xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Woensdag 23 juli

Herman is al om 7 uur opgestaan, want vandaag komen alle groepen aan en worden ingeschreven in het CERM. Ik val na een zeer onrustige nacht (o.a. wegens te warm) toch in slaap en ontwaak tegen half negen.

Douchen, rustig ontbijten en met de fiets naar CERM (Centre d’expositions), waar het internationaal comité klaarzit om elke groep van zijn infopakket, maaltijdbons enz.. te voorzien.

Ik werk met Roland op zijn laptop verder aan de tekstwijzigingen voor de slotvoorstelling op zondag. We eten ter plaatse een broodje en krijgen verse abrikozen, die groeien hier volop.

Ik tracht zoveel mogelijk versies van “Tot weerziens” te verzamelen in alle talen en spreek daarvoor de vertegenwoordigers van de verschillende groepen aan, noteer de exacte schrijfwijze, daarna de fonetische en herhaal het woord tot ze het correct vinden klinken.

Het is de bedoeling dat op het einde van de slotvoorstelling ik samen met de 2 andere presentatrices (die het forum en de muziekavond presenteren) afwisselend een afscheidsgroet uitspreek.

Na uren in die warme, benauwde zaal te hebben doorgebracht, ben ik blij dat ik per fiets naar de Place du Manoir kan rijden om een boodschap af te leveren voor een stadsambtenaar. Mads Olesen is echter juist vertrokken, ik rijd er wat rond en kijk tevergeefs naar hem uit. Tenslotte vind ik hem in een officieel gebouw vlakbij en kan de boodschap eindelijk overmaken.

Onze Nederlandse vriend Adam was ondertussen per trein aangekomen, enthousiast als steeds! Veel tijd om te babbelen heb ik echter niet, want ik moet de nieuwste tekstversie nog controleren. Ik weet dat hij het begrijpt, maar ik ben alleszins erg blij dat ik hem al gezien heb. Als ik om half zes terug naar buiten kom, heb ik koppijn van alle drukte, warmte, het schelle gekwetter, hoe gezellig ook, maar ik móet even een rustig plekje opzoeken. Waar kan dat beter dan op het kerkhof? Ik zet me op een bankje onder een boom ”Im Friedhof”, mijnen hof (hihi). Lekker vredig en koel.

Seffens met mijn eetbonneke naar het CERM voor de warme maaltijd, het zal weer in het lawaai van honderden zijn, allemaal aan lange tafels…. Maar goed : ik kan er weer even tegen! ‘k Hoop maar dat Herman tijd vindt om te komen eten.

In ’ t laat nogmaals tekst doorgenomen met Herman, die om half elf op de kamer kwam. Er zitten toch nog fouten in, maar heb ze er nu hopelijk alle uitgehaald.

Nog wat gelezen en naar bed.