|
Vrijdag 25 julixml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Zeer slecht geslapen door mijn zere knie.
Aan het ontbijt krijg ik nog steeds felicitaties voor gisteren.
Vandaag heb ik het wat rustiger en ik beloof aan Chris en Lieve dat ik hun lunchpakket zal gaan afhalen in het CERM en respectievelijk naar het forum, waar Chris vandaag presenteert en naar Lieves hotelkamer zal brengen, waar zij zich voorbereidt op de presentatie van de zangavond.
Helaas staat de achterband van mijn fiets plat. Ik vind een fietsenwinkel die de band wil vervangen, want het ventieltje is verwrongen, maar als ik terug in ons hotel kom, is Herman er toch nog in geslaagd om de band op te pompen.
Ik wandel naar de Place du Manoir met Chris haar lunchpakket, het is daar bloedheet, dan weer naar het hotel met eten voor Lieve en zelf ga ik mijn pakje verorberen in onze hotelkamer. Herman komt er ook net aan
: Dit gaat ge niet geloven : er was iemand van het keukenpersoneel het cijferslot van onze fiets aant openprutsen terwijl er nog 2 anderen bijstonden. Toen Herman ernaartoe ging en vroeg wat dit te betekenen had, werd die gast eerst brutaal en wanneer Herman zei dat hij de directeur zou inlichten, begon de kerel plots anders te piepen : dat het niet was wat het leek; dat hij enkel de fiets op een andere plaats wou zetten, omdat dit het muurtje was waar zij altijd hun pauze namen.
Toen wij een half uur later beneden kwamen stond de fiets 10 meter verder aan een hek vastgelegd, als om te zeggen : zie je wel, ik heb hem open gekregen en verder terug vastgemaakt!
Overal in de straten van de stad zijn nu groepjes aan het dansen en musiceren, t is echt feestelijk! We gaan naar de kerk in het centrum, waar een concert met 3 koren doorgaat : gemengd koor van Utiel, Spanje , meisjeskoor Symbol uit Roemenië en lAquila uit GranSasso, Italië. Het is een schitterend concert, we zitten meermaals met tranen in de ogen te luisteren.
Na afloop slaan we buiten voor de kerk nog een praatje met de Roemeense meisjes. Eentje volgt Nederlands aan de universiteit van Boekarest. Ze spreekt prachtig en accentloos Vlaams/Nederlands, enkel haar woordenschat schiet soms nog wat tekort.
Na het avondeten gaan we naar de koor-en muziekavond in het CERM. Het is een vrolijke en gevarieerde avond.
Na het concert wil ik met de fiets naar het hotel terugrijden, Herman zal met de pendelbus terugkeren. De fiets die ik met 2 sloten had beveiligd, maar niet aan een paal of hek had vastgelegd, is verdwenen! Mijn Suzy-fiets is gestolen, mijn souvenir aan mijn lieve gestorven schoonzus
Ik houd alleen nog het wielsleuteltje in mijn hand. De pendelbus is nog niet vertrokken en ik verwittig Herman en Stef van de regie. Die doet direct een oproep aan de hele ploeg om te gaan zoeken. Het is een zeer groot terrein, maar op het eerste gezicht : geen fiets te bekennen. In tranen, vooral om de emotionele waarde die deze fiets voor mij heeft, stap ik met Herman tevoet naar ons hotel. Hij zegt : misschien zien we hem onderweg wel ergens. Alle fietsen die we tegenkomen worden goed bekeken, maar niks natuurlijk
Als we bijna bij het hotel zijn, krijgt Herman telefoon van de regie dat er een fiets gevonden is. We rijden met de motorhome terug naar het CERM, die mannen nemen me mee, alle zalen door, en ja hoor! Mijn fiets staat daar tegen een grote poort. Iemand moet hem hebben opgepakt en binnengezet, toen ze de grote vuilniscontainers kwamen ophalen waarachter ik hem had gestald. Blij dat ik ben! Ik beloof de mannen een tractatie.
|
