|
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Gisteren, donderdagavond, zouden we de eerste voorstelling van Koppels spelen voor dit weekend.
Fris gedoucht en netjes opgetut, wil ik om 18u30 naar Wilrijk vertrekken.
 Mijn schoenen heb ik al een halfuurtje geleden van de garage naar de inkomhal gebracht, zodat ze niet te koud zouden aanvoelen.
Ik trek mijn jas aan, grabbel mijn tas beet en stap in mijn schoenen.
Even denk ik : hé, er zit iets in ...au..t lijkt wel een punaise...
Pikkerdepik - PIK PiiiiiiiiiiiK!!!
Ik schop mijn schoen uit en schreeuw mijn longen uit mijn lijf van afgrijzen en pijn:
Er hangt een grote wesp opzij aan mijn rechter dikke teen te bungelen, het onderlijf nog gekromd, vastgeprikt in mijn teer vlezeke.
Ze krijgt een ferme tik, vliegt eraf om nog wat stuipjes te liggen trekken op de halmat. Herman en Dries komen onmiddellijk aangelopen, mijn oerschreeuw deed hen al aan een vreselijk ongeluk denken. Ik dep met azijn, Dries zegt dat er geen angel in zit en we doen er wat Euceta op.
Auw-auw, het doet echt zeer...ik trek een paar sleffers aan om naar theater te gaan en hoop dat ik straks bij de voorstelling nog in mijn schoenen kan.
Gelukkig rijdt Herman en kan ik mijn voet tijdens de rit op het dashboard leggen : als hij naar beneden hangt is het nauwelijks te verdragen.
Na een uur ebt het wat weg en ik kan voor de korte tijd dat ik op toneel moet, nog net in mijn schoenen.
De bewuste wespen-schoenen had ik al maanden niet meer gedragen.
De queen moet gedacht hebben om daar haar winterslaapje in te kunnen doen.
Laat mij nu toch altijd gedacht hebben dat de koningin niet kon steken!
Vergeet het mensen : ze steekt.... ze steekt, en hoe!!!
Ze steekt zodanig dat ik voor de rest van mijn leven mijn schoenen eerst zal uitschudden voor ik ze aantrek.
|
