Om 10 uur vanmorgen werden we al in Edegem verwacht.

Omstreeks de verjaardag van mijn overleden broer, laten Moeke en Voke altijd een herdenkingsmis(ook wel eens een jaargetijde genoemd) opdragen, nadien is er een natje en droogje voorzien bij hen thuis.

De rit ernaartoe was prachtig : alles lag onder een laagje sneeuw en op onze vijver lag zelfs een ijslaagje. Gelukkig waren de wegen goed berijdbaar en schenen wij de enige auto op de snelweg te zijn. We genoten van onze vroege, rustige rit en van het mooie landschap.

Hoe komt het, dat we dit als schoonheid ervaren? Omdat het vertrouwde landschap er plots anders uitziet? Omdat de weinige kleuren die er nog te zien zijn, ineens uitgesprokener, mooier, lijken door het contrast met al dat wit?

Dichterbij de stad was er nog nauwelijks iets van sneeuw te merken.

We waren met z’n veertienen en het fijnste aan heel die herdenking is absoluut de borrel achteraf. Ik weet wel zeker dat onze Jan dat ook zou gevonden hebben. Het was daar in de veranda een gekwetter en gelach om gek van te worden. Jes en Pol hadden nog een koelkast vol heerlijkheden bij: overschot van een feestje gisteren bij hen thuis.

Rond half twee bolde iedereen het af. Herman was al eerder weg naar een vergadering in het Brusselse, maar ik kon gelukkig een stuk meerijden met Rikske en Mark tot in het stadscentrum, waar mijn bus naar de kempen vertrok.

Om drie uur al thuis, want Dries pikte me op in het dorp, zoniet was ik nog 40 minuten langer onderweg. Het sneeuwt weer gestaag en seffens zet ik de zetel voor het raam om bij een mooi stukje muziek naar die witte wereld te kijken tot het binnen helemaal donker is.

Rust, na al dat druk gedoe…

Heel even lag alles buiten onder een wit dekentje.

Als het zonneke er in de voormiddag doorkomt, spring ik op de fiets om ons lottoformulier binnen te brengen en nog wat boodschappen te doen.
Nog maar pas onderweg, wordt het weer donker en enkele ogenblikken later jagen de sneeuwvlokken ijzig-prikkend tegen mijn warme gezicht. Gelukkig heb ik een warme, waterdichte anorak aan, maar mijn jeans is binnen de kortste keren doornat.

Toch heeft het wel iets, dat winterweer…

Ik krijg goesting in pannenkoeken… en haardvuur… en sinterklaasdingen en heb een zeer vredig, voldaan gevoel.

Na de mooie voorstelling “Van de brug af gezien” in Diontheater gisterenavond, het plezier van er veel vrienden terug te zien, onze slaapkamermuur die deze week netjes bezet werd door een vakman en waar ik maar geen genoeg krijg van het kijken naar dat langzaam opdrogend witte vlak…

De administratieve berg die stilaan slinkt, het bericht op woensdagochtend dat PJ eindelijk na een zeer langdurige reis goed is aangekomen in Semarang, enkele kleine simpele dingen die ik toch tot groot genoegen voor vrienden en familie heb kunnen doen, mijn lijf dat heel wat beter voelt dan pas een week geleden, maken alles bijeen dat ik me heel gelukkig voel.

Herman heeft de haard aangestoken en legt een nieuwe CD op : motetten van Bach, maar die zijn niet echt geschikt om bij te werken en hij wil wat luchtigers opzetten. Ik voel anders wel voor een privé-concert bij de haard en vraag hem mijn favoriet op te leggen : het 5^de pianoconcerto van Beethoven. Ik installeer me in de zetel en na enkele minuten komt mijn lief er ook bijzitten. We dromen weg in het vlammenspel van de haard en genieten….Bij het adagio biggelen de tranen over mijn wangen; dit werk is mij zo lief en al tientallen jaren bekend, maar het kan me elke keer opnieuw ontroeren.

We doen dit veel te weinig : gewoon gaan zitten en alleen maar intens luisteren naar de muziek. Ik neem me voor om wat regelmatiger zo’n intiem huisconcertje te organiseren.

Ik geraak haast niet meer bij de computer.

Herman is volop met de te organiseren concerten bezig en bezet bijna voortdurend de pc.

Vanavond gaat het eerste concert door met het Vlaams Radiokoor.

Nadien is er hopelijk wat tijd om samen de klussen in huis eindelijk eens grondig aan te pakken!

Zondagavond vertrok PJan naar Java, via Zaventem, Frankfurt, Singapore, Jakarta en vervolgens nog een autorit van een zestal uren tot in Semarang waar hij gaat wonen en werken.

Normaal zou hij vanmorgen moeten aangekomen zijn, maar we kregen nog geen bericht. Spannend…

Zaterdag hadden we nog een gezellige brunch samen met PJan, Lief en Dries, waarna we afscheid hebben genomen.

’t Is toch wel een heel raar gevoel, dat we hem nu een half jaar niet meer ‘in’t echt’ zullen kunnen zien. Het heeft Herman en mij een slapeloze nacht bezorgd, hoewel we van harte hopen dat onze Pallieter het daar kan maken en er gelukkig zal zijn.

Lief staat trouwens ook helemaal achter zijn beslissing en heeft hem zelfs aangezet om het te doen. Als hij zich na die 6 maanden definitief in Indonesië wil vestigen, gaat zij mee.

Op mijn vraag of ze er ook zou kunnen wonen, kwam een kordaat Ja! Dat zit dus wel snor, alleen : die maanden tot het zo ver is, zullen hen wel zwaar vallen.

Na de brunch woonden we de huwelijksinzegening bij van een koppel zestigers.

De bruidegom is de man die jaren geleden -onbewust- Herman en mij bijeen heeft gebracht.

Veertig jaar geleden had hij een stevige boon voor mij; hij was daar zo vol van, en had mij tegenover Herman zó opgehemeld, dat die mij kwam opzoeken in de jeugdclub waar ik op zaterdagen naartoe ging.

Het moet gezegd, dat ik al de derde was, van de meisjes die hij ten dans vroeg, die aan de bloemrijke beschrijving beantwoordde …

Die bruidegom van vorige zaterdag was voor mij een tijdlang een soort van hartsvriendin en hij werd dan ook mijn getuige bij ons huwelijk.

Later zijn we elkaar uit het oog verloren, maar toevallig hoorden we enkele weken geleden van zijn huwelijk en daar wilden we op onze beurt getuige van zijn.

Seffens komt zus Jeske, misschien maken we nog een wandelingetje door de motregen. Zij is daar niet bang van, houdt zelfs van de regen!

En vanavond gaat ze mee naar het concert hier in ons nieuw, mooi gemeentehuis.

De Herman-loze  week is alweer bijna om.

Hoezeer ik er telkens tegenop zie dat hij weg moet, toch vliegt de tijd en krijg ik nauwelijks mijn agenda, met alle plannen voor die periode afgewerkt.

Zijn reis naar Litouwen werd voorafgegaan door een vergader-weekend in Antwerpen, dat besloten werd met een diner waarop ik mee uitgenodigd was.

Dieet of niet : tegen een etentje in “Sir Anthony Van Dijck” zeg ik geen neen!

Mijn verwachtingen werden ingelost: het was zeer lekker en ook erg gezellig, hoewel het me achteraf duizelde; niet van de wijn, maar door het voortdurend van taal wisselen : ik zat naast en tegenover een Fransman, een Engelse en een Spanjaard.

Geen wonder dat ik er af en toe een hutsekluts van maakte.

Maar we kennen elkaar al langer dan vandaag en vooral de Engelse Gillian is een echt talenwonder, ze spreekt zo goed als accentloos acht talen en in tegenstelling tot mij, vergist ze zich nooit van taal bij het wisselen van gesprekspartner, straffe kost!

Zondag stond de Night of the Proms op het program.
Ik vond het één van de betere en amuseerde me vooral kostelijk met de optredens van het piano- en vioolduo, de virtuoze muzikanten Joo en Igudesman, die een schitterende komische act hadden.

Verrassingsact was Tom Helsen en hét hoogtepunt van de Proms : Sinead O’Connor, die me tot tranen toe ontroerde.

Ik heb voortdurend zo enthousiast gezwierd met mijn groen lichtje, dat ik er zelfs een stijve duim aan overhield J.  

Dinsdagochtend vertrok Herman.
Omdat ik hem tot Antwerpen moest brengen, reed ik verder naar mijn ouders.

Die zaten gezellig aan het ontbijt en er stond een extra couvert…niet voor mij, want ze wisten niet van mijn komst, maar voor Paulien, hun jongste kleinkind, die bij hen logeerde.

En die kleinkinderen worden nog steeds in de watten gelegd: fruitsap, lichtgekookt eitje…Toch fantastisch dat zij dit op 85-jarige leeftijd nog allemaal doen ! Pauliens ouders waren op verlengd weekend, maar zijzelf moest maandag naar school. Voke heeft haar zelfs met de wagen gebracht en gehaald.

Als ik naar Antwerpen rijd, tracht ik steeds een aantal zaken te combineren. Jammer genoeg was dit een feestdag en waren alle winkels gesloten. Een bezoekje aan Frauke en ons snottebellen-kleintjes kon er gelukkig nog wel af en daar kikkert een grootmoeder toch altijd van op.

Heel het mannelijk gedeelte van onze familie zit nu in het buitenland (of gaat er gauw naartoe): Litouwen, Frankrijk (Wout- voor cursus), zondag vertrekt Pjan naar Java en Dries volgende maand naar Oostenrijk.

Gelukkig is dat éne overblijvende mannetje nog te klein om er al op uit te trekken.

Woensdagnamiddag was het tijd voor een bezoekje aan Magda, met wie de banden terug zijn aangehaald, sedert ons gezamenlijk repeteren en spelen in het multicultureel project. Ze was pas naar Brasschaat verhuisd en had me gezegd dat ze nu in een “klein huisje” woonde…

Hun vorige huis heb ik nooit gezien, maar dat moet dan wel reusachtig geweest zijn, want voor mij was dit een zeer grote, moderne villa. Daarbij vergeleken is het onze gewoonweg een kabouterhuisje.

Het werd een heel genoeglijke namiddag en we spraken af dat we dit nog gaan doen, misschien zelfs samen nog eens op de planken staan…

Donderdag was kuis- en administratiedag.

Mijn ventje staat in voor de reserveringen van een concert in onze gemeente, en dus moest ik deze week zijn taak overnemen.

Gelukkig hebben we nu dat antwoordapparaat! Maar buiten de boekingen kwam er nóg een en ander bij kijken en ik speelde weer even secretaresse, denk dat ik alles goed heb kunnen oplossen, evenwel niet zonder enkele berichtjes over-en-weer naar Litouwen.

En vanavond komt Herman terug.

Ik pik hem op in Antwerpen, dus combineer ik weer het nuttige met het aangename : vooraf nog naar de stoffenwinkel en…een bezoekje aan Bojako!
We zien elkaar tegenwoordig nog enkel op blogmeetings. Dat komt omdat het zo druk is, maar vooral– ‘k weet al dat ze dat zelf ook zou zeggen- omdat ik “zo ver weg” woon.

Maar vandaag is het zover : we maken er nog eens een ouderwets gezellige kletsnamiddag voor ons tweetjes van. Ik zit te popelen!

Werk aan de winkel!

Leo, onze garagist/cineast ( zie blog van 21-11-2006"garagist" en van 7-1-2007"t Is een hobby") telefoneerde onlangs met de vraag of ik nog eens teksten wou schrijven en inlezen bij zijn volgende film.

Deze keer wordt het een prent over de Ninglinspo, de enige Belgische bergrivier, slechts 3,5 km lang, maar het pronkjuweel van de Ardennen.

Deze sprookjesachtige vallei is sedert 1949 werelderfgoed. De moeite waard dus, om er een film aan te wijden.

Ik ben nu druk op zoek naar de nodige informatie.

Die is ruimschoots voorhanden, maar de kwestie is vooral : hoe maak ik er een vloeiend en mooi commentaar van, dat niet te droog of te saai, maar toch informatief is.

Omdat de film slechts een 5 à 6 minuten zal duren, moet ik zeer selectief te werk gaan, want er moet ook nog muziek tussen; het hele filmpje volpraten zou ook niet interessant zijn.

Leo heeft ter plaatse reeds veel gedraaid gedurende het hele voorbije jaar, maar ik heb nog geen materiaal gezien. Hij wil zijn montage maken aan de hand van mijn tekst. Een hele opgave dus !

Ik ben fier dat hij me opnieuw gevraagd heeft en ben er zeker van dat dit, net zoals zijn vorige “Op reis in Bomma’s tuin”, een schitterende natuurfilm wordt.

“Op reis…” duurt 17 minuten en werd laureaat van de provincie Antwerpen. Ik heb een copie van de dvd en had graag een stukje op mijn blog gezet, maar ik heb geen idee hoe dat moet. Iemand een tip?

Het verhaal van gisteren moest eerst van mijn lever, maar het is gelukkig niet allemaal kommer en kwel, want er werd ook gefeest voorbije week.

Hermans verlate verjaardagsfeest werd in schuifkes gevierd : vrijdagnamiddag kwamen mijn ouders vanaf ’s middags en op zaterdag mochten we met kinderen en kleinkinderen feesten.

Papanje!  zegt Dario, als hij de fles bubbels in de koeler ziet staan. Niet dat het ventje er ook maar een druppel van krijgt, maar sedert de geboorte van zijn kleine zus –toen er bij ieder kraambezoek champagnekurken knalden- weet hij maar al te goed hoe zo’n fles eruit ziet.

Elke keer staan we weer te kijken hoeveel de kleintjes op korte tijd bijleren, hoe snel ze veranderen en hoe grappig ze kunnen zijn.

Ben bezig, is één van zijn nieuwste uitspraken en die horen we ook vandaag wel een paar keer.

Het orgel, onze poes en kip Dora, zijn hier de grootste troeven.

                               

We gieren het uit wanneer hij –met zonnebril en al-als een kleine Stevie Wonder op het orgel zit te tokkelen en met zijn hoofd begint te zwaaien. Hij beseft duidelijk dat hij voor een welwillend publiek speelt!

Maura laat zich ook niet onbetuigd, maar houdt het voorlopig nog bij percussie met houten lepel op plastieken deegkom.

Lief kon er wegens ziekte helaas niet bij zijn, maar voorts werd het de gebruikelijke gezellig-drukke chaos, met veel geklets, lekker eten en fijne cadeaus voor papa.

Zoals altijd heb ik weer veel te veel gekookt, dus krijgen ze allemaal nog wat mee en kunnen we morgen nog eens feesten met de overschotjes.

En dat is maar goed ook, want ik ben uitgeteld en in mijn knie lijkt een razende wesp te zitten, zelfs Herman kan aan te buitenkant voelen dat er iets in rond lijkt te brommen.

Na twee rustige dagen gaat het heel wat beter en ik begin te geloven dat het nu de goede kant lijkt op te gaan…Hout vasthouden !

link naar meer foto's : http://fotoalbum.seniorennet.be/Paz/feestje1november

Vorige week donderdag was de vermeende beterschap van mijn knie alweer foetsie.

De foto’s die van mijn heupen gemaakt waren lieten niets spectaculairs verkeerd zien en de huisdokter verwijst me naar een heupspecialist.

Als ik een afspraak in het ziekenhuis wil maken, vertelt de receptioniste dat ik voor een afspraak 20 € extra zal moeten betalen, waar het ziekenfonds niets van terugbetaalt.

Omdat het maandag a.s. vrije raadpleging is, besluit ik daarheen te gaan. Op afspraak zou ik trouwens toch niet eerder terecht kunnen.

Als ik de hoorn neerleg, dringt het bericht pas goed tot me door.

Ik word er een beetje boos van.

Waarom moet een onderzoek op afspraak 20 € méér kosten?

Word je minder goed behandeld, als je naar de vrije raadpleging komt?

Dat noem ik klasse-geneeskunde en dat màg niet, vind ik!

Rijk of niet : je hebt recht op een zelfde goede medische verzorging voor dezelfde prijs. De bakker vraagt voor een brood toch geen 50 % méér omdat je met een Mercedes rijdt in plaats van met een oud klein karretje?

Het maakt me ook achterdochtig : als ik naar vrije raadpleging ga, zal mijn geval dan met evenveel aandacht en zorg worden behandeld, als op afspraak? Is mijn kwaal dan minder belangrijk?

Maandag bracht antwoorden op de vragen hierboven.

Ik kan niet zeggen dat “mijn geval” lichtzinnig werd behandeld, maar kan me anderzijds niet van de indruk ontdoen dat ik als individu niet meetelde.

De heup, die knie, werden au sérieux genomen, maar als mens bleef ik in de kou staan. Ik heb geen enkel rechtstreeks antwoord gekregen op mijn vele concrete vragen, die werden ontweken of gewoon genegeerd. Ik voelde mij als een lastige vlieg die rond de belangrijke geleerde zijn hoofd vloog.

Vreemd genoeg heb ik toch het gevoel dat hij me niet slecht heeft behandeld. Van half tien ’s ochtends tot 7 uur ’s avonds heb ik in het ziekenhuis gezeten – met slechts een onderbreking van 2 uur die ik thuis doorbracht .

2 uur wachten vooraleer het mijn beurt was op de vrije raadpleging.

10 minuten bij de specialist, die me even onderzocht, verwijsbrief las en een volledige botscan voorschreef.

Half uur naar cafetaria voor een broodje en koffie

Half uur wachten op de dienst nucleaire geneeskunde

Enkele minuten binnen voor inspuiting van een radioactief product

Dan naar huis voor een paar uur om tegen 4 uur weer in de kliniek te zijn.

Botscan van heel het lichaam en nog eens apart voor heupen en knieën

Ik lig er behaaglijk en val bijna in slaap.

De radioloog is iets mededeelzamer dan de heupspecialist, maar ik zie hem maar even.

Zijn assistente zegt dat ik misschien dezelfde avond nog terug naar de raadpleging kan…Oef! Dan hoef ik niet weer een andere dag terug te komen.

Nog maar een potje thee gaan drinken in de cafetaria en om kwart voor zes terug naar de consultatie. Deze keer zit er nauwelijks volk.

5 minuten binnen bij de specialist. Het enige wat me duidelijk werd gemaakt is dat er volgens hem geen verband is tussen de pijn in mijn knie en heup. Er zit een ontsteking in de heup, hij stelt voor om cortisone in te spuiten. Of het daarmee opgelost is? vraag ik…

Dat is een eerste fase, antwoordt hij kortaf, zonder iets over eventuele verdere “fases” te zeggen. Die inspuiting wil hij wel, nà zijn consultaties komen geven, op de afdeling radiologie.

Half uur wachten bij radiologie

Dan mag ik op de röntgentafel en terwijl mijn heup wordt doorgelicht wordt ook de inspuiting gegeven. Het wordt even tanden bijten! Weer krijg ik geen of nauwelijks antwoord op mijn vragen.

Misschien babbel ik gewoon teveel en is dit wel een bekwaam arts, maar niet communicatief vaardig…

Als ik van de tafel mag, is hij al verdwenen.

Over drie weken moet ik eens op controle komen, maar ik voel direct het effect van de nare inspuiting : mijn heup doet minder pijn.

Die 20 € die je méér moet betalen voor raadpleging op afspraak, zijn waarschijnlijk alleen maar om de dokter aan het praten te krijgen.

Vanmorgen bij het opstaan was ons gazon één wit tapijt.

-We zijn er wel erg vroeg bij met de vorst, dit jaar, vindt Herman, het is nog niet eens Allerheiligen!

-Vroeg, maar toch niet ongewoon : zowat 75 jaar geleden vroor het dat het kraakte in die laatste dagen van oktober, weet ik opeens.

Ik herinner me een verhaal van Moeke, over iets wat ze zeer vernederend vond en daardoor nooit meer vergat…

Tijdens haar kindertijd hadden haar vader en oom samen een grote bloemisterij tegenover het kerkhof van Wijnegem. In de periode voor Allerheiligen stonden de vele serres natuurlijk vol met chrysanten.

Moeke moet toen een jaar of acht, negen geweest zijn en haar onderwijzeres was een non die zéér gesteld was op een verzorgde taal. Klein Margrietje was bijzonder geïmponeerd door de Zuster en probeerde indruk te maken en een interessant feit te vertellen in perfect ABN, toen ze die ochtend in de klas haar vingertje opstak en zei : “Zuster, het was deze nacht zó koud ! Alle chrysanten zijn bevrozen in de SAAR !”

Natuurlijk bedoelde ze “serre”, (fonetisch : “seir”), wat in haar Antwerpse kinderoren een te “platte” klank was.

Het effect van haar SAAR  was, dat de zuster en mét haar de hele klas in lachen uitbarstte en Margrietje in plaats van trots, diep beschaamd was.

Ze vertelde het mij vele jaren later en ik kan me nu nog steeds heel goed voorstellen hoe rot ze zich daarbij moet gevoeld hebben.

Doet het pijn?  Vraagt de dokter, terwijl hij de injectienaald verder mijn knie indrijft.

Het gaat wel, antwoord ik dapper.

Ha nee hé! Dat is niet goed, het moèt juist pijn doen, anders zit ik niet op de goeie plek!

Oh! Okee dan…ja! Ja! Ja! Auw! Ja! Nog Ai! Geef ik dan maar grif toe, terwijl ik de naald nu naar verschillende richtingen binnenin voel steken.

Even later prijkt er een pleisterke op mijn linkerknie en zit er vanbinnen een dosis cortisone mèt pijnstiller.

Hopelijk komt er nu een einde aan de maandenlange pijn in die knie. De pillen die ik al eerder kreeg, schenen wel even te helpen, maar bezorgden me maagpijn en misselijkheid.

Maar van die kniepijn geraak ik beslist af, verzekerden beide dokters me (ik ga naar een groepspraktijk en de behandelende arts haalde er nu ook zijn confrater bij, wat ik toch wel een geruststelling vind : je krijgt vaak overleg en een tweede opinie).

De oorzaak zou evenwel artrose van mijn linkerheup kunnen zijn, die heup mag donderdag, samen met haar tweelingzuster op de foto, om beiden te vergelijken.

We zien wel wat er dan verder moet gebeuren.

Ik ben al blij dat de eeuwige borende pijn in mijn knie nù al vervangen is door een licht kneuzinggevoel, dat het noemen niet meer waard is.  

Als ik maar mag blijven stappen door “mijn” bossen !

Het was echt een leuke dag hé… zucht Herman tevreden, als we die verjaardag-zondag in bed liggen.

En dat terwijl er niet echt gefeest werd in de gebruikelijke zin van het woord.

Maar Pjan en Lief zijn op tijd en in de opperbeste stemming teruggekomen van Indonesië. Hun vlucht was zelfs één minuut eerder geland dan aangekondigd.

Met onze tweede zoon staan we altijd voor verrassingen en ik was dan ook op alles voorbereid, terwijl we in de aankomsthal stonden te wachten.

‘k Had pas tegen Herman gezegd : Ge moet niet verschieten, als hij hier in tradionele Indonesische kledij aankomt… of daar kwam het stel, zo goed als lichtgevend de hal ingelopen.

Niet in een traditioneel kostuum, maar in het groenste groen-groen-groen maatpak dat je je maar kan voorstellen : hij had dat nog op de valreep door een kleermaker laten maken!

“Ge zult door uw blogclubke in de ban geslagen worden!” orakelt Herman wanneer ik zeg dat mijn laatste stukje al drie weken geleden is.

Hij vraagt of ik geen onderwerp heb om over te schrijven…

Integendeel! Er zijn er teveel en dat maakt het altijd moeilijker om te beginnen.

Door ernstige computerproblemen, die nu gelukkig van de baan zijn, kon ik een hele tijd niet meer bloggen.

Dankzij de hulp van buurman T en van onze Dries, die het hele zaakje hier heeft opgekuist en alles terug geïnstalleerd, kan ik nu opnieuw veilig én veel sneller werken.

Maar er blijft hoedanook een groot hiaat in mijn webdagboek.

In plaats van gezellig samen met ventje TV te gaan kijken, zet ik me dus maar aan de PC.

’t Was nog onverwacht droog vandaag, dus konden we voor de derde dag op rij eens grondig in de tuin rommelen.

Woensdag begonnen we al met een heel stuk grond af te graven naast de oprit en enkele oude rododendrons uit te graven en te verplanten in de hoop dat ze het overleven. Er zijn ettelijke kruiwagens aarde van dat voormalig heuveltje naar achterin de tuin verhuisd.

We hebben nu een strook van 7x1m gewonnen, zodat de motorhome uiterst links tegen de perceelsgrens kan staan in plaats van zo dominant schuin over de parkeerplaats. Dat verzoent me ook weer wat meer met het feit dat we de zwerfwagen zullen houden.

De voorbije maanden hebben we trouwens enkele heel aangename uitstappen van telkens een viertal dagen gemaakt en er zullen er nog volgen, zolang we het niet te koud krijgen in ons huisje op wielen.

Morgen wordt Herman 64 jaar, maar ’t zal een wat ongewone feestdag worden. Met al de kinderen samen vieren zal niet lukken : Wout komt pas laat op de dag terug van Washington, de kleintjes moeten al om kwart over zes naar bed en… Pjan en Lief verwachten dat wij hen om 11 uur in de voormiddag in de luchthaven komen afhalen. Hun 6 weken- vakantie in Indonesië is afgelopen. Ze vroegen wel om samen te gaan eten bij de Mexicaan, waar Lief tijdens weekends opdient.

Ik hoop dat ze na die lange vlucht nog zin hebben om uit eten te gaan.

We moeten hen alleszins eerst nog naar Doel brengen – en hopelijk is het thuiskomen in een huis waar ingebroken is tijdens hun afwezigheid niet te schokkend!

Natuurlijk zijn wij heel benieuwd naar hun vakantiebelevenissen en vooral ook naar de toekomstplannen.

Pjan zal slechts 3 weken in België blijven om allerlei te regelen en dan vertrekt hij voor 6 maanden terug naar Indonesië om er te werken.

Lief blijft voorlopig nog in België, want zij heeft nog enkele weken te draaien voor “De Kotmadam”, waarin zij nu voor het tweede jaar studente Jill speelt.

Hoe het daarna verder moet met haar acteerwerk, of zij samen in Indonesië (waar haar roots liggen) zullen gaan wonen en werken… Het zijn allemaal nog vragen, waarop morgen hopelijk al een aantal antwoorden komen.

Een familiaal verjaardagsfeestje zit er morgen dus niet in, maar vooraleer Pjan weer vertrekt halen we in één keer alle achterstallige, enkele toekomstige verjaardagen én Kerst en Nieuwjaar op een weekend in.

Goed om weten ???

De geheugenkaart van je fototoestel is wasbaar op 40°! (Met vloeibare Dreft voor gekleurde en fijne was)

Niet dat onze kaart zo hard aan een wasbeurt toe was, maar zoals de meeste uitvindingen per toeval gebeuren, is ook bovenstaande bewering door empirisch -en puur per ongeluk want kaart was in een broekzak blijven zitten- onderzoek bewezen.
 

‘k Ben wel blij dat ze er niet door bedorven werd, want de foto’s van onze laatste trip stonden erop.

Van maandag tot vrijdag reisden we via de monding van de Somme, over de streek van Cap Gris Nez en Cap Blanc Nez naar onze eigen Westkust, waar we nog een mooie zonnige dag beleefden.

God, wat hou ik van onze eigen kuststreek!

Als ik vrijdag niet om 5 uur bij de tandarts had moeten zijn, waren we er beslist nog 2 dagen langer gebleven.

In de loop van die week hebben we vele uren gewandeld, door het slik- en schorrengebied van de Somme geploeterd, één keer met grote schrik dat we uren midden de baai op zo’n schapeneilandje zouden moeten blijven tot het terug eb was (met slechts 1 appel, een halfrotte peer en een platgedrukte kellogsreep op zak).
Gelukkig raakten we op tijd weer op droog terrein, hoewel toch niet helemaal met een propere broek…: door ’t uitschuiven in het SLIJK mensen, en echt van slijk alléén!

Maar het was er bijzonder mooi en het weer viel ook nog redelijk mee.

Slechts één keer kwamen we met drijfnatte broeken thuis in de Marlin….: van de REGEN mensen, enkel en alleen van de regen!

Donderdag, we waren toen al terug in Adinkerke, zijn we “den boom” nog eens gaan opzoeken : de dikke, oude beuk waarin Moeke en Voke op hun 20^ste huwelijksverjaardag,  25 augustus 1968, een hart met hun initialen hebben gekerfd.

Ook wou ik in De Panne eens gaan kijken of het huis van Tante Mieke nog bestond, waar wij in 1959 een augustusmaand vakantie hadden. Het was er nog, weliswaar verlaten en in herstelling; ik kon er rustig een foto aan de achterkant gaan nemen.

Die avond ontmoetten we een Engels koppel uit Manchester dat op zoek was naar een rustige overnachtingsplaats. We gidsten ze mee naar de Witte Burg in Oostduinkerke, een plekje dat hun zéér beviel. Bleek dat zij die dag hun 36^ste huwelijksverjaardag vierden. Omdat wij ook nog moesten eten en naar “De Belle” dachten te gaan, hielden ze ons ook daar gezelschap en het werd een prettige avond. We werden achteraf nog voor a night cap uitgenodigd in hun supersjieke Hymer.

Toen wij ons eigen huisje op wielen terug binnenkwamen, schoten we allebei in de lach, dit leek wel een kloostercel, vergeleken bij de luxe en ruimte in de motorhome van Janet en Stuart.

Foto’s van de afgelopen dagen staan op

 http://fotoalbum.seniorennet.be/Paz/Somme

Gisteren werd mijn mond nog eens nagekeken en voorlopig goedgekeurd. Nu moet alles enkele maanden genezen en als het er in januari helemaal goed uitziet, krijg ik 2 nieuwe kiezen. ’t Zal een hele hap uit onze spaarpot zijn, maar er is me beloofd dat dit een levenslange oplossing is. Zelfs indien de implantaten niet aanslaan, worden ze gratis opnieuw geplaatst, maar eerst moet dus dat gat van die cyste dichtgroeien met bot.

PJan en zijn lief zijn nu al 2 weken in Indonesia, voor vakantie en familiebezoek. Ze waren van plan om 6 weken rond te reizen op Java en Bali. Sedert hun vertrek kregen we één mail vanuit Singapore dat alles naar wens verliep en gisteren hoorden we dat Wout zijn broer online had gesproken en dat hem daar werk is aangeboden…

Eerlijk gezegd verwondert het me niet : PJan is altijd al een avonturier geweest en het kan hem ook nooit warm genoeg zijn, dus kan het best zijn, dat hij daar ooit echt gaat wonen.

Ik ben zéér benieuwd naar meer details.

Altijd gedacht dat ik met een goed stel tanden gezegend was.

De laatste tijd lijkt het echter alsof mijn gebit meer en meer in duigen valt.

Er sprongen onlangs al stukjes glazuur van mijn onderste tanden en vlak voor ons vertrek naar Zwitserland moest ik nog een kies laten trekken, omdat daar een ontsteking onder zat. Die kies zelf was al te vaak gerepareerd om nog eens een keertje te laten uitboren. Dus moest hij eruit.

Op dat moment werd ook een foto genomen en  bleek dat onder zijn buurman eveneens een ontsteking zat.

Daarvoor zou ik vandaag een wortelkanaalbehandeling krijgen…had ik gedacht!

Bleek dat een van de 2 kanaaltjes te fijn is en bij uitboren het risico geeft dat de wortel verloren raakt. Dus moet er een afspraak gemaakt worden met een andere tandarts, die microscopisch kan werken.

Die afspraak heb ik zojuist gemaakt. Vrijdagmorgen mag ik er al naartoe, moet 305€ meebrengen, waarvan een derde door het ziekenfonds wordt terugbetaald.

Als dan de ontsteking geweken is, moet er een nieuwe kroon op, omdat de oude (slechts vijf jaar oud; kostte toen ruim 600€!)onbruikbaar is.

Ik ben een beetje boos. Boos op die vorige tandarts, die mij de duurste kroon aansmeerde en die niet eens passend heeft geplaatst, waardoor waarschijnlijk die ontsteking veroorzaakt is. Ik had gedacht dat zo’n ding gemakkelijk 20 jaar zou meegaan…Niet dus.

Dit wordt een duur maandje.

Dat gewone leven begon met een ongewone zondag, waarop ik een toneelrepetitie en –voorstelling in de stad had, ter gelegenheid van de cultuurmarkt.
Het ging om dezelfde voorstelling, het multicultureel project “Kleur’n droom”, dat we in mei samen met 4 belgen en 5 allochtonen hadden gemaakt.
Voorbije woensdag hadden we al een repetitie van 3 uur gehad, maar toen ontbrak er alweer eentje, wegens diarrhoea, dus moest er zondag weer helemaal opnieuw begonnen worden.
De voorstelling stelde naar mijn gevoel dan ook niet veel voor en ik heb vriendelijk bedankt voor nog eens een extra optreden op een multicultureel festival in Hasselt, over 2 maanden. Als het na maanden werken geen meerwaarde krijgt, hoeft het voor mij niet meer, dit ondanks het enthousiasme van de niet-belgen , alle goede wil en de vriendschappelijke omgang.
Voor mij was dit geen kwestie van verschillen op maatschappelijk gebied, maar vooral in culturele achtergrond en het grote verschil zat ‘m in het begrijpen waar het bij theater om gaat.
Vergelijk het maar met een tennismatch : er zijn spelregels en er is de ervaring en het spelniveau. Als je spelers tegenover mekaar zet, die niet min of meer aan elkaar gewaagd zijn, krijg je ook geen interessante match.
Het was niet gemakkelijk om “neen” te zeggen op die vraag om het later nog eens te spelen, omdat ik toch wat het gevoel had, dat ik de anderen in de steek liet, maar langs de andere kant was er aanvankelijk gevraagd om enkel die voorstellingen voor de LBC-proclamaties te doen, die van gisteren was  dus al een extraatje.

Toen wij ons ding gedaan hadden en nog een knappe musicalgroep aan het werk hadden gehoord, liep ik met Magda naar de Groenplaats, omdat daar zowat het centrum van de cultuurmarkt was om daar nog wat rond te kijken.  
De hitte van die laatste augustusdag lag als een klamme warme deken over de stad, je kon er over de koppen lopen en het glas witte wijn dat ik onverstandig had gedronken brak me aan alle kanten uit,  dus was het enige waar ik nog naar verlangde : naar huis en in een ligstoel tussen het koele groen de rest van de dag liggen uitpuffen!

Herman was al van 10 uur ’s morgens met de fiets op tocht en zou pas om 9 uur ’s avonds terug thuiskomen.
Tegen die tijd was ik al terug wat bij mijn positieven.

Vandaag is een gewone huishouddag : seffens nog even gaan winkelen, daarna koken, een tweede verwarmingsinstallateur ontvangen die een offerte moet maken voor een nieuwe chauffageketel, want de oude viel vorige week in panne.

Herman werkt nog steeds aan de vernieuwde opbouw van het hangtoilet in de badkamer, zodra dat in orde is moeten we de beschadigde , maar nu droge muur van de slaapkamer herstellen. Rond de vijver moet nog een en ander gebeuren voor de winter, de personenwagen moet binnen voor aanpassing van sleutel en slot en herstelling van de carrosserie en dan zouden we nog graag enkele dagen met de motorhome gaan zwerven…

Het gewone leven, jawel!

.... was er de Breugelcruise met de hele familie.                                      

                     
                       
Een betere dag dan voorbije zaterdag hadden we echt niet kunnen treffen ! Vijf uren voeren we met de Jan Plezier IV over de  zonovergoten Schelde en een stukje van de Rupel, kregen een lekker buffet, zongen, babbelden en deden we -onder de humoristische leiding van Greetje - een grappige quiz : "Ken uw familie", met bekende en minder bekende weetjes over de familieleden. Tot slot moest er aan land nog een afsluitend potje gedronken worden.
Ik heb een grote zucht van verlichting geslaakt na afloop van de vier jubileumfeestdagen, omdat het heel wat werk en kopbrekens meebracht, maar ieder aspect van de hele organisatie is zo prachtig verlopen, dat het allemaal de moeite waard is geweest.
Moeke en Voke gaan hier nog heel dikwijls op terugkomen.
En nu terug naar het gewone leven!

Maandag 25 augustus.

Zussen en broers zijn deze voormiddag feesttentjes gaan opstellen in Moeke en Voke’s tuin, tafels dekken en versieringen aanbrengen, de tap gaan installeren in de garage, allemaal voor de receptie waarop alle bewoners van de straat zijn uitgenodigd. Omdat onze ouders dit jaar niet alleen 60 jaar getrouwd zijn en allebei 85 worden, maar ook omdat zij 50 jaar op dit adres wonen.

Herman en ik moeten pas tegen het begin van de receptie komen om mee te helpen bedienen, want vandaag verjaart ook onze kleine prins, die we in al dat andere feestgedruis niet mogen vergeten. Dus trekken wij eerst nog even naar daar om te feliciteren.

Twee jaar is hij nu; vorig jaar was hij er zich nog niet van bewust, maar nu is het  duidelijk dat hij heel goed snapt wie vandaag de pakjes mag openen !  

Papie laat zich toch nog even verleiden tot mee trampoline-springen, maar we hebben beloofd om in Edegem te gaan helpen, dus moeten we -vroeger dan we willen- afscheid nemen.

Voor het ouderlijk huis staat een tentje : de “kinderbar”, waar drankjes, ijsjes en andere snoepjes voor de kinderen uit de buurt voorzien zijn. Er staat een oven en een koeling van de buurman-hobbytraiteur, die de borrelhapjes voor de volwassenen gereedmaakt. In de openstaande garage bedienen de schoonbroers “den tap” en wij, zussen, gaan rond met al het lekkers, vast en vloeibaar. Het is hindernislopen, want de tuin is niet groot en staat-en zit- vol buren, die gezellig met mekaar babbelen en lachen, het kost ons de grootste moeite om tussen al dat volk te laveren zonder iemand te “dopen” of een plateau om te stoten. Maar iedereen is vrolijk en onze jubilarissen staan daar midden al die drukte te blinken van contentement!

Het ziet ernaar uit dat al die buren blij zijn dat er zo’n gelegenheid is, waarop iedereen op die manier eens kan bijeen komen. Ik moet erkennen dat de verstandhouding in deze straat (48 huizen) wel uitzonderlijk goed is. Er zijn nog slechts weinig koppels over van de oorspronkelijke bewoners, maar samen met de vele jonge gezinnen die er na 50 jaar opnieuw wonen, is het een zeer aangename buurtschap, waarin vanalles wordt georganiseerd door enkele initiatiefnemers,  zoals het straatfeest van vorige zaterdag, dat het slot betekent van de speelstraatmaanden (vakantietijd waarin elke namiddag een deel van de straat voor alle verkeer wordt afgesloten, zodat de kinderen daar ongestoord kunnen spelen).

De mensen bleven tot zeer laat “plakken” en de Achouffe van ’t vat viel bijzonder goed in de smaak.

Als de laatste gasten vertrokken waren, werden tenten, tafels glazen enz…opgeruimd en konden we in de bar/garage onder ons en met kok Peter en zijn vrouw nog blijven nakaarten en lachen. Het was ongelooflijk plezant geweest!

Moeke en Voke waren alweer supercontent en wij navenant!

Eigenlijk hebben deze dagen ons dichter bijeen gebracht en ik besef opnieuw wat een toffe familie ik heb.

Zondag.

We rijden in Dries zijn auto samen naar Edegem : goed op tijd, want de mannen moeten hun nette kleren uit onze auto halen die noodgedwongen daar gebleven was. Dries moet ook nog met Els en Inge repeteren voor het lied “Anders anders” van Herman van Veen,  waarvoor Els een bewerking heeft gemaakt voor 2 gitaren, 1 viool en 1 zangstem (de hare).  Ik hoor hun repetitie met kippenvel aan : de zanglessen hebben mijn petekind duidelijk gevormd en ik sta er ook van te kijken  hoe goed en ongelooflijk vingervlug onze Dries op die gitaar is.

De kerk loopt al vlug behoorlijk vol. Als ik Dario een kusje ga geven, is het eerste wat hij zegt: ‘Mamie pipi doen – sleutel auto wc vallen !’ Frauke en Wout staan erbij te grinniken  : ‘Hij zal uw blog gelezen hebben, zeker?’ plaagt Frauke.

Het wordt een heel persoonlijke misviering,  ook Jade speelt een mooi stukje op dwarsfluit en ik zie Moeke en Voke stralen tijdens de preek, die helemaal op hun maat gemaakt is. Pastoor Heuten kent hen dan ook al heel lang en verwerkte heel veel dingen die wij hem verteld hadden in zijn homilie.

Na afloop rijden we naar hotel De Basiliek voor de receptie. Ongeveer 150 genodigden zijn er, veelal mensen die ik jaren niet meer gezien heb. Uiteraard zijn er ook nogal wat hoogbejaarden bij, zodat ik heel wat medische info te verwerken krijg. Gauw wijzer geworden,  vraag ik niet meer te snel hoe het ermee gaat en hou het veilig bij een verrast “Maar dàt is lang geleden!”. Toch is’t plezant om zo van de ene naar de andere te kunnen lopen en oude vertrouwde gezichten terug te zien. De diashow, die ik samenstelde uit de fotoalbums van Moeke en Voke, krijgt veel belangstelling. De hele namiddag worden de 900 beelden uit hun persoonlijke geschiedenis herhaald. De receptie is goed en overvloedig en mijn ouders zijn overgelukkig met de aanwezigheid van niet alleen lieve vrienden en familieleden, maar ook van nogal wat hoogwaardigheidsbekleders.

En toen kwam het moment van ons Feestlied. We wisten dat Moeke en Voke er op zaten te wachten, er in feite op rekenden dat we “iets zouden doen”(eventjes terzijde gelaten dat we al maanden vanalles “aan het doen” waren) Onze eigenste singer songwriter Inge had een leuk lied gecomponeerd dat door kinderen, klein- en achterkleinkinderen werd gezongen en begeleid met gitaren en accordeon. Aan het slot gaf ieder een witte roos aan Moeke en Voke.

We kregen een dankbaar publiek, dat achteraf vast met een “oorwurm” heeft gezeten, want het refrein van ons lied blijft dagenlang “plakken”.

Voke heeft aansluitend gespeecht : een overzicht van 60 jaar lief en leed…het treffende was, dat het beeldscherm met de diashow vlak naast hem te bekijken was en zeer merkwaardig : de foto’s vulden zijn woorden perfect aan op het moment dat hij het over die personen of voorvallen had ! Zelf was hij zich daar totaal niet van bewust, hij kon ook niet zien wat er vertoond werd, maar als je dit met opzet zo had geregisseerd,  had het nooit mooier kunnen uitkomen.

Naar het einde van de receptie toe, kwam de Fanfare (ons vader is er voorzitter van)  nog een muzikale hulde brengen. Herman en ik dansten met Dario en Maura op de arm mee op de muziek.

Als de laatste gasten vertrokken waren brachten enkele van de kinderen de gelukkige jubilarissen met hun cadeaus en bloemen naar huis. Het feest had voor hen niet beter kunnen zijn. Op mijn vraag of ze niet te moe waren, antwoordden ze dat je niet echt moe wordt, als alles zo perfect en prachtig verloopt.

En morgen(maandag) is er nog een feestdag!

HIP HIP HOERA
VOOR DARIO !!!