Gisteren voor enkele boodschappen naar Wilrijk :

Op zoek naar katoensatijn om een pyama voor Herman te maken.

Een confectiepyama in dat materiaal schijnt nergens meer te vinden, ook onze kinderen zochten er voor verjaardag en kerstmis al overal naar.

Vermits zijn favoriete satijnen pyama serieus sleet begint te vertonen, wil ik die uiteen halen en de verschillende delen als patroon gebruiken. De stof ervoor zou ik ongetwijfeld in het Stoffenpaleis  vinden.

...Dacht ik.... Na lang rondkijken vond ik enkel het soort zwarte satinette, waarmee men 40-50 jaar geleden de schoolschorten maakte.

Het was goedkoop, dat wel, en de stof voelde zacht en zwaar aan, maar zo’n glimmend-zwarte pyama ...ik weet niet hoor...denk dat mijn ventje het óf kinky, óf (meer waarschijnlijk) gewoon lelijk zou vinden.

Je kan in die winkel ongestoord kiezen en keuren, maar omdat ik niets naar mijn gading vond, moest ik toch hulp vragen.

Resultaat : geen katoensatijn – want dat was er dus niet – maar donkerblauw glanzend-en-mat gestreepte lakenstof gekocht. Er ging 30 percent soldenkorting af, maar ’t was toch nog 24 euro-en-een-klets. ‘k Zal maar heel goed nadenken vooraleer ik begin te knippen, ben al niet zo’n geweldige naaister...

Misschien had ik toch nog die zwarte satinette moeten meenemen ?

Na een kort ommetje langs Wout, Frauke en ons boelekes (die er super-fantastisch-lief-schattig-en-absoluut-om-op-te-eten uitzien) wilden we nog even naar Ikea voor handdoekhaakjes.

De parking stond naar goede vrijdaggewoonte tjokvol en toen we bij de ingang kwamen, was er een kleine toeloop rond twee zwarte mannen die met een brede glimlach ook onder onze neus een petitie duwden “voor vrede in Afrika en voor kinderen die slachtoffer van mijnen werden”, ik had mijn bril niet bij de hand en

hoe goed het doel ook : ik wil wél lezen waaronder ik mijn naam en handtekening zet. Ik kon zien dat de ingevulde lijst al lang was en mensen rondom tekenden gewillig. Herman, vandaag minder achterdochtig dan ik, tekende met plezier en toen vroeg die man een bijdrage aan hem, het bedrag werd naast de handtekening ingevuld : “Twintig euro, dertig, vijftig..?” “Tien euro zal wel goed zijn zeker”

antwoordt Herman en tegen mij : “Maar...oei, schat, ik heb niks op zak, geeft gij eens...(terwijl ik in mijn portemonnee graai, waar de petitie-man in komt meegluren)...10 euro”

Ikke : “Huh???”

Hij : “Hebt ge me niet verstaan? : 10 euro”

Ik slik en haal een biljet van 10 tevoorschijn, de petitieman trekt het bijna uit mijn hand en bedankt vrolijk terwijl hij naar een volgende klant snelt.

Wij wandelen een beetje beduusd de winkel binnen en ik vraag aan Herman voor welke organisatie dit eigenlijk was, of hij gelezen heeft wat er op die gele lijsten stond... Hij weet het niet.

Raar hoor, mijn altijd zo nuchtere boekhouder heeft zich door al die vrolijkheid en getater laten overdonderen. We hebben ineens allebei het gevoel dat we zijn opgelicht.

“Zal ik het toch maar even aan de info melden, dat die mannen daar staan, en of ze er hier wel weet van hebben?”

Als hij het effectief gaat vertellen bij de info, zegt de dame : “Oh! Staan die negers er weer, In orde, bedankt voor het melden, ik laat er iemand naartoe sturen. Wilt u uw geld terug?”

Ik wil Ja begot ! roepen, maar Herman zegt nee, en dat het nu eenmaal gebeurd is.

Ze hebben hem precies gehypnotiseerd, zo lijkt het wel.

Ik daarentegen, wil geen oplichters sponsoren...

Verdomme toch!

Mijn winkelgoesting is helemaal over.

En die haakjes hebben we ook niet gevonden.

                      2002 2005

Deel 4 : Vette en magere jaren

Ik werd zo mogelijk nog verlegener dan ik al was, durfde zelfs geen winkel meer binnengaan en voelde mij alleen thuis nog veilig voor afkeurende en kritische blikken.

Als mijn ouders, broers en zussen ergens naartoe reden of op familiebezoek gingen, koos ik ervoor om thuis te blijven en voor mijn 13 jaar jonger zusje te zorgen.

Dat in mezelf gekeerd zijn, maakte dat ik er nog lomper en plomper uitzag dan ik al was en dat besefte ik wel, maar ik durfde gewoon niets.

Naar de meisjeschiro ging ik nog wel, tijdens mijn ziekte had ik ook vaak bezoek gekregen van de leidster en mijn vriendinnetjes van de jeugdbeweging, maar wanneer er volksdans gedaan werd, haakte ik af : mijn lichaam laten zien en bewegen, dat kon niet, daarvoor schaamde ik me er te erg voor.

Mijn ouders probeerden me wel te stimuleren om allerlei activiteiten mee te doen, maar bij de minste druk klapte ik dicht.

Toch ging ik die zomer mee naar Zwitserland met het ziekenfonds, Jeske mocht -een jaar te vroeg-, samen met mij mee. Ik hield van de bergen en de omgeving, maar ik haatte het kamp en het gebrek aan privacy.

Ik werd voortdurend hartstochtelijk verliefd op onbereikbare mannen, die van niets wisten, ik hield mijn verliefdheden trouwens voor iedereen geheim, schreef er dagboeken van vol en voelde me diep ongelukkig over mijn uiterlijk.

Mijn ouders beschermden me. Als Moeke nog maar een zweem van kritiek van iemand anders op mijn zware lichaam bespeurde, ging ze systematisch in de verdediging. Ze troostte me ook, dat het vanzelf zou beteren, toen ik vroeg of ik geen pillen kon nemen om te vermageren.

Zij informeerde bij onze huisdokter, maar die was zich toen al zeer bewust van het gevaar voor anorexia op mijn leeftijd (niet dat ik dat woord toen heb horen vallen) hij wilde in elk geval niets voorschrijven of speciale dieten laten volgen, misschien ook wel omdat ik nog lange tijd nadien hartruis had.

Ik mocht evenmin zware turnoefeningen doen, met als gevolg dat de turnlerares me vaak nijdig liet voelen dat ik beter “wat meer moeite zou doen”, zodat ik slanker zou worden.

Ik was groot, dik en onzichtbaar, dat laatste was mijn hartsgrondige keuze en dat wilde ik blijven tot de dag dat ik toonbaar zou zijn.

Van dat moment droomde ik zowel overdag als ’s nachts.

Toen ik 17 was, werden eindelijk mijn keelamandelen verwijderd.

Het scheen de hoogste tijd, die totaal verziekte amandelen waren de bron van mijn reuma en al de miserie die dat had meegebracht.

De operatie gebeurde onder lokale verdoving, ik kon alles horen wat de specialist tegen onze huisdokter zei, die de operatie bijwoonde. “C’est du cuir vivant!” hoorde ik de chirurg zeggen (het is levend leder) . Ik dacht in paniek  och, lieve god, ze gaan die er toch wel uitkrijgen zeker, ik lig hier nu precies al te stikken!

Tegenwoordig houden dokters toch meer rekening met de gevoelens van hun patiënt en zouden hen geruststellen ipv te beangstigen.

Maar goed, die amandelen gingen er onder nog meer commentaar over hun ontzagwekkende toestand uiteindelijk toch uit. Na twee dagen ziekenhuis mocht ik terug naar huis, de oorpijn die ik na de ingreep had, staat nog steeds in mijn geheugen gekerfd.

Vanaf toen begon mijn gewicht stilaan te normaliseren en toen ik na een chirokamp thuiskwam, waarop we uren en dagen de Sirtaki dansten, begon men op te merken dat ik slank werd.

Ik was dol op de Sirtaki! Jes en ik kochten het plaatje met de muziek van Zorba, zetten onze draagbare platenspeler in de tuin en stonden die hele zomer buiten te dansen. De koekjes bij de thee werden gerantsoeneerd en ik telde mijn boterhammetjes, terwijl de kilos er begonnen af te vliegen.

Toen ik mijn laatste humaniorajaar aanvatte, oogste ik bewonderende blikken van de turnlerares en openlijk lovende commentaar over mijn turnprestaties.

Ik vergaf haar vroegere ongevoeligheid en kon alleen maar gelukkig zijn. Ik had een heel nieuw, mooi omhulsel gekregen, dat geen pijn meer deed, één dat me vreugde bezorgde en deugddeed als ik ermee bewoog.

Tot mijn grote verbazing en blijdschap begonnen jongens mij nu op te merken en vanaf mijn 18^de mocht ik af en toe eens op zaterdag naar de dansavond van de jeugdclub.

Een hartelijke Nieuwjaarszoen!

Deel 3 : DIK

Zelf had ik het nog niet echt door, ik kon mezelf in de lavabospiegel slechts tot net onder mijn schouders bekijken en in de rest van mijn lijf was ik niet geinteresseerd. Ik droeg dag en nacht pyama’s en zag mezelf niet veranderen.

Toen ik een maand of twee thuis was, begon men toch een beetje ongerust te worden dat ik achterop zou geraken op school.

Een paar leraressen waren bereid om thuis enkele inhaallessen te komen geven.

Toen de lerares wiskunde me terugzag, viel haar mond open van verbazing. Ze riep botweg :“Amai Paz, gij zijt DIK geworden!”

En ik hàààtte wiskunde tevoren al....

Van heel die les heb ik niet veel meer gehoord, haar uitroep bleef door mijn hoofd galmen.

Ik ging op de badkamerweegschaal staan.

Net voor ik ziek werd, woog ik 54 kg, bij 1,67m, drie maanden later was er 20 kg bij!

Ik was geschokt, maar er vielen mij buiten die harde kussens op mijn heupen weinig verschillen op.

De dokter die wekelijks langskwam, zei dat dit voornamelijk het gevolg was van de cortisone en dat het er spontaan zou afgaan, eens ik terug op de been zou zijn.

De maanden bedrust vond ik best wel aangenaam, de bezoeken aan het ziekenhuis voor bloedprikken en vooral dan de electrocardiograms vond ik vreselijk!

Voke bracht me er altijd met de auto naartoe

Niet dat het pijn deed, was het dat maar!

Nee : je moest er met je bovenlijf bloot.

Dat die dokter daar die ongewenste witte bollen op mijn torso moest zien, was één ding; dat die dokter vervolgens tegen Voke zei dat hij gerust bij het onderzoek mocht blijven, was wat anders...die schaamte...

Ik denk dat Voke mijn gêne voelde, want hij maakte zwak bezwaar dat het niet hoefde, maar de dokter drong aan.

Niemand vroeg mij of IK dat wel goedvond.

Ik heb het voke nooit gezegd, maar ik was in stilte dankbaar, dat hij later spontaan in de wachtkamer achterbleef als er weer eens een ECG moest gemaakt worden.

Bij het bloedprikken bleef hij er wel bij en zei dat ik maar naar hem moest kijken en niet naar de spuit, terwijl ze bezig waren, omdat ik bij een van de vorige beurten duizelig was geworden.

Toen de Paasvakantie voorbij was, mocht ik weer naar school.

Ondanks mijn luilekker leventje snàkte ik ernaar om terug te gaan, die vele andere gezichten terug te zien, o wat hield ik van al die kinderen die ik zou weerzien!

En buiten kunnen komen zonder naar een ziekenhuis te moeten, ik keek ernaar uit als naar een groot feest....

De ochtend van mijn eerste nieuwe schooldag was als een verrijzenis : in de auto stappen en onderweg stomverbaasd zijn over de explosie van lente overal !

De school ligt  tegenover het Steytelinckpark in Wilrijk. Toen ik het de laatste keer zag, was dat park kaal en kleurloos, nu, maanden later,  waren er duizend schakeringen van groen! En die heerlijke geuren....ik werd er gek van.

Mijn hart sprong bijna uit mijn borst van vreugde en ontroering. Ik voelde mij nooit eerder zó levend.

Mijn haar was in die tijd hard gegroeid en ik kon er 2 leuke lage staartjes in maken, ik hoopte stilletjes dat de meisjes op school ze zouden bewonderen. Ik verwachtte ook dat ze even blij zouden zijn om mij te zien, als ik hen.

En ja, de meesten waren vriendelijk, maar ik voelde hoe ze me als een vreemde bekeken, in hun ogen was ik een ander mens geworden : mijn gezicht was pafferig, mijn omvang was ineens met bijna de helft vermeerderd en hun verdoken blikken en gefluister vielen mij nog altijd meer op dan mijn eigen transformatie.

Tot ik voorbij een grote spiegel liep, dacht dat er mollige vrouw op me toekwam en me realiseerde dat ik die matrone was, mijn veertienjarige, onzekere zelf.

Vanaf toen was ik dik.

Zaterdagochtend.

Tok-tok-tok op onze slaapkamerdeur...

Binnen!

Jade duwt de deur open, terwijl ze een dienblad in evenwicht houdt :

“Goeiemorgen Papie en Mamie : ontbijt op bed!” glundert ze.

Een aandoenlijk zicht, die dikke ongelijke sneden, we kunnen ons voorstellen met hoeveel moeite ze die met een gewoon tafelmes heeft gesneden (en godzijdank niet met de snijmachine), beleg apart erbij en twee “servetjes” van keukenpapier, waarop smakelijk papie, smakelijk mamie met dikke viltstift geschreven.

Voor Papie een kop halfvolle melk en voor Mamie een kop magere, zegt ze.

We zetten ons bed in zitstand en Jade staat er trots op te kijken; voor zichzelf heeft ze niets bereid. Gelukkig zijn er meer dan genoeg van die dikke sneden en voor een homp met honing installeert ze zich op onze voeten, weggezakt in het dons.

We zitten gezellig met ons drietjes te smikkelen, te kruimelen en te morsen in het donsdeken.

Momenten om te koesteren....

Zaterdagnamiddag.

Wout heeft gebeld dat hij met Frauke en Maura is thuisgekomen, Dario zal ook gauw gebracht worden en ze verwachten ons met Jade.

Nog even in bad, haartjes wassen, koffer pakken en daar gaan we.

Het is een hartverwarmend zicht, de familie is nu compleet.

Ons kerstkindje ligt zalig te slapen en Dario geeft grote zus Jade een blije knuffel, legt zijn hoofdje zachtjes tegen haar wang terwijl de volwassenen ontroerd toekijken.

Maura doet het fantastisch...ze viel na de geboorte geen grammetje af en weegt nu, vier dagen later, al 280 gram méér. Haar altijd reeds slanke mama zal geen lijnproblemen hebben en zelf stevig mogen eten om dit gretig kindje baas te kunnen!

Als we vertrekken krijgen we nog een heel innige knuffel van Jade, ze fluistert in mijn oor : Mamie, ik vond het echt heel fijn bij jullie.

Herman en ik rijden met een intens gelukkig gevoel terug naar huis.

We hadden gelijk met onze premature kerstviering op 17 december, anders was er niks van gekomen !

Zoals steeds werd kerstavond zelf bij mijn ouders doorgebracht, waar we meestal met een goeie dertig zijn.

Frauke was die dag “uitgerekend”, voelde zich niet te best omwille van een zware verkoudheid die maar bleef hangen en bleef daarom thuis met Dario.

Niets wees er echter op dat het nog een kerstekind zou gaan worden, maar vroeg in de Kerstmorgen kregen we bericht dat het waarschijnlijk toch die dag zou gebeuren.

Jade was na het feest bij Moeke en Voke al mee met ons gekomen en Dario ging bij Fraukes ouders logeren.

Om halftwee tuimelde mooie kleine Maura de wereld in. 

Jade is heel blij met haar nieuwe zusje en Dario, net 16 maanden, lijkt er ook dol op te zijn, gezien zijn reacties : zijn hoofd op haar buikje leggen, willen aaien, wijzen naar het wiegje: “Dit! Dit!” - en ook wel op de zijkant van het plexi ziekenhuisbedje kloppen... het zal uitkijken worden met die peuter!

Zaterdag komt het hele uitgebreide gezin thuis.

Tot zolang logeert Jade bij ons en we genieten er samen van. Ze is nu negen jaar en zo’n zalig kind in deze periode : groot genoeg om er aangenaam gezelschap aan te hebben en klein genoeg om nog écht als een kind te kunnen spelen.

Vandaag heeft ze samen met twee buurjongetjes uren in onze tuin gespeeld : haar “huisje”,- een grote nis tussen een groep coniferen- moest helemaal opgeruimd worden en heringericht.

Die twee kleine jongens aanbidden haar en sloven zich uit om haar minste wens in te willigen! Ik had er geen kind aan...aan geen één van de drie trouwens, terwijl die broertjes in de buurt weleens de Daltons genoemd worden.

Alles loopt op wieltjes, Jade is lief, gehoorzaam en blij, tot er vanavond ineens een donkere wolk opsteekt : het bed van Dries, waar ze nu in mag slapen, vindt ze plots “eng”.

 Een buitenstaander zou dan denken dat er akelige dingen in die kamer te zien zijn, maar het tegendeel is waar, het lijkt wel een kloostercel: Effen crème muren, lichtgrijze, bijna witte meubeltjes en als enige decoratie : 3 staanders met gitaren en één poster van snowboarders.

Het bed staat in een nis, met een iets lager plafond, je zou het een alkoof kunnen noemen, ik dacht dat ze het daar eerder knus zou vinden, maar nee... Jade  verlangt naar “haar” kamer : de logeerkamer op de mansarde boven de garage, hoewel het daar nu heel wat kouder is dan in de andere kamers.

Hoe kan een grootmoeder aan zo’n smeekbede weerstaan... Dus wordt de Warme Jef gevuld en al in bed gestopt, haar knuffels en een extra dekbed van de ene kant van het huis naar de andere verhuisd en ons kindje is terug gelukkig.

    Maura
25 december 2007 13u30
3,010 kg 50 cm
Rozig, gezond en prachtig

In het tweede middelbaar liep het fout... Wekenlang al had ik zeer pijnlijke knieën. Thuis dachten ze –begrijpelijk - dat het groeipijnen waren, maar het werd zo erg dat ik niet meer normaal de trappen naar de slaapkamers op of af kon.

De enige manier om mijn kamer op de tweede verdieping te bereiken was : op mijn achterste gaan zitten en zo mezelf trede per trede naar boven hijsen/naar beneden laten glijden.

Er werd een bloedstaal genomen, ergens begin december.

Enkele dagen later op een woensdagnamiddag - ik herinner me dat ik me redelijk goed voelde en met mijn zussen in de tuin speelde-, riep moeke me naar binnen.

De huisdokter zat daar en ze keken allebei bezorgd.

Het bloedonderzoek toonde acuut gewrichtsreuma aan : een gevolg van mijn vele jaarlijkse keelontstekingen.

Ik moest direct gaan liggen, dokter beluisterde mijn hart en longen en stelde hartruis vast. Tot wanneer mijn bloed terug in orde zou zijn, moest ik het bed houden.

Eigenlijk vond ik dat wel tof : als ik niet bewoog, voelde ik geen pijn, ik hoefde geen examens te doen, mocht een poosje niet naar school...

Ik werd overdag languit op de sofa in de living geïnstalleerd, werd vertroeteld met allerlei lekkers, verslond stàpels boeken of lag half-zittend te tekenen, tekenen, tekenen...

Elke dag kwam de wijkverpleegster een penniciline-inspuiting geven en tweemaal per week een cortisone-prik. Meestal vond ik die prikken niet erg, behalve wanneer er precies niet veel plaats meer was om nog ergens pijnloos een naald in te ploffen, ik kreeg op elke heup een dik beenhard kussen en zelfs jaren later verdroeg ik nog niet dat iemand me daar aanraakte.

Ik was nu bijna veertien en op zekere dag kwam moeke thuis van de markt met een beha. Hij was van zachtgeel nylon met een wit randje, wel schattig eigenlijk, maar ik moest dat ding niet! Net zoals ik geen borsten wou, maar die waren nu wel héél prominent aanwezig. Moeke vond dat ik nu echt wat steun kon gebruiken, dus trok ik die beha uiteindelijk toch maar aan, vond het geen steun maar een hinderlijk ding waar ik nu voor de rest van mijn leven toe veroordeeld was en ik schaamde me vooral diep, toen ik hem aan voke moest laten zien, toen die van zijn werk kwam. 
                                                                (wordt vervolgd)

Op 26 juni 1949 mochten Belgische vrouwen voor het eerst deelnemen aan parlementsverkiezingen.

’t Moet zijn dat ik dat absoluut wou meemaken, want nauwelijks een dag eerder trok ik voor de allereerste keer mijn keel en oogjes open.

Dat was wel een beetje misrekend, want niet alleen vonden ze mij toen nog veel te jong om te gaan stemmen, ik verbrodde het meteen ook voor ons moeke, die uitgeteld in ’t moederhuis lag en dus zèlf haar eerste stembeurt moest laten voorbijgaan.

Volgens de mondelinge overlevering was ik een mager, uitgerekt, onaantrekkelijk boeleke van 51 cm en 2kg800; zwaar geschalodderd door “de ijzers”, een boreling die zonder aarzeling in de categorie “gestroopt konijn” werd geclasseerd.   

In den beginne was ik dus .... MAGER !

En dat bleef ik.

Het eerste jaar althans.

De bezoeken aan het “kinderheil” bezorgden ons moeke een schuldcomplex : borstvoeding wou niet lukken en flesvoeding verdroeg ik niet.

De opmerkingen in het controleschriftje logen er niet om : het kinderheil gaf moeke keer op keer slechte punten.

Ten einde raad kwam ze met mij bij Dokter Van Heule terecht, een kinderarts die toen naam begon te maken. Hij schreef het wondermiddel, karnemelk van Lacsoons voor en ziet : Paz begon te eten !

Tegen mijn eerste verjaardag was ik “de kwaaien uit” en dat was maar goed ook, want enkele dagen later werd ons Jeske al geboren, een zusje dat slechts luttele maanden melk dronk en zover mijn herinnering strekt, al van op peuterleeftijd zwarte koffie. Jeske is tot op vandaag mager gebleven.

Ik kreeg de smaak van melk te pakken.

Tot mijn 12^de walgde ik van koffie... De blikken drinkbussen die met half koffie-half melk-en-een-suikerklontje werden gevuld, omdat het drankje anders zuur zou worden op de speelpleinen waar we ’s zomers naartoe gingen, vond ik ver-schrik-ke-lijk smaken.

Thee was iets voor bij ’t vieruurtje : alleen te doen met suiker, citroen en een petit-beurre’ke of een marieke.

Een vieruurtje was trouwens eerder uitzondering dan regel, het was meer een gezellige tractatie voor bijzondere gelegenheden. Van dat occasionele petit-beurre’ke zou ik dus niet dik kunnen worden.

Op mijn 12de was ik een hoog opgeschoten, slanke en doodverlegen plechtige communicant.

1961-62 : Naar de 6^de Latijnse in Sint-Ursula : de enige ronde uitstulpingen aan mijn

lang, houterig lijf waren de beginnende borsten, die ikzelf liefst van al onzichtbaar had gemaakt.

Ze zaten immers in de weg om de jongens-filmrollen te spelen, die ik in mijn hoofd had...

Alleen in mijn hoofd ja, te verlegen als ik was, om zelfs nog maar op een normaal stemvolume te spreken, behalve dan bij ons thuis.

wordt vervolgd

Precies een week geleden vierden wij ons eigen kerstfeest met kinderen en kleinkinderen.

Héérlijk is dat...

Niet alleen het feit dat we samen waren, maar zeker ook omdat wij Kerstmis meer dan een week vóór de officiële datum konden vieren.

Daar zijn heel wat pro’s voor aan te voeren :

Het is in de eerste plaats overal zeer kalm om boodschappen te doen, zo tussen Sinterklaas en Kerstmis in, zowel voor de inkopen voor het diner, als voor de cadeautjes.

Ten tweede krijg je niet dat gevoel van teveel eten, drinken, pakjes en drukte binnen een veel te korte periode.

En ten derde : iedereen is vrij, ongestresst en vooral : nog onbevallen.

Want ja, ons Frauke draagt nog steeds fier haar ronde buikje. Ondanks een hardnekkige verkoudheid en een vinnige Dario die haar voortdurende aandacht en energie vraagt, maakt ons derde kleinkind voorlopig geen aanstalten om zijn/haar knusse plekje te verlaten.

Ik denk dat het een wijs baasje is (of meidje, maar dat kan ik me vreemd genoeg zo moeilijk voorstellen; Dat deze baby een meisje is, zou samen met de naam de grootste verrassing zijn).

Een wijs kindje is het dus wèl : wachten tot mama haar verkoudheid kwijtraakt en zo meer adem krijgt...Nu ook zijn/haar papa weer wat beter op de been is na pijnlijke weken met een geknelde zenuw, verwachten wij dat dit boeleke een grootse entree zal maken op kerstavond, zoals altijd al werd voorspeld.  

Ook als we Dries bij onze kerstviering wilden hebben, moesten we er wel zo vroeg aan beginnen. Onze jongste vertrok nl. eergisterennacht voor het vierde jaar op rij naar Oostenrijk, om daar meer dan drie maanden snowboardlessen te gaan geven. Ondertussen weten we dat hij er goed is aangekomen en geïnstalleerd.

Voor Jan’s nieuwe lief was het de eerste keer dat ze met ons Kerstmis vierde en die twee hebben er de vrolijke noot in gebracht. Voor de cadeau’s die ze bijhadden was bijna een aanhangwagen nodig : grote, enorm zwaaaare pakken in stijf, zwart papier, met de namen in goud erop gespoten. Na enige tijd begon het in de living doordringend naar carbolin te ruiken...het bleek dat zwarte papier te zijn: tot op vandaag weten we nog niet waar hij dat vandaan heeft. In ieder geval zorgde het voor hilariteit en voor alle zekerheid hebben we onze handen maar eens extra gewassen en dat papier buitengesmeten van zodra de pakken open waren. Elk cadeau was verzwaard met een gewicht van zo’n oude balans... Waar hààlt hij toch al die rommel??? Hij woont niet voor niks in Doel,  zeker...

De onweerstaanbare schaterlach van Lief erbovenop maakte het extra aanstekelijk.

Haar pakjes waren kleiner van formaat dan die van Jan, maar absoluut origineel en zeer gewaardeerd.

Jade die sinds september dwarsfluitles volgt, had haar instrument bij en bracht  verscheidene sinterklaas- en kerstliedjes ten gehore. Ze doet het op die korte tijd écht al heel goed. Haar bezig horen en –zien, met die fijne handjes en geconcentreerde uitdrukking, maakt ons bijzonder trots.

Zonder vervelende vallingen was het gezelliger geweest, maar een mens kan niet alles hebben...

Maandagavond mocht ik nog eens “Shirley Valentijnen” in Sven zijn wijnbar, een spannend maar leuk avondje,

Dinsdag organiseerde Herman een kerstconcert in Deurne, weer druk en spannend, vooral voor mijn ventje dan,

Woensdag met de motorhome naar Temse voor een kleine herstelling (nog onder waarborg) en ondertussen ook nog naar de verzekering voor info, want onze personenwagen werd aangereden door...de motorhome die van de oprit bolde!

Motorhome is zogoed als ongeschonden, maar de Focus heeft deuken en lange krassen in de rechterzijportieren...dedju toch!

Donderdag : vertrek van Dries

Vrijdag : kerstconcert van Jade’s school, waar we heel ontspannen naartoe konden, geen verantwoordelijkheden, alleen maar genieten, niet meer rond moeten crossen voor cadeaus en eten : alles is in huis voor de volgende dagen en we beginnen weer aan onze viermaandelijkse honeymoon, Herman en ik, nu we het kot voor ons alleen hebben!

We zijn gisterenavond al beginnen vieren : met een wijntje voor de haard enzo....

De toneelopvoeringen van "Koppels" :

Ze zijn voorbij, gedaan, finito, uit...

Maanden voorbereiding, dan vijf voorstellingen en pfffttt...het is vervlogen.

Ik heb me geamuseerd, heb zelf niet lang hoeven te repeteren omdat ik slechts een kleine rol had, waardoor ik ook zeer ontspannen naar de opvoeringen kon gaan en genieten van het hele spel.

Bovenal heb ik sommige mensen beter leren kennen en waarderen, jongere acteurs waarmee ik nog niet had samengewerkt.

De verstandhouding was uitstekend, er heerste een warme, vriendschappelijke sfeer...geen wanklanken of irritaties...het was heerlijk om even deel uit te maken van dit groepje!

Last but not least : het publiek kon onze “Koppels” heel erg smaken, dat werd mij verrassend duidelijk bij de première. Het was fantastisch om die eerste reacties in de zaal te horen en te beseffen “het werkt!”.

De hilarische, karikaturale begrafenisscène werd een hoogtepunt voor spelers en publiek en met onze gospel-achtige versie van “Stand by me” mochten we meerdere open doekjes in ontvangst nemen.

Er moest in dit stuk nogal wat geknuffeld worden; het verbaasde me niks dat die bij onze laatste voorstelling net iets intenser en méér dan alleen maar geacteerd waren.

Om het met de woorden van mijn kleine solo te zeggen :

“Non, je ne regrette rien”!

Het was bijzonder fijn

Om erbij te mogen zijn

Gisteren, donderdagavond, zouden we de eerste voorstelling van “Koppels” spelen voor dit weekend.

Fris gedoucht en netjes opgetut, wil ik om 18u30 naar Wilrijk vertrekken.

Mijn schoenen heb ik al een halfuurtje geleden van de garage naar de inkomhal gebracht, zodat ze niet te koud zouden aanvoelen.

Ik trek mijn jas aan, grabbel mijn tas beet en stap in mijn schoenen.

Even denk ik : hé, er zit iets in ...au..’t lijkt wel een punaise...

Pikkerdepik - PIK –PiiiiiiiiiiiK!!!

Ik schop mijn schoen uit en schreeuw mijn longen uit mijn lijf van afgrijzen en pijn:

Er hangt een grote wesp opzij aan mijn rechter dikke teen te bungelen, het onderlijf nog gekromd, vastgeprikt in mijn teer vlezeke.

Ze krijgt een ferme tik, vliegt eraf om nog wat stuipjes te liggen trekken op de halmat. Herman en Dries komen onmiddellijk aangelopen, mijn oerschreeuw deed hen al aan een vreselijk ongeluk denken. Ik dep met azijn, Dries zegt dat er geen angel in zit en we doen er wat Euceta op.

Auw-auw, het doet echt zeer...ik trek een paar sleffers aan om naar theater te gaan en hoop dat ik straks bij de voorstelling nog in mijn schoenen kan.

Gelukkig rijdt Herman en kan ik mijn voet tijdens de rit op het dashboard leggen : als hij naar beneden hangt is het nauwelijks te verdragen.

Na een uur ebt het wat weg en ik kan voor de korte tijd dat ik op toneel moet, nog net in mijn schoenen.

De bewuste wespen-schoenen had ik al maanden niet meer gedragen.

De queen moet gedacht hebben om daar haar winterslaapje in te kunnen doen.

Laat mij nu toch altijd gedacht hebben dat de koningin niet kon steken!

Vergeet het mensen : ze steekt.... ze steekt, en hoe!!!

Ze steekt zodanig dat ik voor de rest van mijn leven mijn schoenen eerst zal uitschudden voor ik ze aantrek.

Een korte anekdote, omdat het te druk is...

Toen we anderhalve week geleden samen met broers en zussen bij mijn ouders waren, kon ik eindelijk de slijpsteen van schoonbroer Paul teruggeven, die hier al sedert de grote septemberbarbecue lag.

Tevoren had ik er al met mijn zus over gebeld : “Er is hier een plat wit steentje van zo’n 10x10 cm blijven liggen, op de plaats waar de BBQ stond, kan dat een wetsteen van Paul zijn?”.
Jes antwoordde toen dat dat best mogelijk was, dus nam ik het steentje mee naar Edegem.

“Pol, ik heb uw steentje bij hoor!”

Ik overhandig hem het gereedschap, hij keurt het, draait het om en om en zegt dat dit zeker zijn slijpsteen niet is.
Dan pakt hij het stevig tussen duimen en vingers en breekt er een hoek af ....

En ineens ruik ik het : ’t is een groot stuk Zip! (aanmaakblokje).

Ik ga nog lang geplaagd worden met mijn “slijpsteen”, vrees ik.

Het wordt winter.

De haard brandt nu dagelijks en op dit eigenste moment hoor ik Herman kerstliedjes

inoefenen op het orgel.

Het is vredig in huis, een oase in deze toch wel drukke tijd...

De vergaderingen (voor Herman) en toneelrepeties (voor mij) zijn niet uit de lucht.

Vrijdag aanstaande is de première van “Koppels”, waarin ik op de valreep een kleine rol heb gekregen, ook zaterdagavond is er een voorstelling, maar éérst, om drie uur ’s middags,  doe ik nog een “Shirley Valentijn” in de kerk van het Valaar.

Gisterenmorgen waren we met een groot deel van de familie in Edegem op een gedachtenismis voor onze broer Jan, nadien zijn we bij onze ouders nog een hapje en drankje gaan nemen.

 ’t Was weeral veel te lang geleden dat we iedereen zagen, alleman heeft het druk-druk-druk.

Ons vader was op de drink zelfs niet aanwezig, want die moest naar een Te Deum in de basiliek. Vierentachtig jaar en nog zo’n drukke agenda...Ik denk dat ik erfelijk belast ben.

Er werd heel wat afgeknuffeld en gezegd dat we elkaar toch veel te weinig zien en afgesproken om er iets aan te doen. Toch zal het alweer kerstmis worden eer we elkaar terug ontmoeten, vrees ik.

De tijd gaat veel te snel.

Gisterenavond moesten we met dat rotweer tijdens de avondspits naar hartje Brussel.

Die rit was geen pretje, maar toch de moeite meer dan waard.

We waren uitgenodigd ter gelegenheid van het 15-jarig bestaan van de BRS(Belgische Raiffeisen Stichting) op een voordracht van Mohammad Yunus, professor in de Economie in Bangladesh en vorig jaar Nobelprijswinnaar.

De avond ging door in het gerestaureerd BRT-gebouw aan het Flageyplein en werd bijgewoond door prinses Mathilde, wat ook nogal wat persbelangstelling meebracht.

Na een inleiding kregen we een film te zien van een project van microfinanciering in Benin, dat mede door BRS verwezenlijkt wordt.

Muhammad Yunus is de ontwikkelaar en grondlegger van de microfinanciering. Dit behelst het geven van kleine leningen aan ondernemers – 97 % van de kredietnemers zijn vrouwen- die te arm zijn om voor traditionele bankkredieten in aanmerking te kunnen komen. Hij is ook de oprichter van de Grameen Bank. In 2006 kregen Yunus samen met deze bank de Nobelprijs voor de Vrede "voor hun inspanningen om economische en sociale ontwikkelingen van onderop mogelijk te maken."

Meer informatie over Prof.Dr.Yunus en zijn verwezenlijkingen is volop te vinden op het internet, maar ik voel mij bevoorrecht dat ik deze kleine, bescheiden man zelf over zijn werk aan het woord heb gehoord.

Sinds de overstromingen en hongersnood van 1974  zet hij zich reeds in, om effectief mensen uit de armoede te halen, door ondernemerschap (veelal op zeer kleine schaal), aan te moedigen met financieringen, iets wat geen enkele klassieke bank voor hem aandurfde. Uit die eerste microfinanciering vloeiden nog meer anderssoortige initiatieven, zoals een eigen telefoonmaatschappij en elektriciteitsvoorziening door zonne-energie...

Na afloop volgde nog een receptie en kregen de aanwezigen een dik boek mee over het leven van Yunus, dat ik zeker ga lezen.

Ik was sterk onder de indruk over de onafgebroken inzet van iemand die vanuit een bevoorrechte positie, toch geraakt werd door de armoede rond hem en daar inmiddels al meer dan dertig jaar met alle kracht tegen vecht. Een voorbeeld voor iedereen, om niet onverschillig aan onrecht- van welke aard dan ook- voorbij te gaan.

Het stemt alleszins tot nadenken : kan ik zelf niet meer doen, dan nu?

Zondag a.s. omstreeks 22u30 is er op Canvas een reportage over deze prachtige mens.

De vergunning lag hier al enkele maanden gereed.

Vóór de eerste herfststorm zou het alleszins moeten gebeuren :

Het vellen van 7 bomen in onze voortuin.

En gelukkig was de klus geklaard toen de (storm)hel vorige week losbarstte.

Met een vriendenploeg is de zaterdag tevoren héél hard gewerkt om die 33-jarige bomen om te leggen.

Zelf mocht ik die dag vooral de hongerigen spijzen/dorstigen laven, maar dat was even nuttig en ook plezant.

We hadden veel bekijks van de buren : de hele dag lang stond er wel iemand te kijken en commentaar te geven.

Voor ons was het belangrijk dat die zeven reuzen geen gevaar meer zouden opleveren, maar onze buren schenen vooral in het estetisch aspect geinteresseerd;

Terwijl wijzelf het nu maar een kale bedoening vinden, zeggen zij dat het veel mooier is, omdat ons huis nu blijkbaar beter tot zijn recht komt.

Zesmaal is Bruno met een camionette vol hout vertrokken, maar nu is alles opgeruimd en netjes.

Vorige vrijdag waren we dus héél opgelucht dat de werkzaamheden werkelijk achter de rug zijn, want bij het vellen bleek duidelijk, dat vooral de lorken over wellicht niet al te lange tijd zouden omgevallen zijn bij felle wind.

Twee daarvan leunden gevaarlijk over naar onze slaapkamer en living, ons dak zou zeker begeven hebben.

Eens terug thuis, heb ik nog slechts enkele dagen om me voor te bereiden op de opvoering van Shirley Valentijn in Svens wijnbar Il piccolo peccato, aan de Dageraadplaats.

Vlak voor we op reis vertrokken, had ik op vrijdag en zaterdag nog een voorstelling in Diontheater gegeven.

Toen kon ik nog maar eens vaststellen hoe verschillend twee voorstellingen kunnen zijn, want over de vrijdagse opvoering was ik allesbehalve tevreden.

Ik weet dat ik dat eigenlijk niet hoor te zeggen; mensen die toen in de zaal zaten en hun gemeende bijval betuigden, zouden dit blasé kunnen vinden en toch moet het mij van het hart :

Paz was niet content van haar Shirley, die avond.

Dat kwam voor een groot gedeelte omdat ik zelf nog tot op het laatste ogenblik technische (muziek, licht, decor) instructies moest geven aan mijn assistenten van die avond, Rudi en Lynn, voor wie dit ook nieuw was. Nochtans ben ik hen bijzonder dankbaar voor hun zeer gewaardeerde hulp.

Tijdens de pauzes was er onvoldoende licht achter het scherm waar ik me moest omkleden en schminken, Michke is er desondanks in gelukt om mij in dat schemerduister een egaal bruin kleurtje te geven. Zij was tevens mijn verbindingsofficier met de mensen van toog en techniek, want ik kon niet vanachter mijn scherm uitkomen tijdens de pauze, omdat er enkele toeschouwers in de zaal bleven zitten, die moeilijk te been waren en niet de trappen naar de cafetaria op en af konden voor dat eventjes.

Ik ben oprecht blij dat ze kwamen kijken, ondanks hun persoonlijke beperkingen.  Maar nu kon ik mijn “kot” niet meer uit...ik kon niet gaan kijken hoe mijn strandstoel stond, hoever de parasol uitstak ...

Normalerwijze ga ik graag het podium even “voelen”, er wat in stilte over lopen. Maar nu probeerde ik me te concentreren achter dat scherm, terwijl er in de zaal natuurlijk volop werd gebabbeld en gelachen.

Als kers op de taart ging er dan nog eens een gsm over tijdens de voorstelling ook.

Vanaf het eerste ogenblik voelde ik dat mijn spel niet strak, niet zuiver genoeg was.

Voor mezelf voelde het geheel slordig en wat stuntelig aan, ik kon precies niet bewegen zoals ik wilde.

Gelukkig was er nog die zaterdag, waarop alles wèl in de goede plooi viel.

En ook deze keer voelde ik vanaf het begin dat het ànders was dan gisteren : goed bezig.

Ik wist hoe de toeschouwers aan mijn lippen hingen, meeleefden, hoe ik ze kon bespelen...een heerlijk gevoel.

Toen ze aan het einde als één man rechtveerden om te applaudisseren, maakte me dat onvoorstelbaar blij en dankbaar en nederig.

Want het is niet min, zelfs zeer aangrijpend als mensen je in zo’n grote groep op zo’n fantastische manier bedanken omdat je hun een verhaal hebt verteld.

(niet te vergeten : Merci aan William Russell, auteur en Wim Loots, regisseur!)

Een maand later zou dus de voorstelling in de wijnbar volgen...

De week ervoor ben ik elke dag anderhalf uur door het bos gaan stappen, ondertussen mijn tekst luidop herhalend. Dat was dubbel profijt : ik repeteerde en had meteen ook mijn lichamelijke oefening.

Toch had ik het stuk nog eens graag op mensen “uitgeprobeerd”.

Overbuur Monique had omwille van ziekte de voorstelling in het theater gemist, ik vroeg haar of ik zondagavond een privévoorstelling mocht geven bij haar thuis.

Dat viel niet in dovemansoren, en zo hield ik een generale repetitie, met een minimum aan decor en techniek (slechts één spot – geen muziek, want de cd was al in de wijnbar) voor Monique, Leo, dochter Ina en hond Joppe, die in zijn mand lag te snurken.

Iedereen was content : Monique en co, omdat ze de voorstelling nu toch had kunnen zien en ik, omdat ik de zekerheid had dat het zelfs voor een zeer klein publiek nog werkt. Alleen de Joppe is een paar keer bruusk uit zijn dromen geschrokken, toen ik ineens nogal luid uitviel.

De volgende avond, maandag, in een uitverkochte wijnbar...

Sven heeft nu een eigen klein podium en echte theaterspots!

Rudi, engel en duizendpoot tegelijk, heeft dat voor hem gebouwd en geinstalleerd, hij zal die avond ook nog licht en geluid bedienen én mijn schminkster zijn, want al beschik ik hier over een rustige plaats om me voor te bereiden, het blijft een onmogelijke zaak om mijn bovenrug eigenhandig van een gelijkmatig gebronsd kleurtje te voorzien.

Alles verloopt zoals ik gehoopt had en ook Sven is duidelijk gelukkig met deze herneming, in die mate zelfs, dat hij er nog eens een maandagavond wil bovenop doen. We spreken af voor 17 december. Ik ben een geluksvogel!

Daar tussenin volgt nog één namiddagvoorstelling ter gelegenheid van de Wilrijkse cultuurweek, op zaterdag 24 november om 15 uur, in de winterkapel van de St-Jan-Evangelistkerk. Ben wel benieuwd hoe het daar zal gaan.. ’t is weer een andere, onbekende locatie, deze keer met Bruno als assistent. De toegang is gratis en er hoeft niet gereserveerd te worden...ik vraag me af hoe dat moet...Het is een uitdaging, dat staat vast. Nu maar hopen dat het geen heen-en-weer geloop wordt.

Diezelfde avond sta ik alweer op de planken, ditmaal in ons eigen Dionteater, voor een kleine rol in “Koppels”. Het is een bewerking van “Hannah and her sisters” van Woody Allen. Ik speel de moeder van al die sisters, ben eigenlijk een invaller voor iemand die de rol heeft teruggegeven en omdat het zo’n kleine rol is en mijn personage slechts in 3 scènes voorkomt, hoef ik niet alle repetities bij te wonen.

Wie er meer wil over lezen, kan terecht op www.dionteater.be

Tot zover deze toneel-boterham.