Met popelend hart stond ik bij de schoolpoort op mijn lieve grote kleindochter te wachten. Haar handje klikte vanzelf in de mijne en als een radio die aangesloten werd op het stroomnet begon ze te tateren.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Zij geniet hier evenveel van als ik, durf ik dan denken.
In de auto moet ik haar wel even intomen, ik ben geen geroutineerd chauffeur en kan mijn aandacht niet verdelen over het verkeer en haar dikke Diddel-kaft. Jaja, ze begrijpt het en houdt haar nieuwe Diddel-plaatjes nog even stilletjes voor zichzelf, tot we in de broodjeszaak aan een tafeltje zitten.
Na het eten rijden we naar Bloemenveld, waar de voorstelling van Oelewapper zal doorgaan. We hebben nog tijd zat voor het begint en blijven in de auto Jades nieuwverworven schatten bewonderen.
De Diddels , Diddelinas en andere figuurtjes, warrelen in alle mogelijke kleuren en geuren voorbij, terwijl Jade blad per blad omslaat en verrukt uitleg geeft over details van dit sprookjeswereldje. Aardbei- rozen- , chocolade- ja zelfs brandlucht komt er vanaf de kleurige prentjes gewaaid en ik beeld me in dat ik tien jaar ben en vind het even verrukkelijk als zij.
Met spijt komen we bij de laatste bladzij, maar dan is het echt de hoogste tijd om binnen te gaan en onze tickets af te halen.
Tot onze verrassing ontmoeten we er neef Lukas met zijn familie, ik ben zo in de war door de plotse confrontatie met de jongste, dat ik twee, drie foute namen brabbel voor ik het goed heb. Siebe (Wietse, Jolle
wat zei ik nog allemaal) houdt er de breedste en begrijpende glimlach bij: Ik ben niet voor niets zijn groottante en misschien denkt hij wel dat ze de codes op de buitendeuren in dit bejaardentehuis er niet voor niks opzetten : voor mensen als ik dus, die af en toe een ferme steek laten vallen
De zaal zit meer dan vol met een aantal rusthuisbewoners, maar ook enkele tientallen kinderen en hun ouders.
Eén acteur en twee muzikanten brengen een heel mooie, grappige, ondeugende en ontroerende voorstelling.
Het is het verhaal van een 10-jarig jongetje, van zijn ouders, oma en vooral opa waarmee hij een innig contact heeft. Het gaat over liefde krijgen en verliezen, over sterk en zwak, over begrip en verdraagzaamheid, vreugde, verdriet en weemoed.
Ondersteund door muziek en zang die soms komisch, soms ontroerend aanvulden, was dit prachtig gespeeld toneel dat iedereen, van zeer jong tot zeer oud, van de eerste tot de laatste seconde moeiteloos kon boeien.
Jammer dat het maar 50 minuten duurde, vond Jade, maar het was precies toch lànger, want er is zoveel in gebeurd
Een aanrader voor wie met zijn kleinkinderen wil gaan kijken! Dit was de première, maar Oelewapper wordt nog in verscheidene bejaardentehuizen in de provincie Antwerpen gespeeld.