Hij is nog lang niet klaar, maar we dromen al van ons aperitiefje bij de vijver. Hopelijk lukt het nog voor het einde van de zomer!

                           
Eén foto, omdat de slideshow op geheimzinnige wijze verdwenen is...
Quickpost this image to Myspace, Digg, Facebook, and others!

Veertien dagen zijn alweer gevlogen.

Ik zou er een boek over kunnen schrijven, maar beperk me tot de titels van de hoofdstukken.

Hoofdstuk I : Dries realiseert een oude droom.

Waarin Dries, geholpen door vrienden een vijver graaft, de voortuin niet alleen een slijkerig loopgravengebied,  maar ook garage en tuinhuis slijkerig én rommelig worden en zijn bejaarde ouders op marktonderzoek gaan naar vijverfolie en toebehoren, zich ondertussen bezorgd afvragend of hunnen bruine dit allemaal wel kan trekken.

Hoofdstuk II : Een lange aanloop naar het diamanten jubileum.

Waarin Paz en Herman, samen met broers, zusters en enkele kinderen, gesteund door de nodige spiritualiën en andere lekkernijen brainstormen, taken verdelen en uitvoeren, te maken krijgen met zenuwachtige jubilarissen en een eigenzinnige pastoor en dagen en nachten met de voorbereidingen in de weer zijn.

Hoofdstuk III : Rampspoed en ongelukken.

Waarin vrienden van hun motorhome beroofd worden, Paz en Herman de hunne niet verkocht krijgen en dagenlang op een eenvoudige herstelling moeten wachten. Waarin ook blijkt dat er in huis door een losgerukte regenpijp schade aan badkamer en slaapkamer is aangericht. Paz een whiplash heeft opgelopen bij de multiculturele voorstelling, door een heftige botsing met “ne witte” en op éénzelfde dag twee ongelikte beren van buschauffeurs trof, waardoor haar persoonlijke positieve rating voor de Lijn even stevig in vraag werd gesteld.

Hoofdstuk IV : De 45^ste Europeade komt naderbij.

Waarin Paz serieus de kriebels krijgt als ze denkt aan haar toekomstige rol als presentatrice op dit gebeuren; zij nog hopen teksten heeft voor te bereiden, maar daar nog niet aan kon beginnen zolang de regie geen programma klaarhad; er iemand met jaloerse argusogen zit toe te kijken tot Paz een uitschuiver zal maken; wetend dat Paz niet om de job gevraagd heeft, maakt dat de druk nog groter.

Hoofdstuk V : Eind goed, al goed !

Waarin beslist wordt om de motorhome voorlopig toch maar te houden; de verzekering de waterschade vergoedt; er al 4 watertorren in het grondwater van de puin-vijver zwemmen; de rabarber dik wordt en de rozen oranje; een osteopaat wonderen kan doen voor een whiplash en een rechtvandelever-e-mail naar de Lijn idem voor de gemoedsrust; een kleindochter zendt een “ikmisje”-mail en de werkzaamheden vorderen. Waarin ondanks al de rommel, beslommeringen, vergaderingen en dingen die mislopen, Paz heel goed beseft dat ze een grote geluksvogel is, met schatten van kinderen, kleinkinderen en een man uit de duizend.

Sakkerdekke, het zoemt hier van de vliegen, de smerige beesten!

De vliegenmepper is altijd binnen bereik en de beste plek om dat ongedierte dood te meppen is wanneer het tegen de vensterruiten zit.

Precies of ik heb nog niet genoeg te doen: nu kon ik ook nog eens al die grote-vlaaien-van-ruiten  gaan wassen, opdat mijn volkje geen slecht voorbeeld van hun moeder zou krijgen. Die vieze vliegenvlekken moesten er gisterenmorgen dus nog dringend af, opdat er weer gewoon kindervingertjes op konden geprint worden.

Het grote verschil : vliegen zijn vies, kindervingerkes zijn vertederend. Die laatste boen ik er met heel wat meer plezier af.

In de namiddag trokken we per bus de stad in : niet Herman en ik, maar buurvrouw, die zich graag met mij in het Wagnerbad van de Götterdämmerung stortte. Mijn ventje moest om 20 uur een vergadering openen, op dat ogenblik zou de opera pas halfweg zijn.

Ik ben geen operakenner, maar dit vond ik prachtig vanaf de eerste noot! 335 minuten overweldigende muziek, schitterend uitgevoerd en in een eigenzinnige, moderne regie en decor….’t Was om er duimen en vingers bij af te likken en ik heb me geen moment van die vijf-en-een-half uur verveeld. Het was wel een grote hulp, dat het verhaal in het Nederlands werd “boventiteld”. Als ik mag vergelijken met “Le dialogue des Carmélites”(F.Poulenc)dat wij 2 maanden geleden zagen, was dit van een veel grotere klasse. Hoewel we ook daar erg van genoten hadden, waren de solisten zoveel sterker en ook de muziek ging nu recht naar mijn hart. En natuurlijk was ik erg trots op Lief, die in haar figurantenrol goed aan bod kwam en verbazend prachtig bewoog. Welja, dat mag je van haar verwachten als professioneel actrice, toch is het verrassend als je haar tenger en mooi als een elfje, zo krachtig ziet acteren.

In mijn binnenste heb ik héél lang en hard geapplaudisseerd.

In werkelijkheid deed ik dat slechts heel kort, grabbelde Natoken bij de hand en ging er om half elf in allerijl vandoor, nog voor de acteurs terug kwamen groeten. Om twintig voor elf vertrok namelijk onze laatste sneldienstbus. Gelukkig liggen opera en bushalte vlak naast elkaar en haalden we onze bus met gemak.

Deze morgen : na enkele instructies aan mijn ventje ivm de barbecue ’s namiddags, ruttepetut naar de pedicure, nog wat boodschappen en alles voorbereiden want om één uur kwamen de kinderen.

Ja, mannekes : wekenlang was het stralend weer, maar als wij barbecuën draaien ze de hemelsluizen open!

’ t Was weliswaar maar voor een piske, maar toch : het gras was nat en bij het aperitief moesten we al onder de koepel vluchten. Gelukkig was het nog warm genoeg om buiten te blijven zitten.

Alles werd gesmaakt en het was ondanks dat grijze weer toch gezellig.

Mijn zelfgemaakte aardbeienijstaart was heel lekker, alleen had ik die een half uur eerder uit de diepvriezer moeten halen. Mijn ijstaart en ik werden voorwerp van goedbedoelde spot : toen ik ze wou doorsnijden zocht iedereen dekking, ze zagen in gedachten al stukken vingers wegvliegen: Nee, Mama, zo niet! Niet doen!!! Dat gaat wegspringen, pas op !

Het ging van : We zouden er misschien beter aan likken, ipv met een lepeltje te eten – Het zou gemakkelijker geweest zijn, als ge er een stokske had ingestoken – ’T is ne roze steen – Wie wil er nog een spieke roze marmer ? –

Kortom, de sfeer zat erin.

Dario heeft voor het eerst zonder hulp door ons (natte) gazon gelopen, poes en kip gaan dag zeggen, eitje mogen rapen, natuurlijk ook even met Papie orgel gespeeld en onder de papapju  vanalles gaan ontdekken in de tuin.

Frauke stak nog een stevig handje mee uit om de keuken weer toonbaar te maken en tegen kinderbedtijd kwam de rust over ons huis. Er werd zo lang en veel geknabbeld en gebabbeld dat niemand nog echt avondeten wou, maar ik verwacht dat wanneer Herman straks van vergadering nummer elf-en-dertig uit Wilrijk terugkomt, er nog wel een snackje wordt opgestoken.

Morgenvoormiddag : mammografie en botmeting laten uitvoeren en daarna komen mijn ouders eten. Zij waren vandaag op de begrafenis van een familielid in Wakkerzeel, zoniet waren ze samen met de kinderen hier geweest. Ik hoorde wel dat ze dat liefst hadden gedaan, maar het is al zo moeilijk om iedereen hier op één dag bijeen te krijgen, dat we dit niet konden veranderen. Een begrafenis is ten andere ook iets wat je niet plant.

Genoeg geklets voor vandaag…ik haal mijn blogachterstand van afgelopen maand alweer wat in.

Slaapwel, ik hoop dat ik dat ook kan doen en de gedachten aan de plet-pret van morgen kan uitbannen.

PS : verbazend weinig vingertjes op mijn ruiten, dus toch nog werk gespaard deze week!

Wat zat er vorige week nog in het vat?

Vrijdagavond, na de voorstellingen, volgde nog een vergadering met broers en zussen als voorbereiding op het 60-jarig huwelijksjubileum van onze ouders, dat in augustus doorgaat. Herman was in Brussel voor een andere vergadering.
Het was echt wel een vergaderweek voor ons allebei : dinsdagavond was in onze gemeente een startvergadering van "Vrouw en Maatschappij", Herman had graag dat ik daar naartoe ging, wat doet dus een liefhebbende echtgenote? ...Juist!

Het was redelijk interessant: over het systeem van dienstencheques en een uiteenzetting over het sociaal beleid naar Scandinavisch model. Mijn zitvlak deed wel zeer van op de harde houten stoelen te zitten, maar kom : goede daad volbracht.

Voorts was er donderdagnamiddag een bijeenkomst betreffende de presentatie op de Europeade in Martigny. De regisseur was er niet bij en er zijn voor mij nog een aantal onzekerheden, terwijl de tijd begint te dringen. Ik ben graag goed voorbereid, het gaat tenslotte om de presentatie op een manifestatie die door enkele duizenden mensen wordt bijgewoond, zelfs de Zwitserse president zal erbij zijn en alles is voor mij nog steeds zeer vaag. Probeer daar maar eens rustig onder te blijven…

Schoonmaken in huis blijf ik ondertussen maar op de lange baan schuiven, want er is steeds iets nieuws dat om directe aandacht vraagt.

Er zat nog een bezoek aan oogarts, huisarts en pedicure tussen en een hoop af te werken telefoons (huh!) de afspraak met de pedicure was ik trouwens vergeten tussen al die andere bezigheden, ik merkte het drie uur later pas, moest me dan weer verontschuldigen en een nieuwe afspraak maken, de arme schat heeft een uur tevergeefs zitten wachten, ik zal haar natuurlijk vergoeden, maar mijn vergetelheid blijft tactloos.

Zaterdagavond was het feest voor 50-jarige schoonzus en het 30-jarig huwelijk met mijn broer Hugo. Gisteren had Herman een “Baltische dag” in Brussel en kon ik thuis eindelijk iets huishoudelijks doen en wat bloggen.

Voorlopig  is er nog niet veel zicht op rustiger dagen :  maandag bezoek aan de diëtiste en een hoop afspraken voor 3-jaarlijkse medische controles(botscan, mammo), dinsdag gaat Herman een diepvriezer verhuizen voor zoon Jan (met de camper- want alleen daar kan die kist in), in de namiddag tracteert Lief ons op de operavoorstelling  waarin zij figureert (Götterdämmerung van Wagner). Woensdag doen we eindelijk het etentje bij ons voor Wouts verjaardag (een maand na datum), nog meer vergaderingen... ons ouders moeten we ook nog eens naar hier halen, ik heb een massa teksten te maken voor de misviering van hun jubilee, afspraken met de pastoor etc...Pfff...actief zijn is goed, maar het is hier momenteel precies een evenementenbureau .

Oja, de camper is door de automobielinspectie goedgekeurd, ik ben bang dat we hem nooit aan een redelijke prijs zullen kunnen doorverkopen en - mede door een zeer geslaagde meerdaagse trip samen met onze Nederlandse vrienden-  sluipt er twijfel in mijn hart: toch maar houden, of niet?
Ik houd jullie op de hoogte.

Hier volgt een staaltje van wat er –buiten de dagelijkse “normale” beslommeringen- afgelopen maand op mijn agenda stond :

Eén- tot 2-maal per week een 3-uren durende sessie van de multiculturele theaterworkshop.

Achtmaal kwamen wij samen om vanuit improvisaties een theatervoorstelling ineen te steken, onder leiding van Eric Vanthillo , een gedreven, positief regisseur met een speelse, creatieve en vooral zeer geduldige instelling.

Wij=Resa uit India, Maria uit Brazilië, Nestor uit Mexico, Nezjat uit Koerdistan, Josef uit Malta, Paul uit Ghana, Alfa uit Sierra Leone, die allen Nederlandse les volgen bij de LBC en Kurt, Lotte, Han, Magda, Eddie en ik, Belgische acteurs.

Ik verwachtte een verrassende en boeiende tijdsbesteding.

Dat werd het ook, hoewel alles heel anders verliep dan ik het mij had voorgesteld.

Vooral de begrippen “tijd” en “engagement” werden niet door iedereen hetzelfde begrepen, waardoor ik – en vast ook meerdere medespelers- mij soms afvroeg waarom ik me aan dit project had verbonden.

Vier deelnemers haakten af en met de negen blijvers werd vorige vrijdag driemaal de voorstelling “Kleur-n-droom” opgevoerd, telkens na een proclamatie van de talenschool.

                

Het toneel werd zeer enthousiast onthaald en uiteindelijk werd ons ploegje die dag pas een hechte groep. Omdat we de hele dag samen doorbrachten en de vele uren tussen de voorstellingen met elkaar konden praten, leerden we elkaar nog beter kennen en begrijpen.

Ook met Magda, die ik van vroeger kende, werden de banden opnieuw aangehaald en de eindbalans van heel dit project werd voor mij heel positief.

Bij mijn terugkeer met tram en bus, stonden in de omringende straten massa’s mensen die van de proclamaties kwamen. Er zijn cursisten van 120 verschillende nationaliteiten en iedereen praatte met iedereen, in gebroken of zuiver Nederlands, maar er hing –samen met de zwoelte van die meiavond- een zuiderse, hartelijke sfeer over de stad vond ik.

Dit meemakend, na mijn ervaring van de busrit van vorige woensdag, vraag ik me af of er misschien toch een nieuwe wind door ons geliefd Antwerpen waait?

De theaterworkshop in Antwerpen liep om 10 uur gisterenavond af.

Net iets te laat om mijn bus richting Turnhout te halen.

De volgende zou pas om 22u30 vertrekken.

Ik installeerde me voorzichtig op de ijzerdraadstoel van het lege bushokje: mijn achterste heeft tegenover de rest van mijn lichaam  zijn eigen, versnelde afslankingsslag ingezet en ik begin er serieus over te peinzen om overal een kussentje mee naartoe te nemen om mijn spichtige contrefort een zacht zitje te gunnen.

Tien minuten later komt er een meisje van een jaar of 17 zwetend en buiten adem aangelopen: blozend, verwonderd poppensnoetje, donkere korte krulletjes en een druk roze-en-zwart topje over haar hoge volle borsten.

-        Excuseer mevrouw hijg-hijg, gaat u ook naar Turnhout?... Weet u wanneer de bus daar zal aankomen?slik-hijg-hijg

Ik moet niet helemaal tot in Turnhout mee, maar vertel haar dat de bus vermoedelijk een uur over die rit doet.

En dan rolt het er in één gulp allemaal uit…

Dat ze toch wel verschrikkelijke tegenslag heeft : de trein naar Turnhout reed niet meer en dus is ze maar naar de Rooseveltplaats komen lopen om de bus te halen; en dat ze in Antwerpen was om op de univ – ja ik weet niet van welke politieke strekking u bent, mevrouw, maar ik was daar om informatie van de SPa over mei ’68 te halen, want wij willen een nieuw soort mei 68 maken en toen ik onderweg een schoon kleedje zag hangen, ben ik die winkel binnengegaan en in de paskamers heb ik mijn sacoche met mijn gsm laten liggen, allee, het was eigenlijk de gsm van mijn moeder en daar had ik mijn simkaart ingestoken en nu heb ik wel nog mijn gsm met de simkaart van mijn moeder, maar ik ken haar code niet en die winkel was al gesloten toen ik terugging om mijn sacoche te gaan halen, maar gelukkig stak mijn portemonnee daar niet in en amai! Mijn moeder die gaat niet weten waar ik blijf, maar allee, die is dat wel gewoon dat ik wat later kom, maar morgenvroeg moet ik wel naar school in Turnhout…

Ik liet haar het telefoonnummer van haar moeder dicteren, terwijl ik het op mijn gsm intoetste, stelde toen vast dat ze me een gsm-nummer opgaf : Dit is toch niet het nummer van de gsm die je in de paskamer achterliet, zeker?

-Oei! Shit-shit-shit! Ja!

-Hebben jullie geen vast toestel thuis?

-Ja, maar dat nummer ken ik niet van buiten.

-Ken je geen nummer van iemand uit de buurt, die je moeder kan verwittigen dat je pas laat thuiskomt?

-Jaaaaa….van de Jeffrey…MAAR NEEE! Dat gaat niet! Dan weet mijn moeder dat hij mijn vriendje is en dat wil ik niet! Mijn Papa die kan ik bellen,  die woont in Brussel, MAAR NEEE! Die mag geen contact met mijn moeder hebben….OOOOHHH…alleee, wat moet ik nu doen???

-Ik bel inlichtingen om het vaste telefoonnummer van je moeder te               vragen, goed?

-O, dankuwel, mevrouw, ik zal het allemaal vergoeden! (ze pakte haar portemonnee al, natuurlijk wilde ik dat niet, ‘k was al blij dat ik het jonge warhoofd  kon helpen).

Weinig later was mama op de hoogte gebracht en kwam onze bus eraan. Van de chauffeur kregen we te horen dat ze pas rond twintig voor twaalf in Turnhout zou arriveren, maar dat baarde ons chaotisch poppemieke niet al te veel zorgen meer, mama’s gsm in de paskamer was het volgende probleem.

Ze zocht zich een plaatsje naast mij, aan de overkant van het gangpad. Even later stapten nog enkele passagiers op. Een van hen, een jonge zwarte met dreadlocks kwam naast mij zitten, terwijl hij bedankte omdat ik plaats maakte. Tegenover het poppemieke nam  een andere jongeman met een zuiders uiterlijk plaats, een vrouw van middelbare leeftijd zat een rij verder, draaide zich in een hoek van de bank en sloot haar ogen, vast van plan om een busrit lang al een voorschot op haar nachtrust te nemen.

Toen herkende mijn buurman het poppemieke, hij had haar tevoren de weg naar het station gewezen, dus herbegon zij opgewonden haar hele verhaal, met komisch-dramatische uithalen : Nu heb ik toch nogal wat voor! Amai-wa-nen-tegenslag-dakkik vandaag al gehad heb!

De jonge Marokkaan(?) tegenover haar, stelt haar gerust dat die gsm waarschijnlijk wel door iemand bij de toonbank is afgegeven, zoniet, dat ze hem kan laten traceren, als ze de puk-code ervan heeft.

Dat ze maar zo snel mogelijk naar de winkel moet telefoneren morgenvroeg….

Poppemieke weet niet hoe de winkel heet. Ik vraag of de naam niet op de zak staat, waarin haar nieuw kleedje zit…Het kleedje paste niet, ze heeft het niet gekocht!

Maar de straat en het huisnummer kent ze wel. Ze mag met overbuur zijn gsm nog eens naar inlichtingen bellen…er staat geen telefoon geregistreerd op dit adres. Weer pech…

De vrouw op de volgende rij is ondertussen klaarwakker en iedereen zit dat gekke, paniekerige, tegelijk komische kind te troosten en raad te geven. Dreadlocks zegt haar dat het allemaal wel in orde zal komen, dat ze het positief moet bekijken.

Dat doet ze hoor! Ze is zelf héél positief ingesteld en hoopt dat de mensen in Antwerpen die haar gsm hebben gevonden eerlijke mensen zijn. Alleen : haar moeder is zeer negatief ingesteld, ze heeft al wat van haar moeten verduren, want zij verliest voortdurend dingen.

De halve bus schiet in de lach, iedereen zit te schudden, Poppemieke doet zelf ook mee. De tijd vliegt en we zijn al in Wijnegem voor we het goed en wel beseffen…

Als we over de Albertkanaalbrug rijden, zegt Dreadlocks : Dat is hier een heel hoge brug.

-Ja, dat weet ik.

-Ik weet het ook goed, ben er ooit afgesprongen.

-In het water?

-Ja, in het water natuurlijk, wat dacht ge?

We proesten het opnieuw uit.

Blijkt dat hij enkele jaren geleden samen met een vriend van de brug is gesprongen, puur voor de kick. Doodsbang was hij en toen hij naar boven keek was het héél hoog en de klap was geweldig. Hij zou het nooit meer herhalen. En nu moest hij altijd aan die sprong denken wanneer hij over die brug reed.

Ik zei dat ik dat voortaan ook zou doen, aan mijn medepassagier, de brugspringer denken, telkens ik hier kom.

-        Ha! Ik heet Robbert.  Zei hij

-        Aangenaam, Robbert, ik ben Paz.

-        Hee, da’s geen alledaagse naam, schoon, schoon, vind ik dat.

De rest van de rit vielen we bepaald niet stil, ons “chaotisch clubje” bleef de hele tijd vrolijk converseren. Ik was de eerste die eruit moest en we hebben uitgelaten afscheid genomen aan mijn halte, niet zonder Poppemieke het beste te wensen met wat haar nog te wachten stond.

Zelden zo’n leuke busrit meegemaakt.

Vooraleer er op mijn blog alleen nog maar “er zijn geen recente berichten meer” te lezen valt, moet er ingegrepen worden.

Ik weet het : ik lijk een luie trien, maar mijn recente blogstilte is zoals steeds te wijten aan het feit dat er teveel andere activiteiten op het programma staan en ik niet direct uitblink in time management.

Met andere woorden : het moet plezant blijven.

En ik vind het plezanter als er geen druk op staat, blijf daarom bewust een poos blogonzichtbaar, zowel op dat van mezelf, als in reacties op mijn favorieten.

Eerst dus even dit plaatsen, om te laten weten dat ik nog leef en sorry zeggen tegen iedereen die hier zolang tevergeefs kwam kijken.

Meer nieuws volgt gauw.

Herman is donderdagnamiddag vertrokken en omstreeks middernacht in Klaipeda, Littouwen, aangekomen.

Nadat ik hem naar de luchthavenbus had gebracht, ben ik ons kleine logeetje bij zijn ouders gaan ophalen.

We waren halfweg toen zijn oogjes na lang vechten en halfstok hangen, eindelijk toevielen.

Ik kon heel de verhuis van reisbed, buggy, valiesje, reistas en nog wat boodschappen dus eerst rustig uitladen, vooraleer ik het slapertje uit zijn autostoel moest halen.

Dario’s tweede nacht bij ons gaat nu in…

Ik kan pas ’s avonds aan de pc gaan zitten, wil hem overdag geen moment het idee geven dat hij alleen zou zitten.

Het is een gemakkelijk en vrolijk kindje en wij amuseren ons geweldig samen.

Ik was heel blij dat hij deze morgen zo lang uitsliep, was zelf al om halfelf in bed gekropen, om het mogelijk vroege opstaan te compenseren, maar Dario sliep als een roos tot halfzeven vanmorgen. Ik warmde toen een flesje Bambixmelk op, zoals hij gewoon is, maar die wilde hij niet drinken, dus terug bedje in en meneertje sliep net als zijn mamie tot halfnegen, het moment waarop Papa Wout belde om te vragen hoe de kleine het deed. Zelf was hij onderweg naar het ziekenhuis.

De herniaoperatie zou goed gelukt zijn, zo hoorde ik van hemzelf rond halfvijf in de namiddag, hij was nog wat suf maar voorts schijnt alles in orde. Ik ben heel blij en opgelucht dat het gebeurd is, hopelijk komt het na jaren rug-miserie nu eindelijk goed.

Mijn dag met Dario was welgevuld : ontbijt van bokes met “coco”.

Een grote wandeling per buggy en wéér viel hij in slaap, veel gezien heeft hij niet, maar de goede lucht had hij alvast binnen.

Naar de 11 gele eendekuikentjes gaan kijken, die samen met hun mama in de beek zwommen, bloempjes, bomen en buurman kijken.

Enkele bezoekjes aan kip Dora, met als hoogtepunt : het rapen van het ei, dat Dario kost-wat-kost zelf wou vasthouden. Zijn vingertjes rond het ei zagen wit van het vastklemmen, ik was ervan overtuigd dat hij door de schaal zou knijpen, maar zelfs toen hij het in het eirek van de koelkast kwakte, bleef het heel.

Hij at goed, viel nog eens in slaap in de box en kakte vrolijk viermaal zijn pamperke vol, de laatste keer rook ik onraad toen hij net helemaal gereedgemaakt was om te gaan slapen.

Hij speelt graag met het oude speelgoed, ik heb hem nog niet alles gegeven, houd nog wat achter de hand voor momenten dat hij zich toch zou gaan vervelen.

Maar daar is voorlopig nog geen sprake van. Het orgel is een blijvende attractie voor hem : “Ope – ‘zjiek – toel” is Darioos  voor “orgelklep OPENmaken, muZIEK maken, STOEL halen”

Op dat orgel kan hij heel lang en geconcentreerd spelen, hij tokkelt op beide klavieren, duwt kleppen en knopjes in en genièt!                                                         

                                            
Stappen doet hij nog niet zelfstandig, maar met al de rest is hij heel snel.
De namen Papa en Papie vallen wel geregeld, telkens op vragende toon. Even vaak antwoord ik dat Papa in het ziekenhuis is en Papie "op vakantie" en dat schijnt voor hem tijdelijk een bevredigend antwoord te zijn.

Morgen mag Wout al naar huis, maar misschien blijft ons kleine ventje nog tot zondag hier.
Zolang zullen wij het samen wel kunnen uitzingen denk ik.

Om halftien deze morgen zat ik al bij de tandarts om een afgesprongen stukje glazuur te laten repareren.

Een kwartier later waren mijn bieterkes terug als nieuw en mijn portemonnee leeg.

Gelukkig zit er in die portemonnee ook nog een kredietkaart en omdat we vlakbij het shopping center waren, namen we de gelegenheid te baat om Hermans bril daar te laten nakijken en mijn lingerie aan te vullen met beter passende BH’s, want door het recente afslanken was dat dringend nodig.  
 

Bij Hunkemöller was er een aanbieding van 3 BH’s voor de prijs van 2, dat was dus mooi meegenomen.

Het werd moeilijk kiezen, omdat elk model nu wel past en goed staat (vind ik zelf toch) want Hee-Joepie-Jee, ik heb nu een 80 Cee!

Na lang wikken en wegen werd het een effen gladde witte voor onder een t-shirt, een grijze en een prachtige oranje-rode-bruine kanten.

Herman ging liever buiten op een bankje zitten wachten tot ik klaar was met shoppen, dus moest ik thuis nog even showen.

’t Is goedgekeurd!

Toen ik me daarnet aan de PC zette, vond ik Fraukes mail met “Dario’s handleiding”. Onze kleinzoon komt namelijk vanaf donderdagavond logeren. Zijn papa wordt ’s anderendaags van een hernia geopereerd, waardoor Frauke veel heen-en-weer zal moeten rijden, allerlei dingen te regelen heeft en bovendien nog voor drie maanden oude Maura moet zorgen.

Dus krijgen wij ons vrolijke kleine ventje enkele dagen hier in huis. Tot zijn grote spijt moet Herman van donderdag tot zondagavond naar Litouwen en kan hij die eerste logeerpartij van kleinzoon niet meemaken.

Ik weet zeker dat Dario zelf hem zal missen en ”Papie?… Papie?”  zal vragen; dat deed hij vorige zaterdagavond al, toen ik na de feestbrunch nog even zonder Herman langskwam bij hen thuis.

Voor zijn komst heeft het oude speelgoed van onze jongens nog eens een grondig Dettol-bad gekregen.
Het staat nu netjes te blinken-en ook een beetje te stinken- althans, dat vond onze Dries er toch van, toen hij me in de badkamer dat geliefde oude Fisher-Price speelgoed zag afwassen…”Uhhh!!! Mama, dat stinkt nogal! Allee, zet hier een raam open, het gaat op uwen asem pakken, ge gaat bedwelmd raken, zo stoned als een kieken!”.

Ik zei dat het de aangewezen verdunning was en onschadelijk, dat ik het zelfs niet eens slecht vond ruiken, waarop hij :

“Ziedet! Daar hebt ge het bewijs! Het is al bezig!”

Pfft! Ik doe dit al jàààren zo.

Geleerd van Bojako : die zwoer bij Dettol.

Altijd en overal : om wondjes te ontsmetten, om in het laatste spoelwater de badmutsen van de schoolkinderen te ontsmetten…(leden van het oudercomitee deden om de beurt de was van die dingen).

Je huis ruikt enkele uren naar een ziekenhuis waar pas een epidemie is bedwongen, maar het geeft zo’n gerust, zuiver gevoel, mensen!

Buurvrouw Natoken kwam mij een pompoen van eigen rijke oogst brengen, terwijl ik nog met het onsmettingsjobke bezig was en de doordringende geur beslist ook in de hall hing.

Waarschijnlijk heeft ze zich afgevraagd welke vieze beestjes ik hier te verslagen had, maar ze was te beleefd om ernaar te informeren.

Als ze dit leest kan ze gerust zijn : ’t is preventief.

Het was een bezige week…

Dinsdagvoormiddag kwam ook zus Jes met dochter Inge nog op bezoek.

Het feestlied voor de 60^ste huwelijksverjaardag van onze ouders moest samen eens doorgenomen en op punt gesteld worden.

Inge is singer-songwriter en heeft een leuk gelegenheidslied gecomponeerd, maar aan de tekst moest nog wat gesleuteld worden.

Zij had haar gitaar bij en Herman haalde zijn accordeon en we zongen het al enkele keren door.

Het is de bedoeling dat we dat eind augustus op de viering met ons veertigen gaan zingen.

Voor de rest van de feestelijkheden moet er ook nog heel wat voorbereid worden. We hielden trouwens al twee vergaderingen met de broers en zussen om te brainstormen.

Moeke en Voke verwachten dat van ons en zelf zien ze het allemaal heel groots : op zaterdag ontvangst op het gemeentehuis en een straatfeest waar ze gevierd worden, op zondag een speciale misviering (moeten wij ineensteken) met nadien receptie voor de uitgebreide vrienden- en familiekring (ludiek intermezzo wordt van ons verwacht), maandag volgt een receptie in hun tuin voor de hele straat,  waarop wij mogen tappen en serveren en als afsluiting van de feestelijkheden is er de volgende zaterdag een feest met alleen kinderen, schoon- en klein- en achterkleinkinderen. Wij hebben carte blanche en een budget gekregen om die laatste dag voor te bereiden. Wat het wordt moet een verrassing blijven voor de jubilarissen, maar die plannen zijn wel al helemaal rond.

Eerlijk gezegd : ik krijg het benauwd van zo’n druk program, maar die twee piepkuikens van 85 jaar zien dat helemaal zitten!

Vandaag feesten we hier thuis voor twee jarigen : Frauke die op de 4^de jarig was en Jade die de 10de april tien jaar werd.

Om halftien is de familie hier hopelijk voltallig om samen feestelijk te brunchen.

De meeste voorbereidingen zijn gisteren al gebeurd, het zal hier seffens weer een gekwetter van jewelste worden…

Blij dat ik mijn schaapjes weer eens allen bijeen heb!

Tussen de tuinwerkzaamheden door kregen we vorig weekend nog een onverwachte en ons onbekende logee.

Dries had een sms ontvangen van kennissen uit Oostenrijk die op doortocht waren naar Nederland : of wij één van hen onderdak konden bieden.

Het gebeurt regelmatig dat wij logees krijgen, maar nu werd het echt behelpen : de mansarde/logeerkamer stond helemaal op zijn kop, want we waren vorige week begonnen met spullen uit de kleine zolder te halen om te sorteren en –liefst- weg te gooien.

De mansarde zag eruit als een rommelmarkt op het moment dat het buiten droger werd en wij beslisten om eerst in de tuin te werken nu het zonneke scheen.

Die rommel stond ons niet in de weg en niemand zou er iets van merken.

Tot die Oostenrijker belde welteverstaan.

Dus gauw-gauw alles wat bijeen en opzij geschoven, het bed leeg en opgemaakt en klaar was kees.

De jongen heeft geslapen als een blok, want hij had het luik naar de garage laten openstaan en is zelfs niet wakker geworden van het hels lawaai dat onze verwarmingsketel vroeg in de morgen maakte.

Er was een zekering uitgevallen en de chauffage rammelde, schraapte en gilde om een dode tot leven te wekken, maar géén 21-jarige Oostenrijker.

Na het ontbijt trok Dries met hem en de anderen naar de dierentuin.
Tot ’s avonds zag ik hen niet meer terug.

Toen trokken ze alweer verder naar Nederland, waar Mario, onze logee, een vliegtuig naar Noorwegen moest nemen : hij had een contract op zak om zes maanden op een cruise-schip te gaan werken.

’t Is raar : onze zoon trekt bijna vier maanden naar Oostenrijk en

de Oostenrijker gaat dan weer naar Noorwegen… Zijn reisgenoot was Gus, een jonge Schot die skileraar was in Oostenrijk, daar een Zweeds meisje leerde kennen en nu samen met haar in Nederland ging wonen !

Een zicht op de zware tuinklus die achter ons ligt.

We zijn er drie dagen mee bezig geweest.

Vier feitelijk, als je de zaterdag meetelt, toen we de 40 meter pvc-buis gingen halen in de doe-het-zelf-zaak.

We zouden een wandeling gaan maken en meteen eens in de Selfmade kijken welke soorten buizen er dienstig konden zijn voor ons jobke.

Naar de Selfmade kan je van bij ons thuis helemaal door het bos, het is een wandeling van 3 kilometer.

We vonden ons gerief : 10 buizen van 4 meter lengte.

Herman wou die met de auto komen oppikken, maar ik dacht dat het makkelijker zou zijn om ze gewoon te voet naar huis te dragen “Dat weegt immers niks, zoeteke. We plakken daar tape rond en nemen dat pak gewoon zó mee!”

Zo gezegd, zo gedaan : aan elke kant één buis er een stukje uitgetrokken om een handvat te hebben en daar gingen we.

Drie kilometer terug naar huis…en we ontdekten dat iets wat “niks weegt” behoorlijk zwaar kan worden.
Het pak buizen veranderde van linker- naar  rechterhand, en van hand naar wisselende schouders.

Op een schouder zit (te)weinig vet om lange tijd harde buizen te dragen, die dan ook nog eens doorbuigen en terugwippen bij elke stap en dat begon zeer te doen.

Er kruisten ons één fietser en twee wandelaars, die een glimlach(leedvermaak?) niet konden onderdrukken.

We waren blij dat we ons vrachtje thuis konden laten zakken.

’s Anderendaags begon het grote werk pas echt: een gracht graven, waarin die buizen het overtollige water uit het achterste deel van de tuin moesten wegvoeren naar de zinkput.

Al vijftien jaar krijgen wij bij aanhoudend zware regenval een ongewilde vijver en daar hebben we nu eindelijk iets aan gedaan.

Dankzij het voorbeeld en de uitleg van buurman Natoken durfden we het aan.

Het is verbazend hoeveel kruiwagens zand er uit zo'n smal grachtje moeten geschept worden! Stak bij de bron de buis nèt onder het gazon,  aan de monding moest er tot 55 cm diep gegraven worden om een licht verval te krijgen, dat wil zeggen dat wij bijna op onze buik moesten gaan liggen om de gracht diep genoeg te kunnen uitscheppen.

Eigenaardig genoeg ging al dat zand er nadien ook weer in; een mens zou denken dat het volume van die buizen minstens 2 kruiwagens zand overschot zou genereren, maar niks daarvan !

Alle graszoden lagen er dinsdagavond weer netjes in en wij waren lichtelijk geradbraakt maar zeer content.

Nu zitten wij te wachten op een hevige regenval die bewijst dat ons werk niet voor niets is geweest.

Nee, deze titel slaat niet op onze bloggersbijeenkomst, tenzij je natuurlijk ons gesprek meetelt over de oorzaken van een  chronische stijve nek vanaf de babyleeftijd…

Jaja, er worden daar zware thema’s aangesneden op onze eerste vrijdagen ! J

Of er nog veel ander leerzaams werd besproken, kan ik niet zeggen, want ik moest de vergadering vroeger verlaten om te gaan babysitten.

Frauke was jarig en daar hoorde een romantisch etentje met Wout bij. Met twee baby’s in huis kan het deugd doen om er eens even helemaal tussenuit te zijn, zeker wanneer die kindjes pas windpokken hebben gehad.

Dario is er al bovenop, maar kleine Maura staat nog vol, zelfs op haar oogleden zitten blaasjes.

Ik was maar al te gelukkig dat ik enkele uren voor de kleintjes mocht zorgen en heb me geweldig geamuseerd.

Het was bijna etenstijd toen ik aankwam.

Er was vanalles eetbaars in huis en Wout had gezegd dat er brood genoeg was.

Voor Dario en mezelf was er soep. Ik ging op zoek naar brood om erbij te geven, doorzocht alle keukenkasten minstens driemaal, ging zelfs in de garage kijken maar vond niets.

Ten einde raad vroeg ik aan  19 maanden oude Dario tegen beter weten in waar het brood was….

Hij reageerde niet. Ondertussen liep ik te mompelen Hoe kan dat nu…waar zitten nu toch die boterhammen?

Zegt ineens die kleine kadee: Botejam! en wijst naar de oven.

En ja : in de (koude) oven lag volop brood en sandwiches.

Het manneke heeft al een vrij grote woordenschat, maar soms was het toch wel even nadenken wat hij bedoelde. Jade noemt hij Tati en Danku wordt Tatu, wat tot verwarring leidde toen hij naar mijn soepkom wees en Tatu zei.

Ik dacht dat hij bedoelde dat dit de kom van Jade was, maar na nog enkele dwingende Tatu’s begreep ik dat hij daarmee eigenlijk “Danku, Mamie, ik zou graag uit uw kom eten” wilde zeggen, hoewel hij juist dezelfde soep in eenzelfde soort kom had, alleen met een kleinere lepel.

Hij is dol op liedjes en probeerde direct mijn zelfgemaakte muziekjes mee te zingen, ondertussen al even gekke dansbewegingen makend als Mamie.

Alleen kleinkinderen die het nog niet kunnen navertellen krijgen mijn wild ge-shake op onnozele zelfgemaakte liedjes te zien. Maar die vinden dat dan ook geweldig!

Iets over zeven lag hij in zijn bedje en afgezien van een hoestje nu en dan, heeft hij zich niet meer laten horen.

Al vanaf het moment dat haar ouders de deur uit waren, was Maura wakker en dat liet ze ook horen : ik liep constant van de keuken naar haar bedje in de living. Zodra ze me zag stopte ze met huilen en tracteerde me telkens op een brede glimlach en gefrazel, maar elke keer dat ik haar tutje gaf en me omdraaide herbegon het wenen. Later hoorde ik van Frauke dat zij haar in zo’n geval in het relaxzeteltje in de keuken bijzet. Ik dacht dat ze eigenlijk nog verder hoorde te slapen tot het weer etenstijd voor haar was, bovendien had ze ook last van die pokjes : jeuk denk ik, want toen ik er wat druppels voor gegeven had, viel ze even later toch in slaap, om pas voor haar eten weer wakker te worden.

Ondanks de kinderziekte is het een blij en gemakkelijk kind. De afgekolfde melk drinkt ze even gretig uit het flesje als rechtstreeks van de borst.

Toen brak het moment aan, waarop ik voor de eerste keer haar luier mocht verschonen. En het moet gezegd : ik heb er eer van gehaald! Het is toch altijd verdienstelijker als de kwantiteit de moeite is om er een nieuwe pamper aan te besteden.

Toen al die plooien schoongemaakt waren en ik met de linkerhand haar voetjes optilde,  met op de rechterwijsvinger een dot zalf om het gebied in te smeren, vloog de zalf bijna weg door een geweldige wind uit dat klein poepke, als een reuzenzucht! Ik schoot in de lach en dat klein ding van pas drie maanden schàterde gewoon !

Ons Maura is een rubensengeltje : als je naar haar dikke billekens kijkt dan zou je zweren dat haar mama pure room produceert.

Wij hebben nog een stuk van de avond gezellig gebabbeld. Zij zei Prrrrrrrr , ghaghagha, ghoeghoe  en chchchchrrr. En ik kon dat alleen maar bevestigen en er werd heel wat gelachen.

Wij verstaan elkaar prima, mijn kleindochter en ik.

Toen haar ouders heel ontspannen terug thuiskwamen lagen allebei de kleintjes rustig in hun bedje te slapen. Niks dan peis en vree in huis.

Vanmorgen, fris gedoucht, haartjes gewassen, met de handdoek drooggewreven en alles naar achteren gekamd…

Ik kijk in de spiegel en zie de tweelingzuster van Jan Fabre.

Echtig-en-t-echtig!

Wie het niet gelooft die heeft mij nog nooit zonder make-up en recht van onder de douche gezien!

‘k Moet toegeven dat het voor mezelf ook enigszins een schok was.

De eerstvolgende keer dat mijn "tweelingbroer" langskomt, vraag ik hem of die honderden lieveheersbeestjes die ik hier ieder jaar moet wegwerken hem niet kunnen inspireren…

Misschien kan hij een persoonlijke toets aan ons plafond aanbrengen?

Vrijdag belde vriendin Bieke met de vraag of ze samen met haar man en de zoontjes (4 en 7 jaar) eens mocht komen kijken naar onze motorhome.

Ze zullen deze zomervakantie een camper huren om in Denemarken rond te trekken en ze wilden graag eens zien hoe groot en welke indeling de onze had, zodat ze konden gaan vergelijken en plus- en minpunten van de verschillende types tegen elkaar afwegen.

We spraken af dat ze vandaag omstreeks drie uur zouden komen kijken, nadien een wandelingetje maken en samen met ons avondeten.

Een half uur voor hun komst krijg ik telefoon van mijn petekind :

Ze was vannacht bij haar zus in Beerse gaan babysitten en of ze op de terugweg even langs ons mocht komen ?

Petekind kent Bieke al jaren : ze stonden ook al samen op de planken van Diontheater, voor mij was ze meer dan welkom en ik wist dat Bieke vast ook geen bezwaar zou hebben.

Er waren verschillende soorten zelfgebakken brood, warme frikadellenkoek met kriekjes en meer dan genoeg beleg, niemand zou wat tekort komen door een mondje meer.

Natuurlijk waren de kleine jongens dol op de motorhome! Kinderen zijn er altijd helemaal weg van.

Ze hadden elk een bal bij en haalden hun hartje op met voetballen in de tuin, een extra attractie voor die twee, want ze wonen wel in een zeer groot huis, maar hun tuin is echt maar een voorschoot groot.

Herman werd direct weer als “bompa” geadopteerd, ze kennen hem natuurlijk al langer in die hoedanigheid, door onze gezamenlijke eindejaarsweekends in de Ardennen.

Die rol gaat mijn ventje heel natuurlijk en gemakkelijk af en de kleine jongens zijn niet van hem weg te slaan, luisteren geïnteresseerd naar alles wat hij hen vertelt en laat zien, kropen later knus op zijn schoot, terwijl hij op het tapijt voor de brandende haard zit.

Als ik met Bieke in de keuken ben, is ze ontroerd en merkt op dat dit iets is wat de jongens niet kennen: een grootvaderfiguur. Beide grootvaders zijn zeer vroeg gestorven. Je voelt zo goed dat een kind daar nood aan heeft, zeker als je ziet hoe gretig deze jongetjes àl Hermans grootvader-dingen in zich opnemen.

Mijn petekind scheen zich in het gezelschap goed op haar gemak te voelen, hoewel ik niet veel tijd voor haar kon maken, maar het was gewoon een heel spontane, stressloze zondag, met simpel eten en zorgeloos tijdverdrijf onder vrienden.

’s Avonds, net voor ze de auto wil instappen, die zo’n 50 meter voorbij ons huis geparkeerd staat, draait Bieke zich nog eens om, zwaait en roept uitgelaten :“Ik vond het hééeel leuk!”

De kleinste jongen trekt zijn tutje half uit zijn mond en roept even vrolijk als zijn mama :“Tot van-de-zjooomer!”

Lieve P &H, tot hiertoe hebben we het al reuze gehad, prachtig weer, mooie hotels, toffe sfeer. Momenteel 8 a.m. en al 25gr. Zalig! We vertrekken nu naar Orland(nieuw bericht)(…)o/Disney. Kan je voor ons een adres opzoeken  waar ze crocs-schoenen in Orlando verkopen? Dikke kussen vanuit Florida. PS : Alvast bedankt!

Bovenstaand berichtje stuurde mijn jongste zus deze namiddag naar mijn GSM.

Ik google-de vliegensvlug om het gevraagde op te zoeken en kreeg maar liefst 17 adressen in Orlando waar Crocs te koop zijn.

Dat maakte het wat ingewikkelder, want per sms 17 adressen doorsturen, met daarin een boel afkortingen en cijfers, zag ik niet direct zitten.

Dan maar verder gezocht naar het adres van Disney World en geloof me : dat is niet gemakkelijk te vinden.

Een prachtige website met alle mogelijke info,  dat wel, maar zo onmiddellijk vond ik geen adres.

Ondertussen kreeg ik de zenuwen bij het idee dat ons Greetje steeds dichter bij Orlando kwam en op hulp zat te wachten.

Uiteindelijk vond ik een kaart van het hele Disney domein en aan de hand daarvan kon ik uit mijn lijst met 17 winkels de dichtstbijzijnde doorzenden.

Toch fantastisch, die mobiele telefoons!

Negentien jaar geleden reisde ik op mijn eentje een maand van West- naar Oostkust van de USA.
Om de andere dag schreef ik een brief en stuurde kaarten naar man en kinderen, maar heb hen in die maand slechts één keer getelefoneerd om te zeggen dat ik goed was aangekomen. Het was veel te ingewikkeld om op tour telkens te gaan telefoneren met een vast toestel en in de hotels was het peperduur.

Vandaag stuur je gewoon een berichtje naar een ander continent om te vragen waar je die dag kan gaan shoppen !

Een uur na haar eerste bericht schreef Greet : Bedankt! Rijden er straks naartoe.xxx

Ik ben een stom kieken…had moeten vragen of ze in één moeite ook een maatje 39 voor mij wou meebrengen. 

Eigenaardig…. Deze keer weet ik echt niet goed hoe ik aan dit stukje moet beginnen.

Gewoon maar vertellen dan :

Dat ik zoals voor iedere voorstelling behoorlijk zenuwachtig was,

Dat er nu die extra spanning bijkwam om mijn oud-lief na 40 jaar voor het eerst terug te zien,

Dat ik toch wat ongerust was over hoe hij het zou opnemen, vermits het een complete verrassing voor hem zou zijn…

Zijn broer had gelukkig alles goed voorbereid en stelde mij voortdurend gerust, hoewel ik zelfs bij hem de spanning kon voelen : hij was tenslotte de initiatiefnemer.

Er werd nog verscheidene keren over-en-weer gebeld en stipt op het afgesproken uur reden wij de oprijlaan over.

Broer en dochter van de jarige stonden ons daar al op te wachten.

Ongewild speurde ik bliksemsnel naar zijn trekken in het gezicht van die prachtige jonge vrouw.

Even later stond ik met bonzend hart naast Herman in de bijkeuken te wachten tot Broer een gelegenheidsgedicht had voorgedragen, waarin hij ons in bedekte termen aankondigde. En toen verschenen wij.
Ik moest niet zoeken om de jarige te ontdekken tussen de aanwezigen, want hij was echt niet veel veranderd. Natuurlijk hebben de jaren ook bij hem sporen nagelaten o.a. in de vorm van wat extra kilo’s, maar zijn haar was zoals vroeger zeer dik en donker, met nauwelijks een zilveren draadje erdoorheen en zijn ogen nog even groot en zwart.

Voor zover ik ondanks mijn eigen spanning kon vaststellen rolden er een heel scala van emoties over hem. Ik zag verwarring, ontroering, blijdschap en hoorde een weggemoffeld vloekje Verdomme, ‘t is niet waar hé?

Ik kondigde de reden van ons bezoek aan, feliciteerde hem en gelukkig kwam hij toen dadelijk op ons af om ons te begroeten.

Herman en ik mochten nog even mee aan tafel schuiven voor een bord Portugese hapjes, de jarige en zijn vrouw zouden drie dagen later naar Portugal op vakantie gaan, vandaar dus…

Terwijl wij daar aan het eind van die lange tafel zaten, vlak naast de trap, kwam de jarige op de onderste trede naast mij zitten en heel even was daar een magisch moment, alsof rondom ons alles in mistsluiers wegzweefde; daar zat een twintigjarige jongen tegen een meisje van achttien te praten, veertig jaar waren plots verdwenen.
omdat ik (nog) geen foto's van het feest heb, deze schets die ik in 1968 van de jarige maakte, teruggevonden in mijn oude dagboeken.

 De geluiden en de aanwezigheid van de anderen drongen gauw genoeg terug tot me door en toen moest ik me gaan voorbereiden op de voorstelling. Een krachttoer van anderhalf uur hersenwerk waarvoor ik beslist nuchter moest zijn.

Broer en Herman waren perfecte assistenten voor licht, geluid, decor en morele ondersteuning en mede dankzij hen werd het een goede voorstelling, ik zou zelfs durven zeggen : een van mijn beste.

Na afloop kreeg ik nog een mooie orchidee en Herman een fles wijn.

Het geheel werd ook gefilmd, omdat een van de zussen in het ziekenhuis lag en men heeft beloofd om mij een copie te bezorgen.

Het allerbelangrijkste was natuurlijk dat de jarige van het stuk had genoten en dat heeft hij duidelijk laten merken, dus : missie geslaagd!

Na het toneelstuk was het tijd voor taart en napraten en hebben we samen nog enkele familiefilms bekeken. Wij mochten deel uitmaken van die warmte en werden op-en-top in de watten gelegd.

Toen we rond middernacht terug naar huis reden, warrelden dikke sneeuwvlokken als wattenwolken rond de auto.

Pasen ligt al enkele dagen achter ons, maar ondertussen was het weer zo druk, dat er voor bloggen geen tijd overschoot. En de keren dat ik erin wou vliegen, had Herman de PC nodig.

Over de gebeurtenissen van Paasdag zelf volgt later verslag, misschien dat ik er dan ook een foto kan bijzetten, daar wacht ik nog even op.

Maandag kwamen mijn ouders en P-Jan met zijn Lief eten.

Dinsdag was het vaste wandeldag met Mia, heb ik wat achterstallige werkjes ingehaald en Dries zijn thuiskomst voorbereid.

Zijn kamer moest nog vrijgemaakt worden : zolang hij in het buitenland zit, doe ik daar naai- en strijkwerk en laat de zware elektrische strijkplank daar staan, zodat die niet telkens dichtgevouwen en opgeborgen hoeft te worden.

Maar nu moest ze dus ook weer de draaitrap af en naar haar oude plekje.

Gisteren om kwart voor zes ’s avonds was onze jongste terug uit Oostenrijk, gebruind en hongerig naar moeders keuken, na meer dan drie maanden vrijgezellenpot eten.

Hij geeft me een hartelijke knuffel en zegt: “Amai, wat een mager moederke”. Ik giechel, want ik weet dat hij dat zegt omdat hij er me een plezier wil mee doen “Zag je dat dan direct, dat ik slanker was?”

“Ik VOEL het kweetnie-hoe-goe” antwoordt hij, met zijn armen nog rond mij, zó overtuigend, dat ik me bijna een klein vogeltje voel.

Papa zal hij pas morgenvroeg terugzien, want die was al eerder vertrokken naar weer een Europeade-vergadering in Maldegem (Oost-? of West-Vlaanderen?)

De droogmolen onder de koepel hangt nu vol skikledij en in de garage liggen nog 4 hopen wasgoed, enkele snowboards en allerlei andere grote stukken, o.a. 2 reistassen van één van zijn maten.

De jaarlijkse overrompeling heeft weer plaatsgevonden.

Hoedanook : we zijn héél blij dat Dries gezond en gelukkig terug thuis is.

Een oprecht dankjewel aan ieder die gelukwensen stuurde voor onze huwelijksverjaardag!

Op de scheurkalender lees ik dat het vandaag behalve Stille Zaterdag ook Wereldwaterdag is.

Hewel, we zijn hem hier volop aan ’t vieren zie :

De helft van onze tuin is weer een vijver na al dat nat van de afgelopen dagen, je geraakt zonder laarzen niet meer bij het kippenhok.

Herman heeft een dompelpomp op het diepste punt gezet en er zijn al vele liters weg, maar het blijft nog wel een poos soppen.

Volgende week gaan we echt werk maken van een degelijk afwateringssysteem.

Onze buurman, “half-bedde” van Natoken, heeft ons voor de winter

duidelijk uitgelegd hoe we het moeten aanpakken.

Hij is niet voor niks ingenieur en heeft in hun eigen huis en tuin heel wat simpele en toch vernuftige uitvindingen toegepast.

Seffens naar Wilrijk voor een bijeenkomst met Hermans broers, zussen en de kinderen van zijn overleden broer en schoonzus.

Het is ondertussen drie jaar geleden dat ze allebei met enkele maanden verschil aan dezelfde ziekte stierven.

Hun kinderen nodigen nu de ooms en tantes uit om ter nagedachtenis samen te komen en het onderling contact te bewaren. We doen dat in een gezellige taverne bij het park.

Alles voor de voorstelling van morgen is gecontroleerd. Decorstukken, rekwisieten, kleding, licht, muziek : het staat allemaal klaar, ik moet alleen nog een kurk voor mijn wijnfles hebben, die krijg ik wel in de taverne, straks.

Onze Wout, Frauke en de drie kindjes zijn vannacht naar Tirol vertrokken. Ze denken rond 4 uur in de namiddag aan te zullen komen.

En nu ga ik douchen, want er moet ook nog wat geboodschapt worden voor we naar de familiebijeenkomst gaan.

Jeezeke schudt zijn beddeken uit

En laat de pluimekes vliegen!

Voorjaarsbloemen, bloesembomen en sneeuw :

Een warrelende witte sluier van dikke vlokken.

We zien het als een cadeautje voor onze huwelijksverjaardag, draaien twee zetels naar de tuin en zitten minutenlang naar

het betoverend schouwspel te kijken.

                             

Achtendertig jaar geleden was het een mooie eerste lentedag, maar een week later kregen wij op het warme Gran Canarias bericht dat het op Paasdag, 29 maart 1970, in Vlaanderen sneeuwde.

Hoe zit dat nu eigenlijk met die klimaatsverandering ?

Voor Pasen, 23 maart 2008, wordt sneeuw voorspeld.

Met Pasen, 29 maart 1970, was die sneeuw er heel onverwachts ook.

Er is niets nieuws onder de zon.