|
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> Herman moest deze voormiddag een document gaan bezorgen bij Lisette.
Zij woont op een boerderij aan de andere kant van het dorp en we besloten om er samen naartoe te rijden, de auto te parkeren en van daaruit een wandeling te maken.
We mochten inderdaad de auto op het erf laten staan en Lisette wijst lachend naar de nabijgelegen weide, waar één koe en één stier het uitzonderlijk voorrecht mogen genieten om hun natuur te volgen. Blijkt dat het voor deze koe de laatste keer zal zijn om drachtig te worden en als dat mogelijk is, willen deze boeren het hele gebeuren nog eens op de natuurlijke manier laten doorgaan, ipv via de gebruikelijke kunstmatige inseminatie. De stier heeft er duidelijk goesting in, maar voor madam ligt het precies anders... zij hengelt zichtbaar naar een langer voorspel. We zien zijn ongecontroleerde sprongen en wat er daarbij zoal verloren wordt gesproeid. De twee blijven echter langzaam rond elkaar draaien, de koppen tegeneen wrijven, ze likken elkaar aan flanken, billen en intiemere onderdelen, maar echte actie komt er nog niet van, tenminste niet de soort die een kalfje zal opleveren.
Wij staan bij de omheining zachtjes aan te moedigen en aanwijzingen te geven en ineens staken ze hun spel en kijken tegelijkertijd naar ons, ze blijven gewoon staren!
We worden er zowaar beschaamd van en druipen discreet af om te gaan wandelen. Dat kalfje zal zonder ons advies ook wel gemaakt worden.
De zon breekt door en het is prachtig wandelweer.
Het lijkt wel lente! In een van de tuinen zien we zelfs een boom vol roze bloesems.
Als we anderhalf uur later terug bij de boerderij aankomen ligt de stier neer. Koe staat recht en port nog steeds met haar kop tegen de zijne. Zou hij het opgegeven hebben?
Lisette verschijnt aan het venster en ik gebaar dat de stier ligt te slapen, waarop zij naar buiten komt en vertelt dat ze hoopt dat het gelukt is, want deze koe schijnt nogal groot te zijn, daarom hebben haar man en zoon ze in een put gezet, zodat ze wat beter bereikbaar zou zijn.
Aaaah....Dààrom keken die daarstraks zo nadrukkelijk naar ons : ze wilden niet dat wij het afbolden, maar dat wij hem een zetje gaven, natuurlijk!
Ik ben benieuwd naar het resultaat, over 3 weken zien we Lisette terug, dan zal ze wel nieuws hebben.
Deze avond werd traditioneel Verloren Maandag gevierd bij mijn zus en schoonbroer. Dochters Inge en Els, mijn petekind, waren er ook bij.
Zoals gewoonlijk blijft het niet alleen bij een sober worstenbrood of appelbol, maar hebben Jes en Pol er weer een heel menu rond gebreid en bereid. Lekker en buitengewoon gezellig! Herman moet vanavond nog op 2 plaatsen in die buurt gaan driekoningenzingen en het is heerlijk om ook eens alleen onder meisjes te zijn en wat bij te kletsen, terwijl Pol TV kijkt.
Als we rond middernacht thuiskomen komt ons Witteke rustig aanstappen, we vermoeden dat ze een muis of vogel heeft verschalkt, want normaal zou ze heel hongerig miauwend komen aandraven. Ze wandelt stil mee naar binnen, we vullen haar kommetje en zetten het zoals gewoonlijk op het terras, maar ze maakt weinig aanstalten om naar buiten te gaan, uiteindelijk komt ze toch, maar veel eetlust vertoont ze niet.
Die heeft net als wij haar buikje vol, denken we.
|
