtje geleden van de garage naar de inkomhal gebracht, zodat ze niet te koud zouden aanvoelen.
Ik trek mijn jas aan, grabbel mijn tas beet en stap in mijn schoenen.
Even denk ik : hé, er zit iets in ...au..t lijkt wel een punaise...
Pikkerdepik - PIK PiiiiiiiiiiiK!!!
Ik schop mijn schoen uit en schreeuw mijn longen uit mijn lijf van afgrijzen en pijn:
Er hangt een grote wesp opzij aan mijn rechter dikke teen te bungelen, het onderlijf nog gekromd, vastgeprikt in mijn teer vlezeke.
Ze krijgt een ferme tik, vliegt eraf om nog wat stuipjes te liggen trekken op de halmat. Herman en Dries komen onmiddellijk aangelopen, mijn oerschreeuw deed hen al aan een vreselijk ongeluk denken. Ik dep met azijn, Dries zegt dat er geen angel in zit en we doen er wat Euceta op.
Auw-auw, het doet echt zeer...ik trek een paar sleffers aan om naar theater te gaan en hoop dat ik straks bij de voorstelling nog in mijn schoenen kan.
Gelukkig rijdt Herman en kan ik mijn voet tijdens de rit op het dashboard leggen : als hij naar beneden hangt is het nauwelijks te verdragen.
Na een uur ebt het wat weg en ik kan voor de korte tijd dat ik op toneel moet, nog net in mijn schoenen.
De bewuste wespen-schoenen had ik al maanden niet meer gedragen.
De queen moet gedacht hebben om daar haar winterslaapje in te kunnen doen.
Laat mij nu toch altijd gedacht hebben dat de koningin niet kon steken!
Vergeet het mensen : ze steekt.... ze steekt, en hoe!!!
Ze steekt zodanig dat ik voor de rest van mijn leven mijn schoenen eerst zal uitschudden voor ik ze aantrek.
Toen we anderhalve week geleden samen met broers en zussen bij mijn ouders waren, kon ik eindelijk de slijpsteen van schoonbroer Paul teruggeven, die hier al sedert de grote septemberbarbecue lag.
Tevoren had ik er al met mijn zus over gebeld : Er is hier een plat wit steentje van zon 10x10 cm blijven liggen, op de plaats waar de BBQ stond, kan dat een wetsteen van Paul zijn?. Jes antwoordde toen dat dat best mogelijk was, dus nam ik het steentje mee naar Edegem.
Pol, ik heb uw steentje bij hoor!
Ik overhandig hem het gereedschap, hij keurt het, draait het om en om en zegt dat dit zeker zijn slijpsteen niet is. Dan pakt hij het stevig tussen duimen en vingers en breekt er een hoek af ....
En ineens ruik ik het : t is een groot stuk Zip! (aanmaakblokje).
Ik ga nog lang geplaagd worden met mijn slijpsteen, vrees ik.
De haard brandt nu dagelijks en op dit eigenste moment hoor ik Herman kerstliedjes
inoefenen op het orgel.
Het is vredig in huis, een oase in deze toch wel drukke tijd...
De vergaderingen (voor Herman) en toneelrepeties (voor mij) zijn niet uit de lucht.
Vrijdag aanstaande is de première van Koppels, waarin ik op de valreep een kleine rol heb gekregen, ook zaterdagavond is er een voorstelling, maar éérst, om drie uur s middags, doe ik nog een Shirley Valentijn in de kerk van het Valaar.
Gisterenmorgen waren we met een groot deel van de familie in Edegem op een gedachtenismis voor onze broer Jan, nadien zijn we bij onze ouders nog een hapje en drankje gaan nemen.
t Was weeral veel te lang geleden dat we iedereen zagen, alleman heeft het druk-druk-druk.
Ons vader was op de drink zelfs niet aanwezig, want die moest naar een Te Deum in de basiliek. Vierentachtig jaar en nog zon drukke agenda...Ik denk dat ik erfelijk belast ben.
Er werd heel wat afgeknuffeld en gezegd dat we elkaar toch veel te weinig zien en afgesproken om er iets aan te doen. Toch zal het alweer kerstmis worden eer we elkaar terug ontmoeten, vrees ik.
Gisterenavond moesten we met dat rotweer tijdens de avondspits naar hartje Brussel.
Die rit was geen pretje, maar toch de moeite meer dan waard.
We waren uitgenodigd ter gelegenheid van het 15-jarig bestaan van de BRS(Belgische Raiffeisen Stichting) op een voordracht van Mohammad Yunus, professor in de Economie in Bangladesh en vorig jaar Nobelprijswinnaar.
De avond ging door in het gerestaureerd BRT-gebouw aan het Flageyplein en werd bijgewoond door prinses Mathilde, wat ook nogal wat persbelangstelling meebracht.
Na een inleiding kregen we een film te zien van een project van microfinanciering in Benin, dat mede door BRS verwezenlijkt wordt.
Muhammad Yunus is de ontwikkelaar en grondlegger van de microfinanciering. Dit behelst het geven van kleine leningen aan ondernemers 97 % van de kredietnemers zijn vrouwen- die te arm zijn om voor traditionele bankkredieten in aanmerking te kunnen komen. Hij is ook de oprichter van de Grameen Bank. In 2006 kregen Yunus samen met deze bank de Nobelprijs voor de Vrede "voor hun inspanningen om economische en sociale ontwikkelingen van onderop mogelijk te maken."
Meer informatie over Prof.Dr.Yunus en zijn verwezenlijkingen is volop te vinden op het internet, maar ik voel mij bevoorrecht dat ik deze kleine, bescheiden man zelf over zijn werk aan het woord heb gehoord.
Sinds de overstromingen en hongersnood van 1974zet hij zich reeds in, om effectief mensen uit de armoede te halen, door ondernemerschap (veelal op zeer kleine schaal), aan te moedigen met financieringen, iets wat geen enkele klassieke bank voor hem aandurfde. Uit die eerste microfinanciering vloeiden nog meer anderssoortige initiatieven, zoals een eigen telefoonmaatschappij en elektriciteitsvoorziening door zonne-energie...
Na afloop volgde nog een receptie en kregen de aanwezigen een dik boek mee over het leven van Yunus, dat ik zeker ga lezen.
Ik was sterk onder de indruk over de onafgebroken inzet van iemand die vanuit een bevoorrechte positie, toch geraakt werd door de armoede rond hem en daar inmiddels al meer dan dertig jaar met alle kracht tegen vecht. Een voorbeeld voor iedereen, om niet onverschillig aan onrecht- van welke aard dan ook- voorbij te gaan.
Het stemt alleszins tot nadenken : kan ik zelf niet meer doen, dan nu?
Zondag a.s. omstreeks 22u30 is er op Canvas een reportage over deze prachtige mens.
Vóór de eerste herfststorm zou het alleszins moeten gebeuren :
Het vellen van 7 bomen in onze voortuin.
En gelukkig was de klus geklaard toen de (storm)hel vorige week losbarstte.
Met een vriendenploeg is de zaterdag tevoren héél hard gewerkt om die 33-jarige bomen om te leggen.
Zelf mocht ik die dag vooral de hongerigen spijzen/dorstigen laven, maar dat was even nuttig en ook plezant.
We hadden veel bekijks van de buren : de hele dag lang stond er wel iemand te kijken en commentaar te geven.
Voor ons was het belangrijk dat die zeven reuzen geen gevaar meer zouden opleveren, maar onze buren schenen vooral in het estetisch aspect geinteresseerd;
Terwijl wijzelf het nu maar een kale bedoening vinden, zeggen zij dat het veel mooier is, omdat ons huis nu blijkbaar beter tot zijn recht komt.
Zesmaal is Bruno met een camionette vol hout vertrokken, maar nu is alles opgeruimd en netjes.
Vorige vrijdag waren we dus héél opgelucht dat de werkzaamheden werkelijk achter de rug zijn, want bij het vellen bleek duidelijk, dat vooral de lorken over wellicht niet al te lange tijd zouden omgevallen zijn bij felle wind.
Twee daarvan leunden gevaarlijk over naar onze slaapkamer en living, ons dak zou zeker begeven hebben.
Eens terug thuis, heb ik nog slechts enkele dagen om me voor te bereiden op de opvoering van Shirley Valentijn in Svens wijnbar Il piccolo peccato, aan de Dageraadplaats.
Vlak voor we op reis vertrokken, had ik op vrijdag en zaterdag nog een voorstelling in Diontheater gegeven.
Toen kon ik nog maar eens vaststellen hoe verschillend twee voorstellingen kunnen zijn, want over de vrijdagse opvoering was ik allesbehalve tevreden.
Ik weet dat ik dat eigenlijk niet hoor te zeggen; mensen die toen in de zaal zaten en hun gemeende bijval betuigden, zouden dit blasé kunnen vinden en toch moet het mij van het hart :
Paz was niet content van haar Shirley, die avond.
Dat kwam voor een groot gedeelte omdat ik zelf nog tot op het laatste ogenblik technische (muziek, licht, decor) instructies moest geven aan mijn assistenten van die avond, Rudi en Lynn, voor wie dit ook nieuw was. Nochtans ben ik hen bijzonder dankbaar voor hun zeer gewaardeerde hulp.
Tijdens de pauzes was er onvoldoende licht achter het scherm waar ik me moest omkleden en schminken, Michke is er desondanks in gelukt om mij in dat schemerduister een egaal bruin kleurtje te geven. Zij was tevens mijn verbindingsofficier met de mensen van toog en techniek, want ik kon niet vanachter mijn scherm uitkomen tijdens de pauze, omdat er enkele toeschouwers in de zaal bleven zitten, die moeilijk te been waren en niet de trappen naar de cafetaria op en af konden voor dat eventjes.
Ik ben oprecht blij dat ze kwamen kijken, ondanks hun persoonlijke beperkingen.Maar nu kon ik mijn kot niet meer uit...ik kon niet gaan kijken hoe mijn strandstoel stond, hoever de parasol uitstak ...
Normalerwijze ga ik graag het podium even voelen, er wat in stilte over lopen. Maar nu probeerde ik me te concentreren achter dat scherm, terwijl er in de zaal natuurlijk volop werd gebabbeld en gelachen.
Als kers op de taart ging er dan nog eens een gsm over tijdens de voorstelling ook.
Vanaf het eerste ogenblik voelde ik dat mijn spel niet strak, niet zuiver genoeg was.
Voor mezelf voelde het geheel slordig en wat stuntelig aan, ik kon precies niet bewegen zoals ik wilde.
Gelukkig was er nog die zaterdag, waarop alles wèl in de goede plooi viel.
En ook deze keer voelde ik vanaf het begin dat het ànders was dan gisteren : goed bezig.
Ik wist hoe de toeschouwers aan mijn lippen hingen, meeleefden, hoe ik ze kon bespelen...een heerlijk gevoel.
Toen ze aan het einde als één man rechtveerden om te applaudisseren, maakte me dat onvoorstelbaar blij en dankbaar en nederig.
Want het is niet min, zelfs zeer aangrijpend als mensen je in zon grote groep op zon fantastische manier bedanken omdat je hun een verhaal hebt verteld.
(niet te vergeten : Merci aan William Russell, auteur en Wim Loots, regisseur!)
Een maand later zou dus de voorstelling in de wijnbar volgen...
De week ervoor ben ik elke dag anderhalf uur door het bos gaan stappen, ondertussen mijn tekst luidop herhalend. Dat was dubbel profijt : ik repeteerde en had meteen ook mijn lichamelijke oefening.
Toch had ik het stuk nog eens graag op mensen uitgeprobeerd.
Overbuur Monique had omwille van ziekte de voorstelling in het theater gemist, ik vroeg haar of ik zondagavond een privévoorstelling mocht geven bij haar thuis.
Dat viel niet in dovemansoren, en zo hield ik een generale repetitie, met een minimum aan decor en techniek (slechts één spot geen muziek, want de cd was al in de wijnbar) voor Monique, Leo, dochter Ina en hond Joppe, die in zijn mand lag te snurken.
Iedereen was content : Monique en co, omdat ze de voorstelling nu toch had kunnen zien en ik, omdat ik de zekerheid had dat het zelfs voor een zeer klein publiek nog werkt. Alleen de Joppe is een paar keer bruusk uit zijn dromen geschrokken, toen ik ineens nogal luid uitviel.
De volgende avond, maandag, in een uitverkochte wijnbar...
Sven heeft nu een eigen klein podium en echte theaterspots!
Rudi, engel en duizendpoot tegelijk, heeft dat voor hem gebouwd en geinstalleerd, hij zal die avond ook nog licht en geluid bedienen én mijn schminkster zijn, want al beschik ik hier over een rustige plaats om me voor te bereiden, het blijft een onmogelijke zaak om mijn bovenrug eigenhandig van een gelijkmatig gebronsd kleurtje te voorzien.
Alles verloopt zoals ik gehoopt had en ook Sven is duidelijk gelukkig met deze herneming, in die mate zelfs, dat hij er nog eens een maandagavond wil bovenop doen. We spreken af voor 17 december. Ik ben een geluksvogel!
Daar tussenin volgt nog één namiddagvoorstelling ter gelegenheid van de Wilrijkse cultuurweek, op zaterdag 24 november om 15 uur, in de winterkapel van de St-Jan-Evangelistkerk. Ben wel benieuwd hoe het daar zal gaan.. t is weer een andere, onbekende locatie, deze keer met Bruno als assistent. De toegang is gratis en er hoeft niet gereserveerd te worden...ik vraag me af hoe dat moet...Het is een uitdaging, dat staat vast. Nu maar hopen dat het geen heen-en-weer geloop wordt.
Diezelfde avond sta ik alweer op de planken, ditmaal in ons eigen Dionteater, voor een kleine rol in Koppels. Het is een bewerking van Hannah and her sisters van Woody Allen. Ik speel de moeder van al die sisters, ben eigenlijk een invaller voor iemand die de rol heeft teruggegeven en omdat het zon kleine rol is en mijn personage slechts in 3 scènes voorkomt, hoef ik niet alle repetities bij te wonen.
Wie er meer wil over lezen, kan terecht op www.dionteater.be
We zagen zoveel moois en ontmoetten veel vriendelijke mensen.
Toch blijft de kater van de inbraak nog wat nawerken, in die mate zelfs dat ik voorzichtig opper dat ik het niet erg zou vinden indien Herman de motorhome liever zou verkopen.
Hoe kan je jezelf en je spullen eigenlijk afdoende beveiligen?
Na enkele dagen ebt het negatieve gevoel grotendeels weg en we laten het nog een poos bezinken.
Als we er opnieuw voor langere tijd op uit trekken, mogen we niet zoveel afspraken vastleggen, het bindt ons te zeer en je voelt je steeds een beetje opgejaagd om weer door te rijden, er is geen tijd genoeg om rustig van alles te genieten. We bleven nergens meer dan een dag staan.
Indien we zinnens zijn om ergens wat langer te blijven, moeten we toch eerder voor een camping kiezen, waar de veiligheid groter is dan bij vrij parkeren, dan is er ook meer tijd om tot rust te komen.
We gaan niets overhaasten, maar wachten toch nog even af, vooraleer we een carport bouwen voor onze Marlin.
133621 km Aire de Vincey, (Totalparking) nabij Nancy
11u25 vertrek ( we hebben tot 10 u geslapen)
Ik was gisterenavond nogal ongerust, zat te denken over gas, dat ze binnen zouden kunnen spuiten enzo... De verhalen die je soms hoort!
Herman was er gerust in dat dit een veilige plaats was.
Uiteindelijk ben ik dan toch in slaap geraakt.
Het is alweer een stralende dag.
We moeten tanken : in Ludres, net voor Nancy gaan we bij een Intermarché.
Eerst aan een hoogterail blijven hangen, een gasleverancier haakt ons los, we nemen een andere toegang, maar onze kaarten worden geweigerd, dat is nog al eens gebeurd. Een jongeman die we willen betalen, weigert nors om op zijn kaart te laten tanken. Ik begrijp zijn wantrouwen, maar hij had ook vriendelijk kunnen weigeren. We rijden de autostrade op om bij een Esso te gaan, maar nu zitten we wel in de verkeerde richting! Hier lukt het tanken dus wel met onze Esso-card.
We maken nog eens dezelfde lus over de autostrade...
Dries belt op om te vragen hoe laat we thuiskomen, hij is aan t kuisen en vroeg of hij iets moest ontdooien voor ons avondeten.
We tanken nog eens goedkoop in Capellen, Luxemburg.
De pomp levert maar de helft van de brandstof die we nodig hebben, we moeten aan een volgende tanken , is de Diesel op ofzo?
Ons vuil afvalwater kunnen we hier ook aflaten.
Het loopt langs een brede gekasseide goot naar de afvoerput. Drie dikke mussen beginnen zich uitbundig vrolijk in ons water te wassen, leuk om te zien.
Ik herhaal mijn monoloog, want volgende maandag moet/mag ik terug spelen in de wijnbar van Sven.
Vannacht droomde ik dat ik hele stukken oversloeg.
In Wanlin : arret-pipi. Er is een reusachtig AC-restaurant waar ik binnenga : roltrappen, restaurant doorkruisen, dan eindelijk : de toiletten.
Potdekke toch, er zit een madammeke...we zijn terug in België! Natuurlijk heb ik geen geld op zak, wel veel hoog water. Overal op onze tocht had je gratis wcs.
Ik zeg dat het dringend is. Ici on paie, madame - en ik mag niet in haar wcke.
Eigenlijk moest ik terplekke mijn broek afstropen, maar ik vertrek gebelgd en met volle blaas. Ik neem de lange trap terug naar beneden en zie de Marlin niet meer staan. Aiaiai!!! Sortie Luxembourg genomen ipv sortie Bruxelles, Dus : terug naar boven, restaurant doorkruisen, trappen terug af en buiten crossen naar onze Marlin om -Oef!-daar op de wc te ploffen. Het was zon gewoonte geworden om zoveel mogelijk andere toiletten te gebruiken, maar we zijn nu toch bijna thuis, dus hoef ik geen ruimte in de toiletcontainer meer te sparen.
Het is hier òòk mooi weer. Allee, hopen maar dat het wat mag blijven.
Bijna 5000 kilometer gereden en de laatste 80 : FILE !
Om 19u17 134078 km komen we thuis.
Dries staat ons fier op te wachten bij het moet gezegd- een netjes opgeruimd en gepoetst huis.
We bellen met Rudiger. Zijn schoonmoeder is plots overleden, we kunnen pas vanaf donderdag komen. We zeggen dat het beter is om later opnieuw een afspraak te maken.
Onze plannen worden dus veranderd.
We zullen naar Bazel rijden, misschien nog een stop in het Zwarte Woud doen en zo verder huiswaarts rijden.
Om 10 uur verlaten we Leysin. Ik ga nog een foto vanop het grote hotelterras nemen en de concièrge en zijn vrouw verschijnen aan het balkon. We mogen 6 emmers water bijvullen, nu kunnen we weer voort!
Uiteindelijk - na een hele babbel, de mensen waren blijkbaar aan een klapke toe : zo heel alleen in dat grote lege hotel- vertrekken we om 11u12 via Les Mosses : mooie uitzichten.
Langzaamaan wordt het rondom ons minder hoog.
Vanaf Fribourg een mooie stad met grote niveauverschillen- wordt het vlakker. De huizen zien er ook helemaal anders uit : zeer grote overhangende daken, makkelijk 2 meter over het huis uitstekend en steeds minder houten chalets.
We picknicken en douchen op een parking bij een station in het veld, met klingel-koeien vlakbij. Door Nidau/Biel, een héél mooie stad, hier zou ik kunnen wonen.
We komen nu in de Jura, met terug hogere bergen.
Bij Tramelan tellen we 11 luchtballons in de lucht, wat een feestelijk-vrolijk gezicht!
We sturen een sms naar Dries dat we waarschijnlijk morgen thuiskomen...kan hij al beginnen poetsen...ben benieuwd hoeveel feestjes er zijn doorgegaan.
19u30 : op 444 km van huis zetten we ons op de Aire de Vincey voor avondmaal en nachtverblijf.
We eten een menu plaisir voor samen 28, daarvoor krijgen we salade, entrecote, friet, orangina, normandische appeltaart en koffie. t Was lekker en goedkoop.
Bruno had ons uitgenodigd om samen in het hotel te komen ontbijten. Nadien rijden we met Robby naar het museum van de Saint-Bernardshond.
Er zitten ook échte, levende honden en pups. Ze zien er zooo schattig uit en hier is hun verblijf bijzonder verzorgd. Ik herinner me ons bezoek aan het hospice op de Gd St Bernard, zo'n 25 jaar geleden...de honden waren even schattig, maar toen zag-en vooral : rook het er allemaal minder fris.
We zien een film uit 1917 over het hospice op de Grand-Saint-Bernard en de tentoonstelling is interessant, ook de Nanouk-tentoonstelling met Inuitkunst, vooral beeldjes van ijsberen in alle mogelijke houdingen, zelfs barende ijsberinnen.
Vervolgens rijden we met Robby naar de randgemeente Fully, voor de Fête de la chataîgne. Het is een grote kermis, rond het thema kastanje. Op 5 verschillende plaatsen worden er kastanjes in draaitonnen geroosterd.
Er staan lange tafels waar je een schotel warme kastanjes met boter, kaas, druiven, peer en appel kan eten.
Bruno merkt op dat er een broer van Herman even verderop zit en inderdaad, vanop afstand lijkt hij erg op mijn ventje, op de snor na.
Ik ga vragen of ik een foto van hen samen mag maken, zal er zeker een doormailen naar deze Jean L.
We geraken aan de babbel, hij en zijn vrouw zijn al vaak in Belgie geweest en hebben sinds 2 jaar een motorhome(!), waarmee ze nu ook naar hier gekomen zijn. Zelf wonen ze in Montreux.
Pierrot heeft een optreden met zijn alpenhoornblazers. We wandelen nog wat rond en dan om 15 uur naar het hotel om afscheid te nemen van Bruno,en Roland die per vliegtuig terug naar Belgie vertrekken. Ook Michel B rijdt naar huis in Frankrijk.
Wij hebben Leysin als volgend reisdoel.
Ik was vergeten hoe hoog en steil het is om van Aigle naar Leysin te rijden.
Toen we hier in 66 met de familie op vakantie kwamen, is ons vader in vliegende vaart over deze weg meegereden met de directeur van het hotel, om onze valiezen nog tijdig in het station van Aigle op te halen , vòòr die met de trein terug naar België zouden terugkeren ipv naar ons Zwitsers hotel gebracht. Wij hadden die onder zacht protest van :"Maar Voke, iedereen zet zijn valiezen ginder bij die camion...", op voke's Befehl-ist Befehl, bij de bagage moeten zetten die terug naar Belgie zou gaan. Bij het hotel aangekomen, werden op de parking alle koffers uit de vrachtwagen gelost, behalve de onze natuurlijk. Toen ons vader na die wilde rit door de bergen, terug bij het hotel uit de auto stapte, zag hij zo wit als een laken en was zo mottig als een krab. Een duveltje in mij zegt nog altijd dat hij dat toch wel een beetje verdiend had, maar ik was toen vooral heel erg blij, dat het schrikbeeld om 2 weken met hetzelfde broekje te moeten rondlopen geen realiteit werd.
Die weg hiernaartoe is wel prachtig!
We parkeren even op de zo goed als lege parking van hotel Fabiola. Er staan enkel nog 3 camionetjes van Intersoc. Ik ga naar de ingang, informeren of mijn vriendin Nicole hier toevallig niet is om de bar te doen, (zo heb ik nog eens de kans om een kijkje binnen te nemen) maar er hangt een bordje dat het hotel gesloten is.
In de nabijheid vinden we een schitterend plekje om te overnachten.
We trekken onze wandelschoenen aan en volgen een breed pad naar boven, tot de zon ondergaat.
Zo onwaarschijnlijk mooi is het hier...ik neem verschillende fotos, maar de mooiste luchten zijn niet meer te fotograferen, omdat de aarde te donker wordt. Om 19 uur keren we om. De zon schijnt nog op de hoogste toppen, die scherp tegen de roze en turquoise hemel afsteken. Al wat we horen zijn de koeienbellen die onafgebroken klingelen en kleppen. Herman is ook onder de indruk ,veel meer dan vroeger, zegt hij.
Les Dents du Midi Drie kwartier later komen we terug bij de Marlin, we hebben het warm van het stappen, maar het is al behoorlijk frisjes. Na onze avondboterham gaan we buiten nog even naar de sterren kijken. Zoveel zie je er bij ons nooit meer. 2 vallende sterren en ook de melkweg is duidelijk te zien, het is overweldigend! Maar het moet tegen het vriezen aan zijn, we kunnen niet lang buiten blijven. Het contrast is wel erg groot : vanmiddag in een heerlijk warm zonnetje in Fully, nu precies in een kerstnacht.
Voor morgenvroeg (en vanavond voor de afwas zelfs al) hebben we de warmwaterboiler nu wel aangezet, vanmorgen was het trouwens al bibberen bij het wassen.
21u30 : Herman ligt al in bed, denk dat ik dat seffens ook maar eens ga doen, eerst nog een sudokutje.
Ik krijg het koud en kruip in bed.
Herman stelt vast dat mijn tetjes precies kreemglasbollen zijn.
Ik ben een vrouw. Paz, de naam die ik kreeg bij mijn geboorte, betekent "vrede". Beter kon ik het mij niet wensen. Herman is de schat waar ik al 43 jaar lief en leed mee deel. Samen kregen wij in die tijdspanne 3 zonen, 2 schoondochters, 2 kleindochters en 1 kleinzoon . Die zijn altijd welkom in ons nest in de rand van Antwerpen. Mensen, theater, natuur en taal staan bovenaan mijn lange lijst van interesses.
