|
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Meer dan een week waren we bezig met Feesten, Voorbereiden van feesten en Opruimen na feesten... Geen tijd om te bloggen dus.
Kerstavond waren we traditioneel met de hele bende bij mijn ouders, op enkele uitzonderingen na, zoals onze Dries die tot april in Oostenrijk blijft en degenen die deze avond bij de familie van de partner moesten zijn. Er waren er toch nog een dertigtal om mee te vieren. 
Herman en ik bleven bij Moeke en Voke overnachten om de volgende morgen de grote opruim en afwas weg te werken.
De volgende dag was het Kerst bij ons thuis met de kinderen en kleinkinderen, een heel wat kleiner gezelschap.
Jade bleef een nachtje logeren en de volgende morgen maakten we een stevige winterwandeling, die enig oponthoud ondervond door een onweerstaanbare schommel onderweg en de ontdekking van 2 jonge (wilde?) poesjes bij een afgelegen paardenstal, waarmee Papie zich misschien nog meer amuseerde dan zijn kleindochter.
Na de middag werden we in Laakdal verwacht om het pasgeboren dochtertje van neef Herman en Judith te bezoeken. We bewonderden niet alleen prachtige kleine Sarah, maar ook het gezellige nieuwe huis. Broertje Sander is een leeftijdgenoot van onze Jade en die twee amuseerden zich kostelijk samen. Jade wilde nauwelijks terug naar huis, maar haar meter zou die avond op bezoek komen, dus moesten we wel tijdig vertrekken.
Onder haar enthousiast gebabbel van hoe leuk ze het wel met Sander vond want wij hebben hetzelfde karakter vatten we de rit naar Hemiksem aan, tot Jade ineens in paniek vaststelde dat ze haar lievelingsknuffel vergeten was. Er kwamen zelfs hete tranen bij te pas, dus keerde Papie de auto en reden we de reeds afgelegde kilometers terug om haar witte flodderbeer weer op te pikken.
Stiekem was ik toch een beetje gevleid ook, dat ze zo aan dit beertje gehecht is : ik had hem jaren geleden voor haar ineengeflanst. We waren nog tijdig terug om haar thuis af te leveren.
De volgende dag is in een mist gehuld wat mijn geheugen betreft . Andere jaren vertrekken we dan gewoonlijk naar de Ardennen met vrienden, om daar de jaarovergang samen te maken, maar Herman wilde dit jaar eens gewoon gezellig onder ons tweetjes blijven. Geen sneeuwwandelingen, (al vijf jaar na elkaar gehad!), geen urenlang gezellig kokkerellen in de antieke keuken, niet sleëen en spelen met de jonge kinderen van onze vrienden, niet slapen en douchen in de vrieskou... Het is allemaal heel leuk en we genieten er altijd echt van, maar dit jaar koos mijn lief voor rust en comfort en ik vond dat zelf ook niet slecht. Het moet niet altijd hetzelfde zijn.
Vrijdag bezochten we in het ziekenhuis Hermans oudste zus. Zij woont in Spanje, maar kwam voor de kerstbezoeken naar Belgie, bij haar aankomst werd ze door een longembolie getroffen. Ze is nu gelukkig aan de beterhand en hoopt over drie weken terug naar haar zuiderse thuis te kunnen vertrekken.
Van Brasschaat ging het dan naar Wilrijk, waar we voor een etentje waren uitgenodigd bij dierbare vrienden, die we al zon 36 jaar kennen. Het eten was meer dan voortreffelijk en het gezelschap zo mogelijk nog meer. Hoewel we elkaar hoogstens een paar keer per jaar zien, moet er nooit een drempel genomen worden wanneer we elkaar ontmoeten en dat voelt heel goed.
Zaterdag nog wat boodschappen , wat in huis gerommeld, geknutseld, restjes gegeten, een fikse wandeling gemaakt om toch ook iets gezonds te doen.
Die nacht : geweldige storm en regen. De feesttent van de plaatselijke KLJ schijnt ingestort. Nog een geluk dat het de volgende dag niet is gebeurd, met de verwachte 3000 feestgangers erin!
Zondag met de bus naar Antwerpen, ik neem ze geregeld, maar voor Herman was dat de eerste keer. Terwijl hij een feestzaal moest gaan inspecteren, nam ik de bus naar de kinderen om Jades muts terug te bezorgen, waarin ik een voering had genaaid.
Daarna terug naar t Stad, waar we op de Grote Markt een goeie vette hamburger hebben opgesmuld, naar de verlichting wat zijn gaan kijken en toen ging het terug naar huis, want het nieuwjaarsvuurwerk, dat we eindelijk een keer gingen meemaken, zou niet doorgaan omwille van de storm.
Iets koken zat er thuis niet meer in...geloof het of niet : we zijn een pak friet gaan eten en dat smaakte ons uitstekend.
Bij de TV onderuit gezakt, een flesje champagne gekraakt en een pralineke erbij, meer moest dat echt niet zijn.
Ik heb zelfs als een echte moemoe zitten breien.
2006 was een goed jaar voor ons, als 2007 even mild wordt, zijn wij gelukkige mensen.
Aan mijn lieve blogvrienden nogmaals en zeer van harte : ik wens jullie die zelfde vrede en geluk!
|
