|
Zondag.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
We rijden in Dries zijn auto samen naar Edegem : goed op tijd, want de mannen moeten hun nette kleren uit onze auto halen die noodgedwongen daar gebleven was. Dries moet ook nog met Els en Inge repeteren voor het lied Anders anders van Herman van Veen, waarvoor Els een bewerking heeft gemaakt voor 2 gitaren, 1 viool en 1 zangstem (de hare). Ik hoor hun repetitie met kippenvel aan : de zanglessen hebben mijn petekind duidelijk gevormd en ik sta er ook van te kijken hoe goed en ongelooflijk vingervlug onze Dries op die gitaar is.
De kerk loopt al vlug behoorlijk vol. Als ik Dario een kusje ga geven, is het eerste wat hij zegt: Mamie pipi doen sleutel auto wc vallen ! Frauke en Wout staan erbij te grinniken : Hij zal uw blog gelezen hebben, zeker? plaagt Frauke.
Het wordt een heel persoonlijke misviering, ook Jade speelt een mooi stukje op dwarsfluit en ik zie Moeke en Voke stralen tijdens de preek, die helemaal op hun maat gemaakt is. Pastoor Heuten kent hen dan ook al heel lang en verwerkte heel veel dingen die wij hem verteld hadden in zijn homilie.
Na afloop rijden we naar hotel De Basiliek voor de receptie. Ongeveer 150 genodigden zijn er, veelal mensen die ik jaren niet meer gezien heb. Uiteraard zijn er ook nogal wat hoogbejaarden bij, zodat ik heel wat medische info te verwerken krijg. Gauw wijzer geworden, vraag ik niet meer te snel hoe het ermee gaat en hou het veilig bij een verrast Maar dàt is lang geleden!. Toch ist plezant om zo van de ene naar de andere te kunnen lopen en oude vertrouwde gezichten terug te zien. De diashow, die ik samenstelde uit de fotoalbums van Moeke en Voke, krijgt veel belangstelling. De hele namiddag worden de 900 beelden uit hun persoonlijke geschiedenis herhaald. De receptie is goed en overvloedig en mijn ouders zijn overgelukkig met de aanwezigheid van niet alleen lieve vrienden en familieleden, maar ook van nogal wat hoogwaardigheidsbekleders.
En toen kwam het moment van ons Feestlied. We wisten dat Moeke en Voke er op zaten te wachten, er in feite op rekenden dat we iets zouden doen(eventjes terzijde gelaten dat we al maanden vanalles aan het doen waren) Onze eigenste singer songwriter Inge had een leuk lied gecomponeerd dat door kinderen, klein- en achterkleinkinderen werd gezongen en begeleid met gitaren en accordeon. Aan het slot gaf ieder een witte roos aan Moeke en Voke.
We kregen een dankbaar publiek, dat achteraf vast met een oorwurm heeft gezeten, want het refrein van ons lied blijft dagenlang plakken.
Voke heeft aansluitend gespeecht : een overzicht van 60 jaar lief en leed
het treffende was, dat het beeldscherm met de diashow vlak naast hem te bekijken was en zeer merkwaardig : de fotos vulden zijn woorden perfect aan op het moment dat hij het over die personen of voorvallen had ! Zelf was hij zich daar totaal niet van bewust, hij kon ook niet zien wat er vertoond werd, maar als je dit met opzet zo had geregisseerd, had het nooit mooier kunnen uitkomen.
Naar het einde van de receptie toe, kwam de Fanfare (ons vader is er voorzitter van) nog een muzikale hulde brengen. Herman en ik dansten met Dario en Maura op de arm mee op de muziek.
Als de laatste gasten vertrokken waren brachten enkele van de kinderen de gelukkige jubilarissen met hun cadeaus en bloemen naar huis. Het feest had voor hen niet beter kunnen zijn. Op mijn vraag of ze niet te moe waren, antwoordden ze dat je niet echt moe wordt, als alles zo perfect en prachtig verloopt.
En morgen(maandag) is er nog een feestdag!
|
