|
Gisteren eindelijk heerlijk helder vriesweer!xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
In de voormiddag ben ik met mijn wandelvriendinnen op stap geweest. Zoals gewoonlijk doen we een wandeling van een achttal kilometer door het bos.
Herman werkte verder aan de omgevallen bomen en buiten wat boodschappen (de kettingzaag, cirkelzaag en snijbladen van de hakselaar moeten geslepen worden, maar bij de slijper wordt niet opengedaan) blijven we in en rond het huis.
s Avonds bij het laaiend haardvuur helemaal opgerold in de zetel gezellig naar TV kijken, de winterdons op ons bed gelegd daar was het tot hiertoe te warm voor - en zo goed als onmiddellijk in slaap vallen. Een heerlijk winterse dag was het!
Voor mijn gevoel was ik pas in slaap, wanneer een nijdige Biep! me opschrikt.
Ik kreun Oh neee... want ik weet dat Hermans GSM dit om de zoveel minuten opnieuw gaat doen totdat hij weer opgeladen wordt. Ik kreun ook in de hoop dat Hermans frank zal vallen en hij zijn mobieltje voor de rest van de nacht in de living gaat leggen, maar hij verroert zich niet...
Ik val terug in slaap...
Een kwartier, twintig minuten later....Biep! Nijdig geluid verdomme!... Ik draai me op mijn andere zij en slaap weer in.
Biep! Alsof er een knikker op een marmeren vloer ketst, zo klinkt het...nijdig-kapot-ondraaglijk! Herman slaapt er dwars doorheen.
Ik hoop nog steeds dat hij er iets aan zal doen, maar slaap toch telkens opnieuw in.
Bij de achtste of 10de biep! raast de adrenaline door mijn lijf! Ik spring niet al te zachtzinnig uit bed, loop rond, knip het leeslampje boven zijn kop aan terwijl ik gedempt vloekend Choattenieresèg! (god-enhere-zeg) zijn GSM op zijn nachtkastje vastgrabbel, die liefst door het venster de voortuin zou willen inkeilen, maar hem dan toch veilig ver genoeg in de living ga leggen.
Het lichtje brandt nog als ik de slaapkamer inkom, Herman heeft het dekbed over zijn hoofd getrokken en ronkt stillekens verder.
Het is bijna drie uur...alles in mij is nu klaarwakker en blijft dat tot de ochtend.
Bij t ontbijt vraag ik of hij daar zelf geen last van heeft, van dat hatelijk geluid?
Hij heeft het niet gehoord zegt hij, weet zelfs niets van het lichtje dat ik aanknipte.
Ge hebt hem dan toch zeker wel ingestoken om bij te laden, zoetje? vraagt de olijkerd...
|
