|
Eens terug thuis, heb ik nog slechts enkele dagen om me voor te bereiden op de opvoering van Shirley Valentijn in Svens wijnbar Il piccolo peccato, aan de Dageraadplaats.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Vlak voor we op reis vertrokken, had ik op vrijdag en zaterdag nog een voorstelling in Diontheater gegeven.
Toen kon ik nog maar eens vaststellen hoe verschillend twee voorstellingen kunnen zijn, want over de vrijdagse opvoering was ik allesbehalve tevreden.
Ik weet dat ik dat eigenlijk niet hoor te zeggen; mensen die toen in de zaal zaten en hun gemeende bijval betuigden, zouden dit blasé kunnen vinden en toch moet het mij van het hart :
Paz was niet content van haar Shirley, die avond.
Dat kwam voor een groot gedeelte omdat ik zelf nog tot op het laatste ogenblik technische (muziek, licht, decor) instructies moest geven aan mijn assistenten van die avond, Rudi en Lynn, voor wie dit ook nieuw was. Nochtans ben ik hen bijzonder dankbaar voor hun zeer gewaardeerde hulp.
Tijdens de pauzes was er onvoldoende licht achter het scherm waar ik me moest omkleden en schminken, Michke is er desondanks in gelukt om mij in dat schemerduister een egaal bruin kleurtje te geven. Zij was tevens mijn verbindingsofficier met de mensen van toog en techniek, want ik kon niet vanachter mijn scherm uitkomen tijdens de pauze, omdat er enkele toeschouwers in de zaal bleven zitten, die moeilijk te been waren en niet de trappen naar de cafetaria op en af konden voor dat eventjes.
Ik ben oprecht blij dat ze kwamen kijken, ondanks hun persoonlijke beperkingen. Maar nu kon ik mijn kot niet meer uit...ik kon niet gaan kijken hoe mijn strandstoel stond, hoever de parasol uitstak ...
Normalerwijze ga ik graag het podium even voelen, er wat in stilte over lopen. Maar nu probeerde ik me te concentreren achter dat scherm, terwijl er in de zaal natuurlijk volop werd gebabbeld en gelachen.
Als kers op de taart ging er dan nog eens een gsm over tijdens de voorstelling ook.
Vanaf het eerste ogenblik voelde ik dat mijn spel niet strak, niet zuiver genoeg was.
Voor mezelf voelde het geheel slordig en wat stuntelig aan, ik kon precies niet bewegen zoals ik wilde.
Gelukkig was er nog die zaterdag, waarop alles wèl in de goede plooi viel.
En ook deze keer voelde ik vanaf het begin dat het ànders was dan gisteren : goed bezig.
Ik wist hoe de toeschouwers aan mijn lippen hingen, meeleefden, hoe ik ze kon bespelen...een heerlijk gevoel.
Toen ze aan het einde als één man rechtveerden om te applaudisseren, maakte me dat onvoorstelbaar blij en dankbaar en nederig.
Want het is niet min, zelfs zeer aangrijpend als mensen je in zon grote groep op zon fantastische manier bedanken omdat je hun een verhaal hebt verteld.
(niet te vergeten : Merci aan William Russell, auteur en Wim Loots, regisseur!)
Een maand later zou dus de voorstelling in de wijnbar volgen...
De week ervoor ben ik elke dag anderhalf uur door het bos gaan stappen, ondertussen mijn tekst luidop herhalend. Dat was dubbel profijt : ik repeteerde en had meteen ook mijn lichamelijke oefening.
Toch had ik het stuk nog eens graag op mensen uitgeprobeerd.
Overbuur Monique had omwille van ziekte de voorstelling in het theater gemist, ik vroeg haar of ik zondagavond een privévoorstelling mocht geven bij haar thuis.
Dat viel niet in dovemansoren, en zo hield ik een generale repetitie, met een minimum aan decor en techniek (slechts één spot geen muziek, want de cd was al in de wijnbar) voor Monique, Leo, dochter Ina en hond Joppe, die in zijn mand lag te snurken.
Iedereen was content : Monique en co, omdat ze de voorstelling nu toch had kunnen zien en ik, omdat ik de zekerheid had dat het zelfs voor een zeer klein publiek nog werkt. Alleen de Joppe is een paar keer bruusk uit zijn dromen geschrokken, toen ik ineens nogal luid uitviel.
De volgende avond, maandag, in een uitverkochte wijnbar...
Sven heeft nu een eigen klein podium en echte theaterspots!
Rudi, engel en duizendpoot tegelijk, heeft dat voor hem gebouwd en geinstalleerd, hij zal die avond ook nog licht en geluid bedienen én mijn schminkster zijn, want al beschik ik hier over een rustige plaats om me voor te bereiden, het blijft een onmogelijke zaak om mijn bovenrug eigenhandig van een gelijkmatig gebronsd kleurtje te voorzien.
Alles verloopt zoals ik gehoopt had en ook Sven is duidelijk gelukkig met deze herneming, in die mate zelfs, dat hij er nog eens een maandagavond wil bovenop doen. We spreken af voor 17 december. Ik ben een geluksvogel!
Daar tussenin volgt nog één namiddagvoorstelling ter gelegenheid van de Wilrijkse cultuurweek, op zaterdag 24 november om 15 uur, in de winterkapel van de St-Jan-Evangelistkerk. Ben wel benieuwd hoe het daar zal gaan.. t is weer een andere, onbekende locatie, deze keer met Bruno als assistent. De toegang is gratis en er hoeft niet gereserveerd te worden...ik vraag me af hoe dat moet...Het is een uitdaging, dat staat vast. Nu maar hopen dat het geen heen-en-weer geloop wordt.
Diezelfde avond sta ik alweer op de planken, ditmaal in ons eigen Dionteater, voor een kleine rol in Koppels. Het is een bewerking van Hannah and her sisters van Woody Allen. Ik speel de moeder van al die sisters, ben eigenlijk een invaller voor iemand die de rol heeft teruggegeven en omdat het zon kleine rol is en mijn personage slechts in 3 scènes voorkomt, hoef ik niet alle repetities bij te wonen.
Wie er meer wil over lezen, kan terecht op www.dionteater.be
Tot zover deze toneel-boterham.
|
