We zien het als een cadeautje voor onze huwelijksverjaardag, draaien twee zetels naar de tuin en zitten minutenlang naar
het betoverend schouwspel te kijken.
Achtendertig jaar geleden was het een mooie eerste lentedag, maar een week later kregen wij op het warme Gran Canarias bericht dat het op Paasdag, 29 maart 1970, in Vlaanderen sneeuwde.
Hoe zit dat nu eigenlijk met die klimaatsverandering ?
Voor Pasen, 23 maart 2008, wordt sneeuw voorspeld.
Met Pasen, 29 maart 1970, was die sneeuw er heel onverwachts ook.
Gisteren hebben we ons hart nog eens kunnen ophalen aan de tuin.
Het vlaagje fijne hagel kon ons niet naar binnen jagen en dus stonden we s avonds moe maar tevreden onze werkzaamheden te bewonderen.
Daags tevoren hadden we een volle aanhangwagen naar het containerpark gebracht met oud, verrot tuinhout dat al jaren naast het tuinhuis lag, voor jeweetnooitwanneerheteensvanpaskomt.
Toen de kar leeg was, lieten we ze in Brecht vullen met zwarte grond, vermengd met compost, om enkele verzonken delen in het gazon op te hogen. Het mengsel moest eerst worden overgeschupt in kruiwagens. Het ruikt naar oude-boer-met-sigaar.
Herman lacht als ik dat zeg, maar even later moet hij toegeven dat die omschrijving precies bij het geurtje past.
We hebben zowat 4 m2 graszoden losgestoken, er vijf kruiwagens oude-boer-met-sigaar onder gegooid, de zoden er weer over gelegd en de kasseiborders gelijk gemaakt : zwaar werk, want zon kassei weegt algauw drie tot vijf kilo. Maar het ziet er nu stukken beter uit en daar kunnen we dan echt minutenlang genietend naar staan kijken.
Mijn nek protesteerde s avonds wel een beetje, maar dat was niet waarom ik naar de dokter ging : mijn bloeddruk moest nog eens gecontroleerd worden, want die was een half jaar geleden te hoog.
Ik gruwel van het idee om dagelijks medicijnen te moeten innemen, maar toen was het toch echt wel nodig. De dosis werd geleidelijk verlaagd en Joepie! Vanaf vandaag mag ik het pilletje helemaal laten.
Volgende maand nog eens op controle om te zien of de druk normaal blijft, maar daar reken ik op. Ik ben zeker dat het ook met mijn gewichtsverlies te maken heeft. Een reden temeer om de weegschaal goed in de gaten te houden.
In het radionieuws deze voormiddag : 2 snowboarders van rond de dertig, afkomstig uit de kempen, dodelijk verongelukt in Tirol.
Veel meer informatie was er niet, tenzij dat de families reeds op de hoogte waren gebracht.
Toch schrik ik hevig : het bericht zou op onze Dries en zijn makkers kunnen van toepassing zijn. We kwamen net thuis van boodschappen, stel je voor dat men ons nog niet had kunnen bereiken! Ik bel hem dadelijk op en kan gelukkig meteen gerustgesteld ademhalen. Hij had er zelf nog niets van gehoord en met zijn maten is alles OK.
Waarschijnlijk komt hij volgende week naar huis : terug aan het werk in dit vlakke land na ruim drie maanden in de bergen.
Onbeschrijfelijk opgelucht ben ik, dat hij en ook zijn vrienden ongedeerd zijn, maar tegelijk gaat mijn hart uit naar die twee andere families wiens wereld ingestort is.
Er is een jongen die volgende week zestig jaar wordt.
Ik weet het, iemand van die leeftijd noem je normaal geen jongen meer.
En toch kan ik deze keer moeilijk anders, want deze jarige heb ik in geen 39 jaar meer gezien. Bijgevolg is het beeld dat ik van hem heb nog steeds dat van een 21-jarige donkere reus, een knappe zachtaardige teddybeer, mijn liefje van toen ik 18 was.
De romance duurde van Pasen tot september. Toen ging ik op zoek naar bevestiging bij een andere jongen die ik interessant vond.
Dat ik de teddybeer hier diep mee gekwetst heb besefte ik wel, maar ik stond er nauwelijks bij stil, ik wilde verder : léven, dingen ontdekken, zien hoeveel ik kon bereiken, van mijn nieuwe vrijheden profiteren
Het opgroeien als oudste dochter in een streng-katholieke, beschermende omgeving, de mondjesmaat toegestane vrijheid en het veranderen van lelijke dikke eend tot behoorlijk zwaantje hadden mij plotseling tot een geraffineerde flirt gemaakt : degene die ik wou, die kreeg ik ook.
Ondanks het schijnbaar berekenende, was ik wél altijd stapelverliefd op de jongens in kwestie en liet ik hen in de overtuiging dat zij zelf de verovering hadden gedaan.
Het was allemaal heel onschuldig en veel meer dan kussen is er nooit geweest, maar er passeerde op een vrij korte periode toch een aardig rijtje jonge adonissen.
Mijn ouders wisten een tijdlang niet meer waar ze het hadden met die losgeslagen dochter en toen uiteindelijk Herman op de proppen kwam, lag ik hopeloos met mezelf in de knoop, van binnen kapot van wroeging om al die vertrappelde gevoelens.
Wist ik toen veel dat mijn gedrag weliswaar wreed was, maar dat die gebroken harten ook allemaal snel genazen.
Maar ik dwaal af Even terug dus, naar die jongen die nu zestig wordt.
Hemzelf zag ik in al die jaren nooit terug, maar heel af en toe ontmoetten wij een van zijn broers.
Toevallig zat die broer ook tussen de toeschouwers bij een van de laatste Shirley Valentijn-voorstellingen.
Enkele weken later belde die mij op met de vraag om deze monoloog nog eens te spelen voor zijn familie, ter gelegenheid van de zestigste verjaardag van jawel : mijn oud-lief!
De bedoeling is dat het een verrassing blijft voor de jarige zelf, alle andere gezinsleden en de echtgenote van het feestvarken zijn op de hoogte en vonden het blijkbaar een goed idee.
Ik heb met plezier ja gezegd, want ik ben toch wel erg benieuwd om hem nog eens terug te zien. Langs de andere kant maakt het dat nog nèt een beetje spannender dan een andere voorstelling.
Uiteindelijk werd er afgesproken dat we hem niet onvoorbereid met de voorstelling zullen overvallen, maar dat Herman en ik hem eerst gaan begroeten, dàn pas het spelplatform gereedmaken, zodat zowel de jarige als ikzelf eerst even die 39 jaar kunnen overbruggen en hij hopelijk van Shirley Valentijn kan genieten- wat toch de bedoeling is - en niet eerst moet bekomen van een Paz terug te zien die 3x ouder is dan het meisje dat hij kende.
Een huis bomvol vrienden, familieleden, buren, vrolijke vlaggetjes, geschenken, kaarten, feesttafels vol lekkers en een bar met drankjes naar ieders smaak en dorst.
Daartussenin flitsten kindjes van allerlei leeftijden binnen en buiten, de genodigden mingle-den er spontaan lustig op los, de tuindeuren konden openstaan en de jarige was het stralende middelpunt van heel dat feestgebeuren.
En of ze het verdiend had! Voor één keer eens niet de initiatiefnemer en gastvrouw hoeven te zijn alleen maar genieten Het werd haar door haar echtgenoot, kinderen en familie van harte gegund.
Ik was zowaar ontroerd toen ze met hare Zilveren-die we voortaan beter Gouden zouden noemen, gezien zijn schitterende grote verjaardagsactie- over de salonvloer zweefde in een romantische dans.
Mijn lieve vriendinstraalde, de gasten amuseerden zich van harte en de organisatoren, ondanks al hun werk en inspanningen, zagen er gelukkig uit met het succes van hun onderneming.
Over een dik jaar is t mijnen toer om 60 te worden
Op mijn blogstukje van vorige week (Zoals onze poes) kwamen zoveel toffe reacties voor wat het reizen per motorhome betreft, dat ik hier beslist een beetje meer moet over vertellen.
In enkele van de reacties herken ik mijn eigen dromen van een jaar geleden : met je eigen huisje overal naartoe kunnen; kunnen slapen waar je maar wilt en dan nog wel in het eigen bed; niet tegen de klok moeten rijden om tijdig in je hotel aan tafel te kunnen zitten; geen kamers of zelfs geen camping hoeven te reserveren, gewoon stoppen waar je het mooi of interessant vindt kortom : de ultieme vrijheid!
Zo dacht ik er een jaar geleden ook over en daar is niets aan veranderd, behalve dan de slotsom.
Lieve lezers, mijn optelling klopt niet.
Jawel, ik reis nog steeds zeer graag en vind dat ik tamelijk avontuurlijk en ondernemend ben, zelfs minder bang dan de meeste van mijn familieleden en bekenden.
Toen we in mei de Marlin aankochten en hem lieten verzekeren, verwonderde onze vriend/verzekeringsagent zich erover dat wij geen ervaring hadden met deze manier van reizen en toch meteen tot aankoop waren overgegaan. Laaiend enthousiast maakte ik hem duidelijk dat dit een droom van tientallen jaren was en wist voor mezelf heel zeker dat zijn voorzichtige twijfels niet de minste grond hadden.
Het is nu tien maanden, verscheidene mooie, meerdaagse uitstappen en één grote reis later.
Het is nu ook een inbraak met diefstal, een dom maar kostelijk blikschadeongeval en veel slapeloze nachten later.
Ook zonder genetisch onderzoek, weet ik nu wel zeker dat ik het zwerfgen niet bezit.
Ik ben een bange wezel : IN, MET en DOOR de camper.
Ik wil me wassen in een badkamertje waarin ik niet zeeziek word,
Niet bang hoeven te zijn dat de wc vol zit, vooraleer ik de kans heb gehad om het ergens deftig te ledigen en te spoelen.
Ik wil vanaf de eerste nacht op vakantie goed slapen,
Niet bij het minste buitengeluidje door het venstertje willen piepen, uit schrik voor overvallers of inbrekers.
Ik wil ook niet als een paria bekeken worden omdat ik met eigen huis en eten arriveer en enkel de dorpsfontein gebruik ipv de lokale economie een steuntje te geven.
We hebben in die tien maanden, oprecht waar, heerlijke momenten beleefd met de zwerfwagen, maar wat ik hierboven vernoem, weegt zoveel zwaarder; zodanig dat denken aan de Marlin mij al onrustig maakt.
Herman vindt het erg. Ik beloofde hem dat we het jaar zouden volmaken, vooraleer we zouden beslissen om de Marlin te houden of te verkopen, maar hij weet hoe slecht ik me erbij voel.
Gisteren zei hij dat we hem in mei zullen te koop stellen. Ik wou dat ik het anders kon bekijken, want Herman zelf had hem graag gehouden,maar ik kan me alleen maar héél, heel opgelucht voelen bij die beslissing.
We zullen zeker nog enkele uitstappen in eigen land maken, o.a. de ontdekking van de Westhoek met onze Nederlandse vrienden, maar daarna hoop ik dat we onze Marlin snel voor een redelijke prijs kunnen verkopen.
Een uurtje geleden kreeg ik bericht van Herman, dat hij veilig in Genève is geland.
Alles voor acht uur s ochtends heet bij ons voor dag en dauw.
Voor dag en dauw dus, bracht ik hem al naar Wijnegem, waar hij met zijn 2 medereizigers had afgesproken om verder naar de luchthaven te rijden.
Over die luttele 14 kilometer van thuis tot Wijnegem deden wij in de ochtendspits 40 minuten.
We prezen onszelf eens te meer zalig met ons pre-pensioen, nu we aan de ratrace niet meer moeten deelnemen.
Helemaal in mijn eentje, snik-snik, was ik op een kwartiertje al terug thuis en ondervond dat voor dag en dauw toch ook enkele voordelen heeft : tegen de tijd dat je normaal opstaat heb je het huis al aan kant, beddegoed is verschoond en de post(van gisteren) is nagezien.
Helaas heb je dan ook uren vroeger honger.
Mijn tussendoortje moest er al zeer vroeg in de ochtend aan geloven en om kwart voor twaalf was ik niet meer te houden : soep en bokes! Soep en bokes, of ik scheur!!!
Tot zondag ben ik mijn eigen baas.
Ik mis mijn lief al, maar toch is het even een luxe : alleen maar aan mezelf moeten denken.
Morgen naar een gezellig verjaardagsfeest : dat zal wel lukken, ik ben er op uit, zèlfs in mijn eentje want natuurlijk ben ik daar niet alleen.
Ook vandaag is Herman het huis uit en ik doe zoals onze poes : gauw binnenglippen waar de deur op een kier staat en van de situatie profiteren.
In mijn geval is dat : de computer inpalmen nu die niet door hem in gebruik is.
Zodat ik nu al twee dagen na elkaar een blogstukje geschreven krijg !
Eerlijkheid gebiedt mij toe te geven dat zijn werk belangrijker is dan wat ik hier zit te doen. Mijn bloggen is immers niet meer dan een prettig tijdverdrijf en nu ik toch aan het opbiechten ben, moet ik erkennen dat er af en toe wel eens gelegenheden geweest zijn waarin ik had kunnen schrijven, maar liever aan een spelletje bleef hangen. En toch... het waren er zeer weinig.
Er is afgelopen weken behoorlijk in de tuin gewerkt en we maakten een paar trips met de motorhome naar Nederland en West-Vlaanderen.
Weken geleden schreef vriendin Tineke : Wat heb ik soms een zin om een bakje leut te komen halen, maar daar is het nou nèt iets te ver voor.
Precies toen had ik datzelfde gevoel : hoe leuk het wel zou zijn om zomaar eens bij elkaar binnen te kunnen lopen, zomaar, voor een kop koffie en een babbeltje.
En toen kwam dat idee om ze te gaan verrassen met een koffieklets.
Mijn ventje was direct enthousiast en zodra we enkele dagen zonder verplichtingen waren, trokken we eropuit.
We haalden verse Geraardbergse mattentaartjes (nieuw erkend streekproduct, jawel)en reden met de motorhome naar de kop van Noord-Holland.
We parkeerden in een zijstraat, trokken onze kappen ver over ons hoofd en wandelden voorbij Adam en Tinekes huis om zeker te zijn dat ze er waren, vooraleer we in de Marlin koffie zouden gaan zetten.
En ja hoor : hun auto stond voor de deur en we zagen beweging. Dus : terug naar de Marlin, koffie gezet en getelefoneerd...
Adam nam op, vertelde dat hij ramen aan t lappen was en Tineke gaan boodschappen, die zou dadelijk thuis gaan komen.
Ik vroeg Hebben jullie geen goesting om een taske koffie te komen drinken?
Adam : Bedoel je : dit weekend ofzo?
Ik : Nee, nu, de koffie staat klaar !
Toen was het eventjes stil. Ocharme Adam, hij moet gedacht hebben dat ik een slag van de molen had gekregen, we wonen zowat 220 kilometer vaneen.
Maar heel gauw ging er een licht op : Jullie staat hier toch niet om de hoek ofzo???
Weinige seconden later wipte hij enthousiast als altijd de Marlin binnen.
Grote hilariteit!
Maar zijn voordeur stond nog open en Tineke zou dadelijk via het strand naar huis komen, dus ging hij gauw nog even terug en ik trok mijn jas aan om haar tegemoet te lopen.
Toen ik voorbij hun huis liep, wenkte Adam me zwijgend binnen : Tineke was al in de keuken, hij had haar gezegd dat nieuwe buren hen voor koffie hadden gevraagd. Vanuit de living riep ik Pie-iep!. Daar verscheen Tineke en keek mij een halve seconde aan vooraleer de herkenning in haar gezicht doorbrak.
Verrassing perfect geslaagd!
De koffie met mattentaartjes vielen in de smaak en onze vrienden waren enthousiast over onze camper alsook over het voorstel om binnenkort een paar dagen samen de Westhoek het stukje Vlaanderen tussen de Franse grens en de IJzer- te gaan verkennen .
Omdat ons bezoek onaangekondigd was, wilden we hen niet te lang lastigvallen temeer omdat Tineke twee dagen later voor een ingreep naar het ziekenhuis moest. Maar we hadden natuurlijk ons eigen huisje bij en konden op die manier toch samen meerdere gezellige uren doorbrengen, zonder teveel overlast te bezorgen of plannen in de war te sturen. Die avond reden we met zijn vieren in de Marlin op verjaarsvisite naar vrienden van hen.
s Anderendaags naar de markt en museumbezoek in Schagen, terwijl Tineke daar op ballet was en in de namiddag maaktenwe een stevige wandeling door het 600ha groot natuurgebied Zwanenwater, waar Adam als vrijwilliger werkt.
Die avond bereidde hij ons nog een heerlijke ovenschotel met kip.
Nog wat nababbelen,afscheid nemen en om tien uur naar bed, want Tineke moest de volgende dag al vroeg naar het ziekenhuis en wij konden de slaap ook gebruiken na een dag wind en frisse zeelucht.
Allevier hebben we blijkbaar genoten van het onverwachte weerzien en de geslaagde verrassing.
Tineke was een dag later alweer thuis en het gaat haar goed. Gelukkig!
De pyama is klaar, op het surfileren en de knoopsgaten na.
Volgens Herman lijkt het net een sjiek donkerblauw pak. Afwerken lukt echter niet want mijn naaimachine heeft het begeven.
We brachten ze gisteren naar een hersteller en verkoper van naaimachines. Toen hij mijn Toyotake uit zijn plastic garageke zag komen, rolde de man met zijn ogen en met een laatdunkend trekje rond de mond was het eerste wat hij zei : Als het duurder dan 50 euro wordt, dan stop ik ermee.
Dat was voor mij helemaal okee, want jaren geleden had de hele machine nauwelijks driemaal dat bedrag gekost. Maar omdat het voor de rest een prima machientje is, wil ik ze nog wel eens laten herstellen.
Het is maar een gebruiksvoorwerp en toch verdraag ik het niet goed, dat die man er misprijzend over doet : Wie verkoopt er nu zo iets? Ne Makro, ne GB soms... Ge kunt daar geen onderdelen voor krijgen; hij zucht : Enfin, ik zal zien wat ik kan doen, belt woensdag maar eens, ofwel is het gemaakt, ofwel ist te duur voor wat het waard is.
Hij heeft natuurlijk een heel assortiment nieuwe merkmachines te koop staan...
Na een ommetje langs de kinderen en kleinkinderen was het tijd voor de première in Dionteater van het jeugdtoneel Als zwervers ontwaken.
We zijn er helemaal vrolijk van geworden!
Deze namiddag ga ik er opnieuw naartoe, maar ditmaal met Jade en mogelijk ook twee vriendinnetjes van haar.
Herman zit in Brussel te vergaderen, dus zal het een stricte meisjesaangelegenheid worden kan ook plezant worden!
Er zijn nog plaatsen vrij : wie zijn kleinkinderen eens wil tracteren moet beslist met hen komen kijken. (voor alle zekerheid toch eerst maar eens telefoneren)
Als zwervers ontwaken (maart 08)
Drie sukkelaars, zijnde twee jongens en één meisje lopen al jaren te dolen door hun land. Ze hebben geen huis en ook geen geld om eventueel een huis te huren en om eten te kopen. Ze slapen onder de blote hemel en als ze soms wat werk vinden bij een boer krijgen ze daar wat te eten en mogen ze overnachten in de schuur. Het zijn echte zwervers.
Op een dag krijgen ze de kans om op de zolder van het koninklijk paleis te geraken en daar een slaapplaatsje en misschien ook wat eten te vinden. Tijdens de wintermaanden komt er niemand op die zolder en het is er lekker warm. Voorraad is er nog voldoende in de Koninklijke keuken. Slapen doen ze in de troonzaal want ze kunnen zichzelf lekker verwennen in de kussens van de troon. 's Nachts komt er toch zeker niemand. Ze genieten van hun verblijf en de jaren lopen verder.
Zo'n viertal jaren later heeft de oude wekker, die hen moet wakker maken, het begeven. Gelukkig kunnen ze nog vluchten naar de zolder, maar daar worden ze gevangen... Ze worden er zelfs van beschuldigd " prins Laurenke " te hebben ontvoerd. Er loopt daar in 't paleis een " zotte vlaai " rond en deze laatste is bereid hen te helpen. De fee kan het allemaal niet oplossen maar dat is geen probleem want onze drie zwervers zorgen zelf wel voor een oplossing. De moeilijkheden stapelen zich op tot het einde van het verhaal maar dat verklap ik nog niet hoor ! Om dit te weten moet je komen kijken ... Geniet ervan ...
Staf
Auteur
Pierre Soetwey
Regie
Staf Damen
Met
Annemie Baeckens, Ludo Bogaerts, Armand Damen, Pieter De Baets, Nienke Deblonde, Winter Deploige, India Hellemans, Lien Martens, Thomas Moers, Mia Segers, Ludo Van den Brande, Koen Van de Vel, e.a.
Data
Premiere: 29 februari (20.00u) 1, 2, 8, 9, 15, 16 maart (14.30u)
Op zoek naar katoensatijn om een pyama voor Herman te maken.
Een confectiepyama in dat materiaal schijnt nergens meer te vinden, ook onze kinderen zochten er voor verjaardag en kerstmis al overal naar.
Vermits zijn favoriete satijnen pyama serieus sleet begint te vertonen, wil ik die uiteen halen en de verschillende delen als patroon gebruiken. De stof ervoor zou ik ongetwijfeld in het Stoffenpaleis vinden.
...Dacht ik.... Na lang rondkijken vond ik enkel het soort zwarte satinette, waarmee men 40-50 jaar geleden de schoolschorten maakte.
Het was goedkoop, dat wel, en de stof voelde zacht en zwaar aan, maar zon glimmend-zwarte pyama ...ik weet niet hoor...denk dat mijn ventje het óf kinky, óf (meer waarschijnlijk) gewoon lelijk zou vinden.
Je kan in die winkel ongestoord kiezen en keuren, maar omdat ik niets naar mijn gading vond, moest ik toch hulp vragen.
Resultaat : geen katoensatijn want dat was er dus niet maar donkerblauw glanzend-en-mat gestreepte lakenstof gekocht. Er ging 30 percent soldenkorting af, maar t was toch nog 24 euro-en-een-klets. k Zal maar heel goed nadenken vooraleer ik begin te knippen, ben al niet zon geweldige naaister...
Misschien had ik toch nog die zwarte satinette moeten meenemen ?
Na een kort ommetje langs Wout, Frauke en ons boelekes (die er super-fantastisch-lief-schattig-en-absoluut-om-op-te-eten uitzien) wilden we nog even naar Ikea voor handdoekhaakjes.
De parking stond naar goede vrijdaggewoonte tjokvol en toen we bij de ingang kwamen, was er een kleine toeloop rond twee zwarte mannen die met een brede glimlach ook onder onze neus een petitie duwden voor vrede in Afrika en voor kinderen die slachtoffer van mijnen werden, ik had mijn bril niet bij de hand en
hoe goed het doel ook : ik wil wél lezen waaronder ik mijn naam en handtekening zet. Ik kon zien dat de ingevulde lijst al lang was en mensen rondom tekenden gewillig. Herman, vandaag minder achterdochtig dan ik, tekende met plezier en toen vroeg die man een bijdrage aan hem, het bedrag werd naast de handtekening ingevuld : Twintig euro, dertig, vijftig..? Tien euro zal wel goed zijn zeker
antwoordt Herman en tegen mij : Maar...oei, schat, ik heb niks op zak, geeft gij eens...(terwijl ik in mijn portemonnee graai, waar de petitie-man in komt meegluren)...10 euro
Ikke : Huh???
Hij : Hebt ge me niet verstaan? : 10 euro
Ik slik en haal een biljet van 10 tevoorschijn, de petitieman trekt het bijna uit mijn hand en bedankt vrolijk terwijl hij naar een volgende klant snelt.
Wij wandelen een beetje beduusd de winkel binnen en ik vraag aan Herman voor welke organisatie dit eigenlijk was, of hij gelezen heeft wat er op die gele lijsten stond... Hij weet het niet.
Raar hoor, mijn altijd zo nuchtere boekhouder heeft zich door al die vrolijkheid en getater laten overdonderen. We hebben ineens allebei het gevoel dat we zijn opgelicht.
Zal ik het toch maar even aan de info melden, dat die mannen daar staan, en of ze er hier wel weet van hebben?
Als hij het effectief gaat vertellen bij de info, zegt de dame : Oh! Staan die negers er weer, In orde, bedankt voor het melden, ik laat er iemand naartoe sturen. Wilt u uw geld terug?
Ik wil Ja begot ! roepen, maar Herman zegt nee, en dat het nu eenmaal gebeurd is.
Ze hebben hem precies gehypnotiseerd, zo lijkt het wel.
Veertig jaar is het een strijd om de lijn gebleven.
Mijn lichaam heeft die vette periode tijdens de adolescentie ingeprent en wil daar telkens opnieuw naartoe, als ik mijn aandacht en inspanningen maar even laat verslappen.
In de loop der jaren : 4 verschillende weigtwatchers-programmas, soep-, appelmoes-en-wilde-rijst, homeopathie, zero3-pillen, appelazijn, Mayo-, Toronto-, Villejuif, bananen-, Libelle- en Flairdiëten : allemaal heb ik ze langere of kortere tijd gevolgd.
Ze werkten ook allemaal...voor een tijdje.
De jojo-beweging was een vast gegeven : 15 tot 18 kilo langzaam eraf...en meestal binnen de kortste keren er ook weer aan.
2002 2005
Vanbinnen was er wel wat veranderd : ik vond me er de laatste jaren, ondanks die extra kilos, toch niet lelijk uitzien.
Een frisse matrone van middelbare leeftijd kan best haar charmes hebben.
Helaas : die buik zit in de weg om goed te bukken, bewegen is sowieso al minder gemakkelijk en reeds enkele maanden voelde ik me opgejaagd: Hoge bloeddruk, zo bleek... met pilletjes zou het beteren, maar ik weet dat het aan mijn overgewicht ligt. Om nog meer schade te voorkomen want nu lag er wellicht ook diabetes op de loer toog ik naar een diëtiste.
Een heel persoonlijk dieetplan werd opgesteld en daar houd ik me nu bijna twee maanden heel strict en haast moeiteloos aan. Met één uitzondering voor nieuwjaarsdag, waarop ik mezelf een kleine uitspatting veroorloofde.
Het gaat goed, want ik voel me stukken beter, gemakkelijker, lichter, gezonder, jonger.
Ik weet dat ik me voor de rest van mijn leven aan deze eetgewoonten zal moeten houden (met heel af en toe eens een doorzakkertje), maar dat heb ik ervoor over.
Beseffen dat ik me anders misschien een hoop ouderdomskwalen op mijn hals haal, is de beste motivatie om zo verder te gaan.
Gezondheid voor alles.
Veel geluk en doorzettingskracht aan iedereen die er ook wil aan beginnen!
Geschiedenis van mijn vet - Deel 4 : Vette en magere jaren
Deel 4 : Vette en magere jaren
Ik werd zo mogelijk nog verlegener dan ik al was, durfde zelfs geen winkel meer binnengaan en voelde mij alleen thuis nog veilig voor afkeurende en kritische blikken.
Als mijn ouders, broers en zussen ergens naartoe reden of op familiebezoek gingen, koos ik ervoor om thuis te blijven en voor mijn 13 jaar jonger zusje te zorgen.
Dat in mezelf gekeerd zijn, maakte dat ik er nog lomper en plomper uitzag dan ik al was en dat besefte ik wel, maar ik durfde gewoon niets.
Naar de meisjeschiro ging ik nog wel, tijdens mijn ziekte had ik ook vaak bezoek gekregen van de leidster en mijn vriendinnetjes van de jeugdbeweging, maar wanneer er volksdans gedaan werd, haakte ik af : mijn lichaam laten zien en bewegen, dat kon niet, daarvoor schaamde ik me er te erg voor.
Mijn ouders probeerden me wel te stimuleren om allerlei activiteiten mee te doen, maar bij de minste druk klapte ik dicht.
Toch ging ik die zomer mee naar Zwitserland met het ziekenfonds, Jeske mocht -een jaar te vroeg-, samen met mij mee. Ik hield van de bergen en de omgeving, maar ik haatte het kamp en het gebrek aan privacy.
Ik werd voortdurend hartstochtelijk verliefd op onbereikbare mannen, die van niets wisten, ik hield mijn verliefdheden trouwens voor iedereen geheim, schreef er dagboeken van vol en voelde me diep ongelukkig over mijn uiterlijk.
Mijn ouders beschermden me. Als Moeke nog maar een zweem van kritiek van iemand anders op mijn zware lichaam bespeurde, ging ze systematisch in de verdediging. Ze troostte me ook, dat het vanzelf zou beteren, toen ik vroeg of ik geen pillen kon nemen om te vermageren.
Zij informeerde bij onze huisdokter, maar die was zich toen al zeer bewust van het gevaar voor anorexia op mijn leeftijd (niet dat ik dat woord toen heb horen vallen) hij wilde in elk geval niets voorschrijven of speciale dieten laten volgen, misschien ook wel omdat ik nog lange tijd nadien hartruis had.
Ik mocht evenmin zware turnoefeningen doen, met als gevolg dat de turnlerares me vaak nijdig liet voelen dat ik beter wat meer moeite zou doen, zodat ik slanker zou worden.
Ik was groot, dik en onzichtbaar, dat laatste was mijn hartsgrondige keuze en dat wilde ik blijven tot de dag dat ik toonbaar zou zijn.
Van dat moment droomde ik zowel overdag als s nachts.
Toen ik 17 was, werden eindelijk mijn keelamandelen verwijderd.
Het scheen de hoogste tijd, die totaal verziekte amandelen waren de bron van mijn reuma en al de miserie die dat had meegebracht.
De operatie gebeurde onder lokale verdoving, ik kon alles horen wat de specialist tegen onze huisdokter zei, die de operatie bijwoonde. Cest du cuir vivant! hoorde ik de chirurg zeggen (het is levend leder) . Ik dacht in paniekoch, lieve god, ze gaan die er toch wel uitkrijgen zeker, ik lig hier nu precies al te stikken!
Tegenwoordig houden dokters toch meer rekening met de gevoelens van hun patiënt en zouden hen geruststellen ipv te beangstigen.
Maar goed, die amandelen gingen er onder nog meer commentaar over hun ontzagwekkende toestand uiteindelijk toch uit. Na twee dagen ziekenhuis mocht ik terug naar huis, de oorpijn die ik na de ingreep had, staat nog steeds in mijn geheugen gekerfd.
Vanaf toen begon mijn gewicht stilaan te normaliseren en toen ik na een chirokamp thuiskwam, waarop we uren en dagen de Sirtaki dansten, begon men op te merken dat ik slank werd.
Ik was dol op de Sirtaki! Jes en ik kochten het plaatje met de muziek van Zorba, zetten onze draagbare platenspeler in de tuin en stonden die hele zomer buiten te dansen. De koekjes bij de thee werden gerantsoeneerd en ik telde mijn boterhammetjes, terwijl de kilos er begonnen af te vliegen.
Toen ik mijn laatste humaniorajaar aanvatte, oogste ik bewonderende blikken van de turnlerares en openlijk lovende commentaar over mijn turnprestaties.
Ik vergaf haar vroegere ongevoeligheid en kon alleen maar gelukkig zijn. Ik had een heel nieuw, mooi omhulsel gekregen, dat geen pijn meer deed, één dat me vreugde bezorgde en deugddeed als ik ermee bewoog.
Tot mijn grote verbazing en blijdschap begonnen jongens mij nu op te merken en vanaf mijn 18de mocht ik af en toe eens op zaterdag naar de dansavond van de jeugdclub.
Zelf had ik het nog niet echt door, ik kon mezelf in de lavabospiegel slechts tot net onder mijn schouders bekijken en in de rest van mijn lijf was ik niet geinteresseerd. Ik droeg dag en nacht pyamas en zag mezelf niet veranderen.
Toen ik een maand of twee thuis was, begon men toch een beetje ongerust te worden dat ik achterop zou geraken op school.
Een paar leraressen waren bereid om thuis enkele inhaallessen te komen geven.
Toen de lerares wiskunde me terugzag, viel haar mond open van verbazing. Ze riep botweg :Amai Paz, gij zijt DIK geworden!
En ik hàààtte wiskunde tevoren al....
Van heel die les heb ik niet veel meer gehoord, haar uitroep bleef door mijn hoofd galmen.
Ik ging op de badkamerweegschaal staan.
Net voor ik ziek werd, woog ik 54 kg, bij 1,67m, drie maanden later was er 20 kg bij!
Ik was geschokt, maar er vielen mij buiten die harde kussens op mijn heupen weinig verschillen op.
De dokter die wekelijks langskwam, zei dat dit voornamelijk het gevolg was van de cortisone en dat het er spontaan zou afgaan, eens ik terug op de been zou zijn.
De maanden bedrust vond ik best wel aangenaam, de bezoeken aan het ziekenhuis voor bloedprikken en vooral dan de electrocardiograms vond ik vreselijk!
Voke bracht me er altijd met de auto naartoe
Niet dat het pijn deed, was het dat maar!
Nee : je moest er met je bovenlijf bloot.
Dat die dokter daar die ongewenste witte bollen op mijn torso moest zien, was één ding; dat die dokter vervolgens tegen Voke zei dat hij gerust bij het onderzoek mocht blijven, was wat anders...die schaamte...
Ik denk dat Voke mijn gêne voelde, want hij maakte zwak bezwaar dat het niet hoefde, maar de dokter drong aan.
Niemand vroeg mij of IK dat wel goedvond.
Ik heb het voke nooit gezegd, maar ik was in stilte dankbaar, dat hij later spontaan in de wachtkamer achterbleef als er weer eens een ECG moest gemaakt worden.
Bij het bloedprikken bleef hij er wel bij en zei dat ik maar naar hem moest kijken en niet naar de spuit, terwijl ze bezig waren, omdat ik bij een van de vorige beurten duizelig was geworden.
Toen de Paasvakantie voorbij was, mocht ik weer naar school.
Ondanks mijn luilekker leventje snàkte ik ernaar om terug te gaan, die vele andere gezichten terug te zien, o wat hield ik van al die kinderen die ik zou weerzien!
En buiten kunnen komen zonder naar een ziekenhuis te moeten, ik keek ernaar uit als naar een groot feest....
De ochtend van mijn eerste nieuwe schooldag was als een verrijzenis : in de auto stappen en onderweg stomverbaasd zijn over de explosie van lente overal !
De school ligttegenover het Steytelinckpark in Wilrijk. Toen ik het de laatste keer zag, was dat park kaal en kleurloos, nu, maanden later,waren er duizend schakeringen van groen! En die heerlijke geuren....ik werd er gek van.
Mijn hart sprong bijna uit mijn borst van vreugde en ontroering. Ik voelde mij nooit eerder zó levend.
Mijn haar was in die tijd hard gegroeid en ik kon er 2 leuke lage staartjes in maken, ik hoopte stilletjes dat de meisjes op school ze zouden bewonderen. Ik verwachtte ook dat ze even blij zouden zijn om mij te zien, als ik hen.
En ja, de meesten waren vriendelijk, maar ik voelde hoe ze me als een vreemde bekeken, in hun ogen was ik een ander mens geworden : mijn gezicht was pafferig, mijn omvang was ineens met bijna de helft vermeerderd en hun verdoken blikken en gefluister vielen mij nog altijd meer op dan mijn eigen transformatie.
Tot ik voorbij een grote spiegel liep, dacht dat er mollige vrouw op me toekwam en me realiseerde dat ik die matrone was, mijn veertienjarige, onzekere zelf.
Jade duwt de deur open, terwijl ze een dienblad in evenwicht houdt :
Goeiemorgen Papie en Mamie : ontbijt op bed! glundert ze.
Een aandoenlijk zicht, die dikke ongelijke sneden, we kunnen ons voorstellen met hoeveel moeite ze die met een gewoon tafelmes heeft gesneden (en godzijdank niet met de snijmachine), beleg apart erbij en twee servetjes van keukenpapier, waarop smakelijk papie, smakelijk mamie met dikke viltstift geschreven.
Voor Papie een kop halfvolle melk en voor Mamie een kop magere, zegt ze.
We zetten ons bed in zitstand en Jade staat er trots op te kijken; voor zichzelf heeft ze niets bereid. Gelukkig zijn er meer dan genoeg van die dikke sneden en voor een homp met honing installeert ze zich op onze voeten, weggezakt in het dons.
We zitten gezellig met ons drietjes te smikkelen, te kruimelen en te morsen in het donsdeken.
Momenten om te koesteren....
Over ons onmisbaar koffietje praten we niet, dat hebben we dan maar later in de keuken gedronken.
Zaterdagnamiddag.
Wout heeft gebeld dat hij met Frauke en Maura is thuisgekomen, Dario zal ook gauw gebracht worden en ze verwachten ons met Jade.
Nog even in bad, haartjes wassen, koffer pakken en daar gaan we.
Het is een hartverwarmend zicht, de familie is nu compleet.
Ons kerstkindje ligt zalig te slapen en Dario geeft grote zus Jade een blije knuffel, legt zijn hoofdje zachtjes tegen haar wang terwijl de volwassenen ontroerd toekijken.
Maura doet het fantastisch...ze viel na de geboorte geen grammetje af en weegt nu, vier dagen later, al 280 gram méér. Haar altijd reeds slanke mama zal geen lijnproblemen hebben en zelf stevig mogen eten om dit gretig kindje baas te kunnen!
Als we vertrekken krijgen we nog een heel innige knuffel van Jade, ze fluistert in mijn oor : Mamie, ik vond het echt heel fijn bij jullie.
Herman en ik rijden met een intens gelukkig gevoel terug naar huis.
We hadden gelijk met onze premature kerstviering op 17 december, anders was er niks van gekomen !
Zoals steeds werd kerstavond zelf bij mijn ouders doorgebracht, waar we meestal met een goeie dertig zijn.
Frauke was die dag uitgerekend, voelde zich niet te best omwille van een zware verkoudheid die maar bleef hangen en bleef daarom thuis met Dario.
Niets wees er echter op dat het nog een kerstekind zou gaan worden, maar vroeg in de Kerstmorgen kregen we bericht dat het waarschijnlijk toch die dag zou gebeuren.
Jade was na het feest bij Moeke en Voke al mee met ons gekomen en Dario ging bij Fraukes ouders logeren.
Om halftwee tuimelde mooie kleine Maura de wereld in.
Jade is heel blij met haar nieuwe zusje en Dario, net 16 maanden, lijkt er ook dol op te zijn, gezien zijn reacties : zijn hoofd op haar buikje leggen, willen aaien, wijzen naar het wiegje: Dit! Dit! - en ook wel op de zijkant van het plexi ziekenhuisbedje kloppen... het zal uitkijken worden met die peuter!
Zaterdag komt het hele uitgebreide gezin thuis.
Tot zolang logeert Jade bij ons en we genieten er samen van. Ze is nu negen jaar en zon zalig kind in deze periode : groot genoeg om er aangenaam gezelschap aan te hebben en klein genoeg om nog écht als een kind te kunnen spelen.
Vandaag heeft ze samen met twee buurjongetjes uren in onze tuin gespeeld : haar huisje,- een grote nis tussen een groep coniferen- moest helemaal opgeruimd worden en heringericht.
Die twee kleine jongens aanbidden haar en sloven zich uit om haar minste wens in te willigen! Ik had er geen kind aan...aan geen één van de drie trouwens, terwijl die broertjes in de buurt weleens de Daltons genoemd worden.
Alles loopt op wieltjes, Jade is lief, gehoorzaam en blij, tot er vanavond ineens een donkere wolk opsteekt : het bed van Dries, waar ze nu in mag slapen, vindt ze plots eng.
Een buitenstaander zou dan denken dat er akelige dingen in die kamer te zien zijn, maar het tegendeel is waar, het lijkt wel een kloostercel: Effen crème muren, lichtgrijze, bijna witte meubeltjes en als enige decoratie : 3 staanders met gitaren en één poster van snowboarders.
Het bed staat in een nis, met een iets lager plafond, je zou het een alkoof kunnen noemen, ik dacht dat ze het daar eerder knus zou vinden, maar nee... Jadeverlangt naar haar kamer : de logeerkamer op de mansarde boven de garage, hoewel het daar nu heel wat kouder is dan in de andere kamers.
Hoe kan een grootmoeder aan zon smeekbede weerstaan... Dus wordt de Warme Jef gevuld en al in bed gestopt, haar knuffels en een extra dekbed van de ene kant van het huis naar de andere verhuisd en ons kindje is terug gelukkig.
In het tweede middelbaar liep het fout... Wekenlang al had ik zeer pijnlijke knieën. Thuis dachten ze begrijpelijk - dat het groeipijnen waren, maar het werd zo erg dat ik niet meer normaal de trappen naar de slaapkamers op of af kon.
De enige manier om mijn kamer op de tweede verdieping te bereiken was : op mijn achterste gaan zitten en zo mezelf trede per trede naar boven hijsen/naar beneden laten glijden.
Er werd een bloedstaal genomen, ergens begin december.
Enkele dagen later op een woensdagnamiddag - ik herinner me dat ik me redelijk goed voelde en met mijn zussen in de tuin speelde-, riep moeke me naar binnen.
De huisdokter zat daar en ze keken allebei bezorgd.
Het bloedonderzoek toonde acuut gewrichtsreuma aan : een gevolg van mijn vele jaarlijkse keelontstekingen.
Ik moest direct gaan liggen, dokter beluisterde mijn hart en longen en stelde hartruis vast. Tot wanneer mijn bloed terug in orde zou zijn, moest ik het bed houden.
Eigenlijk vond ik dat wel tof : als ik niet bewoog, voelde ik geen pijn, ik hoefde geen examens te doen, mocht een poosje niet naar school...
Ik werd overdag languit op de sofa in de living geïnstalleerd, werd vertroeteld met allerlei lekkers, verslond stàpels boeken of lag half-zittend te tekenen, tekenen, tekenen...
Elke dag kwam de wijkverpleegster een penniciline-inspuiting geven en tweemaal per week een cortisone-prik. Meestal vond ik die prikken niet erg, behalve wanneer er precies niet veel plaats meer was om nog ergens pijnloos een naald in te ploffen, ik kreeg op elke heup een dik beenhard kussen en zelfs jaren later verdroeg ik nog niet dat iemand me daar aanraakte.
Ik was nu bijna veertien en op zekere dag kwam moeke thuis van de markt met een beha. Hij was van zachtgeel nylon met een wit randje, wel schattig eigenlijk, maar ik moest dat ding niet! Net zoals ik geen borsten wou, maar die waren nu wel héél prominent aanwezig. Moeke vond dat ik nu echt wat steun kon gebruiken, dus trok ik die beha uiteindelijk toch maar aan, vond het geen steun maar een hinderlijk ding waar ik nu voor de rest van mijn leven toe veroordeeld was en ik schaamde me vooral diep, toen ik hem aan voke moest laten zien, toen die van zijn werk kwam. (wordt vervolgd)
Op 26 juni 1949 mochten Belgische vrouwen voor het eerst deelnemen aan parlementsverkiezingen.
t Moet zijn dat ik dat absoluut wou meemaken, want nauwelijks een dag eerder trok ik voor de allereerste keer mijn keel en oogjes open.
Dat was wel een beetje misrekend, want niet alleen vonden ze mij toen nog veel te jong om te gaan stemmen, ik verbrodde het meteen ook voor ons moeke, die uitgeteld in t moederhuis lag en dus zèlf haar eerste stembeurt moest laten voorbijgaan.
Volgens de mondelinge overlevering was ik een mager, uitgerekt, onaantrekkelijk boeleke van 51 cm en 2kg800; zwaar geschalodderd door de ijzers, een boreling die zonder aarzeling in de categorie gestroopt konijn werd geclasseerd.
In den beginne was ik dus .... MAGER !
En dat bleef ik.
Het eerste jaar althans.
De bezoeken aan het kinderheil bezorgden ons moeke een schuldcomplex : borstvoeding wou niet lukken en flesvoeding verdroeg ik niet.
De opmerkingen in het controleschriftje logen er niet om : het kinderheil gaf moeke keer op keer slechte punten.
Ten einde raad kwam ze met mij bij Dokter Van Heule terecht, een kinderarts die toen naam begon te maken. Hij schreef het wondermiddel, karnemelk van Lacsoons voor en ziet : Paz begon te eten !
Tegen mijn eerste verjaardag was ik de kwaaien uit en dat was maar goed ook, want enkele dagen later werd ons Jeske al geboren, een zusje dat slechts luttele maanden melk dronk en zover mijn herinnering strekt, al van op peuterleeftijd zwarte koffie. Jeske is tot op vandaag mager gebleven.
Ik kreeg de smaak van melk te pakken.
Tot mijn 12de walgde ik van koffie... De blikken drinkbussen die met half koffie-half melk-en-een-suikerklontje werden gevuld, omdat het drankje anders zuur zou worden op de speelpleinen waar we s zomers naartoe gingen, vond ik ver-schrik-ke-lijk smaken.
Thee was iets voor bij t vieruurtje : alleen te doen met suiker, citroen en een petit-beurreke of een marieke.
Een vieruurtje was trouwens eerder uitzondering dan regel, het was meer een gezellige tractatie voor bijzondere gelegenheden. Van dat occasionele petit-beurreke zou ik dus niet dik kunnen worden.
Op mijn 12de was ik een hoog opgeschoten, slanke en doodverlegen plechtige communicant.
1961-62 : Naar de 6de Latijnse in Sint-Ursula : de enige ronde uitstulpingen aan mijn
lang, houterig lijf waren de beginnende borsten, die ikzelf liefst van al onzichtbaar had gemaakt.
Ze zaten immers in de weg om de jongens-filmrollen te spelen, die ik in mijn hoofd had...
Alleen in mijn hoofd ja, te verlegen als ik was, om zelfs nog maar op een normaal stemvolume te spreken, behalve dan bij ons thuis. wordt vervolgd
Ik ben een vrouw. Paz, de naam die ik kreeg bij mijn geboorte, betekent "vrede". Beter kon ik het mij niet wensen. Herman is de schat waar ik al 43 jaar lief en leed mee deel. Samen kregen wij in die tijdspanne 3 zonen, 2 schoondochters, 2 kleindochters en 1 kleinzoon . Die zijn altijd welkom in ons nest in de rand van Antwerpen. Mensen, theater, natuur en taal staan bovenaan mijn lange lijst van interesses.
