|
Donderdag 24 julixml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
D-day! Spannend
..
Ik heb wel tot half negen kunnen slapen. Rustig ontbeten en dan in tuin nog eens alles luidop doorgenomen.
Herman is al lang naar de opening van het forum op de Place du Manoir. Ik wandel tot daar, het is slechts een kwartier van ons hotel af. Ook vandaag is het stralend weer. Er heerst een feestelijke sfeer in Martigny. Er is een gezellige markt met houtsnijwerk en abrikozen alom. Ik vind eerst Adam, later ook Herman bij het forum. Ook Chris en Lieve, die daar presenteert, zijn er. Ik blijf even kijken en luisteren en rijd dan per fiets (waarmee Herman tot daar was gereden) naar het amfitheater, om te zien of er niet vroeger kan gesoundcheckt worden, dan vlak voor de voorstelling. Maar nergens is een regisseur te bekennen. Dan maar naar CERM gefietst om mijn lunchpakket op te halen.
Onderweg krioelt het overal van zangers en dansers. Er zit hier meer dan 1000 man in het CERM te eten, maar de eerste die ik zie is natuurlijk : Adam ! (of één van zijn zeslingbroers J) Ik ga bij hem zitten eten en nadien wandelen we samen naar het station om Tineke af te halen, die bij haar vriendin in Lausanne logeerde. Na een korte maar hartelijke begroeting gaan we elk naar ons hotel.
Natuurlijk heb ik een koortsblaas, wat had je gedacht! Uit de Marlin de meegebrachte zalf gehaald, maar het is al enkele uren aan t prikken, verdwijnen zal ze dus niet meer.
Herman komt naar het hotel en vertelt dat we vóór de opening uitgenodigd zijn op een ontmoeting met de president van Zwitserland en walking dinner. Het is een hele eer, maar ik ben bang om op mijn witte presentatiepakje te morsen. Daarom gaan we per motorhome tot daar, ik trek voor soundcheck en dinner iets anders aan en kleed me nadien nog even om in de Marlin. t Is toch wel handig, zon motorhome!-----------------------------------------------------------
0u20 Het was een succes! Heel mooie openingsavond, altijd wel met enkele zaken die onverwacht moesten veranderd worden, maar desondanks liep het vlot. Natuurlijk had ik enkele kleine versprekingen, maar uit de positieve commentaar die achteraf uit alle hoeken kwam, bleek dat men mij de schoonheidsfoutjes meer dan vergeven heeft.
Internationaal voorzitter Bruno Peeters komt na afloop op mij af:Wat een revelatie! Wij hebben een overeenkomst voor volgend jaar, neem ik aan? Vele mensen komen gemeend positieve commentaar leveren en iemand van de Zwitserse organisatie feliciteert met mijn warme stem, goed tempo, goede teksten, ik hoor er hem nadien nog met zijn partner over doorgaan. Die pluim over de gemaakte teksten kan mijn ventje alvast mee op zijn hoed steken!
Een van de meest gewaardeerde complimenten kreeg ik dezelfde avond nog per telefoon, van een zeer geëmotioneerde Vera V., die tot 8 jaar geleden op schitterende wijze de Europeades presenteerde. Zij is altijd mijn lichtend voorbeeld geweest, want zoals zij het deed, kon niemand het. Ik was dan ook heel dankbaar voor haar lovende woorden, die ik voor mezelf bewaar. Zij vond ook de dodenhulde aangrijpend mooi, dat hoorde ik van nog vele anderen. Het werd in dat volle stadion muisstil na mijn kort verzoek en tijdens de dodenwake stond ook iedereen recht. De wijding van dat moment was pakkend.
Hoe bang ik ook was voor het geheel van deze openingsavond, ergens kon ik ondanks alle spanning nog genieten van het gebeuren, van het enthousiasme en de vreugde die er van zoiets groots uitgaat. Het was echt niet moeilijk om daar breeduit te staan glimlachen.
Mijn ventje heeft mij onophoudelijk aangemoedigd en gesteund. Hij zegt dat hij zeer fier op me is, wat wil een mens nog meer?
Eén venijnige jaloerse prik heb ik mogen incasseren, maar daar was ik op voorbereid en die kon mij na alle pluspunten echt geen sikkepit meer deren.
|
