|
Vrijdag belde vriendin Bieke met de vraag of ze samen met haar man en de zoontjes (4 en 7 jaar) eens mocht komen kijken naar onze motorhome.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Ze zullen deze zomervakantie een camper huren om in Denemarken rond te trekken en ze wilden graag eens zien hoe groot en welke indeling de onze had, zodat ze konden gaan vergelijken en plus- en minpunten van de verschillende types tegen elkaar afwegen.
We spraken af dat ze vandaag omstreeks drie uur zouden komen kijken, nadien een wandelingetje maken en samen met ons avondeten.
Een half uur voor hun komst krijg ik telefoon van mijn petekind :
Ze was vannacht bij haar zus in Beerse gaan babysitten en of ze op de terugweg even langs ons mocht komen ?
Petekind kent Bieke al jaren : ze stonden ook al samen op de planken van Diontheater, voor mij was ze meer dan welkom en ik wist dat Bieke vast ook geen bezwaar zou hebben.
Er waren verschillende soorten zelfgebakken brood, warme frikadellenkoek met kriekjes en meer dan genoeg beleg, niemand zou wat tekort komen door een mondje meer.
Natuurlijk waren de kleine jongens dol op de motorhome! Kinderen zijn er altijd helemaal weg van.
Ze hadden elk een bal bij en haalden hun hartje op met voetballen in de tuin, een extra attractie voor die twee, want ze wonen wel in een zeer groot huis, maar hun tuin is echt maar een voorschoot groot.
Herman werd direct weer als bompa geadopteerd, ze kennen hem natuurlijk al langer in die hoedanigheid, door onze gezamenlijke eindejaarsweekends in de Ardennen.
Die rol gaat mijn ventje heel natuurlijk en gemakkelijk af en de kleine jongens zijn niet van hem weg te slaan, luisteren geïnteresseerd naar alles wat hij hen vertelt en laat zien, kropen later knus op zijn schoot, terwijl hij op het tapijt voor de brandende haard zit.
Als ik met Bieke in de keuken ben, is ze ontroerd en merkt op dat dit iets is wat de jongens niet kennen: een grootvaderfiguur. Beide grootvaders zijn zeer vroeg gestorven. Je voelt zo goed dat een kind daar nood aan heeft, zeker als je ziet hoe gretig deze jongetjes àl Hermans grootvader-dingen in zich opnemen.
Mijn petekind scheen zich in het gezelschap goed op haar gemak te voelen, hoewel ik niet veel tijd voor haar kon maken, maar het was gewoon een heel spontane, stressloze zondag, met simpel eten en zorgeloos tijdverdrijf onder vrienden.
s Avonds, net voor ze de auto wil instappen, die zon 50 meter voorbij ons huis geparkeerd staat, draait Bieke zich nog eens om, zwaait en roept uitgelaten :Ik vond het hééeel leuk!
De kleinste jongen trekt zijn tutje half uit zijn mond en roept even vrolijk als zijn mama :Tot van-de-zjooomer!
|
