|
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> Gisterenavond hadden wij, Shakers, onze raccord. Letterlijk betekent het woord : verbinding.
In ons geval is een raccord een repetitie tussen twee toneelopvoeringen in, vooral bedoeld om het geheugen te ondersteunen en om het geheel niet een hele week te laten liggen.
Dezelfde avond waren mijn broers en zussen al vanaf zeven uur bij onze ouders uitgenodigd voor de jaarlijkse azaleadrink. Als de vele azaleas in hun tuintje in bloei staan, wordt daar een lekker glaasje op gedronken en meestal ook meer dan één.
Belangrijker dan dat glas, is het feit dat we elkaar daar allemaal weer eens ontmoeten en kunnen bijkletsen.
Onze Hug was verhinderd en ik moest dus ook al vrij snel gaan lopen.
Ik heb getracht een rotvaart in de repetitie te zetten, zodat we met de familie nog wat tijd zouden kunnen doorbrengen.
Om vijf voor tien stonden Herman en ik al terug bij mijn ouders aan de deur. Binnen brandde nog overal licht, maar de autos waren verdwenen.
Door een kier in de gordijnen zag ik moeke naar TV kijken, maar op ons bellen werd niet opengedaan. En geloof me : die bel is er precies een van een brandweerkazerne, zon herrie dat ze maakt! Moeke is zelfs met hoorapparaat nog zeer hardhorig en daarom stond ook de televisie loeihard...zo luid zelfs, dat ze de bel niet hebben gehoord. Even overwogen we nog om op het venster te tikken, om ze nog even dag te zeggen, maar omdat ze daar misschien erg van zouden schrikken, hebben we dat maar gelaten.
Bij onze thuiskomst verwittigt Dries ons, dat er zodadelijk een mooie documentaire op Canvas gaat beginnen. Ervaring heeft ons geleerd dat we op dit uur het einde van zon film meestal niet wakend meemaken, dus besluiten we om in de slaapkamer vanuit bed te gaan kijken.
Als de film enkele minuten loopt, voel ik vlak naast mijn gezicht iets neervallen dat met een droge Tok! op mijn hoofdkussen terechtkomt.
Wat is er gevallen? Zoet, hebt gij iets gezien? We kijken naar de bedbrug boven ons hoofd en naar mijn hoofdkussen.
Herman heeft de plof ook gehoord, maar we zien niet dadelijk iets dat kan losgekomen zijn.
Ik ga rechtop zitten, doe meer licht aan en dan zien we het ....een spin van recordformaat zit pikkezwart en groot, vlak naast mijn hoofdkussen te bekomen van haar sprong.
Hou hem in t oog hé, ik haal iets om hem in te stoppen! (zon monster wou ik op dat moment geen zij of haar noemen, daarvoor was het echt iets te zwaar geschapen).
Dries kijkt op van de tv, als ik de living instorm en zeg dat we onze persoonlijke documentaire aan het beleven zijn in ons bed en ook hij schrikt even van de kanjer die hij daar te zien krijgt. In een wip ben ik terug uit de keuken met een breed glas en een stuk papier om eronder te schuiven.
De dikke zwarte does wordt onder het glas gevangen en tot morgenvroeg veilig in de garage geparkeerd.
Deze morgen had hij al een soort hangmatje gesponnen, waar hij ontspannen in hing.
Ik ben niet bang voor spinnen, verre van!
Maar als dit exemplaar óp mijn gezicht was gevallen in plaats van net ernaast, dan had ik héél misschien toch wel even een discreet klein gilletje geslaakt...... en veel waarschijnlijker nog : een door-merg-en-been-dringende-ijselijke-brandweer-alarmbel-luide gil geslaakt.
|
