|
Gisterenmiddag ben ik een nieuwe stemopname voor de natuurfilm gaan maken, waarover ik op mijn blog van 21-11 al schreef.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
De vorige opname is te dof gebleken, door de aanwezigheid van de hond.
Nee, niet Blacky of Pluto waren de schuldige, maar een poot-, staart- en koploos ding : meer bepaald het pluchen geval dat over een microfoon wordt geschoven.
Nu werden het dus opnames zonder hond.
Als we dan toch moesten hernemen, werd tegelijkertijd de tekst nog even aangepast, want alles kan beter!
Zeker voor Leo, die ik vroeger slechts als een minzaam mens en uitstekend garagist kende, maar die bij onze recente nadere kennismaking een absoluut perfectionist en een man van 1001 talenten blijkt te zijn.
En daar sta ik dan met mijn ene talentje...spannend hoor, als je ziet hoe alles bij hem
tot in de puntjes uitgewerkt wordt!
De lieve man komt mij thuis ophalen en we rijden zon 25 kilometer naar zijn eigen woonst, die ik voor het eerst zie de vorige opnames werden op een van de filmlocaties gemaakt.
Onderweg verneem ik dat hij zijn huis, na de lange werkdagen in de garage, eigenhandig heeft gebouwd over een periode van tien jaar.
Als we het domein oprijden word ik met verstomming geslagen : niet alleen de schitterende villa, maar ook de tuin werd eigenhandig door hem aangelegd en blijkt een magnifiek park met zeer oude bomen, vijvers, klaterend beekje, romantisch overgroeid prieel bij het water, zelfs het kippenhok lijkt een afbeelding bij een sprookje...
Het verbaast me dan ook niet meer, dat alle natuuropnames van de film in zijn eigen tuin werden gemaakt.
Als we het huis via de keuken binnengaan, weet ik niet waar ik eerst moet kijken...Dit is een droom!
In de halfronde erker van de crèmekleurige keuken staat een gezellige ronde tafel met gemakkelijke stoelen, vandaar zit je eigenlijk bijna op het terras bij de koi-vijver; onder een overhang staat een crèmegelakte kachel, geflankeerd door twee fauteuils in een lichte betegelde inham, er is een modern kookeiland, meer kasten en laden dan ik kan tellen, een zeer ruime werknis, waar broodoven, magnetron, espressomachine en voorraadkasten staan...
We gaan naar de living, die zelfs met haar reusachtige afmetingen toch nog heel warm en knus aandoet, wat zeker door de gebruikte kleuren (mosterd en wijnrood), de smaakvolle én gezellige meubilering en wanddecoratie komt. Het is gewoonweg tijdloos mooi.
We drinken een kop koffie en bekijken zijn film met de eerder opgenomen tekst en bijgevoegde muziek en natuurgeluiden. Voor mij is dit een schitterend geheel, voor Leo dus nog niet.
Boven heeft hij zijn studio... of atelier... of hobbykamer.
En weer val ik van de ene verbazing in de andere als ik via de grote inkomhal nog maar de trap opga : een helder gelakte en gepatineerde gedraaide trapleuning, dikke houten zuilen op de uithoeken, een overloop met een prachtige vitrine vol boeken, de duplex-kamer van de zoon komt erop uit, die is hypermodern in grijs-blauwe kleuren, met een inox wenteltrap(jaaa...ook zelfgemaakt) naar de mezzanine en heeft een balkon dat uitkijkt op de tuin. Aansluitend is er ook een badkamer.
Ik denk dat de jongen nooit zal willen verhuizen!
In Leos hobbykamer overlopen we de tekstwijzigingen terwijl er op enkele monitors de filmbeelden en technische aanduidingen te volgen zijn, daarna keren we terug naar de living, waar geen enkel geluidje van buiten te horen is. Heel even moet de opname gestaakt worden, als de verwarmingsketel aanslaat en een licht gezoem hoorbaar is, maar voorts zijn we met twee lezingen klaar. Ik voel dat de spanning nu van me afvalt, want de lat ligt hoog en ik wil niet dat zijn perfecte werk door mij zou bedorven worden.
Er volgt nog een gezellige babbel met zijn hartelijke vrouw, die mij terug naar huis voert, terwijl Leo - ik zweer het u, de man blijft verbazen- haar de keuze heeft gelaten : Ga jij koken, zoetje, of zal ik het doen?
Aangezien hij gewoonlijk al kok van dienst is en zij liever met de auto rijdt, gebeurt de taakverdeling navenant.
Dat vind ik prima, zo kan ik onderweg ook nog wat met deze bijzondere vrouw babbelen. Ze kan niet ingaan op mijn uitnodiging om nog even binnen te komen, want de mosselen zullen klaar zijn tegen de tijd dat ze thuiskomt.
Eerlijk gezegd : ik zou ze ook niet laten koud worden!
Bovendien : hierbinnen is het nog niet erg gezellig. De verwarming staat laag want Herman en ik zijn allebei al meerdere uren het huis uit.
Hij is, zoals steeds in deze periode, gaan Driekoningen zingen ten voordele van zijn volkskunstgroep.
t Zal laat worden vannacht.
Toch eens vragen of hij na het succes van dat rozijnenbrood, zich niet aan een casserole mosselen wil wagen.
|
