|
Mijn laatste tekst staat al zolang zonder opvolger, dat je bijna zou denken dat ik in een diepe depressie ben gezonken en niet meer aan schrijven toekom.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
De blogstilte was veeleer te wijten aan zoveel andere dwingende en dringende bezigheden, zodat schrijven wel het laatste was waaraan ik kon denken.
Verheugend nieuws : onze badkamer is eindelijk lekvrij, opnieuw betegeld, gevoegd en alle hoeken en spleten werden netjes met silicone opgespoten. Het heeft me liters zweet, koppijn, veel gesakker en een aantal kapotte tegels gekost.
Herman heeft mijn rothumeur als een heilige martelaar verdragen. Het snijden van de tegels en mixen van de lijmen heb ik aan hem overgelaten, het voorbereiden van de muren en plaatsen van de tegels was mijn jobke
Pfffft
.nooit of nooit meer! heb ik gezworen. Terwijl ik voorheen toch al meerdere keren zonder veel moeite gevloerd en getegeld had.
Deze keer vond ik het ontzettend moeilijk werken : van de 48 terug te plaatsen tegels waren er slechts 6 waaraan geen snijwerk te doen was en de ondergrond moest helemaal terug netjes gemaakt worden, maar het is gelukt en het ziet er goed uit. Enkel het toilet(dat al maanden in de garage ligt!) moet nog terug opgehangen worden.
Ondertussen was het ook terug studeren voor mijn hopelijk- allerlaatste Shirley Valentijnvoorstelling.
Die gaat morgenavond door, straks overloop ik het hele stuk nog eens helemaal ; morgen overdag eveneens en dan zou ik er helemaal klaar moeten voor zijn.
Gelukkig is de zware verkoudheid waarmee ik afgelopen dagen te kampen had aan het wegtrekken, want een monoloog van anderhalf uur zou er anders niet hebben ingezeten.
De zenuwen beginnen zich alweer te roeren
Als hij niet met de administratieve voorbereidingen voor zijn concerten bezig is, zit Herman weer kerstliederen in te oefenen op accordeon. Hij kent er vele en ik vind het gezellig om hem te horen spelen.
Behalve dan, wanneer hij cds of platen opzet en tracht mee te spelen, want zijn instrument staat in een andere toonaard: het klinkt dus af-grij-se-lijk vals, wanneer hij op die manier oefent. Zelfs al zit hij in een andere kamer te spelen, dan nog is het onuitstaanbaar om het vanop afstand aan te horen!
Leuke activiteiten van afgelopen weken :een virtuoos klassiek concert met werken van Prokofiev, Rachmaninov en Borodin door het Spiegel strijkkwartet, een knappe toneelvoorstelling in Diontheater, we gingen naar de musical Daens (schitterend op alle gebied!)en naar een Indonesisch etentje bij de mama van Lief om het al wat gewoon te wordenJ.
Die mama is zelf Nederlands-Indonesisch en we kregen een heerlijk maal voorgeschoteld, of beter gezegd : een buffet van een tiental schotels met rijst, groenten, vlees, vis, bami (veeeel lekkerder dan wat wij hier bij de chinees krijgen!).
Er werd heel wat afgebabbeld en naast de ingewikkelde familiegeschiedenis kwamen we toch ook nuttige informatie te weten over Indonesië en onze toekomstige reis.
Met ons emigrantje hebben we nu geregeld contact via messenger en het gaat hem blijkbaar supergoed.
De andere kinderen zijn gezond en gelukkig en buiten de occasionele snottebellen doen ook de kleinkinderen het goed.
De kerstkaarten beginnen binnen te stromen en als mijn opvoering achter de rug is, moet ik de onze dringend gaan versturen.
Aiaiai
dit is een blogstukske van mijn voeten : een saaie opsomming, maar kom, ik heb me al herpakt.
|
- wel daar ga ik de strot nog eens toeknijpen. Nu is die lieve sukkelaar daar deze morgend doodziek na zijn bezoek aan de dokter haar bloeddrukmeter gaan afdoen om het weg te doen naar 't Middelheim - ze moest het 24 dragen en hij kreeg weer zijn bak vol. Hij had eerst naar haar moeten komen en daarna pas naar de dokter gaan. En of hij wel begreep hoe pijnlijk dat ding aan haar arm was. Ze sliep verdorie nog toen hij om 10.30 uur binnenkwam! Of om het zoals Elou te zeggen : Grrrrrrrr........
