|
Dit moet er vandaag nog even bij :xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
De feestelingen hadden gisteren al een heerlijke dag. Tegen de middag waren de meeste regenbuien gepasseerd en konden mijn zussen eindelijk verder met het versieren van de bloemenboog aan de oprit van het ouderlijk huis.
Zelf stonden wij ruim een uur te vroeg bij het gemeentehuis in Edegem en zo ook onze drie zonen. Ik dacht dat ik het allemaal zo goed op een rijtje had, maar was al maanden in de overtuiging dat we er om drie uur in de namiddag moesten zijn ipv van om vier. Herman en ik liepen om tien voor drie de trouwzaal binnen, vanwaar heel wat geroezemoes kwam. Het verbaasde ons dat we zoveel vreemd volk zagen op een ontvangst die we uitsluitend voor de familie dachten. Toen de schepen ons zag, zei ze voorzichtig dat we wel héél vroeg daar waren
stond ik daar met rode kaken, natuurlijk!
We belden direct onze zonen op, maar die waren ook bijna ter plaatse. t Ergste was het wel voor Wout en Frauke, die een babysitter hadden besteld die later zelf nog een afspraak had, maar dat raakte gelukkig opgelost. Uit de cafés in de buurt kwam zon rookwalm gewaaid, dat we ervan af zagen om alvast wat te gaan drinken, dus ging ieder nog wat boodschappen en was ons gezin deze keer zéér goed op tijd voor de plechtigheid.
Die was hartelijk en ontspannen, met een prettige toespraak van de burgemeester en natuurlijk ook een van Voke en een kleine receptie achteraf.
Schoonbroer Marc bracht de jubilarissen nadien met de versierde auto naar huis terug, terwijl de achterblijvers in het gemeentehuis nog het feestlied konden inoefenen. De schepenen bleven geamuseerd zitten luisteren en de man die alle vieringen van deze dagen filmt, heeft ook een stukje repetitie in beeld gebracht.
En toen kwam het chinese straatfeest, met huldiging van de jubilarissen. Ook de buurtbewoners hadden een prachtige versiering voor het huis gemaakt, met een reuzegrote diamant, waarin s avonds lichtjes blikkerden. De wijnen die bij het eten verkocht werden hadden een speciaal etiket, waarop ook de jubileumviering vermeld stond en naast het lekkere eten, waren er enkele attracties door kinderen en buren.
Rond halftien wou ik nog wat uit de auto gaan halen voor mijn zus, ik had Hermans sleutel in de hand, toen ik voorbij het huis liep, waar de nichtjes net naar het toilet waren geweest. Om voke niet te vaak naar een sleutel te hoeven vragen, nam ik die van Inge over, liep naar binnen, leg de autosleutel even op de wc-stortbak, met een puntje op de doorspoelknop helaas
Want op het moment dat ik op de knop druk, schuift die sleutel als van een glijbaan door het geultje van de knop : Plons! In het toilet!!! Oh neee!... ik grabbel nog in het water, maar : te laat! De pot ziet er onberispelijk schoon en sleutelvrij uit. Miljaarde
. Ik wring mijn arm zover ik kan geraken in de buis, maar niks
Terwijl ik terug naar buiten loop om het ongeluk te gaan melden, proest ik het ondanks alles uit, het is ook zon stom, belachelijk voorval. Als ik het aan tafel vertel, brult iedereen van het lachen, maar hoe geraken wij nu aan onze spullen : Herman en Dries hun goed kostuum ligt erin, de misboekjes voor morgen en ik heb geen reservesleutel bij
PJan komt direct mee helpen, we maken een putje open, op weg naar de beerput in de hoop om daar nog iets te vinden, spoelen nog enkele keren door en vangen het spoelwater op, maar niets : onze afstandsbediening-sleutel ligt waarschijnlijk op de bodem van de beerput. Dat wordt niks meer voor vandaag.
Om tien uur brengt Dries ons dan maar naar de Rooseveltplaats, (er waren aanbiedingen volop om ons helemaal naar huis te rijden, maar iedereen wou natuurlijk ook terug naar de feesten en wij vonden dat teveel gevraagd om de anderen die hele afstand tweemaal te laten doen) waar we de bus naar huis nemen, nog 40 minuten stappen en kort voor middernacht aankomen.
Of we die sleutel kùnnen laten bijmaken is maar de kwestie. De reservesleutel heeft geen afstandbediening en kan ook het alarm niet inschakelen, dus zullen we wel in de portemonnee moeten tasten, vrees ik, maar er zijn erger dingen en we hebben er alleszins een komische anekdote bij.
Indien we die weggespoelde sleutel ooit terugvinden, valt te betwijfelen of de afstandsbediening dan nog zal werken. Ik zal hem in ieder geval een stevige dettol-kuur laten ondergaan.
|
