Woensdag 23 juli

Herman is al om 7 uur opgestaan, want vandaag komen alle groepen aan en worden ingeschreven in het CERM. Ik val na een zeer onrustige nacht (o.a. wegens te warm) toch in slaap en ontwaak tegen half negen.

Douchen, rustig ontbijten en met de fiets naar CERM (Centre d’expositions), waar het internationaal comité klaarzit om elke groep van zijn infopakket, maaltijdbons enz.. te voorzien.

Ik werk met Roland op zijn laptop verder aan de tekstwijzigingen voor de slotvoorstelling op zondag. We eten ter plaatse een broodje en krijgen verse abrikozen, die groeien hier volop.

Ik tracht zoveel mogelijk versies van “Tot weerziens” te verzamelen in alle talen en spreek daarvoor de vertegenwoordigers van de verschillende groepen aan, noteer de exacte schrijfwijze, daarna de fonetische en herhaal het woord tot ze het correct vinden klinken.

Het is de bedoeling dat op het einde van de slotvoorstelling ik samen met de 2 andere presentatrices (die het forum en de muziekavond presenteren) afwisselend een afscheidsgroet uitspreek.

Na uren in die warme, benauwde zaal te hebben doorgebracht, ben ik blij dat ik per fiets naar de Place du Manoir kan rijden om een boodschap af te leveren voor een stadsambtenaar. Mads Olesen is echter juist vertrokken, ik rijd er wat rond en kijk tevergeefs naar hem uit. Tenslotte vind ik hem in een officieel gebouw vlakbij en kan de boodschap eindelijk overmaken.

Onze Nederlandse vriend Adam was ondertussen per trein aangekomen, enthousiast als steeds! Veel tijd om te babbelen heb ik echter niet, want ik moet de nieuwste tekstversie nog controleren. Ik weet dat hij het begrijpt, maar ik ben alleszins erg blij dat ik hem al gezien heb. Als ik om half zes terug naar buiten kom, heb ik koppijn van alle drukte, warmte, het schelle gekwetter, hoe gezellig ook, maar ik móet even een rustig plekje opzoeken. Waar kan dat beter dan op het kerkhof? Ik zet me op een bankje onder een boom ”Im Friedhof”, mijnen hof (hihi). Lekker vredig en koel.

Seffens met mijn eetbonneke naar het CERM voor de warme maaltijd, het zal weer in het lawaai van honderden zijn, allemaal aan lange tafels…. Maar goed : ik kan er weer even tegen! ‘k Hoop maar dat Herman tijd vindt om te komen eten.

In ’ t laat nogmaals tekst doorgenomen met Herman, die om half elf op de kamer kwam. Er zitten toch nog fouten in, maar heb ze er nu hopelijk alle uitgehaald.

Nog wat gelezen en naar bed.

Dinsdag 22 juli

Wakker om 8 uur en meteen de douche in : héérlijk water à volonté !

’t Is weer eens wat anders dan in de Marlin. We hebben hier een lekker ontbijtbuffet en zitten bij Rüdiger en Dagmar aan tafel. Hij is burgemeester van Frankenberg in Duitsland geweest en voor ons een vertrouwde Europeadekennis.  Ze zitten daar te glimmen en te glunderen, vertellen dat ze van allebei hun kinderen gisteren telefoon kregen, dat die gaan trouwen. Broer en zus wisten niet van elkaars plannen !

Herman trekt met het comité naar het CERM (centre d’expos) en ik blijf in de tuin om te schrijven en tekst nogmaals te lezen. Er moet helaas nog een naam bij het In Memoriam gevoegd worden : de zoon van een van de comitéleden is zaterdag bij een verkeersongeval om het leven gekomen. Andreas Zellmann was 22 jaar en werd op het zebrapad voor zijn huis doodgereden. De dader pleegde vluchtmisdrijf, maar werd later wel gegrepen.

Ik zit nu te schrijven en wat te breien bij de mooie hotelvijver, daarna wandel ik de stad in om dikkere breinaalden te kopen, maar de winkel heeft net middagsluiting. Om 11 uur samen met Roland de openingstekst alweer moeten bijwerken; het is nog een vol uur dat we ermee bezig zijn.

Het is mijn laatste rustige dag en ik heb de hele namiddag met Gerda in de tuin bij de vijver zitten babbelen.

Daarna de stad in, papieren naar CERM gebracht, naar Detty in Luzern gebeld : we gaan haar volgende maandag bezoeken.

Herman en ik gaan in Bistro du Rhone eten. Het is lekker, maar een rare toestand met de Visa-kaart : ik moet zowel pinnen als een ticket ondertekenen. Het wordt een hele discussie met de uitbater. Hij zegt dat àls ze me dubbel aanrekenen, hij mijn reis en verblijf terugbetaalt… Een mens zou bijna wensen dat het inderdaad dubbel wordt aangerekend!

We zijn ook nog even het amfitheater gaan bekijken-mijn toekomstig werkterrein verkennen-, waar ze de technische installatie aan het regelen waren, daarna terug naar Hotel du Parc. Herman hoort van Gillian (Engels comitélid) dat ze nog naar de bistro van Pierrot gaat, hij wil er zelf nog met de Marlin naartoe rijden voor een koffie. Een Waalse groep is al aangekomen en zit daar in de kelder te eten. Het is bloedheet en benauwd, ik kan er niet snel genoeg wegkomen. We bestellen onze koffie boven in ’t café, maar daar ziet het blauw van de rook, we gaan hem dan maar op het terras opdrinken. De Walen en Gillian blijven gezellig verder smelten in de kelder en wij gaan er als alles op en betaald is ook gauw vandoor.

Maandag 21 juli

Op om 9 uur!
Vannacht heeft het nog eens flink gegoten, maar nu is het stralend Zwitsers weer : hete zon en witte wolken in een knalblauwe lucht. Terwijl ik me ga wassen, hoor ik Herman met een gemeente-arbeider praten.
Ze willen de berm wieden, waar wij met onze bumper bovensteken.
We rijden dan maar weg en parkeren achter de “Grande salle”, waar we in 1981 logeerden tijdens de Europeade. 

Vandaar vertrekken we met een piknik op tocht naar Mex (zeg Mè ). Vanaf Evionnaz, dat op 470m hoogte ligt, stijgen we tot op 1185 meter, het is een hele klim.
De grote weg konden we ook volgen, maar dat was saai, dus steken we alle haarspeldbochten af door het bos. Dit is trouwens ook de aangeduide wandeling.

Bij het begin van onze tocht zien twee dames ons op de wandelkaart kijken en ze vragen wat we zoeken. Ze willen ons met de bus naar Mex sturen! We krijgen veel raadgevingen hoe we moeten lopen en ze verzekeren ons dat het een zware tocht is.
Iedereen is hier wel bijzonder behulpzaam; de oudste van de 2 dames wil zelfs met ons tot La Rasse stappen, waar zij de postbus naar boven neemt, maar we lopen haar toch wat te snel.

Iedereen die we tegenkomen, van klein tot groot,  zegt “Bonjour” .

Mex is een piepklein dorpje, met straatjes die slechts een gangetje breed zijn; je zit zó bij je overbuur binnen…Moet gezellig zijn bij harde winters! Hoe hebben mensen het ooit in hun hoofd gehaald om zo ver, zo hoog te gaan wonen…

De eerste die we op de parking van ons hotel tegenkomen is regisseur Roland, hij vertelt ons dat de camionette met alle materialen (o.a.alle onthaalbrochures voor de groepen) aan de Zwitserse grens is tegengehouden, omdat de drankenleverancier foute douanedocumenten heeft meegegeven voor het meegenomen bier!

We laden de nodige spullen uit Marlin naar onze kamer in Hotel du Parc. Er is helaas geen koelkast, we moeten dus al ons overschot van charcuterie, fruit, melk enz…opeten of laten bederven. We halen dan maar een brood en piknikken nog een keer in onze kamer.

Daarna overlopen Herman en ik nogmaals de teksten en het programma en maken de nodige aanpassingen. Het blijkt dat er toch nog programmawijzigingen tussenzitten, waarvoor de tekst nog niet was aangepast.

Zondag 20 juli

Om 8 uur worden we wakker, het was hier muisstil, enkel de wind konden we af en toe wat horen. Op onze grote parking staan 8 motorhomes : 3 Belgische, 3 Franse, 1 Engelse en 1 Duitse. Voorts is er hierboven nul-komma-nul verkeer. Bij de parking staat een monument voor de gesneuvelde ontmijners. Het moet hier na de oorlog vol mijnen hebben gestoken en er zijn veel slachtoffers gevallen. Ik dacht eerst dat de naakte, vallende man Icarus voorstelde, maar bij nader toezien gaat het dus om een ontmijner die bij een ontploffing de lucht wordt ingeslingerd.

Het is bewolkt maar droog en we maken een wandeling van anderhalf uur “Le sentier des découvertes", die rond de top van de Ballon leidt en een prachtig uitzicht op verscheidene dorpjes biedt. We blijven een poos naar beginnende parapente-zwevers kijken. Het ziet er toch moeilijker uit dan ik dacht, want van alle leerlingen die we aan het werk zien, geraken er weinigen in de lucht en nog moeilijker zachtjes terug aan de grond, maar ’t is wel leuk om naar te kijken.

                                  
                         foto vergroot als je ze aanklikt

Er lopen hier mooie donkerbruine koeien, sommigen met een bel om en allemaal met een blond kalfje, de blonde fiere vader loopt er ook tussen.

We vertrekken in de late voormiddag. In Lepuix-Gy, een klein dorp, stoppen we bij een levensmiddelenzaak, naast ons stopt een Franse dame, draait haar raampje open :”Vous cherchez du pain?” Hoe kon ze het raden! Ze zegt dat we verder moeten afdalen naar Belfort en waar we een bakker kunnen vinden. We eten op de parking bij de versterkte burcht van Belfort, tussen dikke hoge muren, maar met één doorgang die uitkijkt over een stukje van de stad. Er is hier geen kat…

In de eerste Zwitserse plaats kunnen we eindelijk tanken; het lichtje brandde al een hele tijd en de tank was goed leeg! Oef! ’t Was spannend, want we reden een hele tijd door bos-berggebied zonder bewoning, als we daar zonder brandstof waren gevallen, zou het een hele voettocht-met-jerrycan geworden zijn.

We nemen ons vieruurtje op een kleine parking bij een natuurgebied met een meer. Alsace en Jura vormen een prachtig landschap! We krijgen nu ook mooie wolkenluchten en …zon!!! Het wordt stilaan warm in de wagen.

Vanaf Vevey zien we hoge bergen, maar eerst nog eindeloze akkers met graan, zonnebloemen, mais en een soort kool denk ik : zeer grote bladeren aan planten zo hoog als maïs, maar met roze bloemen bovenaan. Het ruikt onderweg ook vaak naar spruiten, vandaar mijn vermoeden dat het een koolsoort is.

Nu komen we écht in de Zwitserse Alpen : magnifiek! Langsheen het prachtig meer bij Vevey rijden we door de wijngaarden in een stralende zon, maar met zwart-dreigende wolken in zicht. Het meer vertoont alle schakeringen van turkoois tot paars-zwart. Dit is een mooie stad. Nestlé schijnt hier de helft van de gebouwen –modern zowel als oud- te bezitten, want we zien overal het bekende logo.

Ongemerkt gaat Vevey over in Montreux, we rijden voorbij het supersjieke Hotel de Montreux, dat er als een overdadig versierde slagroomtaart uitziet. Aha! Dit is dus Montreux…wow! Sjieke stad : casinos, dure winkels, grandeur! Er staan nog veel goed-onderhouden Bel-Epoque-gebouwen en er heerst een feestelijke-drukke sfeer langsheen de boorden van het meer.

Nabij Aigle krijgen we toch een beetje regen.

Om 7 uur ’s avonds parkeren we achter de kerk van Evionnaz, naast het kerkhof. We halen onze spie-blokken voor ’t eerst uit hun verpakking om de Marlin in evenwicht te zetten. Hij staat nu nog wat scheef, maar beter dan tevoren. We trekken het dorp in, op zoek naar een restaurant. Het enige café-restaurant dat open is heeft op zondag echter geen restauratie, maar de behulpzame uitbaatster verwijst ons naar l’Oasis, zo’n 2 kilometer verderop.

Het blijkt een Portugees restaurant te zijn en alle andere klanten zijn ook portugezen, wat me verwondert in Zwitserland, maar het eten is uitstekend!

Als we terug in het dorp komen, moet ik holder-de-bolder naar het openbaar toilet bij de kerk. Dat is gelukkig nog open. Ik zie dat het zeer ruime toilet en lavabo stralend wit zijn, ga rustig zitten en merk dan plots een reusachtige stinkende “sigaar” op de vloer rechts van het toilet. Akkebah!!! Wie doet nu zoiets? Bang dat de inwoners zullen denken dat "die buitenlanders met hun motorhome" het geflikt hebben, grabbel ik een dik pak toiletpapier en smijt het onsmakelijk pakje in de WC, was mijn handen overvloedig en loop naar de Marlin. Op het kerkhof naast ons, ga ik rillend mijn handen nogmaals grondig wassen.

Het is nu 10 uur en volledig donker. Ik ga mijn presentatietekst nog eens lezen en dan is het weer bedtijd.

Zaterdag 19 juli
Nog tanken, bandspanning meten, een brief posten en we zijn op weg naar Zwitserland.

Het is 11 uur in de voormiddag en 16°, miezerig weer.

Ik kon op de valreep nog even met Wout chatten en Dries een kus gaan geven.

Vanaf Limburg wordt het droog, maar het blijft bewolkt en grijs, een eerste streepje zon verschijnt als we in Luik komen, maar even later volgt toch weer een plensbui.

Nog nooit zag ik zoveel caravans onderweg als nu: het zijn allemaal Nederlanders.

We klimmen over 7 km via de Col du Ballon d’Alsace, tot we op 1250 m hoogte komen. Daar vinden we een grote parking, waar al een aantal motorhomes staan. Het is nu halfacht : tijd om het avondeten te bereiden : soep uit een bric-pak, pasta koken, Knorr-saus opwarmen en enkele sneetjes hesp eronder. Voor dessert nemen we een kop koffie en een koek. Geen culinair hoogstandje, maar het smaakt ons niettemin.

Om alles wat te laten zakken en de beentjes te strekken, doen we een kleine wandeling naar de top, waar een beeld van Jeanne d’Arc staat.  We ontmoeten er een koppel Fransen uit de buurt, die telkens als ze uit vakantie komen nog even over de Ballon gaan om daar een wandeling te maken. Blijkbaar kan je hier bij helder weer zelfs de Mont Blanc zien. De Ballon d’Alsace ligt op de waterscheiding van Rhône- en Rijnbekken, dwz dat de waters aan de ene zijde naar de Middellandse zee(Rhône), aan de andere naar de Noordzee vloeien.

                        foto vergroot als je ze aanklikt

Er staat veel wind, maar het korte wandelingetje heeft ons goed gedaan. Sedert we in bergachtiger streken komen, zie ik overal prachtige stenen liggen voor bij onze vijver…ze liggen hier bij miljoenen voor het rapen. Op terugweg, volgende week moeten we misschien eens langs nicht Eefje in de Ardennen rijden en vandaar enkele meenemen. We kunnen moeilijk nu al onze garage volladen, maar ik kan het niet laten om telkens Hermans aandacht op de “mooie-stenen-voor-de-vijver” te trekken.

Nog gauw een stukje schrijven vooraleer we naar Zwitserland vertrekken.

Ik begin er nu toch naar uit te kijken, hoewel het een soort werkvakantie wordt. Dagelijks komen er nog wijzigingen aan het Europeadeprogramma binnen, zodat ook de teksten moeten aangepast worden. Een beetje spanning is er ook wel bij : krijg ik die zes wisselende talen wel zonder haperen en met de juiste intonatie uit mijn mond…?  Mogelijk gaat er een ploeg van ATV aanwezig zijn, met een beetje geluk komt er voor de Antwerpenaars dus ook een beeldverslag.

De motorhome is nu helemaal in orde, de koelkast werkt eindelijk en hij staat netjes gepoetst gereed. We nemen enkele extra dagen om ook wat van de natuur te genieten, te wandelen en een familielid in Luzern te bezoeken. Dat is alleszins het plan, hopelijk hebben we er tijd genoeg voor, het is ondertussen 4 jaar geleden dat we Detty nog zagen. Ze verwacht ons schreef ze, maar we moeten nog een dag afspreken eens we in Zwitserland zijn. 

Op de uitnodiging voor Moeke en Voke’s jubileum komen maar mondjesmaat bevestigingen. Ons telefoonnummer staat als eerste om  op te antwoorden. De aankondigingen werden op 7 juli al verstuurd, maar iedereen(op een enkele uitzondering na) schijnt te wachten tot de uiterste datum van 15 augustus om iets van zich te laten horen. De jubilarissen maken zich grote zorgen en hangen dagelijks aan de lijn.’t Is namelijk zo, dat de 2 andere telefoonnummers waarop mensen kunnen bevestigen, die van mijn zussen zijn die tot eind juli op vakantie blijven….en nu gaan wij zelfs een hele week weg! Paniek-paniek in Edegem! Het stelt hen niet gerust als ik zeg dat onze Dries toch thuisblijft en telefoon zal opnemen en wie nu niet terecht kan,  wel zal terugbellen tot het lukt…

Komt daar toch een prachtige deus ex machina : Wout en Frauke op de motor, wippen woensdag bij ons binnen en brengen hun vervangen telefoontoestel MET ANTWOORDAPPARAAT!!! naar ons. Ik had er nog niet aan gedacht… Diezelfde avond  kon ik ons vader persoonlijk laten testen welk bericht ik erop had ingesproken. Hij is content en wij kunnen opgelucht ademhalen, we zorgden op dat er op elk moment van de dag iemand in huis was en ik kreeg al een schuldgevoel dat wij een weekje weg gingen. Maar goed, dat probleem is nu van de baan, dankzij de kinderen. Het was een hele studie, maar nu kan ik zelfs vanop mijn GSM de binnengekomen berichten beluisteren en eventueel wissen.

Nog goed nieuws : gisteren kreeg ik bericht dat het lotto-reclamefilmpje gedurende 3 weken terug wordt uitgezonden. Dat wil zeggen, dat ik zonder er iets meer voor te moeten doen nog eens voor betaald word. Heb ik toch niet voor niets zoveel kou geleden op het strand van Knokke! Je ziet me maar een fractie van een seconde, maar ik heb daar wel een volle dag in badpak bij 12 graden en met een snijdende wind doorgebracht. En kijk : mijn “artistieke prestatie” wordt toch beloond. Wie het nog eens wil bekijken, het staat op mijn blog van 11 augustus 2006.

De verhalen die ik daar hoor, herinneren me vaak aan zelfbeleefde anekdotes en ik stel vast dat de eerste echte “reis” die ik me herinner, deze van 1954 moet geweest zijn.

Een reis zou je dat tegenwoordig niet meer noemen, maar destijds was een vakantie van twee weken met de wagen naar zee dat ontegensprekelijk. Zeker voor een vijfjarig kind, leken die vakantie en alle voorbereidingen daartoe, bijzonder ingewikkeld en indrukwekkend.

De eerste aanloop naar die onderneming was het aanschaffen van de geschikte kledij. Wij -drie kleine meisjes, ons eerste broertje was nog niet geboren- kregen een identieke short-met-bavet en een geel windjack.

Over het inpakken kan ik me niets herinneren, maar vervolgens zie ik ons toen vijfkoppige gezin in reiskledij naast en tussen de valiezen in het zelden gebruikte salon, “de voorplaats” van ons oude huis in Hoboken staan. De tassen met strandzeil, vlieger, emmertjes en schuppen, picknick en opgeplooide “charette” steken al in ons kleine Renaultje of liggen vast gebonden onder een zeil op het imperiaal.

Het zware rolluik is neergelaten en we staan in een miezerig plafondlichtje. Vooraleer ons Voke de elektriciteit en het water afsluit doen we hier samen nog heel ernstig een gebed voor een voorspoedige reis naar de kust. Ik weet nog goed hoe plechtig en ook een beetje griezelig ik dit moment vond. Toen ik later de film van “The sound of Music” zag, herinnerde de vluchtscène van de familie von Trapp mij aan de eerste keren dat wij op vakantie gingen.

Er lag toen nog geen autostrade naar de kust geloof ik…wij reden tenminste toch altijd door de konijnenpijp naar Linkeroever en zo over de oude weg naar Sint-Niklaas, Gent, Brugge,….

Hoeveel uren we erover deden weet ik niet precies, maar de rit leek eindeloos en er werd onderweg minstens tweemaal gestopt om langs de weg pipi te doen en dat was niet alleen voor de kindjes! Ook ons vader stond iedere keer mee aan de gracht. Ik kon alleen van opzij zijn glinsterende straal zien en vond hem er zeer interessant en bekwaam  uitzien. Hij stond daar zo zelfzeker alsof het de gewoonste zaak van de wereld was om zomaar rechtop, eender waar te kunnen plassen. Het was een openbaring voor mij en ik was geweldig fier op hem dat hij dat zo kon.

 Hoewel ik tijdens andere uitstapjes steevast wagenziek werd, gebeurde dat eigenaardig genoeg niet op weg naar zee, misschien omdat de weg niet al te kronkelig was en er niet zoveel moest afgeremd en weer opgetrokken worden?

Van het moment dat we de kust naderden, spoorden moeke en voke ons aan om goed uit te kijken, waar we het eerste stukje van de zee zouden zien. Die eerste blik op een stukje grijs-groen zeezicht, daarvoor zouden wij alle volgende jaren elkaar proberen de loef af te steken. Zodra er iemand een glimp van de zee had gezien, begonnen we te zingen :“Wie gaat mee-mee-mee naar de zee-zee-zee, want daar heb je pret voor twee, voor twee!...”, een traditie die we aan onze kinderen en straks ook aan de kleinkinderen doorgeven.              

Dat eerste jaar aan zee kregen wij ieder ter plaatse nog onze eerste lange broek, omdat er zo’n felle wind stond, die het zand in onze tere blote beentjes deed prikken. Er werden mooie, felgekleurde spaden gekocht en garnaalnetjes om mee door de ondiepe plassen te schuiven.

Na het inchecken en uitladen van de auto, wandelden we naar het strand en mochten even pootjebaden. Voke bepaalde hoever we het water in mochten, en dat was die eerste dag slechts “tot aan de knie”. Natuurlijk propten wij onze rokjes in onze onderbroek, zogezegd om ze droog te houden tegen opspattend water, maar het eindigde steevast met een natte broek en een rokzoom die koud tegen onze benen kletste toen we terug naar ons vakantieverblijf wandelden. Maar we mochten die eerste dag nog geen badpak aan, we móesten eerst “acclimatiseren” !

Jarenlang hebben wij onze vakantie doorgebracht in Westende op het vakantiedomein “Zon en Zee”. In de eerste jaren logeerden we in de witte paviljoentjes in de grote tuin.

Tot het centrum enkele jaren geleden verkocht werd en als asielcentrum werd ingericht, bleven wij er jaarlijks naartoe gaan voor een korte vakantie in november samen met onze ouders, echtgenoten en kinderen.

Vorig jaar is tot ieders grote spijt het terrein door een projectontwikkelaar aangepakt : van de mooie tuin met speeltuin, struiken, duintjes en de daarin verspreide witte paviljoentjes blijft niets meer over. Enkel het hoofdgebouw en twee grotere appartementsgebouwen staan er nog. 

Ik mis dat oude “Zon en Zee”.

Herman is na het avondeten met de fiets vertrokken.

Met zijn koersfiets, welteverstaan. Dat wil zeggen dat ik geacht word om thuis te blijven “omdat hij anders teveel moet inhouden”. Boe-hoe-hoe…. En ik die zo goed kan fietsen…als ik eens ferm op de pedalen ga staan, haal ik best 25 km per uur. Maar dat is blijkbaar lang niet hard genoeg voor mijne coureur op zijne ROZE velo. Daar plaag ik hem dan lekker mee, met dat kleurtje,  hèhè.

Hij kocht die fiets tweedehands en toen hij er fier mee thuis kwam kon ik het al niet laten : “Alleeee…toch gene róze ???!!” . Hoewel hij niet kleurenblind is, had de sukkelaar het nog niet eens gemerkt. Maar het vehikel beschikte over alles wat hij ervan verwachtte en bolde uitstekend, meer moest dat voor hem niet zijn.

Maar goed, nu is hij dus zonder mij weg : “Dan kunt gij rustig bloggen, zoetje” zei hij nog. Dat doe ik dan maar; we waren trouwens vanmorgen al samen naar de maandelijkse markt gefietst en hij had heel de dag in de tuin gewerkt en een vervelend stuk administratie afgehandeld, echt : ik gun hem zijn tochtje van harte, maar vind toch dat ik voor de vorm een beetje moet pruilen.

Ik voel me alleszins bevrijd, nu we de teksten voor de presentatie op de Europeade klaar hebben gekregen; daar heeft mijn schat ook goed bij geholpen. Het hele bundel is nu naar het vertaalbureau. Het bedenken van al die gepaste tussenteksten was een hele klus, die dagenlang als een dreigende wolk boven mijn hoofd hing, maar nu is het klaar en verder moet ik me alleen nog concentreren op het presentatiewerk zelf en dat zal wel lukken.

Vorige week zijn de (zo goed als) perfecte kleren voor deze evenementen gevonden! Niet in Antwerpen, maar in Breda vond ik een magnifiek wit mantelpakje, een kleurige, blote, maar elegante jurk en een heel speciaal donkerblauw jurkje met gestreept topje eronder, zelfs een paar schoenen dat bij elk van de drie kledingstukken past vond ik in Breda. Herman gaf volmondig zijn fiat over al de aankopen, hij drong zelf op de aankoop van het derde kleedje aan, ik ben er zeer blij mee en opgelucht omdat ook diè zorg van de baan is.

                                    
                 
Zondag waren Frauke, Wout en de twee kleintjes hier om nog wat verjaardag te vieren. Zo zalig… met die twee kleine schattebouten erbij… Volgende zaterdag gaan hun ouders naar een trouwfeest en mogen Papie en Mamie gaan oppassen . Voor augustus krijgen we zelfs een langlopend contract, want dan gaat Frauke terug aan het werk, de kribbe is gesloten en Wout zal hopelijk ook terug aan het werk kunnen vanaf 19 juli. Het babysitten wordt eerlijk verdeeld tussen beide grootouderparen. Ik kijk er al naar uit!

Witteke is nu dertien jaar, doof en mager, een beetje minder snel, maar toch nog speels en nieuwsgierig.

Omdat ze er de laatste tijd wel erg magertjes begon uit te zien, nam Dries ze mee naar de dierenarts.

Na onderzoek bleek alles normaal te zijn voor haar leeftijd, dus zijn we gerustgesteld. Daags na mijn verjaardag verscheen Witteke niet op het appèl, wanneer we op haar schaaltje tikten. Meestal is dat zelfs niet nodig en staat ze om haar voer te miauwen als wij ’s morgens de keuken of living binnenkomen. Enkele uren later is er in huis of tuin nog steeds geen Witteke te bespeuren, ik loop rond, roep haar naam…en denk dan ineens aan de mansarde… Zelf ben ik er al dagen niet geweest, maar Herman of Dries misschien wel en hebben zij haar per ongeluk opgesloten?

Als ik het luik openduw, ruik ik het direct, nog voor ik haar uitgelaten Miauauwww! hoor. : Poes zat hier al sedert de namiddag van de vorige dag, ocharme. Ze krijgt direct eten en water en schijnt er geen complexen aan over te houden.

Ik trek, gewapend met een blik, rubberhandschoenen, dettol, emmer, spons en een rol keukenpapier naar de mansarde, terwijl ik vruchteloos probeer om niets te ruiken. Netjes in een hoekje ligt een stinkend worstje. Een mooi rugzakje dat op de vloer lag vertoont duidelijk natte plekken en op een grote geruite plastiek zak waar ik oude kleren in verzamel, staat zelfs een grote plas. Yukk!!! Het beestje kan er natuurlijk niets aan doen, 't is al erg genoeg dat ze hier opgesloten zat, maar toch : Ik griezel van het karweitje. Dat is trouwens de hoofdreden waarom ik nooit uit mezelf dieren in huis zou nemen : ik ben er altijd wat vies van. De dieren die we nog hebben, kip en poes, krijgen de nodige verzorging, maar ik schaam me een beetje om het toe te geven : echte vriendjes kan ik er niet mee worden. En toch wil ik niet dat er hen iets overkomt… Ik voel me verantwoordelijk en schuldig als er zoiets gebeurt als wanneer poes niet komt opdagen, of als ze er niet goed uit ziet. Wie kan dat nu verklaren?

Hoe verschillend kunnen ze zijn, die verjaardagskaarten !

Ik ben één van de gelukkigen, die er elk jaar veel per post krijgen. Zo blij ben er mee, dat ik ze wekenlang op de kast ten toon zet en nadien soms nog jaren bijhoud.

Eerstens vind ik het heerlijk om die meestal vrolijk gekleurde omslagen uit de brievenbus te halen. Aan het handschrift herken ik de afzenders al en dan volgt de spanning van het openen van de envelop, benieuwd welke soort van kaart erin zit en vooral : wat erop geschreven staat. Zo heeft elke afzender wel zijn eigen stijl.

De eerste kaart die ik elk jaar mag ontvangen, komt uit de USA, van pennenvriendin Mariefe. We schrijven elkaar al sedert we 15 jaar waren en hebben elkaar doorheen de jaren ook meermaals bezocht. De laatste jaren krijg ik van haar steevast zeer vrome, religieuze verjaardagskaarten : Mariefe is nu al geruime tijd lid van de charismatische beweging en dat heeft een verwijdering tussen ons doen ontstaan, omdat er nog nauwelijks over iets anders met haar kan gepraat worden. Dit jaar zat er ook geen pak foto’s van haarzelf en de kinderen meer bij. We begrijpen elkaar niet meer zo goed en dat vind ik wel jammer. Misschien keert het tij nog wel eens, want ze is al door zoveel dingen gepassioneerd geweest : allerhande verkooptoestanden, waarin ze geïnvesteerd had, vertegenwoordiger voor was en zeer rijk zou door worden (!); figuratie en theatertoestanden in filmstad Los Angeles waar ze woont; haar dochters inschrijven in allerlei “pageants” met heel de tralala die daarbij komt kijken; en nu is ze dus al enkele jaren op de kerkelijke toer, waarbij elke bekende een potentiële bekeerling is. Toch ben ik blij dat het contact blijft bestaan.

Dan zijn er de humoristische kaarten en hoe raad je het : ons Bojako haalt er altijd de grappigste uit, ik vraag me af waar zij ze toch altijd vindt – of nee, ik weet het : ze zoekt ze in Engeland en heeft zo altijd de origineelste. Jaren geleden, toen wij al naar de kempen verhuisd waren, maar ik nog in de stad werkte, heeft ze een paar keer een verjaardagskaart in de brievenbus van mijn kantoor gestoken : onveranderd buitenmaatse, kleurige enveloppen, met mijn naam duidelijk op de omslag geschreven, soms zelfs met de vermelding “persoonlijk” erbij. Mijn baas deed of hij niets van dat alles zag en opende steevast “automatisch” mijn verjaardagskaart. Ik liet het hem niet merken, maar kookte inwendig!

Toen hij me dat zo al enkele keren had geleverd en ik dat ook aan ons Bo had verteld, stuurde ze mij het derde of vierde jaar een kaart in een dubbele omslag, met ook op de binnenste envelop de vermelding “Mw. Paz- Persoonlijk”. Die laatste heeft mijn baas niet meer durven opensnijden.

Dan zijn er nog de klassieke kaarten met bloemen en poezen;  de zelfgemaakte (vind ik altijd heel mooi en persoonlijk!) : zus Jeske maakt meestal een kleine aquarel en vriendin Mia is steeds even creatief en origineel met haar wenskaarten, zowel voor Kerstmis als verjaardagen maakt ze de mooiste dingen, telkens ook met een zeer persoonlijke tekst erop. Even vaak maak ik het voornemen om daar ook eens aan te beginnen, om voor speciale vrienden iets aparts te maken, maar ik ben altijd weer te laat…Een mens begint zich af te vragen waarom al die lieve mensen mij toch nog kaarten blijven sturen… Dan zijn er tenslotte nog de originele kaarten, vaak vintage-achtige dingen, die me aan mijn kindertijd doen denken. Waar vinden mensen die toch? Mijn petekind en onze Nederlandse vrienden sturen er meestal zo een…

En naast heel mijn expositie staat er dit jaar ook een grote crème-kleurige kaart, de dierbaarste van allemaal : een “kaart” met vele krachtige kleurpotloodstrepen : de eerste tekening van Dario.

Hij begon vroeg, die 59^ste verjaardag van mij…

Zelfs al twee dagen op voorhand : ik kan niet snel genoeg oud worden, zo lijkt het wel.

Eergisteren kreeg ik onverwachts telefoon van mijn liefste mateke Bojako, om te vragen of ze samen met hare Zilveren kon langskomen.

Op het ogenblik van haar telefoontje stond mijn kot wel te dansen, maar Bojako kent mij al langer dan vandaag (zo’n jaar of dertig) en ik weet dat zij niet komt om naar een proper huis te kijken. Als je dan bedenkt, dat zij zelf zo’n drukke agenda heeft, mag ik van geluk spreken dat ze nog tot helemaal in de Kempen geraakt – “het hol van Pluto” beweert mijn stadse hartsvriendin nog steeds, maar ach,  het is haar vergeven : ik was veel te blij dat ze kwam.

Ik verstopte de rommel dus met rasse spoed waar ik er maar een kast of een hoek voor vond, douchte razendsnel terwijl ik Herman met een boodschappenlijstje naar het dorp stuurde, stoof eens rond met borstel en blik en drie kwartier later drukten wij elkaar aan de moederlijke boezem.

In plaats van nog wat saai-saai aan mijn Europeadeteksten te werken, werd het een gezellige kletsnamiddag ter gelegenheid van mijn premature verjaardag, en toen ik er ook nog buurvrouw Natoken bij haalde was er al helemaal geen speld meer tussen te krijgen. Herman en de Zilveren hebben we niet veel gehoord, mijn ventje heeft geschitterd in de bediening, dat moet gezegd en verder zaten die twee mannen stilletjes van de zon en hun biertje te genieten.

Bojako bracht een heel mooie teerroze-en-witte Lavatera mee om in de tuin te planten; voorlopig staat hij op het terras, misschien houd ik hem daar wel in een pot, want eigenlijk staat hij daar prachtig.

De volgende dag -let wel : nog steeds een dag voor mijn verjaardag!- stond Natoken al vroeg aan de deur met een schitterend boeket aronskelken uit eigen tuin. Ze zou woensdag niet thuis zijn, vandaar dit vroege geschenk…

De verjaardagskaarten vallen sinds vorige week al in de brievenbus en nu staan er negen te pronken op de kast, vandaag stond mijn gsm niet stil en toen ik daarnet thuiskwam vond ik nog een aantal virtuele wenskaarten in mijn e-mailbox, bovendien waren er nog de wensen in de reacties op mijn blog, waarvoor veel dank! Het maakt me allemaal zó blij en dankbaar!

Het werd een fantastische dag, hoewel hij een beetje grijs begon.

Herman maakte me wakker met een feestelijk ontbijt : mooi servies, pistolékes en croissants, zachtgekookt eitje… Even later kwam Dries thuis van zijn eerste taxirit, met een bos rozen en een extra portie kussen “voor de keren dat ik er geen genoeg kreeg” (allen samen : oooooh!).

Tegen de tijd dat we het huis verlieten, werd het stilaan mooier weer en kreeg ik een steeds feestelijker gevoel. We reden naar Brecht om vijverfolie te kiezen, maar de nodige breedte komt pas volgende week binnen, dus moeten we nog eens terugkomen. Even naar de Kringloopwinkel en voor 1 euro een rol structuurbehangpapier gevonden om de herstelling aan ons slaapkamerplafond uit te voeren. Daarna zijn we in “De schandpaal” …. een pannenkoek gaan eten, die me geweldig gesmaakt heeft, het was de zonde waard!

Vervolgens ging het richting stad, kijken of ik een geschikte jurk zou vinden voor de presentatie in Zwitserland. Herman zette me af bij de Schuttershofstraat, terwijl hij een parkeerplaats ging zoeken.

Tja….de solden zijn nog niet begonnen en de Schuttershofstraat ligt boven het mij toegemeten budget… ik stond te kwijlen bij een magnifieke jurk van Kaat Tilley. Prijskaartjes zie je in dat soort van etalages natuurlijk nooit. En je moet lang geen 59 jaar geworden zijn om te beseffen dat “geen prijskaartje” synoniem is voor “geen spek voor mijn bek”. Omdat de verkoopster compassie met mij kreeg (denk ik), lokte ze mij gul en vriendelijk naar binnen.

Ik keek mijn ogen uit in dat toverland…zucht-zucht-zucht… en slaakte tenslotte een geweldige, spijtige zucht toen ik de prijs van mijn favoriete jurk hoorde. Vrijdag houden ze open pasavond en krijg je 40 percent korting, vertelde de vriendelijke verkoopster me nog…

Ik weet niet…dan moet er nog een smak bovenop van mijn eigen geld…

Och, ik ga zeker nog wat vinden. Gesterkt door mijn lef om bij Kaat Tilley binnen te gaan, deed ik het ook nog eens bij Nathan en bij Weil, maar ’t was daar ook zonder prijskaartje, weet je wel…Maar ik heb er toch gepast, hèhè!

Op de Wapper tenminste nieuwe Birkenstock sandalen van mijn schat gekregen en met een zucht van verlichting direct aangetrokken, want de schoenen die ik droeg begonnen wreed zeer te doen.

Toen ging de tocht naar Gringo’s Cantina op de kaai, een Mexicaans retaurantje, waar Lief 2 dagen per week opdient. Wij waren daar nog nooit gaan eten, maar het was een meevaller : eerlijke, simpele, maar smakelijke kost. Zeer warm opgediend en niet eens duur! Het is een heel eenvoudig bont interieur met harde houten stoelen en kleine tafeltjes, maar het smaakte ons zo goed, dat we het beslist herhalen. Onze Jan kwam me daar verjaardag wensen en at met ons mee. We wilden nog een koffie op het zuiderterras gaan drinken, maar er was geen plaats, dus belden we naar onze Wout of we dat koffietje bij hem mochten komen drinken (eigenlijk wilde ik vooral de kleintjes nog even zien tot slot van een fijne dag). Dario en Maura lagen al in bedje, maar we zijn de kleine slapertjes toch nog even vertederd gaan bekijken.

De benen moesten gestrekt worden en een korte wandeling langs de Schelde en Sint-Bernardusabdij maakte onze uitstap helemaal af.

Thuisgekomen kijk ik nog mijn mail na, vul een internetwedstrijd in van Het laatste Nieuws en pardàf! Win ik toch een volle winkelkar van de Colruyt zeker!

Ben ik een geluksvogel of ben ik het niet?

Ik heb ze onrecht aangedaan : die aller-aller-àllereersten om mij verjaardag te wensen ….

Want Flora, mijn medespeelster bij Eén jaar gratis, van 5 jaar geleden, stuurde mij –hou je vast - een maand geleden al verjaardagswensen, omdat zij in deze periode op vakantie zou zijn!

Lieve Flora, ik weet dat je mijn blog volgt, bij deze hartelijk dank voor je lieve attentie.

En niet te vergeten : Moeke en Voke, die vorige week al een voorproefje op deze dag kwamen nemen, omdat ook zij op reis gingen.

Hij is nog lang niet klaar, maar we dromen al van ons aperitiefje bij de vijver. Hopelijk lukt het nog voor het einde van de zomer!

                           
Eén foto, omdat de slideshow op geheimzinnige wijze verdwenen is...
Quickpost this image to Myspace, Digg, Facebook, and others!

Veertien dagen zijn alweer gevlogen.

Ik zou er een boek over kunnen schrijven, maar beperk me tot de titels van de hoofdstukken.

Hoofdstuk I : Dries realiseert een oude droom.

Waarin Dries, geholpen door vrienden een vijver graaft, de voortuin niet alleen een slijkerig loopgravengebied,  maar ook garage en tuinhuis slijkerig én rommelig worden en zijn bejaarde ouders op marktonderzoek gaan naar vijverfolie en toebehoren, zich ondertussen bezorgd afvragend of hunnen bruine dit allemaal wel kan trekken.

Hoofdstuk II : Een lange aanloop naar het diamanten jubileum.

Waarin Paz en Herman, samen met broers, zusters en enkele kinderen, gesteund door de nodige spiritualiën en andere lekkernijen brainstormen, taken verdelen en uitvoeren, te maken krijgen met zenuwachtige jubilarissen en een eigenzinnige pastoor en dagen en nachten met de voorbereidingen in de weer zijn.

Hoofdstuk III : Rampspoed en ongelukken.

Waarin vrienden van hun motorhome beroofd worden, Paz en Herman de hunne niet verkocht krijgen en dagenlang op een eenvoudige herstelling moeten wachten. Waarin ook blijkt dat er in huis door een losgerukte regenpijp schade aan badkamer en slaapkamer is aangericht. Paz een whiplash heeft opgelopen bij de multiculturele voorstelling, door een heftige botsing met “ne witte” en op éénzelfde dag twee ongelikte beren van buschauffeurs trof, waardoor haar persoonlijke positieve rating voor de Lijn even stevig in vraag werd gesteld.

Hoofdstuk IV : De 45^ste Europeade komt naderbij.

Waarin Paz serieus de kriebels krijgt als ze denkt aan haar toekomstige rol als presentatrice op dit gebeuren; zij nog hopen teksten heeft voor te bereiden, maar daar nog niet aan kon beginnen zolang de regie geen programma klaarhad; er iemand met jaloerse argusogen zit toe te kijken tot Paz een uitschuiver zal maken; wetend dat Paz niet om de job gevraagd heeft, maakt dat de druk nog groter.

Hoofdstuk V : Eind goed, al goed !

Waarin beslist wordt om de motorhome voorlopig toch maar te houden; de verzekering de waterschade vergoedt; er al 4 watertorren in het grondwater van de puin-vijver zwemmen; de rabarber dik wordt en de rozen oranje; een osteopaat wonderen kan doen voor een whiplash en een rechtvandelever-e-mail naar de Lijn idem voor de gemoedsrust; een kleindochter zendt een “ikmisje”-mail en de werkzaamheden vorderen. Waarin ondanks al de rommel, beslommeringen, vergaderingen en dingen die mislopen, Paz heel goed beseft dat ze een grote geluksvogel is, met schatten van kinderen, kleinkinderen en een man uit de duizend.

Sakkerdekke, het zoemt hier van de vliegen, de smerige beesten!

De vliegenmepper is altijd binnen bereik en de beste plek om dat ongedierte dood te meppen is wanneer het tegen de vensterruiten zit.

Precies of ik heb nog niet genoeg te doen: nu kon ik ook nog eens al die grote-vlaaien-van-ruiten  gaan wassen, opdat mijn volkje geen slecht voorbeeld van hun moeder zou krijgen. Die vieze vliegenvlekken moesten er gisterenmorgen dus nog dringend af, opdat er weer gewoon kindervingertjes op konden geprint worden.

Het grote verschil : vliegen zijn vies, kindervingerkes zijn vertederend. Die laatste boen ik er met heel wat meer plezier af.

In de namiddag trokken we per bus de stad in : niet Herman en ik, maar buurvrouw, die zich graag met mij in het Wagnerbad van de Götterdämmerung stortte. Mijn ventje moest om 20 uur een vergadering openen, op dat ogenblik zou de opera pas halfweg zijn.

Ik ben geen operakenner, maar dit vond ik prachtig vanaf de eerste noot! 335 minuten overweldigende muziek, schitterend uitgevoerd en in een eigenzinnige, moderne regie en decor….’t Was om er duimen en vingers bij af te likken en ik heb me geen moment van die vijf-en-een-half uur verveeld. Het was wel een grote hulp, dat het verhaal in het Nederlands werd “boventiteld”. Als ik mag vergelijken met “Le dialogue des Carmélites”(F.Poulenc)dat wij 2 maanden geleden zagen, was dit van een veel grotere klasse. Hoewel we ook daar erg van genoten hadden, waren de solisten zoveel sterker en ook de muziek ging nu recht naar mijn hart. En natuurlijk was ik erg trots op Lief, die in haar figurantenrol goed aan bod kwam en verbazend prachtig bewoog. Welja, dat mag je van haar verwachten als professioneel actrice, toch is het verrassend als je haar tenger en mooi als een elfje, zo krachtig ziet acteren.

In mijn binnenste heb ik héél lang en hard geapplaudisseerd.

In werkelijkheid deed ik dat slechts heel kort, grabbelde Natoken bij de hand en ging er om half elf in allerijl vandoor, nog voor de acteurs terug kwamen groeten. Om twintig voor elf vertrok namelijk onze laatste sneldienstbus. Gelukkig liggen opera en bushalte vlak naast elkaar en haalden we onze bus met gemak.

Deze morgen : na enkele instructies aan mijn ventje ivm de barbecue ’s namiddags, ruttepetut naar de pedicure, nog wat boodschappen en alles voorbereiden want om één uur kwamen de kinderen.

Ja, mannekes : wekenlang was het stralend weer, maar als wij barbecuën draaien ze de hemelsluizen open!

’ t Was weliswaar maar voor een piske, maar toch : het gras was nat en bij het aperitief moesten we al onder de koepel vluchten. Gelukkig was het nog warm genoeg om buiten te blijven zitten.

Alles werd gesmaakt en het was ondanks dat grijze weer toch gezellig.

Mijn zelfgemaakte aardbeienijstaart was heel lekker, alleen had ik die een half uur eerder uit de diepvriezer moeten halen. Mijn ijstaart en ik werden voorwerp van goedbedoelde spot : toen ik ze wou doorsnijden zocht iedereen dekking, ze zagen in gedachten al stukken vingers wegvliegen: Nee, Mama, zo niet! Niet doen!!! Dat gaat wegspringen, pas op !

Het ging van : We zouden er misschien beter aan likken, ipv met een lepeltje te eten – Het zou gemakkelijker geweest zijn, als ge er een stokske had ingestoken – ’T is ne roze steen – Wie wil er nog een spieke roze marmer ? –

Kortom, de sfeer zat erin.

Dario heeft voor het eerst zonder hulp door ons (natte) gazon gelopen, poes en kip gaan dag zeggen, eitje mogen rapen, natuurlijk ook even met Papie orgel gespeeld en onder de papapju  vanalles gaan ontdekken in de tuin.

Frauke stak nog een stevig handje mee uit om de keuken weer toonbaar te maken en tegen kinderbedtijd kwam de rust over ons huis. Er werd zo lang en veel geknabbeld en gebabbeld dat niemand nog echt avondeten wou, maar ik verwacht dat wanneer Herman straks van vergadering nummer elf-en-dertig uit Wilrijk terugkomt, er nog wel een snackje wordt opgestoken.

Morgenvoormiddag : mammografie en botmeting laten uitvoeren en daarna komen mijn ouders eten. Zij waren vandaag op de begrafenis van een familielid in Wakkerzeel, zoniet waren ze samen met de kinderen hier geweest. Ik hoorde wel dat ze dat liefst hadden gedaan, maar het is al zo moeilijk om iedereen hier op één dag bijeen te krijgen, dat we dit niet konden veranderen. Een begrafenis is ten andere ook iets wat je niet plant.

Genoeg geklets voor vandaag…ik haal mijn blogachterstand van afgelopen maand alweer wat in.

Slaapwel, ik hoop dat ik dat ook kan doen en de gedachten aan de plet-pret van morgen kan uitbannen.

PS : verbazend weinig vingertjes op mijn ruiten, dus toch nog werk gespaard deze week!

Wat zat er vorige week nog in het vat?

Vrijdagavond, na de voorstellingen, volgde nog een vergadering met broers en zussen als voorbereiding op het 60-jarig huwelijksjubileum van onze ouders, dat in augustus doorgaat. Herman was in Brussel voor een andere vergadering.
Het was echt wel een vergaderweek voor ons allebei : dinsdagavond was in onze gemeente een startvergadering van "Vrouw en Maatschappij", Herman had graag dat ik daar naartoe ging, wat doet dus een liefhebbende echtgenote? ...Juist!

Het was redelijk interessant: over het systeem van dienstencheques en een uiteenzetting over het sociaal beleid naar Scandinavisch model. Mijn zitvlak deed wel zeer van op de harde houten stoelen te zitten, maar kom : goede daad volbracht.

Voorts was er donderdagnamiddag een bijeenkomst betreffende de presentatie op de Europeade in Martigny. De regisseur was er niet bij en er zijn voor mij nog een aantal onzekerheden, terwijl de tijd begint te dringen. Ik ben graag goed voorbereid, het gaat tenslotte om de presentatie op een manifestatie die door enkele duizenden mensen wordt bijgewoond, zelfs de Zwitserse president zal erbij zijn en alles is voor mij nog steeds zeer vaag. Probeer daar maar eens rustig onder te blijven…

Schoonmaken in huis blijf ik ondertussen maar op de lange baan schuiven, want er is steeds iets nieuws dat om directe aandacht vraagt.

Er zat nog een bezoek aan oogarts, huisarts en pedicure tussen en een hoop af te werken telefoons (huh!) de afspraak met de pedicure was ik trouwens vergeten tussen al die andere bezigheden, ik merkte het drie uur later pas, moest me dan weer verontschuldigen en een nieuwe afspraak maken, de arme schat heeft een uur tevergeefs zitten wachten, ik zal haar natuurlijk vergoeden, maar mijn vergetelheid blijft tactloos.

Zaterdagavond was het feest voor 50-jarige schoonzus en het 30-jarig huwelijk met mijn broer Hugo. Gisteren had Herman een “Baltische dag” in Brussel en kon ik thuis eindelijk iets huishoudelijks doen en wat bloggen.

Voorlopig  is er nog niet veel zicht op rustiger dagen :  maandag bezoek aan de diëtiste en een hoop afspraken voor 3-jaarlijkse medische controles(botscan, mammo), dinsdag gaat Herman een diepvriezer verhuizen voor zoon Jan (met de camper- want alleen daar kan die kist in), in de namiddag tracteert Lief ons op de operavoorstelling  waarin zij figureert (Götterdämmerung van Wagner). Woensdag doen we eindelijk het etentje bij ons voor Wouts verjaardag (een maand na datum), nog meer vergaderingen... ons ouders moeten we ook nog eens naar hier halen, ik heb een massa teksten te maken voor de misviering van hun jubilee, afspraken met de pastoor etc...Pfff...actief zijn is goed, maar het is hier momenteel precies een evenementenbureau .

Oja, de camper is door de automobielinspectie goedgekeurd, ik ben bang dat we hem nooit aan een redelijke prijs zullen kunnen doorverkopen en - mede door een zeer geslaagde meerdaagse trip samen met onze Nederlandse vrienden-  sluipt er twijfel in mijn hart: toch maar houden, of niet?
Ik houd jullie op de hoogte.

Hier volgt een staaltje van wat er –buiten de dagelijkse “normale” beslommeringen- afgelopen maand op mijn agenda stond :

Eén- tot 2-maal per week een 3-uren durende sessie van de multiculturele theaterworkshop.

Achtmaal kwamen wij samen om vanuit improvisaties een theatervoorstelling ineen te steken, onder leiding van Eric Vanthillo , een gedreven, positief regisseur met een speelse, creatieve en vooral zeer geduldige instelling.

Wij=Resa uit India, Maria uit Brazilië, Nestor uit Mexico, Nezjat uit Koerdistan, Josef uit Malta, Paul uit Ghana, Alfa uit Sierra Leone, die allen Nederlandse les volgen bij de LBC en Kurt, Lotte, Han, Magda, Eddie en ik, Belgische acteurs.

Ik verwachtte een verrassende en boeiende tijdsbesteding.

Dat werd het ook, hoewel alles heel anders verliep dan ik het mij had voorgesteld.

Vooral de begrippen “tijd” en “engagement” werden niet door iedereen hetzelfde begrepen, waardoor ik – en vast ook meerdere medespelers- mij soms afvroeg waarom ik me aan dit project had verbonden.

Vier deelnemers haakten af en met de negen blijvers werd vorige vrijdag driemaal de voorstelling “Kleur-n-droom” opgevoerd, telkens na een proclamatie van de talenschool.

                

Het toneel werd zeer enthousiast onthaald en uiteindelijk werd ons ploegje die dag pas een hechte groep. Omdat we de hele dag samen doorbrachten en de vele uren tussen de voorstellingen met elkaar konden praten, leerden we elkaar nog beter kennen en begrijpen.

Ook met Magda, die ik van vroeger kende, werden de banden opnieuw aangehaald en de eindbalans van heel dit project werd voor mij heel positief.

Bij mijn terugkeer met tram en bus, stonden in de omringende straten massa’s mensen die van de proclamaties kwamen. Er zijn cursisten van 120 verschillende nationaliteiten en iedereen praatte met iedereen, in gebroken of zuiver Nederlands, maar er hing –samen met de zwoelte van die meiavond- een zuiderse, hartelijke sfeer over de stad vond ik.

Dit meemakend, na mijn ervaring van de busrit van vorige woensdag, vraag ik me af of er misschien toch een nieuwe wind door ons geliefd Antwerpen waait?

De theaterworkshop in Antwerpen liep om 10 uur gisterenavond af.

Net iets te laat om mijn bus richting Turnhout te halen.

De volgende zou pas om 22u30 vertrekken.

Ik installeerde me voorzichtig op de ijzerdraadstoel van het lege bushokje: mijn achterste heeft tegenover de rest van mijn lichaam  zijn eigen, versnelde afslankingsslag ingezet en ik begin er serieus over te peinzen om overal een kussentje mee naartoe te nemen om mijn spichtige contrefort een zacht zitje te gunnen.

Tien minuten later komt er een meisje van een jaar of 17 zwetend en buiten adem aangelopen: blozend, verwonderd poppensnoetje, donkere korte krulletjes en een druk roze-en-zwart topje over haar hoge volle borsten.

-        Excuseer mevrouw hijg-hijg, gaat u ook naar Turnhout?... Weet u wanneer de bus daar zal aankomen?slik-hijg-hijg

Ik moet niet helemaal tot in Turnhout mee, maar vertel haar dat de bus vermoedelijk een uur over die rit doet.

En dan rolt het er in één gulp allemaal uit…

Dat ze toch wel verschrikkelijke tegenslag heeft : de trein naar Turnhout reed niet meer en dus is ze maar naar de Rooseveltplaats komen lopen om de bus te halen; en dat ze in Antwerpen was om op de univ – ja ik weet niet van welke politieke strekking u bent, mevrouw, maar ik was daar om informatie van de SPa over mei ’68 te halen, want wij willen een nieuw soort mei 68 maken en toen ik onderweg een schoon kleedje zag hangen, ben ik die winkel binnengegaan en in de paskamers heb ik mijn sacoche met mijn gsm laten liggen, allee, het was eigenlijk de gsm van mijn moeder en daar had ik mijn simkaart ingestoken en nu heb ik wel nog mijn gsm met de simkaart van mijn moeder, maar ik ken haar code niet en die winkel was al gesloten toen ik terugging om mijn sacoche te gaan halen, maar gelukkig stak mijn portemonnee daar niet in en amai! Mijn moeder die gaat niet weten waar ik blijf, maar allee, die is dat wel gewoon dat ik wat later kom, maar morgenvroeg moet ik wel naar school in Turnhout…

Ik liet haar het telefoonnummer van haar moeder dicteren, terwijl ik het op mijn gsm intoetste, stelde toen vast dat ze me een gsm-nummer opgaf : Dit is toch niet het nummer van de gsm die je in de paskamer achterliet, zeker?

-Oei! Shit-shit-shit! Ja!

-Hebben jullie geen vast toestel thuis?

-Ja, maar dat nummer ken ik niet van buiten.

-Ken je geen nummer van iemand uit de buurt, die je moeder kan verwittigen dat je pas laat thuiskomt?

-Jaaaaa….van de Jeffrey…MAAR NEEE! Dat gaat niet! Dan weet mijn moeder dat hij mijn vriendje is en dat wil ik niet! Mijn Papa die kan ik bellen,  die woont in Brussel, MAAR NEEE! Die mag geen contact met mijn moeder hebben….OOOOHHH…alleee, wat moet ik nu doen???

-Ik bel inlichtingen om het vaste telefoonnummer van je moeder te               vragen, goed?

-O, dankuwel, mevrouw, ik zal het allemaal vergoeden! (ze pakte haar portemonnee al, natuurlijk wilde ik dat niet, ‘k was al blij dat ik het jonge warhoofd  kon helpen).

Weinig later was mama op de hoogte gebracht en kwam onze bus eraan. Van de chauffeur kregen we te horen dat ze pas rond twintig voor twaalf in Turnhout zou arriveren, maar dat baarde ons chaotisch poppemieke niet al te veel zorgen meer, mama’s gsm in de paskamer was het volgende probleem.

Ze zocht zich een plaatsje naast mij, aan de overkant van het gangpad. Even later stapten nog enkele passagiers op. Een van hen, een jonge zwarte met dreadlocks kwam naast mij zitten, terwijl hij bedankte omdat ik plaats maakte. Tegenover het poppemieke nam  een andere jongeman met een zuiders uiterlijk plaats, een vrouw van middelbare leeftijd zat een rij verder, draaide zich in een hoek van de bank en sloot haar ogen, vast van plan om een busrit lang al een voorschot op haar nachtrust te nemen.

Toen herkende mijn buurman het poppemieke, hij had haar tevoren de weg naar het station gewezen, dus herbegon zij opgewonden haar hele verhaal, met komisch-dramatische uithalen : Nu heb ik toch nogal wat voor! Amai-wa-nen-tegenslag-dakkik vandaag al gehad heb!

De jonge Marokkaan(?) tegenover haar, stelt haar gerust dat die gsm waarschijnlijk wel door iemand bij de toonbank is afgegeven, zoniet, dat ze hem kan laten traceren, als ze de puk-code ervan heeft.

Dat ze maar zo snel mogelijk naar de winkel moet telefoneren morgenvroeg….

Poppemieke weet niet hoe de winkel heet. Ik vraag of de naam niet op de zak staat, waarin haar nieuw kleedje zit…Het kleedje paste niet, ze heeft het niet gekocht!

Maar de straat en het huisnummer kent ze wel. Ze mag met overbuur zijn gsm nog eens naar inlichtingen bellen…er staat geen telefoon geregistreerd op dit adres. Weer pech…

De vrouw op de volgende rij is ondertussen klaarwakker en iedereen zit dat gekke, paniekerige, tegelijk komische kind te troosten en raad te geven. Dreadlocks zegt haar dat het allemaal wel in orde zal komen, dat ze het positief moet bekijken.

Dat doet ze hoor! Ze is zelf héél positief ingesteld en hoopt dat de mensen in Antwerpen die haar gsm hebben gevonden eerlijke mensen zijn. Alleen : haar moeder is zeer negatief ingesteld, ze heeft al wat van haar moeten verduren, want zij verliest voortdurend dingen.

De halve bus schiet in de lach, iedereen zit te schudden, Poppemieke doet zelf ook mee. De tijd vliegt en we zijn al in Wijnegem voor we het goed en wel beseffen…

Als we over de Albertkanaalbrug rijden, zegt Dreadlocks : Dat is hier een heel hoge brug.

-Ja, dat weet ik.

-Ik weet het ook goed, ben er ooit afgesprongen.

-In het water?

-Ja, in het water natuurlijk, wat dacht ge?

We proesten het opnieuw uit.

Blijkt dat hij enkele jaren geleden samen met een vriend van de brug is gesprongen, puur voor de kick. Doodsbang was hij en toen hij naar boven keek was het héél hoog en de klap was geweldig. Hij zou het nooit meer herhalen. En nu moest hij altijd aan die sprong denken wanneer hij over die brug reed.

Ik zei dat ik dat voortaan ook zou doen, aan mijn medepassagier, de brugspringer denken, telkens ik hier kom.

-        Ha! Ik heet Robbert.  Zei hij

-        Aangenaam, Robbert, ik ben Paz.

-        Hee, da’s geen alledaagse naam, schoon, schoon, vind ik dat.

De rest van de rit vielen we bepaald niet stil, ons “chaotisch clubje” bleef de hele tijd vrolijk converseren. Ik was de eerste die eruit moest en we hebben uitgelaten afscheid genomen aan mijn halte, niet zonder Poppemieke het beste te wensen met wat haar nog te wachten stond.

Zelden zo’n leuke busrit meegemaakt.

Vooraleer er op mijn blog alleen nog maar “er zijn geen recente berichten meer” te lezen valt, moet er ingegrepen worden.

Ik weet het : ik lijk een luie trien, maar mijn recente blogstilte is zoals steeds te wijten aan het feit dat er teveel andere activiteiten op het programma staan en ik niet direct uitblink in time management.

Met andere woorden : het moet plezant blijven.

En ik vind het plezanter als er geen druk op staat, blijf daarom bewust een poos blogonzichtbaar, zowel op dat van mezelf, als in reacties op mijn favorieten.

Eerst dus even dit plaatsen, om te laten weten dat ik nog leef en sorry zeggen tegen iedereen die hier zolang tevergeefs kwam kijken.

Meer nieuws volgt gauw.