|
De theaterworkshop in Antwerpen liep om 10 uur gisterenavond af.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Net iets te laat om mijn bus richting Turnhout te halen.
De volgende zou pas om 22u30 vertrekken.
Ik installeerde me voorzichtig op de ijzerdraadstoel van het lege bushokje: mijn achterste heeft tegenover de rest van mijn lichaam zijn eigen, versnelde afslankingsslag ingezet en ik begin er serieus over te peinzen om overal een kussentje mee naartoe te nemen om mijn spichtige contrefort een zacht zitje te gunnen.
Tien minuten later komt er een meisje van een jaar of 17 zwetend en buiten adem aangelopen: blozend, verwonderd poppensnoetje, donkere korte krulletjes en een druk roze-en-zwart topje over haar hoge volle borsten.
- Excuseer mevrouw hijg-hijg, gaat u ook naar Turnhout?... Weet u wanneer de bus daar zal aankomen?slik-hijg-hijg
Ik moet niet helemaal tot in Turnhout mee, maar vertel haar dat de bus vermoedelijk een uur over die rit doet.
En dan rolt het er in één gulp allemaal uit
Dat ze toch wel verschrikkelijke tegenslag heeft : de trein naar Turnhout reed niet meer en dus is ze maar naar de Rooseveltplaats komen lopen om de bus te halen; en dat ze in Antwerpen was om op de univ ja ik weet niet van welke politieke strekking u bent, mevrouw, maar ik was daar om informatie van de SPa over mei 68 te halen, want wij willen een nieuw soort mei 68 maken en toen ik onderweg een schoon kleedje zag hangen, ben ik die winkel binnengegaan en in de paskamers heb ik mijn sacoche met mijn gsm laten liggen, allee, het was eigenlijk de gsm van mijn moeder en daar had ik mijn simkaart ingestoken en nu heb ik wel nog mijn gsm met de simkaart van mijn moeder, maar ik ken haar code niet en die winkel was al gesloten toen ik terugging om mijn sacoche te gaan halen, maar gelukkig stak mijn portemonnee daar niet in en amai! Mijn moeder die gaat niet weten waar ik blijf, maar allee, die is dat wel gewoon dat ik wat later kom, maar morgenvroeg moet ik wel naar school in Turnhout
Ik liet haar het telefoonnummer van haar moeder dicteren, terwijl ik het op mijn gsm intoetste, stelde toen vast dat ze me een gsm-nummer opgaf : Dit is toch niet het nummer van de gsm die je in de paskamer achterliet, zeker?
-Oei! Shit-shit-shit! Ja!
-Hebben jullie geen vast toestel thuis?
-Ja, maar dat nummer ken ik niet van buiten.
-Ken je geen nummer van iemand uit de buurt, die je moeder kan verwittigen dat je pas laat thuiskomt?
-Jaaaaa
.van de Jeffrey
MAAR NEEE! Dat gaat niet! Dan weet mijn moeder dat hij mijn vriendje is en dat wil ik niet! Mijn Papa die kan ik bellen, die woont in Brussel, MAAR NEEE! Die mag geen contact met mijn moeder hebben
.OOOOHHH
alleee, wat moet ik nu doen???
-Ik bel inlichtingen om het vaste telefoonnummer van je moeder te vragen, goed?
-O, dankuwel, mevrouw, ik zal het allemaal vergoeden! (ze pakte haar portemonnee al, natuurlijk wilde ik dat niet, k was al blij dat ik het jonge warhoofd kon helpen).
Weinig later was mama op de hoogte gebracht en kwam onze bus eraan. Van de chauffeur kregen we te horen dat ze pas rond twintig voor twaalf in Turnhout zou arriveren, maar dat baarde ons chaotisch poppemieke niet al te veel zorgen meer, mamas gsm in de paskamer was het volgende probleem.
Ze zocht zich een plaatsje naast mij, aan de overkant van het gangpad. Even later stapten nog enkele passagiers op. Een van hen, een jonge zwarte met dreadlocks kwam naast mij zitten, terwijl hij bedankte omdat ik plaats maakte. Tegenover het poppemieke nam een andere jongeman met een zuiders uiterlijk plaats, een vrouw van middelbare leeftijd zat een rij verder, draaide zich in een hoek van de bank en sloot haar ogen, vast van plan om een busrit lang al een voorschot op haar nachtrust te nemen.
Toen herkende mijn buurman het poppemieke, hij had haar tevoren de weg naar het station gewezen, dus herbegon zij opgewonden haar hele verhaal, met komisch-dramatische uithalen : Nu heb ik toch nogal wat voor! Amai-wa-nen-tegenslag-dakkik vandaag al gehad heb!
De jonge Marokkaan(?) tegenover haar, stelt haar gerust dat die gsm waarschijnlijk wel door iemand bij de toonbank is afgegeven, zoniet, dat ze hem kan laten traceren, als ze de puk-code ervan heeft.
Dat ze maar zo snel mogelijk naar de winkel moet telefoneren morgenvroeg
.
Poppemieke weet niet hoe de winkel heet. Ik vraag of de naam niet op de zak staat, waarin haar nieuw kleedje zit
Het kleedje paste niet, ze heeft het niet gekocht!
Maar de straat en het huisnummer kent ze wel. Ze mag met overbuur zijn gsm nog eens naar inlichtingen bellen
er staat geen telefoon geregistreerd op dit adres. Weer pech
De vrouw op de volgende rij is ondertussen klaarwakker en iedereen zit dat gekke, paniekerige, tegelijk komische kind te troosten en raad te geven. Dreadlocks zegt haar dat het allemaal wel in orde zal komen, dat ze het positief moet bekijken.
Dat doet ze hoor! Ze is zelf héél positief ingesteld en hoopt dat de mensen in Antwerpen die haar gsm hebben gevonden eerlijke mensen zijn. Alleen : haar moeder is zeer negatief ingesteld, ze heeft al wat van haar moeten verduren, want zij verliest voortdurend dingen.
De halve bus schiet in de lach, iedereen zit te schudden, Poppemieke doet zelf ook mee. De tijd vliegt en we zijn al in Wijnegem voor we het goed en wel beseffen
Als we over de Albertkanaalbrug rijden, zegt Dreadlocks : Dat is hier een heel hoge brug.
-Ja, dat weet ik.
-Ik weet het ook goed, ben er ooit afgesprongen.
-In het water?
-Ja, in het water natuurlijk, wat dacht ge?
We proesten het opnieuw uit.
Blijkt dat hij enkele jaren geleden samen met een vriend van de brug is gesprongen, puur voor de kick. Doodsbang was hij en toen hij naar boven keek was het héél hoog en de klap was geweldig. Hij zou het nooit meer herhalen. En nu moest hij altijd aan die sprong denken wanneer hij over die brug reed.
Ik zei dat ik dat voortaan ook zou doen, aan mijn medepassagier, de brugspringer denken, telkens ik hier kom.
- Ha! Ik heet Robbert. Zei hij
- Aangenaam, Robbert, ik ben Paz.
- Hee, das geen alledaagse naam, schoon, schoon, vind ik dat.
De rest van de rit vielen we bepaald niet stil, ons chaotisch clubje bleef de hele tijd vrolijk converseren. Ik was de eerste die eruit moest en we hebben uitgelaten afscheid genomen aan mijn halte, niet zonder Poppemieke het beste te wensen met wat haar nog te wachten stond.
Zelden zon leuke busrit meegemaakt.
|
