Ergens in die fotoalbums wist ik ze nog zitten : onze eigen koninkjes... Zo fier als een gieter mochten ze bij enkele huizen in onze straat gaan aanbellen, samen met Joke en Marjanneke. De mama's bevonden zich steevast op de achtergrond om een oogje in het zeil te houden.
Zo trokken Wout en Jan er in 1977 op uit om Driekoningen te gaan zingen. De twee kleine meisjes rechts waren onze overbuurtjes
Ongeschminkt zagen de broers er zo uit
Om te vergroten : op foto klikken
Reacties op bericht (2)
04-01-2007
..
Mooie traditie. Ons Axelle is het ook ergens met haar grote zus gaan doen. Tegen het Leuvense aan. Ze had een grote zak vol koeken en snoep. Daar noemt men het koekenzingen (zegt ze). Tot morgen.
04-01-2007 om 12:10
geschreven door Ludovikus
..
ach wat waren onze zoontjes toch lieve schatjes hé...ik krijg er gelijk een krop van in mijn keel. Maar het zijn nog altijd lieve schatjes nietwaar? Trouwens heb ik al gezegd dat ik het krantenartikel over ...wacht efkes, eerst gaan kijken...Jan ! gelezen heb. Prachtige foto's. Beroemde familie worden jullie nog
tot morgen!
Ik ben een vrouw. Paz, de naam die ik kreeg bij mijn geboorte, betekent "vrede". Beter kon ik het mij niet wensen. Herman is de schat waar ik al 43 jaar lief en leed mee deel. Samen kregen wij in die tijdspanne 3 zonen, 2 schoondochters, 2 kleindochters en 1 kleinzoon . Die zijn altijd welkom in ons nest in de rand van Antwerpen. Mensen, theater, natuur en taal staan bovenaan mijn lange lijst van interesses.
tot morgen!
