De theaterworkshop in Antwerpen liep om 10 uur gisterenavond af.

Net iets te laat om mijn bus richting Turnhout te halen.

De volgende zou pas om 22u30 vertrekken.

Ik installeerde me voorzichtig op de ijzerdraadstoel van het lege bushokje: mijn achterste heeft tegenover de rest van mijn lichaam  zijn eigen, versnelde afslankingsslag ingezet en ik begin er serieus over te peinzen om overal een kussentje mee naartoe te nemen om mijn spichtige contrefort een zacht zitje te gunnen.

Tien minuten later komt er een meisje van een jaar of 17 zwetend en buiten adem aangelopen: blozend, verwonderd poppensnoetje, donkere korte krulletjes en een druk roze-en-zwart topje over haar hoge volle borsten.

-        Excuseer mevrouw hijg-hijg, gaat u ook naar Turnhout?... Weet u wanneer de bus daar zal aankomen?slik-hijg-hijg

Ik moet niet helemaal tot in Turnhout mee, maar vertel haar dat de bus vermoedelijk een uur over die rit doet.

En dan rolt het er in één gulp allemaal uit…

Dat ze toch wel verschrikkelijke tegenslag heeft : de trein naar Turnhout reed niet meer en dus is ze maar naar de Rooseveltplaats komen lopen om de bus te halen; en dat ze in Antwerpen was om op de univ – ja ik weet niet van welke politieke strekking u bent, mevrouw, maar ik was daar om informatie van de SPa over mei ’68 te halen, want wij willen een nieuw soort mei 68 maken en toen ik onderweg een schoon kleedje zag hangen, ben ik die winkel binnengegaan en in de paskamers heb ik mijn sacoche met mijn gsm laten liggen, allee, het was eigenlijk de gsm van mijn moeder en daar had ik mijn simkaart ingestoken en nu heb ik wel nog mijn gsm met de simkaart van mijn moeder, maar ik ken haar code niet en die winkel was al gesloten toen ik terugging om mijn sacoche te gaan halen, maar gelukkig stak mijn portemonnee daar niet in en amai! Mijn moeder die gaat niet weten waar ik blijf, maar allee, die is dat wel gewoon dat ik wat later kom, maar morgenvroeg moet ik wel naar school in Turnhout…

Ik liet haar het telefoonnummer van haar moeder dicteren, terwijl ik het op mijn gsm intoetste, stelde toen vast dat ze me een gsm-nummer opgaf : Dit is toch niet het nummer van de gsm die je in de paskamer achterliet, zeker?

-Oei! Shit-shit-shit! Ja!

-Hebben jullie geen vast toestel thuis?

-Ja, maar dat nummer ken ik niet van buiten.

-Ken je geen nummer van iemand uit de buurt, die je moeder kan verwittigen dat je pas laat thuiskomt?

-Jaaaaa….van de Jeffrey…MAAR NEEE! Dat gaat niet! Dan weet mijn moeder dat hij mijn vriendje is en dat wil ik niet! Mijn Papa die kan ik bellen,  die woont in Brussel, MAAR NEEE! Die mag geen contact met mijn moeder hebben….OOOOHHH…alleee, wat moet ik nu doen???

-Ik bel inlichtingen om het vaste telefoonnummer van je moeder te               vragen, goed?

-O, dankuwel, mevrouw, ik zal het allemaal vergoeden! (ze pakte haar portemonnee al, natuurlijk wilde ik dat niet, ‘k was al blij dat ik het jonge warhoofd  kon helpen).

Weinig later was mama op de hoogte gebracht en kwam onze bus eraan. Van de chauffeur kregen we te horen dat ze pas rond twintig voor twaalf in Turnhout zou arriveren, maar dat baarde ons chaotisch poppemieke niet al te veel zorgen meer, mama’s gsm in de paskamer was het volgende probleem.

Ze zocht zich een plaatsje naast mij, aan de overkant van het gangpad. Even later stapten nog enkele passagiers op. Een van hen, een jonge zwarte met dreadlocks kwam naast mij zitten, terwijl hij bedankte omdat ik plaats maakte. Tegenover het poppemieke nam  een andere jongeman met een zuiders uiterlijk plaats, een vrouw van middelbare leeftijd zat een rij verder, draaide zich in een hoek van de bank en sloot haar ogen, vast van plan om een busrit lang al een voorschot op haar nachtrust te nemen.

Toen herkende mijn buurman het poppemieke, hij had haar tevoren de weg naar het station gewezen, dus herbegon zij opgewonden haar hele verhaal, met komisch-dramatische uithalen : Nu heb ik toch nogal wat voor! Amai-wa-nen-tegenslag-dakkik vandaag al gehad heb!

De jonge Marokkaan(?) tegenover haar, stelt haar gerust dat die gsm waarschijnlijk wel door iemand bij de toonbank is afgegeven, zoniet, dat ze hem kan laten traceren, als ze de puk-code ervan heeft.

Dat ze maar zo snel mogelijk naar de winkel moet telefoneren morgenvroeg….

Poppemieke weet niet hoe de winkel heet. Ik vraag of de naam niet op de zak staat, waarin haar nieuw kleedje zit…Het kleedje paste niet, ze heeft het niet gekocht!

Maar de straat en het huisnummer kent ze wel. Ze mag met overbuur zijn gsm nog eens naar inlichtingen bellen…er staat geen telefoon geregistreerd op dit adres. Weer pech…

De vrouw op de volgende rij is ondertussen klaarwakker en iedereen zit dat gekke, paniekerige, tegelijk komische kind te troosten en raad te geven. Dreadlocks zegt haar dat het allemaal wel in orde zal komen, dat ze het positief moet bekijken.

Dat doet ze hoor! Ze is zelf héél positief ingesteld en hoopt dat de mensen in Antwerpen die haar gsm hebben gevonden eerlijke mensen zijn. Alleen : haar moeder is zeer negatief ingesteld, ze heeft al wat van haar moeten verduren, want zij verliest voortdurend dingen.

De halve bus schiet in de lach, iedereen zit te schudden, Poppemieke doet zelf ook mee. De tijd vliegt en we zijn al in Wijnegem voor we het goed en wel beseffen…

Als we over de Albertkanaalbrug rijden, zegt Dreadlocks : Dat is hier een heel hoge brug.

-Ja, dat weet ik.

-Ik weet het ook goed, ben er ooit afgesprongen.

-In het water?

-Ja, in het water natuurlijk, wat dacht ge?

We proesten het opnieuw uit.

Blijkt dat hij enkele jaren geleden samen met een vriend van de brug is gesprongen, puur voor de kick. Doodsbang was hij en toen hij naar boven keek was het héél hoog en de klap was geweldig. Hij zou het nooit meer herhalen. En nu moest hij altijd aan die sprong denken wanneer hij over die brug reed.

Ik zei dat ik dat voortaan ook zou doen, aan mijn medepassagier, de brugspringer denken, telkens ik hier kom.

-        Ha! Ik heet Robbert.  Zei hij

-        Aangenaam, Robbert, ik ben Paz.

-        Hee, da’s geen alledaagse naam, schoon, schoon, vind ik dat.

De rest van de rit vielen we bepaald niet stil, ons “chaotisch clubje” bleef de hele tijd vrolijk converseren. Ik was de eerste die eruit moest en we hebben uitgelaten afscheid genomen aan mijn halte, niet zonder Poppemieke het beste te wensen met wat haar nog te wachten stond.

Zelden zo’n leuke busrit meegemaakt.

Vooraleer er op mijn blog alleen nog maar “er zijn geen recente berichten meer” te lezen valt, moet er ingegrepen worden.

Ik weet het : ik lijk een luie trien, maar mijn recente blogstilte is zoals steeds te wijten aan het feit dat er teveel andere activiteiten op het programma staan en ik niet direct uitblink in time management.

Met andere woorden : het moet plezant blijven.

En ik vind het plezanter als er geen druk op staat, blijf daarom bewust een poos blogonzichtbaar, zowel op dat van mezelf, als in reacties op mijn favorieten.

Eerst dus even dit plaatsen, om te laten weten dat ik nog leef en sorry zeggen tegen iedereen die hier zolang tevergeefs kwam kijken.

Meer nieuws volgt gauw.

Herman is donderdagnamiddag vertrokken en omstreeks middernacht in Klaipeda, Littouwen, aangekomen.

Nadat ik hem naar de luchthavenbus had gebracht, ben ik ons kleine logeetje bij zijn ouders gaan ophalen.

We waren halfweg toen zijn oogjes na lang vechten en halfstok hangen, eindelijk toevielen.

Ik kon heel de verhuis van reisbed, buggy, valiesje, reistas en nog wat boodschappen dus eerst rustig uitladen, vooraleer ik het slapertje uit zijn autostoel moest halen.

Dario’s tweede nacht bij ons gaat nu in…

Ik kan pas ’s avonds aan de pc gaan zitten, wil hem overdag geen moment het idee geven dat hij alleen zou zitten.

Het is een gemakkelijk en vrolijk kindje en wij amuseren ons geweldig samen.

Ik was heel blij dat hij deze morgen zo lang uitsliep, was zelf al om halfelf in bed gekropen, om het mogelijk vroege opstaan te compenseren, maar Dario sliep als een roos tot halfzeven vanmorgen. Ik warmde toen een flesje Bambixmelk op, zoals hij gewoon is, maar die wilde hij niet drinken, dus terug bedje in en meneertje sliep net als zijn mamie tot halfnegen, het moment waarop Papa Wout belde om te vragen hoe de kleine het deed. Zelf was hij onderweg naar het ziekenhuis.

De herniaoperatie zou goed gelukt zijn, zo hoorde ik van hemzelf rond halfvijf in de namiddag, hij was nog wat suf maar voorts schijnt alles in orde. Ik ben heel blij en opgelucht dat het gebeurd is, hopelijk komt het na jaren rug-miserie nu eindelijk goed.

Mijn dag met Dario was welgevuld : ontbijt van bokes met “coco”.

Een grote wandeling per buggy en wéér viel hij in slaap, veel gezien heeft hij niet, maar de goede lucht had hij alvast binnen.

Naar de 11 gele eendekuikentjes gaan kijken, die samen met hun mama in de beek zwommen, bloempjes, bomen en buurman kijken.

Enkele bezoekjes aan kip Dora, met als hoogtepunt : het rapen van het ei, dat Dario kost-wat-kost zelf wou vasthouden. Zijn vingertjes rond het ei zagen wit van het vastklemmen, ik was ervan overtuigd dat hij door de schaal zou knijpen, maar zelfs toen hij het in het eirek van de koelkast kwakte, bleef het heel.

Hij at goed, viel nog eens in slaap in de box en kakte vrolijk viermaal zijn pamperke vol, de laatste keer rook ik onraad toen hij net helemaal gereedgemaakt was om te gaan slapen.

Hij speelt graag met het oude speelgoed, ik heb hem nog niet alles gegeven, houd nog wat achter de hand voor momenten dat hij zich toch zou gaan vervelen.

Maar daar is voorlopig nog geen sprake van. Het orgel is een blijvende attractie voor hem : “Ope – ‘zjiek – toel” is Darioos  voor “orgelklep OPENmaken, muZIEK maken, STOEL halen”

Op dat orgel kan hij heel lang en geconcentreerd spelen, hij tokkelt op beide klavieren, duwt kleppen en knopjes in en genièt!                                                         

                                            
Stappen doet hij nog niet zelfstandig, maar met al de rest is hij heel snel.
De namen Papa en Papie vallen wel geregeld, telkens op vragende toon. Even vaak antwoord ik dat Papa in het ziekenhuis is en Papie "op vakantie" en dat schijnt voor hem tijdelijk een bevredigend antwoord te zijn.

Morgen mag Wout al naar huis, maar misschien blijft ons kleine ventje nog tot zondag hier.
Zolang zullen wij het samen wel kunnen uitzingen denk ik.

Om halftien deze morgen zat ik al bij de tandarts om een afgesprongen stukje glazuur te laten repareren.

Een kwartier later waren mijn bieterkes terug als nieuw en mijn portemonnee leeg.

Gelukkig zit er in die portemonnee ook nog een kredietkaart en omdat we vlakbij het shopping center waren, namen we de gelegenheid te baat om Hermans bril daar te laten nakijken en mijn lingerie aan te vullen met beter passende BH’s, want door het recente afslanken was dat dringend nodig.  
 

Bij Hunkemöller was er een aanbieding van 3 BH’s voor de prijs van 2, dat was dus mooi meegenomen.

Het werd moeilijk kiezen, omdat elk model nu wel past en goed staat (vind ik zelf toch) want Hee-Joepie-Jee, ik heb nu een 80 Cee!

Na lang wikken en wegen werd het een effen gladde witte voor onder een t-shirt, een grijze en een prachtige oranje-rode-bruine kanten.

Herman ging liever buiten op een bankje zitten wachten tot ik klaar was met shoppen, dus moest ik thuis nog even showen.

’t Is goedgekeurd!

Toen ik me daarnet aan de PC zette, vond ik Fraukes mail met “Dario’s handleiding”. Onze kleinzoon komt namelijk vanaf donderdagavond logeren. Zijn papa wordt ’s anderendaags van een hernia geopereerd, waardoor Frauke veel heen-en-weer zal moeten rijden, allerlei dingen te regelen heeft en bovendien nog voor drie maanden oude Maura moet zorgen.

Dus krijgen wij ons vrolijke kleine ventje enkele dagen hier in huis. Tot zijn grote spijt moet Herman van donderdag tot zondagavond naar Litouwen en kan hij die eerste logeerpartij van kleinzoon niet meemaken.

Ik weet zeker dat Dario zelf hem zal missen en ”Papie?… Papie?”  zal vragen; dat deed hij vorige zaterdagavond al, toen ik na de feestbrunch nog even zonder Herman langskwam bij hen thuis.

Voor zijn komst heeft het oude speelgoed van onze jongens nog eens een grondig Dettol-bad gekregen.
Het staat nu netjes te blinken-en ook een beetje te stinken- althans, dat vond onze Dries er toch van, toen hij me in de badkamer dat geliefde oude Fisher-Price speelgoed zag afwassen…”Uhhh!!! Mama, dat stinkt nogal! Allee, zet hier een raam open, het gaat op uwen asem pakken, ge gaat bedwelmd raken, zo stoned als een kieken!”.

Ik zei dat het de aangewezen verdunning was en onschadelijk, dat ik het zelfs niet eens slecht vond ruiken, waarop hij :

“Ziedet! Daar hebt ge het bewijs! Het is al bezig!”

Pfft! Ik doe dit al jàààren zo.

Geleerd van Bojako : die zwoer bij Dettol.

Altijd en overal : om wondjes te ontsmetten, om in het laatste spoelwater de badmutsen van de schoolkinderen te ontsmetten…(leden van het oudercomitee deden om de beurt de was van die dingen).

Je huis ruikt enkele uren naar een ziekenhuis waar pas een epidemie is bedwongen, maar het geeft zo’n gerust, zuiver gevoel, mensen!

Buurvrouw Natoken kwam mij een pompoen van eigen rijke oogst brengen, terwijl ik nog met het onsmettingsjobke bezig was en de doordringende geur beslist ook in de hall hing.

Waarschijnlijk heeft ze zich afgevraagd welke vieze beestjes ik hier te verslagen had, maar ze was te beleefd om ernaar te informeren.

Als ze dit leest kan ze gerust zijn : ’t is preventief.

Het was een bezige week…

Dinsdagvoormiddag kwam ook zus Jes met dochter Inge nog op bezoek.

Het feestlied voor de 60^ste huwelijksverjaardag van onze ouders moest samen eens doorgenomen en op punt gesteld worden.

Inge is singer-songwriter en heeft een leuk gelegenheidslied gecomponeerd, maar aan de tekst moest nog wat gesleuteld worden.

Zij had haar gitaar bij en Herman haalde zijn accordeon en we zongen het al enkele keren door.

Het is de bedoeling dat we dat eind augustus op de viering met ons veertigen gaan zingen.

Voor de rest van de feestelijkheden moet er ook nog heel wat voorbereid worden. We hielden trouwens al twee vergaderingen met de broers en zussen om te brainstormen.

Moeke en Voke verwachten dat van ons en zelf zien ze het allemaal heel groots : op zaterdag ontvangst op het gemeentehuis en een straatfeest waar ze gevierd worden, op zondag een speciale misviering (moeten wij ineensteken) met nadien receptie voor de uitgebreide vrienden- en familiekring (ludiek intermezzo wordt van ons verwacht), maandag volgt een receptie in hun tuin voor de hele straat,  waarop wij mogen tappen en serveren en als afsluiting van de feestelijkheden is er de volgende zaterdag een feest met alleen kinderen, schoon- en klein- en achterkleinkinderen. Wij hebben carte blanche en een budget gekregen om die laatste dag voor te bereiden. Wat het wordt moet een verrassing blijven voor de jubilarissen, maar die plannen zijn wel al helemaal rond.

Eerlijk gezegd : ik krijg het benauwd van zo’n druk program, maar die twee piepkuikens van 85 jaar zien dat helemaal zitten!

Vandaag feesten we hier thuis voor twee jarigen : Frauke die op de 4^de jarig was en Jade die de 10de april tien jaar werd.

Om halftien is de familie hier hopelijk voltallig om samen feestelijk te brunchen.

De meeste voorbereidingen zijn gisteren al gebeurd, het zal hier seffens weer een gekwetter van jewelste worden…

Blij dat ik mijn schaapjes weer eens allen bijeen heb!

Tussen de tuinwerkzaamheden door kregen we vorig weekend nog een onverwachte en ons onbekende logee.

Dries had een sms ontvangen van kennissen uit Oostenrijk die op doortocht waren naar Nederland : of wij één van hen onderdak konden bieden.

Het gebeurt regelmatig dat wij logees krijgen, maar nu werd het echt behelpen : de mansarde/logeerkamer stond helemaal op zijn kop, want we waren vorige week begonnen met spullen uit de kleine zolder te halen om te sorteren en –liefst- weg te gooien.

De mansarde zag eruit als een rommelmarkt op het moment dat het buiten droger werd en wij beslisten om eerst in de tuin te werken nu het zonneke scheen.

Die rommel stond ons niet in de weg en niemand zou er iets van merken.

Tot die Oostenrijker belde welteverstaan.

Dus gauw-gauw alles wat bijeen en opzij geschoven, het bed leeg en opgemaakt en klaar was kees.

De jongen heeft geslapen als een blok, want hij had het luik naar de garage laten openstaan en is zelfs niet wakker geworden van het hels lawaai dat onze verwarmingsketel vroeg in de morgen maakte.

Er was een zekering uitgevallen en de chauffage rammelde, schraapte en gilde om een dode tot leven te wekken, maar géén 21-jarige Oostenrijker.

Na het ontbijt trok Dries met hem en de anderen naar de dierentuin.
Tot ’s avonds zag ik hen niet meer terug.

Toen trokken ze alweer verder naar Nederland, waar Mario, onze logee, een vliegtuig naar Noorwegen moest nemen : hij had een contract op zak om zes maanden op een cruise-schip te gaan werken.

’t Is raar : onze zoon trekt bijna vier maanden naar Oostenrijk en

de Oostenrijker gaat dan weer naar Noorwegen… Zijn reisgenoot was Gus, een jonge Schot die skileraar was in Oostenrijk, daar een Zweeds meisje leerde kennen en nu samen met haar in Nederland ging wonen !

Een zicht op de zware tuinklus die achter ons ligt.

We zijn er drie dagen mee bezig geweest.

Vier feitelijk, als je de zaterdag meetelt, toen we de 40 meter pvc-buis gingen halen in de doe-het-zelf-zaak.

We zouden een wandeling gaan maken en meteen eens in de Selfmade kijken welke soorten buizen er dienstig konden zijn voor ons jobke.

Naar de Selfmade kan je van bij ons thuis helemaal door het bos, het is een wandeling van 3 kilometer.

We vonden ons gerief : 10 buizen van 4 meter lengte.

Herman wou die met de auto komen oppikken, maar ik dacht dat het makkelijker zou zijn om ze gewoon te voet naar huis te dragen “Dat weegt immers niks, zoeteke. We plakken daar tape rond en nemen dat pak gewoon zó mee!”

Zo gezegd, zo gedaan : aan elke kant één buis er een stukje uitgetrokken om een handvat te hebben en daar gingen we.

Drie kilometer terug naar huis…en we ontdekten dat iets wat “niks weegt” behoorlijk zwaar kan worden.
Het pak buizen veranderde van linker- naar  rechterhand, en van hand naar wisselende schouders.

Op een schouder zit (te)weinig vet om lange tijd harde buizen te dragen, die dan ook nog eens doorbuigen en terugwippen bij elke stap en dat begon zeer te doen.

Er kruisten ons één fietser en twee wandelaars, die een glimlach(leedvermaak?) niet konden onderdrukken.

We waren blij dat we ons vrachtje thuis konden laten zakken.

’s Anderendaags begon het grote werk pas echt: een gracht graven, waarin die buizen het overtollige water uit het achterste deel van de tuin moesten wegvoeren naar de zinkput.

Al vijftien jaar krijgen wij bij aanhoudend zware regenval een ongewilde vijver en daar hebben we nu eindelijk iets aan gedaan.

Dankzij het voorbeeld en de uitleg van buurman Natoken durfden we het aan.

Het is verbazend hoeveel kruiwagens zand er uit zo'n smal grachtje moeten geschept worden! Stak bij de bron de buis nèt onder het gazon,  aan de monding moest er tot 55 cm diep gegraven worden om een licht verval te krijgen, dat wil zeggen dat wij bijna op onze buik moesten gaan liggen om de gracht diep genoeg te kunnen uitscheppen.

Eigenaardig genoeg ging al dat zand er nadien ook weer in; een mens zou denken dat het volume van die buizen minstens 2 kruiwagens zand overschot zou genereren, maar niks daarvan !

Alle graszoden lagen er dinsdagavond weer netjes in en wij waren lichtelijk geradbraakt maar zeer content.

Nu zitten wij te wachten op een hevige regenval die bewijst dat ons werk niet voor niets is geweest.

Nee, deze titel slaat niet op onze bloggersbijeenkomst, tenzij je natuurlijk ons gesprek meetelt over de oorzaken van een  chronische stijve nek vanaf de babyleeftijd…

Jaja, er worden daar zware thema’s aangesneden op onze eerste vrijdagen ! J

Of er nog veel ander leerzaams werd besproken, kan ik niet zeggen, want ik moest de vergadering vroeger verlaten om te gaan babysitten.

Frauke was jarig en daar hoorde een romantisch etentje met Wout bij. Met twee baby’s in huis kan het deugd doen om er eens even helemaal tussenuit te zijn, zeker wanneer die kindjes pas windpokken hebben gehad.

Dario is er al bovenop, maar kleine Maura staat nog vol, zelfs op haar oogleden zitten blaasjes.

Ik was maar al te gelukkig dat ik enkele uren voor de kleintjes mocht zorgen en heb me geweldig geamuseerd.

Het was bijna etenstijd toen ik aankwam.

Er was vanalles eetbaars in huis en Wout had gezegd dat er brood genoeg was.

Voor Dario en mezelf was er soep. Ik ging op zoek naar brood om erbij te geven, doorzocht alle keukenkasten minstens driemaal, ging zelfs in de garage kijken maar vond niets.

Ten einde raad vroeg ik aan  19 maanden oude Dario tegen beter weten in waar het brood was….

Hij reageerde niet. Ondertussen liep ik te mompelen Hoe kan dat nu…waar zitten nu toch die boterhammen?

Zegt ineens die kleine kadee: Botejam! en wijst naar de oven.

En ja : in de (koude) oven lag volop brood en sandwiches.

Het manneke heeft al een vrij grote woordenschat, maar soms was het toch wel even nadenken wat hij bedoelde. Jade noemt hij Tati en Danku wordt Tatu, wat tot verwarring leidde toen hij naar mijn soepkom wees en Tatu zei.

Ik dacht dat hij bedoelde dat dit de kom van Jade was, maar na nog enkele dwingende Tatu’s begreep ik dat hij daarmee eigenlijk “Danku, Mamie, ik zou graag uit uw kom eten” wilde zeggen, hoewel hij juist dezelfde soep in eenzelfde soort kom had, alleen met een kleinere lepel.

Hij is dol op liedjes en probeerde direct mijn zelfgemaakte muziekjes mee te zingen, ondertussen al even gekke dansbewegingen makend als Mamie.

Alleen kleinkinderen die het nog niet kunnen navertellen krijgen mijn wild ge-shake op onnozele zelfgemaakte liedjes te zien. Maar die vinden dat dan ook geweldig!

Iets over zeven lag hij in zijn bedje en afgezien van een hoestje nu en dan, heeft hij zich niet meer laten horen.

Al vanaf het moment dat haar ouders de deur uit waren, was Maura wakker en dat liet ze ook horen : ik liep constant van de keuken naar haar bedje in de living. Zodra ze me zag stopte ze met huilen en tracteerde me telkens op een brede glimlach en gefrazel, maar elke keer dat ik haar tutje gaf en me omdraaide herbegon het wenen. Later hoorde ik van Frauke dat zij haar in zo’n geval in het relaxzeteltje in de keuken bijzet. Ik dacht dat ze eigenlijk nog verder hoorde te slapen tot het weer etenstijd voor haar was, bovendien had ze ook last van die pokjes : jeuk denk ik, want toen ik er wat druppels voor gegeven had, viel ze even later toch in slaap, om pas voor haar eten weer wakker te worden.

Ondanks de kinderziekte is het een blij en gemakkelijk kind. De afgekolfde melk drinkt ze even gretig uit het flesje als rechtstreeks van de borst.

Toen brak het moment aan, waarop ik voor de eerste keer haar luier mocht verschonen. En het moet gezegd : ik heb er eer van gehaald! Het is toch altijd verdienstelijker als de kwantiteit de moeite is om er een nieuwe pamper aan te besteden.

Toen al die plooien schoongemaakt waren en ik met de linkerhand haar voetjes optilde,  met op de rechterwijsvinger een dot zalf om het gebied in te smeren, vloog de zalf bijna weg door een geweldige wind uit dat klein poepke, als een reuzenzucht! Ik schoot in de lach en dat klein ding van pas drie maanden schàterde gewoon !

Ons Maura is een rubensengeltje : als je naar haar dikke billekens kijkt dan zou je zweren dat haar mama pure room produceert.

Wij hebben nog een stuk van de avond gezellig gebabbeld. Zij zei Prrrrrrrr , ghaghagha, ghoeghoe  en chchchchrrr. En ik kon dat alleen maar bevestigen en er werd heel wat gelachen.

Wij verstaan elkaar prima, mijn kleindochter en ik.

Toen haar ouders heel ontspannen terug thuiskwamen lagen allebei de kleintjes rustig in hun bedje te slapen. Niks dan peis en vree in huis.

Vanmorgen, fris gedoucht, haartjes gewassen, met de handdoek drooggewreven en alles naar achteren gekamd…

Ik kijk in de spiegel en zie de tweelingzuster van Jan Fabre.

Echtig-en-t-echtig!

Wie het niet gelooft die heeft mij nog nooit zonder make-up en recht van onder de douche gezien!

‘k Moet toegeven dat het voor mezelf ook enigszins een schok was.

De eerstvolgende keer dat mijn "tweelingbroer" langskomt, vraag ik hem of die honderden lieveheersbeestjes die ik hier ieder jaar moet wegwerken hem niet kunnen inspireren…

Misschien kan hij een persoonlijke toets aan ons plafond aanbrengen?

Vrijdag belde vriendin Bieke met de vraag of ze samen met haar man en de zoontjes (4 en 7 jaar) eens mocht komen kijken naar onze motorhome.

Ze zullen deze zomervakantie een camper huren om in Denemarken rond te trekken en ze wilden graag eens zien hoe groot en welke indeling de onze had, zodat ze konden gaan vergelijken en plus- en minpunten van de verschillende types tegen elkaar afwegen.

We spraken af dat ze vandaag omstreeks drie uur zouden komen kijken, nadien een wandelingetje maken en samen met ons avondeten.

Een half uur voor hun komst krijg ik telefoon van mijn petekind :

Ze was vannacht bij haar zus in Beerse gaan babysitten en of ze op de terugweg even langs ons mocht komen ?

Petekind kent Bieke al jaren : ze stonden ook al samen op de planken van Diontheater, voor mij was ze meer dan welkom en ik wist dat Bieke vast ook geen bezwaar zou hebben.

Er waren verschillende soorten zelfgebakken brood, warme frikadellenkoek met kriekjes en meer dan genoeg beleg, niemand zou wat tekort komen door een mondje meer.

Natuurlijk waren de kleine jongens dol op de motorhome! Kinderen zijn er altijd helemaal weg van.

Ze hadden elk een bal bij en haalden hun hartje op met voetballen in de tuin, een extra attractie voor die twee, want ze wonen wel in een zeer groot huis, maar hun tuin is echt maar een voorschoot groot.

Herman werd direct weer als “bompa” geadopteerd, ze kennen hem natuurlijk al langer in die hoedanigheid, door onze gezamenlijke eindejaarsweekends in de Ardennen.

Die rol gaat mijn ventje heel natuurlijk en gemakkelijk af en de kleine jongens zijn niet van hem weg te slaan, luisteren geïnteresseerd naar alles wat hij hen vertelt en laat zien, kropen later knus op zijn schoot, terwijl hij op het tapijt voor de brandende haard zit.

Als ik met Bieke in de keuken ben, is ze ontroerd en merkt op dat dit iets is wat de jongens niet kennen: een grootvaderfiguur. Beide grootvaders zijn zeer vroeg gestorven. Je voelt zo goed dat een kind daar nood aan heeft, zeker als je ziet hoe gretig deze jongetjes àl Hermans grootvader-dingen in zich opnemen.

Mijn petekind scheen zich in het gezelschap goed op haar gemak te voelen, hoewel ik niet veel tijd voor haar kon maken, maar het was gewoon een heel spontane, stressloze zondag, met simpel eten en zorgeloos tijdverdrijf onder vrienden.

’s Avonds, net voor ze de auto wil instappen, die zo’n 50 meter voorbij ons huis geparkeerd staat, draait Bieke zich nog eens om, zwaait en roept uitgelaten :“Ik vond het hééeel leuk!”

De kleinste jongen trekt zijn tutje half uit zijn mond en roept even vrolijk als zijn mama :“Tot van-de-zjooomer!”

Lieve P &H, tot hiertoe hebben we het al reuze gehad, prachtig weer, mooie hotels, toffe sfeer. Momenteel 8 a.m. en al 25gr. Zalig! We vertrekken nu naar Orland(nieuw bericht)(…)o/Disney. Kan je voor ons een adres opzoeken  waar ze crocs-schoenen in Orlando verkopen? Dikke kussen vanuit Florida. PS : Alvast bedankt!

Bovenstaand berichtje stuurde mijn jongste zus deze namiddag naar mijn GSM.

Ik google-de vliegensvlug om het gevraagde op te zoeken en kreeg maar liefst 17 adressen in Orlando waar Crocs te koop zijn.

Dat maakte het wat ingewikkelder, want per sms 17 adressen doorsturen, met daarin een boel afkortingen en cijfers, zag ik niet direct zitten.

Dan maar verder gezocht naar het adres van Disney World en geloof me : dat is niet gemakkelijk te vinden.

Een prachtige website met alle mogelijke info,  dat wel, maar zo onmiddellijk vond ik geen adres.

Ondertussen kreeg ik de zenuwen bij het idee dat ons Greetje steeds dichter bij Orlando kwam en op hulp zat te wachten.

Uiteindelijk vond ik een kaart van het hele Disney domein en aan de hand daarvan kon ik uit mijn lijst met 17 winkels de dichtstbijzijnde doorzenden.

Toch fantastisch, die mobiele telefoons!

Negentien jaar geleden reisde ik op mijn eentje een maand van West- naar Oostkust van de USA.
Om de andere dag schreef ik een brief en stuurde kaarten naar man en kinderen, maar heb hen in die maand slechts één keer getelefoneerd om te zeggen dat ik goed was aangekomen. Het was veel te ingewikkeld om op tour telkens te gaan telefoneren met een vast toestel en in de hotels was het peperduur.

Vandaag stuur je gewoon een berichtje naar een ander continent om te vragen waar je die dag kan gaan shoppen !

Een uur na haar eerste bericht schreef Greet : Bedankt! Rijden er straks naartoe.xxx

Ik ben een stom kieken…had moeten vragen of ze in één moeite ook een maatje 39 voor mij wou meebrengen. 

Eigenaardig…. Deze keer weet ik echt niet goed hoe ik aan dit stukje moet beginnen.

Gewoon maar vertellen dan :

Dat ik zoals voor iedere voorstelling behoorlijk zenuwachtig was,

Dat er nu die extra spanning bijkwam om mijn oud-lief na 40 jaar voor het eerst terug te zien,

Dat ik toch wat ongerust was over hoe hij het zou opnemen, vermits het een complete verrassing voor hem zou zijn…

Zijn broer had gelukkig alles goed voorbereid en stelde mij voortdurend gerust, hoewel ik zelfs bij hem de spanning kon voelen : hij was tenslotte de initiatiefnemer.

Er werd nog verscheidene keren over-en-weer gebeld en stipt op het afgesproken uur reden wij de oprijlaan over.

Broer en dochter van de jarige stonden ons daar al op te wachten.

Ongewild speurde ik bliksemsnel naar zijn trekken in het gezicht van die prachtige jonge vrouw.

Even later stond ik met bonzend hart naast Herman in de bijkeuken te wachten tot Broer een gelegenheidsgedicht had voorgedragen, waarin hij ons in bedekte termen aankondigde. En toen verschenen wij.
Ik moest niet zoeken om de jarige te ontdekken tussen de aanwezigen, want hij was echt niet veel veranderd. Natuurlijk hebben de jaren ook bij hem sporen nagelaten o.a. in de vorm van wat extra kilo’s, maar zijn haar was zoals vroeger zeer dik en donker, met nauwelijks een zilveren draadje erdoorheen en zijn ogen nog even groot en zwart.

Voor zover ik ondanks mijn eigen spanning kon vaststellen rolden er een heel scala van emoties over hem. Ik zag verwarring, ontroering, blijdschap en hoorde een weggemoffeld vloekje Verdomme, ‘t is niet waar hé?

Ik kondigde de reden van ons bezoek aan, feliciteerde hem en gelukkig kwam hij toen dadelijk op ons af om ons te begroeten.

Herman en ik mochten nog even mee aan tafel schuiven voor een bord Portugese hapjes, de jarige en zijn vrouw zouden drie dagen later naar Portugal op vakantie gaan, vandaar dus…

Terwijl wij daar aan het eind van die lange tafel zaten, vlak naast de trap, kwam de jarige op de onderste trede naast mij zitten en heel even was daar een magisch moment, alsof rondom ons alles in mistsluiers wegzweefde; daar zat een twintigjarige jongen tegen een meisje van achttien te praten, veertig jaar waren plots verdwenen.
omdat ik (nog) geen foto's van het feest heb, deze schets die ik in 1968 van de jarige maakte, teruggevonden in mijn oude dagboeken.

 De geluiden en de aanwezigheid van de anderen drongen gauw genoeg terug tot me door en toen moest ik me gaan voorbereiden op de voorstelling. Een krachttoer van anderhalf uur hersenwerk waarvoor ik beslist nuchter moest zijn.

Broer en Herman waren perfecte assistenten voor licht, geluid, decor en morele ondersteuning en mede dankzij hen werd het een goede voorstelling, ik zou zelfs durven zeggen : een van mijn beste.

Na afloop kreeg ik nog een mooie orchidee en Herman een fles wijn.

Het geheel werd ook gefilmd, omdat een van de zussen in het ziekenhuis lag en men heeft beloofd om mij een copie te bezorgen.

Het allerbelangrijkste was natuurlijk dat de jarige van het stuk had genoten en dat heeft hij duidelijk laten merken, dus : missie geslaagd!

Na het toneelstuk was het tijd voor taart en napraten en hebben we samen nog enkele familiefilms bekeken. Wij mochten deel uitmaken van die warmte en werden op-en-top in de watten gelegd.

Toen we rond middernacht terug naar huis reden, warrelden dikke sneeuwvlokken als wattenwolken rond de auto.

Pasen ligt al enkele dagen achter ons, maar ondertussen was het weer zo druk, dat er voor bloggen geen tijd overschoot. En de keren dat ik erin wou vliegen, had Herman de PC nodig.

Over de gebeurtenissen van Paasdag zelf volgt later verslag, misschien dat ik er dan ook een foto kan bijzetten, daar wacht ik nog even op.

Maandag kwamen mijn ouders en P-Jan met zijn Lief eten.

Dinsdag was het vaste wandeldag met Mia, heb ik wat achterstallige werkjes ingehaald en Dries zijn thuiskomst voorbereid.

Zijn kamer moest nog vrijgemaakt worden : zolang hij in het buitenland zit, doe ik daar naai- en strijkwerk en laat de zware elektrische strijkplank daar staan, zodat die niet telkens dichtgevouwen en opgeborgen hoeft te worden.

Maar nu moest ze dus ook weer de draaitrap af en naar haar oude plekje.

Gisteren om kwart voor zes ’s avonds was onze jongste terug uit Oostenrijk, gebruind en hongerig naar moeders keuken, na meer dan drie maanden vrijgezellenpot eten.

Hij geeft me een hartelijke knuffel en zegt: “Amai, wat een mager moederke”. Ik giechel, want ik weet dat hij dat zegt omdat hij er me een plezier wil mee doen “Zag je dat dan direct, dat ik slanker was?”

“Ik VOEL het kweetnie-hoe-goe” antwoordt hij, met zijn armen nog rond mij, zó overtuigend, dat ik me bijna een klein vogeltje voel.

Papa zal hij pas morgenvroeg terugzien, want die was al eerder vertrokken naar weer een Europeade-vergadering in Maldegem (Oost-? of West-Vlaanderen?)

De droogmolen onder de koepel hangt nu vol skikledij en in de garage liggen nog 4 hopen wasgoed, enkele snowboards en allerlei andere grote stukken, o.a. 2 reistassen van één van zijn maten.

De jaarlijkse overrompeling heeft weer plaatsgevonden.

Hoedanook : we zijn héél blij dat Dries gezond en gelukkig terug thuis is.

Een oprecht dankjewel aan ieder die gelukwensen stuurde voor onze huwelijksverjaardag!

Op de scheurkalender lees ik dat het vandaag behalve Stille Zaterdag ook Wereldwaterdag is.

Hewel, we zijn hem hier volop aan ’t vieren zie :

De helft van onze tuin is weer een vijver na al dat nat van de afgelopen dagen, je geraakt zonder laarzen niet meer bij het kippenhok.

Herman heeft een dompelpomp op het diepste punt gezet en er zijn al vele liters weg, maar het blijft nog wel een poos soppen.

Volgende week gaan we echt werk maken van een degelijk afwateringssysteem.

Onze buurman, “half-bedde” van Natoken, heeft ons voor de winter

duidelijk uitgelegd hoe we het moeten aanpakken.

Hij is niet voor niks ingenieur en heeft in hun eigen huis en tuin heel wat simpele en toch vernuftige uitvindingen toegepast.

Seffens naar Wilrijk voor een bijeenkomst met Hermans broers, zussen en de kinderen van zijn overleden broer en schoonzus.

Het is ondertussen drie jaar geleden dat ze allebei met enkele maanden verschil aan dezelfde ziekte stierven.

Hun kinderen nodigen nu de ooms en tantes uit om ter nagedachtenis samen te komen en het onderling contact te bewaren. We doen dat in een gezellige taverne bij het park.

Alles voor de voorstelling van morgen is gecontroleerd. Decorstukken, rekwisieten, kleding, licht, muziek : het staat allemaal klaar, ik moet alleen nog een kurk voor mijn wijnfles hebben, die krijg ik wel in de taverne, straks.

Onze Wout, Frauke en de drie kindjes zijn vannacht naar Tirol vertrokken. Ze denken rond 4 uur in de namiddag aan te zullen komen.

En nu ga ik douchen, want er moet ook nog wat geboodschapt worden voor we naar de familiebijeenkomst gaan.

Jeezeke schudt zijn beddeken uit

En laat de pluimekes vliegen!

Voorjaarsbloemen, bloesembomen en sneeuw :

Een warrelende witte sluier van dikke vlokken.

We zien het als een cadeautje voor onze huwelijksverjaardag, draaien twee zetels naar de tuin en zitten minutenlang naar

het betoverend schouwspel te kijken.

                             

Achtendertig jaar geleden was het een mooie eerste lentedag, maar een week later kregen wij op het warme Gran Canarias bericht dat het op Paasdag, 29 maart 1970, in Vlaanderen sneeuwde.

Hoe zit dat nu eigenlijk met die klimaatsverandering ?

Voor Pasen, 23 maart 2008, wordt sneeuw voorspeld.

Met Pasen, 29 maart 1970, was die sneeuw er heel onverwachts ook.

Er is niets nieuws onder de zon.

Gisteren hebben we ons hart nog eens kunnen ophalen aan de tuin.

Het vlaagje fijne hagel kon ons niet naar binnen jagen en dus stonden we ’s avonds moe maar tevreden onze werkzaamheden te bewonderen.

Daags tevoren hadden we een volle aanhangwagen naar het containerpark gebracht met oud, verrot tuinhout dat al jaren naast het tuinhuis lag, voor jeweetnooitwanneerheteensvanpaskomt.

Toen de kar leeg was, lieten we ze in Brecht vullen met zwarte grond, vermengd met compost, om enkele verzonken delen in het gazon op te hogen. Het mengsel moest eerst worden overgeschupt in kruiwagens. Het ruikt naar oude-boer-met-sigaar.

Herman lacht als ik dat zeg, maar even later moet hij toegeven dat die omschrijving precies bij het geurtje past.

We hebben zowat 4 m2 graszoden losgestoken, er vijf kruiwagens oude-boer-met-sigaar onder gegooid, de zoden er weer over gelegd en de kasseiborders gelijk gemaakt : zwaar werk, want zo’n kassei weegt algauw drie tot vijf kilo. Maar het ziet er nu stukken beter uit en daar kunnen we dan echt minutenlang genietend naar staan kijken.

Mijn nek protesteerde ’s avonds wel een beetje, maar dat was niet waarom ik naar de dokter ging : mijn bloeddruk moest nog eens gecontroleerd worden, want die was een half jaar geleden te hoog.

Ik gruwel van het idee om dagelijks medicijnen te moeten innemen, maar toen was het toch echt wel nodig. De dosis werd geleidelijk verlaagd en Joepie! Vanaf vandaag mag ik het pilletje helemaal laten.

Volgende maand nog eens op controle om te zien of de druk normaal blijft, maar daar reken ik op. Ik ben zeker dat het ook met mijn gewichtsverlies te maken heeft. Een reden temeer om de weegschaal goed in de gaten te houden.

In het radionieuws deze voormiddag : 2 snowboarders van rond de dertig, afkomstig uit de kempen, dodelijk verongelukt in Tirol.

Veel meer informatie was er niet, tenzij dat de families reeds op de hoogte waren gebracht.

Toch schrik ik hevig : het bericht zou op onze Dries en zijn makkers kunnen van toepassing zijn. We kwamen net thuis van boodschappen, stel je voor dat men ons nog niet had kunnen bereiken! Ik bel hem dadelijk op en kan gelukkig meteen gerustgesteld ademhalen. Hij had er zelf nog niets van gehoord en met zijn maten is alles OK.

Waarschijnlijk komt hij volgende week naar huis : terug aan het werk in dit vlakke land na ruim drie maanden in de bergen.

Onbeschrijfelijk opgelucht ben ik, dat hij en ook zijn vrienden ongedeerd zijn, maar tegelijk gaat mijn hart uit naar die twee andere families wiens wereld ingestort is.

Er is een jongen die volgende week zestig jaar wordt.

Ik weet het, iemand van die leeftijd noem je normaal geen jongen meer.

En toch kan ik deze keer moeilijk anders, want deze jarige heb ik in geen 39 jaar meer gezien. Bijgevolg is het beeld dat ik van hem heb nog steeds dat van een 21-jarige donkere reus, een knappe zachtaardige teddybeer, mijn liefje van toen ik 18 was.

De romance duurde van Pasen tot september. Toen ging ik op zoek naar bevestiging bij een andere jongen die ik interessant vond.

Dat ik de teddybeer hier diep mee gekwetst heb besefte ik wel, maar ik stond er nauwelijks bij stil, ik wilde verder : léven, dingen ontdekken, zien hoeveel ik kon bereiken, van mijn nieuwe vrijheden profiteren…

Het opgroeien als oudste dochter in een streng-katholieke, beschermende omgeving, de mondjesmaat toegestane vrijheid en het veranderen van lelijke dikke eend tot behoorlijk zwaantje hadden mij plotseling tot een geraffineerde flirt gemaakt : degene die ik wou, die kreeg ik ook.

Ondanks het schijnbaar berekenende, was ik wél altijd stapelverliefd op de jongens in kwestie en liet ik hen in de overtuiging dat zij zelf de “verovering” hadden gedaan.

Het was allemaal heel onschuldig en veel meer dan kussen is er nooit geweest, maar er passeerde op een vrij korte periode toch een aardig rijtje jonge adonissen.

Mijn ouders wisten een tijdlang niet meer waar ze het hadden met die losgeslagen dochter en toen uiteindelijk Herman op de proppen kwam, lag ik hopeloos met mezelf in de knoop, van binnen kapot van wroeging om al die vertrappelde gevoelens.

Wist ik toen veel dat mijn gedrag weliswaar wreed was, maar dat die gebroken harten ook allemaal snel genazen.

Maar ik dwaal af…Even terug dus, naar die jongen die nu zestig wordt.

Hemzelf zag ik in al die jaren nooit terug, maar heel af en toe ontmoetten wij een van zijn broers.

Toevallig zat die broer ook tussen de toeschouwers bij een van de laatste Shirley Valentijn-voorstellingen.

Enkele weken later belde die mij op met de vraag om deze monoloog nog eens te spelen voor zijn familie, ter gelegenheid van de zestigste verjaardag van … jawel : mijn oud-lief!

De bedoeling is dat het een verrassing blijft voor de jarige zelf, alle andere gezinsleden en de echtgenote van het feestvarken zijn op de hoogte en vonden het blijkbaar een goed idee.

Ik heb met plezier “ja” gezegd, want ik ben toch wel erg benieuwd om hem nog eens terug te zien.
Langs de andere kant maakt het dat nog nèt een beetje spannender dan een andere voorstelling.

Uiteindelijk werd er afgesproken dat we hem niet onvoorbereid met de voorstelling zullen overvallen, maar dat Herman en ik hem eerst gaan begroeten, dàn pas het spelplatform gereedmaken, zodat zowel de jarige als ikzelf eerst even die 39 jaar kunnen overbruggen en hij hopelijk van Shirley Valentijn kan genieten- wat toch de bedoeling is - en niet eerst moet bekomen van een Paz terug te zien die 3x ouder is dan het meisje dat hij kende.

Op paasdag is het zover.

Vijf dagen nog, om alles terug op te frissen.

Het werd een oergezellig feest gisteren.

Een huis bomvol vrienden, familieleden, buren, vrolijke vlaggetjes, geschenken, kaarten, feesttafels vol lekkers en een bar met drankjes naar ieders smaak en dorst.

Daartussenin flitsten kindjes van allerlei leeftijden binnen en buiten, de genodigden “mingle-den” er spontaan lustig op los, de tuindeuren konden openstaan en de jarige was het stralende middelpunt van heel dat feestgebeuren.

En of ze het verdiend had! Voor één keer eens niet de initiatiefnemer en gastvrouw hoeven te zijn…alleen maar genieten… Het werd haar door haar echtgenoot, kinderen en familie van harte gegund.

Ik was zowaar ontroerd toen ze met hare Zilveren-die we voortaan beter Gouden zouden noemen, gezien zijn schitterende grote verjaardagsactie- over de salonvloer zweefde in een romantische dans.

Mijn lieve vriendin  straalde, de gasten amuseerden zich van harte en de organisatoren, ondanks al hun werk en inspanningen, zagen er gelukkig uit met het succes van hun onderneming.

Over een dik jaar is ’t mijnen toer om 60 te worden…

Zoetje…zonen…zussen…broer : blogske gelezen???

In enkele van de reacties herken ik mijn eigen dromen van een jaar geleden : met je eigen huisje overal naartoe kunnen; kunnen slapen waar je maar wilt en dan nog wel in het eigen bed; niet tegen de klok moeten rijden om tijdig in je hotel aan tafel te kunnen zitten; geen kamers of zelfs geen camping hoeven te reserveren, gewoon stoppen waar je het mooi of interessant vindt…kortom : de ultieme vrijheid!

Zo dacht ik er een jaar geleden ook over en daar is niets aan veranderd, behalve dan de slotsom.

Lieve lezers, mijn optelling klopt niet.

Jawel, ik reis nog steeds zeer graag en vind dat ik tamelijk avontuurlijk en ondernemend ben, zelfs minder bang dan de meeste van mijn familieleden en bekenden.

Toen we in mei de Marlin aankochten en hem lieten verzekeren, verwonderde onze vriend/verzekeringsagent zich erover dat wij geen ervaring hadden met deze manier van reizen en toch meteen tot aankoop waren overgegaan. Laaiend enthousiast maakte ik hem duidelijk dat dit een droom van tientallen jaren was en wist voor mezelf heel zeker dat zijn voorzichtige twijfels niet de minste grond hadden.

Het is nu tien maanden, verscheidene mooie, meerdaagse uitstappen en één grote reis later.

Het is nu ook een inbraak met diefstal, een dom maar kostelijk blikschadeongeval en veel slapeloze nachten later.

Ook zonder genetisch onderzoek, weet ik nu wel zeker dat ik het zwerfgen niet bezit.

Ik ben een bange wezel : IN, MET en DOOR de camper.

Ik wil me wassen in een badkamertje waarin ik niet zeeziek word,

Niet bang hoeven te zijn dat de wc vol zit, vooraleer ik de kans heb gehad om het ergens deftig te ledigen en te spoelen.

Ik wil vanaf de eerste nacht op vakantie goed slapen,

Niet bij het minste buitengeluidje door het venstertje willen piepen, uit schrik voor overvallers of inbrekers.

Ik wil ook niet als een paria bekeken worden omdat ik met eigen huis en eten arriveer en enkel de dorpsfontein gebruik ipv de lokale economie een steuntje te geven.

We hebben in die tien maanden, oprecht waar, heerlijke momenten beleefd met de zwerfwagen, maar wat ik hierboven vernoem, weegt zoveel zwaarder; zodanig dat denken aan de Marlin mij al onrustig maakt.

Herman vindt het erg. Ik beloofde hem dat we het jaar zouden volmaken, vooraleer we zouden beslissen om de Marlin te houden of te verkopen, maar hij weet hoe slecht ik me erbij voel.

Gisteren zei hij dat we hem in mei zullen te koop stellen. Ik wou dat ik het anders kon bekijken, want Herman zelf had hem graag gehouden,  maar ik kan me alleen maar héél, heel opgelucht voelen bij die beslissing.

We zullen zeker nog enkele uitstappen in eigen land maken, o.a. de ontdekking van de Westhoek met onze Nederlandse vrienden, maar daarna hoop ik dat we onze Marlin snel voor een redelijke prijs kunnen verkopen.