Woensdag 30 juli

Om halftien vertrekken we uit het mooie Luzern.

Op weg naar Bazel zien we een tiental ooievaars op een vers omgeploegd veld zitten. Wat zien die Zwitserse huizen er allemaal fris, verzorgd en mooi uit! Het is toch een groot verschil met een doorsnee Vlaams dorp met lintbebouwing van kleine sombere huizen. Hier is ook alles helder en bebloemd!

Na de middag parkeren we in Kaysersberg, Alsace, een mooi oud stadje,we eten een warm broodje met geitenkaas. Mooi weer is fijn, maar het is vandaag van het goede teveel, mijn hals prikt van de hitte.We proberen onze koelkast aan te krijgen : werkt die weer niet! Ik ben het beu! Dat ze ons nu maar meteen een nieuwe geven!

Twee minuten ben ik knorrig … dan begint het te gieten en het koelt mij gelukkig ook wat af. Ik bedenk plots dat onze algemene elektriciteitsschakelaar in de woonkabine nog niet opstaat en dan werkt de ontsteking van de koelkast natuurlijk ook niet. Na de slingerende wegen van een “ballon” stoppen we even en ik test…YESSS!!! De koelkast werkt wel.

Om kwart voor negen komen we in de Ardennen bij nicht Eefje en Mario aan. We gaan ze even groeten en gaan dan op zoek naar een restaurant. Op tien kilometer van hun huis vinden we de Don Diego-ranch. Ik krijg gegrillde lamskoteletten met dragonsaus, Herman, die angusbeef had besteld krijgt in de plaats bizon op de steengrill, voor dezelfde prijs, want de angus was op. Het is zeer lekker en botermals vlees. We krijgen elk ook een reusachtige portie voor ons geld (40 € salade, frieten, sausen en drank inbegrepen). Nadien rijden we terug naar Eefje en krijgen de dias van de werkzaamheden aan hun huis te zien en een rondleiding. Het is verrassend groot voor een -op het eerste zicht- klein ardeens huisje. Ze hebben nog zeer veel restauratiewerk, maar het ziet er veelbelovend uit. Vannacht slapen we in de motorhome voor hun huis.

Dinsdag 29 juli

Tot 9 uur heerlijk geslapen, eindelijk eens zonder pijn. Vroeg in de ochtend hoorden we wel onweer en kletterende regen, maar als we aan het ontbijt zitten is het al terug mooi weer. Detty babbelt net als wij honderduit en we blijven lang aan tafel, daarna gaan we via trappen tot beneden bij het meer en langs een wandelpad tot in de oude stad. Detty kent het hier natuurlijk op haar duimpje en weet over alles details te vertellen.

Voor de recente promenade langs het meer wilden veel van de oude villa-eigenaars geen grond afstaan. De stad Luzern heeft dan grond aangevoerd aan de boorden van het meer en daarop een promenade aangelegd. Er staan hier nog vele bel époquehuizen langs het meer en veel oudere hotels uit die tijd werden in volle glorie gerestaureerd. Detty weet over elk van de vele hotels wel details te vertellen. Zij logeerde zelf in de meeste ervan, gezien zij en haar man een beroemde hotelschool in Luzern hadden. Voor research en opvolging van stagiairs gingen zij dan ook vaak in die hotels verblijven. Natuurlijk wandelen we over dé blikvanger van de stad  : de 12^de

eeuwse Kapellbrücke, die in 1993 door brand bijna volledig
verwoest werd, maar heel gauw terug in de oude staat heropgebouwd. We gaan de Jezuïetenkerk binnen, een prachtige barokkerk, zéér licht, met veel wit, goud en roze marmer, kristallen luchters… Meestal vind ik barok te overladen suikertaartachtig, maar in deze kerk is het alleen maar heel mooi en harmonieus. De preekstoel is in hetzelfde roze marmer als de altaren en ook het grote orgel boven op het oksaal , alhoewel ik vermoed dat het eerder roze marmer-schildertechniek op hout is, want een marmeren orgel zag ik nog nooit.

We drinken gezellig koffie op een terras bij het water en wandelen dan door de kleine gezellige straten. Terug naar het appartement nemen we de bus, die vlak voor het gebouw stopt. We zullen thuis een slaatje eten, vanmiddag een wandeling maken in de natuur en rond 6 uur terug thuis warm komen eten. Detty wil absoluut niet dat wij haar op een diner in de stad tracteren.

De wandeling door de natuur start vlak achter Detty’s appartement : ze heeft echt het beste van alles : vooraan zicht op stad, bergen en meer, achteraan nog een groter terras met weiden, woud, een groene helling en behalve een kloosterboerderij en een  kuuroord verderop niets dan natuur!
                                
Het is zeer warm als we naar boven wandelen. We kopen er venkel, courgettes, ajuin en eieren van de boerderij. Er is geen mens te bekennen, je gaat de schuur/winkel binnen, kiest je groenten, weegt ze af en steekt het nodige geld in een soort van spaarpot die daar staat. Niemand komt kijken of controleren of het allemaal wel klopt. Boven op de alpenweide zien we een twaalftal grote roofvogels (sperwers?) zweven. Langsheen het kuuroord en door het woud komen we terugnaar het appartement waar we eens te meer zeer lekker eten. Het worden weer lange gezellige uren aan tafel. Ik vertel/speel enkele fragmenten uit Shirley Valentijn en Detty schijnt ervan te genieten, nadien gaan we nog even naar de pc en ik weet dat zij me hier voortaan kan vinden, want ik mocht me tussen haar “favorieten” plaatsen.

We willen morgen al tamelijk vroeg vertrekken. Ik hoop dat het lukt, want we kregen hier wel een zeer groot en comfortabel bed, waarin het makkelijk langslapen wordt.

Hopelijk geraakt Detty nu gauw ook eens tot bij ons, want het deed me deugd om haar nog eens te zien en ik wil haar dezelfde gastvrijheid betonen, hoewel…’t zal moeilijk zijn om te evenaren want ze heeft ons als koningen ontvangen.

Maandag 28 juli

Tijdens en na het ontbijt nemen we afscheid van veel bekenden. Met de Engelse Gillian spreken we af dat we haar in het najaar eindelijk eens zullen bezoeken in haar historische “Bailiff’s cottage” nabij Londen. Ik krijg van zowat iedereen nog complimenten voor de presentatie van gisteren, men rekent er gewoonweg op dat ik het volgend jaar terug doe. ‘k Heb nu wel een heel positief gevoel over deze Europeade, ook al was ik gisteren in niet te beste conditie, ik weet nu dat ik het kan, mét improvisatie, grote plankenkoorts en al. Bretoense vriend Jean G. leerde me gisteren hoe ik door Reiki mijn pijn kan minderen. Ik stond er zeer sceptisch tegenover, maar als ik het in bed probeer omdat het weer zó erg is, helpt het wonder boven wonder en kan ik eindelijk beter slapen!

Om 10u15 laten we Martigny achter ons. De GPS zegt dat we zonder tolwegen te nemen 206 km gedurende 4 uur zullen moeten rijden. Ik bel met Detty om ons vermoedelijk uur van aankomst te melden, het valt me op hoezeer haar stem op die van haar zus Suzy lijkt.

We rijden door dit prachtig landschap een hele tijd langsheen de groenwitte rivier Dranse, onze zonnige weg omzoomd door volgeladen oranje abrikozenbomen en wijngaarden. In het Lötschental – we zijn dan al ferm gestegen- waarschuwt onze GPS-madam: ”Neem de veerboot!”. Wij schieten in de lach : we zijn hier in een smal, hooggelegen dal, geen water is er te zien, alleen iets wat op de toegang tot een stationnetje lijkt, waar alle aankomende autos naartoe rijden. Het gaat niet anders : we moeten de TREIN op om in Kandersteg te geraken!

                                

Voor 20 ZW Fr mogen we erop, het is een lange trein en omdat wij er als een van de eersten oprijden, moeten we nog een poosje wachten vooraleer we kunnen vertrekken. Als we op de platte, ratelende trein met gebogen golfplaten overdekt de stikdonkere tunnel binnendenderen zien we voortdurend gensters vliegen en soms “tokt” er iets tegen onze alkoof. Het is een beetje griezelig : ons stuur draait mee met de zwakke bochten die de trein maakt, wij staan blijkbaar net boven een scharnierpunt tussen twee wagons.

Na slechts negen minuten door de inktzwarte tunnel hebben we uren omweg uitgespaard om aan de andere kant van deze bergen te geraken. Het is hier zeer mooi, we zien meerdere “horns” en een schitterend witte Jungfrau.

Bij de Thunersee, nabij Interlaken piknikken we met onze laatste abrikozen uit Martigny, een vleespasteitje, broodje met leverworst en een appel : alles restjes van onze lunchpakketten.

Op een parking slaan we vers bergwater in en rijden dan langsheen het turkooizen water van de Brienzersee. We moeten nog heel wat tunnels door, waarvoor we telkens onze raampjes moeten sluiten, want ze stinken geweldig en doen alle goeie lucht die we hier inademen snel vergeten.

Om 4 uur in de namiddag komen we in Luzern aan. Detty woont hier in een modern appartement met een adembenemend uitzicht over het Vierwoudstedenmeer. Na vier jaar hebben we heel wat af te babbelen en zij bereidt ons een zeer lekker etentje. Ik geef haar het boeket dat ik gisteren kreeg voor mijn presentatie. Detty staat erop dat we in haar woning blijven overnachten ipv in de motorhome, we krijgen haar eigen grote slaapkamer en een aparte badkamer met toilet. Tot 11 uur blijven we in het donker op het terras zitten praten. De talloze lichtjes van stad en bergen worden weerspiegeld in het meer. Ik zou hier wel eeuwig kunnen zitten bewonderen… we zien van op het terras de Pilatus, Jungfrau, Titlis en andere toppen waarvan ik de namen niet ken. Als we om 11 uur naar bed gaan zijn we wel erg moe. Vandaag was het Suzy’s verjaardag, ik denk zo dikwijls aan haar, maar dit was me ontgaan. Ze zou nu 72 geworden zijn. Wat een toeval dat we juist op deze dag bij haar enige zus belanden.

Zondag 27 juli

Nauwelijks geslapen door zeer been. Er was ook een bruiloft in het hotel, waardoor er veel lawaai was. Ik moest het raam sluiten, maar dan werd het weer te warm. Dus ben ik opgestaan in slechte vorm : keelpijn, koortsblaas op mijn lip, afgezakte en gezwollen oogleden, zeer been… Herman is naar de speciale misviering met de prelaat in het centrum van de stad, ik repeteer en probeer nog wat te rusten.

Tegen de middag rijden we met de mobilhome naar CERM voor het eten. Ik kleed me om voor we om half twee in het amfitheater zijn.

Wat een prachtig kader is dit toch : een tweeduizend jaar oud openluchttheater met rondom dat magnifieke berglandschap...
Het is wél eens te meer bloedheet en er is hier niks van schaduw. De mensen zitten er al een uur op voorhand.
                            

Ondanks mijn slechte vorm start ik foutloos. Vandaag waren er nog zeer veel wijzigingen en moest ik zelfs nog nieuwe franse tekst bijmaken, één minuut voor de kindergroepen optraden, maar ook de andere improvisaties liepen perfect. Plots stonden er Hongaren op de podia, terwijl ik – zoals op het program stond- Zweden had aangekondigd. Ook de Basken waren niet verwacht. Ik heb de ontbrekende stukjes nog goed kunnen inlassen en veranderen of oplossen nadien, maar was wel totaal uitgeput toen het spel ruim drie uur later afgelopen was. Heb wel gevoeld dat het publiek volledig stil werd telkens ik begon te spreken… Het is toch een bijzonder gevoel om voor duizenden te spreken en eventjes te kunnen boeien.
Later word  ik langs alle kanten gefeliciteerd. Blijkbaar doet  mijn stem het goed en men was tevreden over de bindteksten. Iedereen denkt dat ik het volgend jaar terug doe, maar ik wil er toch serieus over nadenken. ’t Is een hele stresstoestand – ik weet het echt nog niet.

Halfweg het programma begonnen er wat wolken te komen, al maar goed, want meerdere mensen zijn door de hitte bevangen en moesten verzorgd worden. Als we na afloop naar het hotel gaan, begint het te regenen en ’t wordt zelfs een fikse bui. Geluk dat wij gehad hebben!

Tegen achten rijden we weer naar het CERM voor een diner, aangeboden door de stad en overhandiging van cadeaus aan de plaatselijke medewerkers.
Tof! : Wij zitten aan een “gezellige” tafel met acht mensen die ons na aan het hart liggen. Het eten was lekker en nadien nemen we afscheid van velen.

Jean-Maurice, financiëel medewerker en grote fan van “ma belle voix avec beaucoup de chaleur et d’émotion” zegt dat we ten allen tijde mogen komen. Met de Zweedse Marianne heb ik ook meermaals fijne contacten gehad. Alles bijeen is de hele zenuwentoestand toch positief uitgevallen. Eindelijk rust nu! Dat is nóg beter.

Hopelijk heb ik vannacht minder pijn en kan ik wat uitslapen voor we naar Detty in Luzern vertrekken. Er moet nog heel wat naar de mobilhome verhuizen : onze kamer is momenteel een puinhoop.

Zaterdag 26 juli

Opgestaan met keelpijn en ook die knie heeft me vannacht weer parten gespeeld. Wat er precies mis is, weet ik niet, het doet al wekenlang pijn als ik rust, doktersonderzoek en bloedtest geven geen uitsluitsel, het zal wel weggaan zoals het gekomen is, hoop ik
Ik ontbijt pas om 9u30,  heb dan op kamer tekst voor finale doorgenomen, ben naar Fondation Giannada gefietst, om de nog ontbrekende versies van “tot weerziens” te noteren: enkel het Armeens heb ik nog niet.

Ik vind Adam daar, hij trakteert op lekkere koffie. Daarna rijd ik naar het CERM, eet op mijn eentje tussen enkele duizenden, maar geen bekenden.

Herman heeft een schattig pluche Sint-Bernardshondje gekregen – het museum van de St-Bernard en de kennel liggen tegenwoordig ook in Martigny ipv  boven op de berg in het hospice St-Bernard. We bezochten dit museum in het najaar reeds, nu zou er helemaal geen tijd voor geweest zijn. Voor de 2 andere kleinkinderen wil ik ook eentje kopen, de knuffels zijn echter alleen in het museum te koop, dus erg duur, maar voor de rest geven we niet veel uit, zodus…

De grote is voor onze stoere jongen, voor Jade vond ik een kleinere versie, maar met een puppy in de muil : een magneetje zorgt ervoor dat de grote hond het kleintje oppakt als hij er dichtbij komt. Dat vond ik erg toepasselijk en leuk voor een grote zus. Voor Maura wordt het een “klassieke Barry”, maar wel geschikt voor kindjes jonger dan 2 jaar, ttz : het tonnetje kan niet afgetrokken worden en uiteraard zijn het allemaal wasbare knuffels.

Ik rijd nog langs een Migros-supermarkt en koop enkele flessen Fendant voor de schatten die mijn Suzyfiets gisteren vonden en breng alles voorlopig naar het hotel. Dan terug naar het stadscentrum voor de stoet; we hebben hier al wat kilometers afgelegd! De tribune staat te trillen in de zonnehitte, er is geen spoor van schaduw! Geen spoor van toeschouwers ook…iedereen zoekt zich natuurlijk een plekje in de schaduw. Tegen dat de stoet aanvangt, verschijnen er plots wolken, het dondert en bliksemt en rechts van ons wordt alles donker : het regent duidelijk in de bergen.

Omdat er geen felle zon meer is, ga ik toch naar de tribune die nu stilaan volloopt. Het wordt een fijne stoet, die door de Zwitserse groepen wordt aangevoerd met als grote blikvanger : houten karretjes waarin kindjes in klederdracht, die worden voortgetrokken door spannen Sint-Bernardshonden. Af en toe krijgen we een drupje regen, maar die verdampt al voor we er nat van kunnen worden.

Na afloop is’t picknick in CERM. We zitten aan tafel met fotograaf Koen V, die hier met zijn vrouw en 3 kindjes is, echt een mooie, warme familie…Als we willen vertrekken zien we enkele tafels verder Adam, Tineke en een Zwitserse vriendin zitten.
We drinken samen koffie en blijven nog wat op het openlucht volksbal. Weer stap ik mijn fiets op om de wijn voor de regieploeg op te halen en naar hun slaapplaats in de voetbalkantine te brengen. Ze zetten hem in de koelkast voor hun slotfeestje morgenavond. Hun “hoofdkwartier” is een ware chaos : computers, draden, dozen, slaapzakken, bagage, knutselmateriaal, etenswaren in en rond de open keuken… allemaal van de 25 personen die daar verblijven en het ongelooflijk druk hebben.

Als Adam en Tineke Anouk naar de trein brengen, gaan wij ook naar ons hotel. We blijven wat drinken op het terras en het wordt nog heel gezellig met de enkelen die daar nog zitten. Om 10 uur gaan we naar onze kamer en doe ik nog wat aan mijn verslag. Hopelijk is mijn stem morgen OK.

Vrijdag 25 juli

Zeer slecht geslapen door mijn zere knie.
Aan het ontbijt krijg ik nog steeds felicitaties voor gisteren.

Vandaag heb ik het wat rustiger en ik beloof aan Chris en Lieve dat ik hun lunchpakket zal gaan afhalen in het CERM en respectievelijk naar het forum, waar Chris vandaag presenteert en naar Lieve’s hotelkamer zal brengen, waar zij zich voorbereidt op de presentatie van de zangavond.

Helaas staat de achterband van mijn fiets plat. Ik vind een fietsenwinkel die de band wil vervangen, want het ventieltje is verwrongen, maar als ik terug in ons hotel kom,  is Herman er toch nog in geslaagd om de band op te pompen.

Ik wandel naar de Place du Manoir met Chris haar lunchpakket, het is daar bloedheet, dan weer naar het hotel met eten voor Lieve en zelf ga ik mijn pakje verorberen in onze hotelkamer. Herman komt er ook net aan…: “Dit gaat ge niet geloven : er was iemand van het keukenpersoneel het cijferslot van onze fiets aan’t openprutsen terwijl er nog 2 anderen bijstonden”. Toen Herman ernaartoe ging en vroeg wat dit te betekenen had, werd die gast eerst brutaal en wanneer Herman zei dat hij de directeur zou inlichten, begon de kerel plots anders te piepen : dat het niet was wat het leek; dat hij enkel de fiets op een andere plaats wou zetten, omdat dit het muurtje was waar zij altijd hun pauze namen.

Toen wij een half uur later beneden kwamen stond de fiets 10 meter verder aan een hek vastgelegd, als om te zeggen : zie je wel, ik heb hem open gekregen en verder terug vastgemaakt!

Overal in de straten van de stad zijn nu groepjes aan het dansen en musiceren, ’t is echt feestelijk! We gaan naar de kerk in het centrum, waar een concert met 3 koren doorgaat : gemengd koor van Utiel, Spanje , meisjeskoor Symbol uit Roemenië en l’Aquila uit GranSasso, Italië. Het is een schitterend concert, we zitten meermaals met tranen in de ogen te luisteren.

Na afloop slaan we buiten voor de kerk nog een praatje met de Roemeense meisjes. Eentje volgt Nederlands aan de universiteit van Boekarest. Ze spreekt prachtig en accentloos Vlaams/Nederlands, enkel haar woordenschat schiet soms nog wat tekort.

Na het avondeten gaan we naar de koor-en muziekavond in het CERM. Het is een vrolijke en gevarieerde avond.

Na het concert wil ik met de fiets naar het hotel terugrijden, Herman zal met de pendelbus terugkeren. De fiets die ik met 2 sloten had beveiligd, maar niet aan een paal of hek had vastgelegd, is verdwenen! Mijn Suzy-fiets is gestolen, mijn souvenir aan mijn lieve gestorven schoonzus…Ik houd alleen nog het wielsleuteltje in mijn hand. De pendelbus is nog niet vertrokken en ik verwittig Herman en Stef van de regie. Die doet direct een oproep aan de hele ploeg om te gaan zoeken. Het is een zeer groot terrein, maar op het eerste gezicht : geen fiets te bekennen. In tranen, vooral om de emotionele waarde die deze fiets voor mij heeft, stap ik met Herman tevoet naar ons hotel. Hij zegt : misschien zien we hem onderweg wel ergens. Alle fietsen die we tegenkomen worden goed bekeken, maar niks natuurlijk…

Als we bijna bij het hotel zijn, krijgt Herman telefoon van de regie dat er een fiets gevonden is. We rijden met de motorhome terug naar het CERM, die mannen nemen me mee, alle zalen door, en ja hoor! Mijn fiets staat daar tegen een grote poort. Iemand moet hem hebben opgepakt en binnengezet, toen ze de grote vuilniscontainers kwamen ophalen waarachter ik hem had gestald. Blij dat ik ben! Ik beloof de mannen een tractatie.

Donderdag 24 juli

D-day! Spannend…..

Ik heb wel tot half negen kunnen slapen. Rustig ontbeten en dan in tuin nog eens alles luidop doorgenomen.

Herman is al lang naar de opening van het forum op de Place du Manoir. Ik wandel tot daar, het is slechts een kwartier van ons hotel af. Ook vandaag is het stralend weer. Er heerst een feestelijke sfeer in Martigny. Er is een gezellige markt met houtsnijwerk en abrikozen alom. Ik vind eerst Adam, later ook Herman bij het forum. Ook Chris en Lieve, die daar presenteert, zijn er. Ik blijf even kijken en luisteren en rijd dan per fiets (waarmee Herman tot daar was gereden) naar het amfitheater, om te zien of er niet vroeger kan gesoundcheckt worden, dan vlak voor de voorstelling. Maar nergens is een regisseur te bekennen. Dan maar naar CERM gefietst om mijn lunchpakket op te halen.

Onderweg krioelt het overal van zangers en dansers. Er zit hier meer dan 1000 man in het CERM te eten, maar de eerste die ik zie is natuurlijk : Adam ! (of één van zijn zeslingbroers J) Ik ga bij hem zitten eten en nadien wandelen we samen naar het station om Tineke af te halen, die bij haar vriendin in Lausanne logeerde. Na een korte maar hartelijke begroeting gaan we elk naar ons hotel.

Natuurlijk heb ik een koortsblaas, wat had je gedacht! Uit de Marlin de meegebrachte zalf gehaald, maar het is al enkele uren aan ’t prikken, verdwijnen zal ze dus niet meer.

Herman komt naar het hotel en vertelt dat we vóór de opening uitgenodigd zijn op een ontmoeting met de president van Zwitserland en walking dinner. Het is een hele eer, maar ik ben bang om op mijn witte presentatiepakje te morsen. Daarom gaan we per motorhome tot daar, ik trek voor soundcheck en dinner iets anders aan en kleed me nadien nog even om in de Marlin. ’t Is toch wel handig, zo’n motorhome!-----------------------------------------------------------

         
0u20 – Het was een succes! Heel mooie openingsavond, altijd wel met enkele zaken die onverwacht moesten veranderd worden, maar desondanks liep het vlot. Natuurlijk had ik enkele kleine versprekingen, maar uit de positieve commentaar die achteraf uit alle hoeken kwam, bleek dat men mij de schoonheidsfoutjes meer dan vergeven heeft.

Internationaal voorzitter Bruno Peeters komt na afloop op mij af:”Wat een revelatie! Wij hebben een overeenkomst voor volgend jaar, neem ik aan?” Vele mensen komen gemeend positieve commentaar leveren en iemand van de Zwitserse organisatie feliciteert met mijn “warme stem, goed tempo, goede teksten”, ik hoor er hem nadien nog met zijn partner over doorgaan. Die pluim over de gemaakte teksten kan mijn ventje alvast mee op zijn hoed steken!

Een van de meest gewaardeerde complimenten kreeg ik dezelfde avond nog per telefoon, van een zeer geëmotioneerde Vera V., die tot 8 jaar geleden op schitterende wijze de Europeades presenteerde. Zij is altijd mijn lichtend voorbeeld geweest, want zoals zij het deed, kon niemand het. Ik was dan ook heel dankbaar voor haar lovende woorden, die ik voor mezelf bewaar. Zij vond ook de dodenhulde aangrijpend mooi, dat hoorde ik van nog vele anderen. Het werd in dat volle stadion muisstil na mijn kort verzoek en tijdens de dodenwake stond ook iedereen recht. De wijding van dat moment was pakkend.

Hoe bang ik ook was voor het geheel van deze openingsavond, ergens kon ik ondanks alle spanning nog genieten van het gebeuren, van het enthousiasme en de vreugde die er van zoiets groots uitgaat. Het was echt niet moeilijk om daar breeduit te staan glimlachen.

Mijn ventje heeft mij onophoudelijk aangemoedigd en gesteund. Hij zegt dat hij zeer fier op me is, wat wil een mens nog meer?

Eén venijnige jaloerse prik heb ik mogen incasseren, maar daar was ik op voorbereid en die kon mij na alle pluspunten echt geen sikkepit meer deren.

Woensdag 23 juli

Herman is al om 7 uur opgestaan, want vandaag komen alle groepen aan en worden ingeschreven in het CERM. Ik val na een zeer onrustige nacht (o.a. wegens te warm) toch in slaap en ontwaak tegen half negen.

Douchen, rustig ontbijten en met de fiets naar CERM (Centre d’expositions), waar het internationaal comité klaarzit om elke groep van zijn infopakket, maaltijdbons enz.. te voorzien.

Ik werk met Roland op zijn laptop verder aan de tekstwijzigingen voor de slotvoorstelling op zondag. We eten ter plaatse een broodje en krijgen verse abrikozen, die groeien hier volop.

Ik tracht zoveel mogelijk versies van “Tot weerziens” te verzamelen in alle talen en spreek daarvoor de vertegenwoordigers van de verschillende groepen aan, noteer de exacte schrijfwijze, daarna de fonetische en herhaal het woord tot ze het correct vinden klinken.

Het is de bedoeling dat op het einde van de slotvoorstelling ik samen met de 2 andere presentatrices (die het forum en de muziekavond presenteren) afwisselend een afscheidsgroet uitspreek.

Na uren in die warme, benauwde zaal te hebben doorgebracht, ben ik blij dat ik per fiets naar de Place du Manoir kan rijden om een boodschap af te leveren voor een stadsambtenaar. Mads Olesen is echter juist vertrokken, ik rijd er wat rond en kijk tevergeefs naar hem uit. Tenslotte vind ik hem in een officieel gebouw vlakbij en kan de boodschap eindelijk overmaken.

Onze Nederlandse vriend Adam was ondertussen per trein aangekomen, enthousiast als steeds! Veel tijd om te babbelen heb ik echter niet, want ik moet de nieuwste tekstversie nog controleren. Ik weet dat hij het begrijpt, maar ik ben alleszins erg blij dat ik hem al gezien heb. Als ik om half zes terug naar buiten kom, heb ik koppijn van alle drukte, warmte, het schelle gekwetter, hoe gezellig ook, maar ik móet even een rustig plekje opzoeken. Waar kan dat beter dan op het kerkhof? Ik zet me op een bankje onder een boom ”Im Friedhof”, mijnen hof (hihi). Lekker vredig en koel.

Seffens met mijn eetbonneke naar het CERM voor de warme maaltijd, het zal weer in het lawaai van honderden zijn, allemaal aan lange tafels…. Maar goed : ik kan er weer even tegen! ‘k Hoop maar dat Herman tijd vindt om te komen eten.

In ’ t laat nogmaals tekst doorgenomen met Herman, die om half elf op de kamer kwam. Er zitten toch nog fouten in, maar heb ze er nu hopelijk alle uitgehaald.

Nog wat gelezen en naar bed.

Dinsdag 22 juli

Wakker om 8 uur en meteen de douche in : héérlijk water à volonté !

’t Is weer eens wat anders dan in de Marlin. We hebben hier een lekker ontbijtbuffet en zitten bij Rüdiger en Dagmar aan tafel. Hij is burgemeester van Frankenberg in Duitsland geweest en voor ons een vertrouwde Europeadekennis.  Ze zitten daar te glimmen en te glunderen, vertellen dat ze van allebei hun kinderen gisteren telefoon kregen, dat die gaan trouwen. Broer en zus wisten niet van elkaars plannen !

Herman trekt met het comité naar het CERM (centre d’expos) en ik blijf in de tuin om te schrijven en tekst nogmaals te lezen. Er moet helaas nog een naam bij het In Memoriam gevoegd worden : de zoon van een van de comitéleden is zaterdag bij een verkeersongeval om het leven gekomen. Andreas Zellmann was 22 jaar en werd op het zebrapad voor zijn huis doodgereden. De dader pleegde vluchtmisdrijf, maar werd later wel gegrepen.

Ik zit nu te schrijven en wat te breien bij de mooie hotelvijver, daarna wandel ik de stad in om dikkere breinaalden te kopen, maar de winkel heeft net middagsluiting. Om 11 uur samen met Roland de openingstekst alweer moeten bijwerken; het is nog een vol uur dat we ermee bezig zijn.

Het is mijn laatste rustige dag en ik heb de hele namiddag met Gerda in de tuin bij de vijver zitten babbelen.

Daarna de stad in, papieren naar CERM gebracht, naar Detty in Luzern gebeld : we gaan haar volgende maandag bezoeken.

Herman en ik gaan in Bistro du Rhone eten. Het is lekker, maar een rare toestand met de Visa-kaart : ik moet zowel pinnen als een ticket ondertekenen. Het wordt een hele discussie met de uitbater. Hij zegt dat àls ze me dubbel aanrekenen, hij mijn reis en verblijf terugbetaalt… Een mens zou bijna wensen dat het inderdaad dubbel wordt aangerekend!

We zijn ook nog even het amfitheater gaan bekijken-mijn toekomstig werkterrein verkennen-, waar ze de technische installatie aan het regelen waren, daarna terug naar Hotel du Parc. Herman hoort van Gillian (Engels comitélid) dat ze nog naar de bistro van Pierrot gaat, hij wil er zelf nog met de Marlin naartoe rijden voor een koffie. Een Waalse groep is al aangekomen en zit daar in de kelder te eten. Het is bloedheet en benauwd, ik kan er niet snel genoeg wegkomen. We bestellen onze koffie boven in ’t café, maar daar ziet het blauw van de rook, we gaan hem dan maar op het terras opdrinken. De Walen en Gillian blijven gezellig verder smelten in de kelder en wij gaan er als alles op en betaald is ook gauw vandoor.

Maandag 21 juli

Op om 9 uur!
Vannacht heeft het nog eens flink gegoten, maar nu is het stralend Zwitsers weer : hete zon en witte wolken in een knalblauwe lucht. Terwijl ik me ga wassen, hoor ik Herman met een gemeente-arbeider praten.
Ze willen de berm wieden, waar wij met onze bumper bovensteken.
We rijden dan maar weg en parkeren achter de “Grande salle”, waar we in 1981 logeerden tijdens de Europeade. 

Vandaar vertrekken we met een piknik op tocht naar Mex (zeg Mè ). Vanaf Evionnaz, dat op 470m hoogte ligt, stijgen we tot op 1185 meter, het is een hele klim.
De grote weg konden we ook volgen, maar dat was saai, dus steken we alle haarspeldbochten af door het bos. Dit is trouwens ook de aangeduide wandeling.

Bij het begin van onze tocht zien twee dames ons op de wandelkaart kijken en ze vragen wat we zoeken. Ze willen ons met de bus naar Mex sturen! We krijgen veel raadgevingen hoe we moeten lopen en ze verzekeren ons dat het een zware tocht is.
Iedereen is hier wel bijzonder behulpzaam; de oudste van de 2 dames wil zelfs met ons tot La Rasse stappen, waar zij de postbus naar boven neemt, maar we lopen haar toch wat te snel.

Iedereen die we tegenkomen, van klein tot groot,  zegt “Bonjour” .

Mex is een piepklein dorpje, met straatjes die slechts een gangetje breed zijn; je zit zó bij je overbuur binnen…Moet gezellig zijn bij harde winters! Hoe hebben mensen het ooit in hun hoofd gehaald om zo ver, zo hoog te gaan wonen…

De eerste die we op de parking van ons hotel tegenkomen is regisseur Roland, hij vertelt ons dat de camionette met alle materialen (o.a.alle onthaalbrochures voor de groepen) aan de Zwitserse grens is tegengehouden, omdat de drankenleverancier foute douanedocumenten heeft meegegeven voor het meegenomen bier!

We laden de nodige spullen uit Marlin naar onze kamer in Hotel du Parc. Er is helaas geen koelkast, we moeten dus al ons overschot van charcuterie, fruit, melk enz…opeten of laten bederven. We halen dan maar een brood en piknikken nog een keer in onze kamer.

Daarna overlopen Herman en ik nogmaals de teksten en het programma en maken de nodige aanpassingen. Het blijkt dat er toch nog programmawijzigingen tussenzitten, waarvoor de tekst nog niet was aangepast.

Zondag 20 juli

Om 8 uur worden we wakker, het was hier muisstil, enkel de wind konden we af en toe wat horen. Op onze grote parking staan 8 motorhomes : 3 Belgische, 3 Franse, 1 Engelse en 1 Duitse. Voorts is er hierboven nul-komma-nul verkeer. Bij de parking staat een monument voor de gesneuvelde ontmijners. Het moet hier na de oorlog vol mijnen hebben gestoken en er zijn veel slachtoffers gevallen. Ik dacht eerst dat de naakte, vallende man Icarus voorstelde, maar bij nader toezien gaat het dus om een ontmijner die bij een ontploffing de lucht wordt ingeslingerd.

Het is bewolkt maar droog en we maken een wandeling van anderhalf uur “Le sentier des découvertes", die rond de top van de Ballon leidt en een prachtig uitzicht op verscheidene dorpjes biedt. We blijven een poos naar beginnende parapente-zwevers kijken. Het ziet er toch moeilijker uit dan ik dacht, want van alle leerlingen die we aan het werk zien, geraken er weinigen in de lucht en nog moeilijker zachtjes terug aan de grond, maar ’t is wel leuk om naar te kijken.

                                  
                         foto vergroot als je ze aanklikt

Er lopen hier mooie donkerbruine koeien, sommigen met een bel om en allemaal met een blond kalfje, de blonde fiere vader loopt er ook tussen.

We vertrekken in de late voormiddag. In Lepuix-Gy, een klein dorp, stoppen we bij een levensmiddelenzaak, naast ons stopt een Franse dame, draait haar raampje open :”Vous cherchez du pain?” Hoe kon ze het raden! Ze zegt dat we verder moeten afdalen naar Belfort en waar we een bakker kunnen vinden. We eten op de parking bij de versterkte burcht van Belfort, tussen dikke hoge muren, maar met één doorgang die uitkijkt over een stukje van de stad. Er is hier geen kat…

In de eerste Zwitserse plaats kunnen we eindelijk tanken; het lichtje brandde al een hele tijd en de tank was goed leeg! Oef! ’t Was spannend, want we reden een hele tijd door bos-berggebied zonder bewoning, als we daar zonder brandstof waren gevallen, zou het een hele voettocht-met-jerrycan geworden zijn.

We nemen ons vieruurtje op een kleine parking bij een natuurgebied met een meer. Alsace en Jura vormen een prachtig landschap! We krijgen nu ook mooie wolkenluchten en …zon!!! Het wordt stilaan warm in de wagen.

Vanaf Vevey zien we hoge bergen, maar eerst nog eindeloze akkers met graan, zonnebloemen, mais en een soort kool denk ik : zeer grote bladeren aan planten zo hoog als maïs, maar met roze bloemen bovenaan. Het ruikt onderweg ook vaak naar spruiten, vandaar mijn vermoeden dat het een koolsoort is.

Nu komen we écht in de Zwitserse Alpen : magnifiek! Langsheen het prachtig meer bij Vevey rijden we door de wijngaarden in een stralende zon, maar met zwart-dreigende wolken in zicht. Het meer vertoont alle schakeringen van turkoois tot paars-zwart. Dit is een mooie stad. Nestlé schijnt hier de helft van de gebouwen –modern zowel als oud- te bezitten, want we zien overal het bekende logo.

Ongemerkt gaat Vevey over in Montreux, we rijden voorbij het supersjieke Hotel de Montreux, dat er als een overdadig versierde slagroomtaart uitziet. Aha! Dit is dus Montreux…wow! Sjieke stad : casinos, dure winkels, grandeur! Er staan nog veel goed-onderhouden Bel-Epoque-gebouwen en er heerst een feestelijke-drukke sfeer langsheen de boorden van het meer.

Nabij Aigle krijgen we toch een beetje regen.

Om 7 uur ’s avonds parkeren we achter de kerk van Evionnaz, naast het kerkhof. We halen onze spie-blokken voor ’t eerst uit hun verpakking om de Marlin in evenwicht te zetten. Hij staat nu nog wat scheef, maar beter dan tevoren. We trekken het dorp in, op zoek naar een restaurant. Het enige café-restaurant dat open is heeft op zondag echter geen restauratie, maar de behulpzame uitbaatster verwijst ons naar l’Oasis, zo’n 2 kilometer verderop.

Het blijkt een Portugees restaurant te zijn en alle andere klanten zijn ook portugezen, wat me verwondert in Zwitserland, maar het eten is uitstekend!

Als we terug in het dorp komen, moet ik holder-de-bolder naar het openbaar toilet bij de kerk. Dat is gelukkig nog open. Ik zie dat het zeer ruime toilet en lavabo stralend wit zijn, ga rustig zitten en merk dan plots een reusachtige stinkende “sigaar” op de vloer rechts van het toilet. Akkebah!!! Wie doet nu zoiets? Bang dat de inwoners zullen denken dat "die buitenlanders met hun motorhome" het geflikt hebben, grabbel ik een dik pak toiletpapier en smijt het onsmakelijk pakje in de WC, was mijn handen overvloedig en loop naar de Marlin. Op het kerkhof naast ons, ga ik rillend mijn handen nogmaals grondig wassen.

Het is nu 10 uur en volledig donker. Ik ga mijn presentatietekst nog eens lezen en dan is het weer bedtijd.

Zaterdag 19 juli
Nog tanken, bandspanning meten, een brief posten en we zijn op weg naar Zwitserland.

Het is 11 uur in de voormiddag en 16°, miezerig weer.

Ik kon op de valreep nog even met Wout chatten en Dries een kus gaan geven.

Vanaf Limburg wordt het droog, maar het blijft bewolkt en grijs, een eerste streepje zon verschijnt als we in Luik komen, maar even later volgt toch weer een plensbui.

Nog nooit zag ik zoveel caravans onderweg als nu: het zijn allemaal Nederlanders.

We klimmen over 7 km via de Col du Ballon d’Alsace, tot we op 1250 m hoogte komen. Daar vinden we een grote parking, waar al een aantal motorhomes staan. Het is nu halfacht : tijd om het avondeten te bereiden : soep uit een bric-pak, pasta koken, Knorr-saus opwarmen en enkele sneetjes hesp eronder. Voor dessert nemen we een kop koffie en een koek. Geen culinair hoogstandje, maar het smaakt ons niettemin.

Om alles wat te laten zakken en de beentjes te strekken, doen we een kleine wandeling naar de top, waar een beeld van Jeanne d’Arc staat.  We ontmoeten er een koppel Fransen uit de buurt, die telkens als ze uit vakantie komen nog even over de Ballon gaan om daar een wandeling te maken. Blijkbaar kan je hier bij helder weer zelfs de Mont Blanc zien. De Ballon d’Alsace ligt op de waterscheiding van Rhône- en Rijnbekken, dwz dat de waters aan de ene zijde naar de Middellandse zee(Rhône), aan de andere naar de Noordzee vloeien.

                        foto vergroot als je ze aanklikt

Er staat veel wind, maar het korte wandelingetje heeft ons goed gedaan. Sedert we in bergachtiger streken komen, zie ik overal prachtige stenen liggen voor bij onze vijver…ze liggen hier bij miljoenen voor het rapen. Op terugweg, volgende week moeten we misschien eens langs nicht Eefje in de Ardennen rijden en vandaar enkele meenemen. We kunnen moeilijk nu al onze garage volladen, maar ik kan het niet laten om telkens Hermans aandacht op de “mooie-stenen-voor-de-vijver” te trekken.

Nog gauw een stukje schrijven vooraleer we naar Zwitserland vertrekken.

Ik begin er nu toch naar uit te kijken, hoewel het een soort werkvakantie wordt. Dagelijks komen er nog wijzigingen aan het Europeadeprogramma binnen, zodat ook de teksten moeten aangepast worden. Een beetje spanning is er ook wel bij : krijg ik die zes wisselende talen wel zonder haperen en met de juiste intonatie uit mijn mond…?  Mogelijk gaat er een ploeg van ATV aanwezig zijn, met een beetje geluk komt er voor de Antwerpenaars dus ook een beeldverslag.

De motorhome is nu helemaal in orde, de koelkast werkt eindelijk en hij staat netjes gepoetst gereed. We nemen enkele extra dagen om ook wat van de natuur te genieten, te wandelen en een familielid in Luzern te bezoeken. Dat is alleszins het plan, hopelijk hebben we er tijd genoeg voor, het is ondertussen 4 jaar geleden dat we Detty nog zagen. Ze verwacht ons schreef ze, maar we moeten nog een dag afspreken eens we in Zwitserland zijn. 

Op de uitnodiging voor Moeke en Voke’s jubileum komen maar mondjesmaat bevestigingen. Ons telefoonnummer staat als eerste om  op te antwoorden. De aankondigingen werden op 7 juli al verstuurd, maar iedereen(op een enkele uitzondering na) schijnt te wachten tot de uiterste datum van 15 augustus om iets van zich te laten horen. De jubilarissen maken zich grote zorgen en hangen dagelijks aan de lijn.’t Is namelijk zo, dat de 2 andere telefoonnummers waarop mensen kunnen bevestigen, die van mijn zussen zijn die tot eind juli op vakantie blijven….en nu gaan wij zelfs een hele week weg! Paniek-paniek in Edegem! Het stelt hen niet gerust als ik zeg dat onze Dries toch thuisblijft en telefoon zal opnemen en wie nu niet terecht kan,  wel zal terugbellen tot het lukt…

Komt daar toch een prachtige deus ex machina : Wout en Frauke op de motor, wippen woensdag bij ons binnen en brengen hun vervangen telefoontoestel MET ANTWOORDAPPARAAT!!! naar ons. Ik had er nog niet aan gedacht… Diezelfde avond  kon ik ons vader persoonlijk laten testen welk bericht ik erop had ingesproken. Hij is content en wij kunnen opgelucht ademhalen, we zorgden op dat er op elk moment van de dag iemand in huis was en ik kreeg al een schuldgevoel dat wij een weekje weg gingen. Maar goed, dat probleem is nu van de baan, dankzij de kinderen. Het was een hele studie, maar nu kan ik zelfs vanop mijn GSM de binnengekomen berichten beluisteren en eventueel wissen.

Nog goed nieuws : gisteren kreeg ik bericht dat het lotto-reclamefilmpje gedurende 3 weken terug wordt uitgezonden. Dat wil zeggen, dat ik zonder er iets meer voor te moeten doen nog eens voor betaald word. Heb ik toch niet voor niets zoveel kou geleden op het strand van Knokke! Je ziet me maar een fractie van een seconde, maar ik heb daar wel een volle dag in badpak bij 12 graden en met een snijdende wind doorgebracht. En kijk : mijn “artistieke prestatie” wordt toch beloond. Wie het nog eens wil bekijken, het staat op mijn blog van 11 augustus 2006.

De verhalen die ik daar hoor, herinneren me vaak aan zelfbeleefde anekdotes en ik stel vast dat de eerste echte “reis” die ik me herinner, deze van 1954 moet geweest zijn.

Een reis zou je dat tegenwoordig niet meer noemen, maar destijds was een vakantie van twee weken met de wagen naar zee dat ontegensprekelijk. Zeker voor een vijfjarig kind, leken die vakantie en alle voorbereidingen daartoe, bijzonder ingewikkeld en indrukwekkend.

De eerste aanloop naar die onderneming was het aanschaffen van de geschikte kledij. Wij -drie kleine meisjes, ons eerste broertje was nog niet geboren- kregen een identieke short-met-bavet en een geel windjack.

Over het inpakken kan ik me niets herinneren, maar vervolgens zie ik ons toen vijfkoppige gezin in reiskledij naast en tussen de valiezen in het zelden gebruikte salon, “de voorplaats” van ons oude huis in Hoboken staan. De tassen met strandzeil, vlieger, emmertjes en schuppen, picknick en opgeplooide “charette” steken al in ons kleine Renaultje of liggen vast gebonden onder een zeil op het imperiaal.

Het zware rolluik is neergelaten en we staan in een miezerig plafondlichtje. Vooraleer ons Voke de elektriciteit en het water afsluit doen we hier samen nog heel ernstig een gebed voor een voorspoedige reis naar de kust. Ik weet nog goed hoe plechtig en ook een beetje griezelig ik dit moment vond. Toen ik later de film van “The sound of Music” zag, herinnerde de vluchtscène van de familie von Trapp mij aan de eerste keren dat wij op vakantie gingen.

Er lag toen nog geen autostrade naar de kust geloof ik…wij reden tenminste toch altijd door de konijnenpijp naar Linkeroever en zo over de oude weg naar Sint-Niklaas, Gent, Brugge,….

Hoeveel uren we erover deden weet ik niet precies, maar de rit leek eindeloos en er werd onderweg minstens tweemaal gestopt om langs de weg pipi te doen en dat was niet alleen voor de kindjes! Ook ons vader stond iedere keer mee aan de gracht. Ik kon alleen van opzij zijn glinsterende straal zien en vond hem er zeer interessant en bekwaam  uitzien. Hij stond daar zo zelfzeker alsof het de gewoonste zaak van de wereld was om zomaar rechtop, eender waar te kunnen plassen. Het was een openbaring voor mij en ik was geweldig fier op hem dat hij dat zo kon.

 Hoewel ik tijdens andere uitstapjes steevast wagenziek werd, gebeurde dat eigenaardig genoeg niet op weg naar zee, misschien omdat de weg niet al te kronkelig was en er niet zoveel moest afgeremd en weer opgetrokken worden?

Van het moment dat we de kust naderden, spoorden moeke en voke ons aan om goed uit te kijken, waar we het eerste stukje van de zee zouden zien. Die eerste blik op een stukje grijs-groen zeezicht, daarvoor zouden wij alle volgende jaren elkaar proberen de loef af te steken. Zodra er iemand een glimp van de zee had gezien, begonnen we te zingen :“Wie gaat mee-mee-mee naar de zee-zee-zee, want daar heb je pret voor twee, voor twee!...”, een traditie die we aan onze kinderen en straks ook aan de kleinkinderen doorgeven.              

Dat eerste jaar aan zee kregen wij ieder ter plaatse nog onze eerste lange broek, omdat er zo’n felle wind stond, die het zand in onze tere blote beentjes deed prikken. Er werden mooie, felgekleurde spaden gekocht en garnaalnetjes om mee door de ondiepe plassen te schuiven.

Na het inchecken en uitladen van de auto, wandelden we naar het strand en mochten even pootjebaden. Voke bepaalde hoever we het water in mochten, en dat was die eerste dag slechts “tot aan de knie”. Natuurlijk propten wij onze rokjes in onze onderbroek, zogezegd om ze droog te houden tegen opspattend water, maar het eindigde steevast met een natte broek en een rokzoom die koud tegen onze benen kletste toen we terug naar ons vakantieverblijf wandelden. Maar we mochten die eerste dag nog geen badpak aan, we móesten eerst “acclimatiseren” !

Jarenlang hebben wij onze vakantie doorgebracht in Westende op het vakantiedomein “Zon en Zee”. In de eerste jaren logeerden we in de witte paviljoentjes in de grote tuin.

Tot het centrum enkele jaren geleden verkocht werd en als asielcentrum werd ingericht, bleven wij er jaarlijks naartoe gaan voor een korte vakantie in november samen met onze ouders, echtgenoten en kinderen.

Vorig jaar is tot ieders grote spijt het terrein door een projectontwikkelaar aangepakt : van de mooie tuin met speeltuin, struiken, duintjes en de daarin verspreide witte paviljoentjes blijft niets meer over. Enkel het hoofdgebouw en twee grotere appartementsgebouwen staan er nog. 

Ik mis dat oude “Zon en Zee”.

Herman is na het avondeten met de fiets vertrokken.

Met zijn koersfiets, welteverstaan. Dat wil zeggen dat ik geacht word om thuis te blijven “omdat hij anders teveel moet inhouden”. Boe-hoe-hoe…. En ik die zo goed kan fietsen…als ik eens ferm op de pedalen ga staan, haal ik best 25 km per uur. Maar dat is blijkbaar lang niet hard genoeg voor mijne coureur op zijne ROZE velo. Daar plaag ik hem dan lekker mee, met dat kleurtje,  hèhè.

Hij kocht die fiets tweedehands en toen hij er fier mee thuis kwam kon ik het al niet laten : “Alleeee…toch gene róze ???!!” . Hoewel hij niet kleurenblind is, had de sukkelaar het nog niet eens gemerkt. Maar het vehikel beschikte over alles wat hij ervan verwachtte en bolde uitstekend, meer moest dat voor hem niet zijn.

Maar goed, nu is hij dus zonder mij weg : “Dan kunt gij rustig bloggen, zoetje” zei hij nog. Dat doe ik dan maar; we waren trouwens vanmorgen al samen naar de maandelijkse markt gefietst en hij had heel de dag in de tuin gewerkt en een vervelend stuk administratie afgehandeld, echt : ik gun hem zijn tochtje van harte, maar vind toch dat ik voor de vorm een beetje moet pruilen.

Ik voel me alleszins bevrijd, nu we de teksten voor de presentatie op de Europeade klaar hebben gekregen; daar heeft mijn schat ook goed bij geholpen. Het hele bundel is nu naar het vertaalbureau. Het bedenken van al die gepaste tussenteksten was een hele klus, die dagenlang als een dreigende wolk boven mijn hoofd hing, maar nu is het klaar en verder moet ik me alleen nog concentreren op het presentatiewerk zelf en dat zal wel lukken.

Vorige week zijn de (zo goed als) perfecte kleren voor deze evenementen gevonden! Niet in Antwerpen, maar in Breda vond ik een magnifiek wit mantelpakje, een kleurige, blote, maar elegante jurk en een heel speciaal donkerblauw jurkje met gestreept topje eronder, zelfs een paar schoenen dat bij elk van de drie kledingstukken past vond ik in Breda. Herman gaf volmondig zijn fiat over al de aankopen, hij drong zelf op de aankoop van het derde kleedje aan, ik ben er zeer blij mee en opgelucht omdat ook diè zorg van de baan is.

                                    
                 
Zondag waren Frauke, Wout en de twee kleintjes hier om nog wat verjaardag te vieren. Zo zalig… met die twee kleine schattebouten erbij… Volgende zaterdag gaan hun ouders naar een trouwfeest en mogen Papie en Mamie gaan oppassen . Voor augustus krijgen we zelfs een langlopend contract, want dan gaat Frauke terug aan het werk, de kribbe is gesloten en Wout zal hopelijk ook terug aan het werk kunnen vanaf 19 juli. Het babysitten wordt eerlijk verdeeld tussen beide grootouderparen. Ik kijk er al naar uit!

Witteke is nu dertien jaar, doof en mager, een beetje minder snel, maar toch nog speels en nieuwsgierig.

Omdat ze er de laatste tijd wel erg magertjes begon uit te zien, nam Dries ze mee naar de dierenarts.

Na onderzoek bleek alles normaal te zijn voor haar leeftijd, dus zijn we gerustgesteld. Daags na mijn verjaardag verscheen Witteke niet op het appèl, wanneer we op haar schaaltje tikten. Meestal is dat zelfs niet nodig en staat ze om haar voer te miauwen als wij ’s morgens de keuken of living binnenkomen. Enkele uren later is er in huis of tuin nog steeds geen Witteke te bespeuren, ik loop rond, roep haar naam…en denk dan ineens aan de mansarde… Zelf ben ik er al dagen niet geweest, maar Herman of Dries misschien wel en hebben zij haar per ongeluk opgesloten?

Als ik het luik openduw, ruik ik het direct, nog voor ik haar uitgelaten Miauauwww! hoor. : Poes zat hier al sedert de namiddag van de vorige dag, ocharme. Ze krijgt direct eten en water en schijnt er geen complexen aan over te houden.

Ik trek, gewapend met een blik, rubberhandschoenen, dettol, emmer, spons en een rol keukenpapier naar de mansarde, terwijl ik vruchteloos probeer om niets te ruiken. Netjes in een hoekje ligt een stinkend worstje. Een mooi rugzakje dat op de vloer lag vertoont duidelijk natte plekken en op een grote geruite plastiek zak waar ik oude kleren in verzamel, staat zelfs een grote plas. Yukk!!! Het beestje kan er natuurlijk niets aan doen, 't is al erg genoeg dat ze hier opgesloten zat, maar toch : Ik griezel van het karweitje. Dat is trouwens de hoofdreden waarom ik nooit uit mezelf dieren in huis zou nemen : ik ben er altijd wat vies van. De dieren die we nog hebben, kip en poes, krijgen de nodige verzorging, maar ik schaam me een beetje om het toe te geven : echte vriendjes kan ik er niet mee worden. En toch wil ik niet dat er hen iets overkomt… Ik voel me verantwoordelijk en schuldig als er zoiets gebeurt als wanneer poes niet komt opdagen, of als ze er niet goed uit ziet. Wie kan dat nu verklaren?

Hoe verschillend kunnen ze zijn, die verjaardagskaarten !

Ik ben één van de gelukkigen, die er elk jaar veel per post krijgen. Zo blij ben er mee, dat ik ze wekenlang op de kast ten toon zet en nadien soms nog jaren bijhoud.

Eerstens vind ik het heerlijk om die meestal vrolijk gekleurde omslagen uit de brievenbus te halen. Aan het handschrift herken ik de afzenders al en dan volgt de spanning van het openen van de envelop, benieuwd welke soort van kaart erin zit en vooral : wat erop geschreven staat. Zo heeft elke afzender wel zijn eigen stijl.

De eerste kaart die ik elk jaar mag ontvangen, komt uit de USA, van pennenvriendin Mariefe. We schrijven elkaar al sedert we 15 jaar waren en hebben elkaar doorheen de jaren ook meermaals bezocht. De laatste jaren krijg ik van haar steevast zeer vrome, religieuze verjaardagskaarten : Mariefe is nu al geruime tijd lid van de charismatische beweging en dat heeft een verwijdering tussen ons doen ontstaan, omdat er nog nauwelijks over iets anders met haar kan gepraat worden. Dit jaar zat er ook geen pak foto’s van haarzelf en de kinderen meer bij. We begrijpen elkaar niet meer zo goed en dat vind ik wel jammer. Misschien keert het tij nog wel eens, want ze is al door zoveel dingen gepassioneerd geweest : allerhande verkooptoestanden, waarin ze geïnvesteerd had, vertegenwoordiger voor was en zeer rijk zou door worden (!); figuratie en theatertoestanden in filmstad Los Angeles waar ze woont; haar dochters inschrijven in allerlei “pageants” met heel de tralala die daarbij komt kijken; en nu is ze dus al enkele jaren op de kerkelijke toer, waarbij elke bekende een potentiële bekeerling is. Toch ben ik blij dat het contact blijft bestaan.

Dan zijn er de humoristische kaarten en hoe raad je het : ons Bojako haalt er altijd de grappigste uit, ik vraag me af waar zij ze toch altijd vindt – of nee, ik weet het : ze zoekt ze in Engeland en heeft zo altijd de origineelste. Jaren geleden, toen wij al naar de kempen verhuisd waren, maar ik nog in de stad werkte, heeft ze een paar keer een verjaardagskaart in de brievenbus van mijn kantoor gestoken : onveranderd buitenmaatse, kleurige enveloppen, met mijn naam duidelijk op de omslag geschreven, soms zelfs met de vermelding “persoonlijk” erbij. Mijn baas deed of hij niets van dat alles zag en opende steevast “automatisch” mijn verjaardagskaart. Ik liet het hem niet merken, maar kookte inwendig!

Toen hij me dat zo al enkele keren had geleverd en ik dat ook aan ons Bo had verteld, stuurde ze mij het derde of vierde jaar een kaart in een dubbele omslag, met ook op de binnenste envelop de vermelding “Mw. Paz- Persoonlijk”. Die laatste heeft mijn baas niet meer durven opensnijden.

Dan zijn er nog de klassieke kaarten met bloemen en poezen;  de zelfgemaakte (vind ik altijd heel mooi en persoonlijk!) : zus Jeske maakt meestal een kleine aquarel en vriendin Mia is steeds even creatief en origineel met haar wenskaarten, zowel voor Kerstmis als verjaardagen maakt ze de mooiste dingen, telkens ook met een zeer persoonlijke tekst erop. Even vaak maak ik het voornemen om daar ook eens aan te beginnen, om voor speciale vrienden iets aparts te maken, maar ik ben altijd weer te laat…Een mens begint zich af te vragen waarom al die lieve mensen mij toch nog kaarten blijven sturen… Dan zijn er tenslotte nog de originele kaarten, vaak vintage-achtige dingen, die me aan mijn kindertijd doen denken. Waar vinden mensen die toch? Mijn petekind en onze Nederlandse vrienden sturen er meestal zo een…

En naast heel mijn expositie staat er dit jaar ook een grote crème-kleurige kaart, de dierbaarste van allemaal : een “kaart” met vele krachtige kleurpotloodstrepen : de eerste tekening van Dario.

Hij begon vroeg, die 59^ste verjaardag van mij…

Zelfs al twee dagen op voorhand : ik kan niet snel genoeg oud worden, zo lijkt het wel.

Eergisteren kreeg ik onverwachts telefoon van mijn liefste mateke Bojako, om te vragen of ze samen met hare Zilveren kon langskomen.

Op het ogenblik van haar telefoontje stond mijn kot wel te dansen, maar Bojako kent mij al langer dan vandaag (zo’n jaar of dertig) en ik weet dat zij niet komt om naar een proper huis te kijken. Als je dan bedenkt, dat zij zelf zo’n drukke agenda heeft, mag ik van geluk spreken dat ze nog tot helemaal in de Kempen geraakt – “het hol van Pluto” beweert mijn stadse hartsvriendin nog steeds, maar ach,  het is haar vergeven : ik was veel te blij dat ze kwam.

Ik verstopte de rommel dus met rasse spoed waar ik er maar een kast of een hoek voor vond, douchte razendsnel terwijl ik Herman met een boodschappenlijstje naar het dorp stuurde, stoof eens rond met borstel en blik en drie kwartier later drukten wij elkaar aan de moederlijke boezem.

In plaats van nog wat saai-saai aan mijn Europeadeteksten te werken, werd het een gezellige kletsnamiddag ter gelegenheid van mijn premature verjaardag, en toen ik er ook nog buurvrouw Natoken bij haalde was er al helemaal geen speld meer tussen te krijgen. Herman en de Zilveren hebben we niet veel gehoord, mijn ventje heeft geschitterd in de bediening, dat moet gezegd en verder zaten die twee mannen stilletjes van de zon en hun biertje te genieten.

Bojako bracht een heel mooie teerroze-en-witte Lavatera mee om in de tuin te planten; voorlopig staat hij op het terras, misschien houd ik hem daar wel in een pot, want eigenlijk staat hij daar prachtig.

De volgende dag -let wel : nog steeds een dag voor mijn verjaardag!- stond Natoken al vroeg aan de deur met een schitterend boeket aronskelken uit eigen tuin. Ze zou woensdag niet thuis zijn, vandaar dit vroege geschenk…

De verjaardagskaarten vallen sinds vorige week al in de brievenbus en nu staan er negen te pronken op de kast, vandaag stond mijn gsm niet stil en toen ik daarnet thuiskwam vond ik nog een aantal virtuele wenskaarten in mijn e-mailbox, bovendien waren er nog de wensen in de reacties op mijn blog, waarvoor veel dank! Het maakt me allemaal zó blij en dankbaar!

Het werd een fantastische dag, hoewel hij een beetje grijs begon.

Herman maakte me wakker met een feestelijk ontbijt : mooi servies, pistolékes en croissants, zachtgekookt eitje… Even later kwam Dries thuis van zijn eerste taxirit, met een bos rozen en een extra portie kussen “voor de keren dat ik er geen genoeg kreeg” (allen samen : oooooh!).

Tegen de tijd dat we het huis verlieten, werd het stilaan mooier weer en kreeg ik een steeds feestelijker gevoel. We reden naar Brecht om vijverfolie te kiezen, maar de nodige breedte komt pas volgende week binnen, dus moeten we nog eens terugkomen. Even naar de Kringloopwinkel en voor 1 euro een rol structuurbehangpapier gevonden om de herstelling aan ons slaapkamerplafond uit te voeren. Daarna zijn we in “De schandpaal” …. een pannenkoek gaan eten, die me geweldig gesmaakt heeft, het was de zonde waard!

Vervolgens ging het richting stad, kijken of ik een geschikte jurk zou vinden voor de presentatie in Zwitserland. Herman zette me af bij de Schuttershofstraat, terwijl hij een parkeerplaats ging zoeken.

Tja….de solden zijn nog niet begonnen en de Schuttershofstraat ligt boven het mij toegemeten budget… ik stond te kwijlen bij een magnifieke jurk van Kaat Tilley. Prijskaartjes zie je in dat soort van etalages natuurlijk nooit. En je moet lang geen 59 jaar geworden zijn om te beseffen dat “geen prijskaartje” synoniem is voor “geen spek voor mijn bek”. Omdat de verkoopster compassie met mij kreeg (denk ik), lokte ze mij gul en vriendelijk naar binnen.

Ik keek mijn ogen uit in dat toverland…zucht-zucht-zucht… en slaakte tenslotte een geweldige, spijtige zucht toen ik de prijs van mijn favoriete jurk hoorde. Vrijdag houden ze open pasavond en krijg je 40 percent korting, vertelde de vriendelijke verkoopster me nog…

Ik weet niet…dan moet er nog een smak bovenop van mijn eigen geld…

Och, ik ga zeker nog wat vinden. Gesterkt door mijn lef om bij Kaat Tilley binnen te gaan, deed ik het ook nog eens bij Nathan en bij Weil, maar ’t was daar ook zonder prijskaartje, weet je wel…Maar ik heb er toch gepast, hèhè!

Op de Wapper tenminste nieuwe Birkenstock sandalen van mijn schat gekregen en met een zucht van verlichting direct aangetrokken, want de schoenen die ik droeg begonnen wreed zeer te doen.

Toen ging de tocht naar Gringo’s Cantina op de kaai, een Mexicaans retaurantje, waar Lief 2 dagen per week opdient. Wij waren daar nog nooit gaan eten, maar het was een meevaller : eerlijke, simpele, maar smakelijke kost. Zeer warm opgediend en niet eens duur! Het is een heel eenvoudig bont interieur met harde houten stoelen en kleine tafeltjes, maar het smaakte ons zo goed, dat we het beslist herhalen. Onze Jan kwam me daar verjaardag wensen en at met ons mee. We wilden nog een koffie op het zuiderterras gaan drinken, maar er was geen plaats, dus belden we naar onze Wout of we dat koffietje bij hem mochten komen drinken (eigenlijk wilde ik vooral de kleintjes nog even zien tot slot van een fijne dag). Dario en Maura lagen al in bedje, maar we zijn de kleine slapertjes toch nog even vertederd gaan bekijken.

De benen moesten gestrekt worden en een korte wandeling langs de Schelde en Sint-Bernardusabdij maakte onze uitstap helemaal af.

Thuisgekomen kijk ik nog mijn mail na, vul een internetwedstrijd in van Het laatste Nieuws en pardàf! Win ik toch een volle winkelkar van de Colruyt zeker!

Ben ik een geluksvogel of ben ik het niet?

Ik heb ze onrecht aangedaan : die aller-aller-àllereersten om mij verjaardag te wensen ….

Want Flora, mijn medespeelster bij Eén jaar gratis, van 5 jaar geleden, stuurde mij –hou je vast - een maand geleden al verjaardagswensen, omdat zij in deze periode op vakantie zou zijn!

Lieve Flora, ik weet dat je mijn blog volgt, bij deze hartelijk dank voor je lieve attentie.

En niet te vergeten : Moeke en Voke, die vorige week al een voorproefje op deze dag kwamen nemen, omdat ook zij op reis gingen.