|
Eigenaardig
. Deze keer weet ik echt niet goed hoe ik aan dit stukje moet beginnen.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Gewoon maar vertellen dan :
Dat ik zoals voor iedere voorstelling behoorlijk zenuwachtig was,
Dat er nu die extra spanning bijkwam om mijn oud-lief na 40 jaar voor het eerst terug te zien,
Dat ik toch wat ongerust was over hoe hij het zou opnemen, vermits het een complete verrassing voor hem zou zijn
Zijn broer had gelukkig alles goed voorbereid en stelde mij voortdurend gerust, hoewel ik zelfs bij hem de spanning kon voelen : hij was tenslotte de initiatiefnemer.
Er werd nog verscheidene keren over-en-weer gebeld en stipt op het afgesproken uur reden wij de oprijlaan over.
Broer en dochter van de jarige stonden ons daar al op te wachten.
Ongewild speurde ik bliksemsnel naar zijn trekken in het gezicht van die prachtige jonge vrouw.
Even later stond ik met bonzend hart naast Herman in de bijkeuken te wachten tot Broer een gelegenheidsgedicht had voorgedragen, waarin hij ons in bedekte termen aankondigde. En toen verschenen wij.
Ik moest niet zoeken om de jarige te ontdekken tussen de aanwezigen, want hij was echt niet veel veranderd. Natuurlijk hebben de jaren ook bij hem sporen nagelaten o.a. in de vorm van wat extra kilos, maar zijn haar was zoals vroeger zeer dik en donker, met nauwelijks een zilveren draadje erdoorheen en zijn ogen nog even groot en zwart.
Voor zover ik ondanks mijn eigen spanning kon vaststellen rolden er een heel scala van emoties over hem. Ik zag verwarring, ontroering, blijdschap en hoorde een weggemoffeld vloekje Verdomme, t is niet waar hé?
Ik kondigde de reden van ons bezoek aan, feliciteerde hem en gelukkig kwam hij toen dadelijk op ons af om ons te begroeten.
Herman en ik mochten nog even mee aan tafel schuiven voor een bord Portugese hapjes, de jarige en zijn vrouw zouden drie dagen later naar Portugal op vakantie gaan, vandaar dus
Terwijl wij daar aan het eind van die lange tafel zaten, vlak naast de trap, kwam de jarige op de onderste trede naast mij zitten en heel even was daar een magisch moment, alsof rondom ons alles in mistsluiers wegzweefde; daar zat een twintigjarige jongen tegen een meisje van achttien te praten, veertig jaar waren plots verdwenen.
 omdat ik (nog) geen foto's van het feest heb, deze schets die ik in 1968 van de jarige maakte, teruggevonden in mijn oude dagboeken.
De geluiden en de aanwezigheid van de anderen drongen gauw genoeg terug tot me door en toen moest ik me gaan voorbereiden op de voorstelling. Een krachttoer van anderhalf uur hersenwerk waarvoor ik beslist nuchter moest zijn.
Broer en Herman waren perfecte assistenten voor licht, geluid, decor en morele ondersteuning en mede dankzij hen werd het een goede voorstelling, ik zou zelfs durven zeggen : een van mijn beste.
Na afloop kreeg ik nog een mooie orchidee en Herman een fles wijn.
Het geheel werd ook gefilmd, omdat een van de zussen in het ziekenhuis lag en men heeft beloofd om mij een copie te bezorgen.
Het allerbelangrijkste was natuurlijk dat de jarige van het stuk had genoten en dat heeft hij duidelijk laten merken, dus : missie geslaagd!
Na het toneelstuk was het tijd voor taart en napraten en hebben we samen nog enkele familiefilms bekeken. Wij mochten deel uitmaken van die warmte en werden op-en-top in de watten gelegd.
Toen we rond middernacht terug naar huis reden, warrelden dikke sneeuwvlokken als wattenwolken rond de auto.
|
