|
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Tja...het heeft hier langer stilgelegen dan ik vorige keer kon vermoeden.
Na een leuke laatste Shakersvoorstelling, vertrokken we zondag met onze Nederlandse vrienden naar de Ardennen.
De gekozen bed-and-breakfast in Solwaster beviel ons; vooral het zeer uitgebreide ontbijtbuffet met zelfgemaakte confituren en gebak hield ons geruime tijd genietend aan tafel en we kregen de eerste twee dagen zelfs nog vrij mooi weer,  zodat we prachtige wandelingen langs de riviertjes Statte en Hoëgne konden maken.
Op dinsdag trokken we naar Spa, in de (ijdele) hoop plaatselijke specialiteiten op de markt te kunnen kopen. Omdat daar vooral de gebruikelijke kledingkramen stonden, werden er enkel belgische neuzekes of cuberdons door onze vrienden meegenomen.
Met het glazen treintje dan maar naar boven om de gloednieuwe thermen eens te gaan bekijken...zon relaxkuur met alles erop en eraan staat alvast op mijn verlanglijstje!
Na de middag wilden we nog even de Hoge Venen in, maar we waren nog maar nauwelijks vertrokken of het begon te stortregenen, gelukkig waren we goed voorzien van allerlei regenkledij. Na een poos beginnen de broeken toch nog aan de billen te plakken en de brildragers kregen het hard te verduren : van het unieke landschap kregen ze slechts een troebel onderwaterbeeld. Er was geen andere wandelaar uren in de rondte te bekennen. Wij zottekes, hebben niettemin in weer, wind en water de kleine 3-kilometertour afgemaakt en tróts dat we waren op onze prestatie, hmmm!
Elke avond vonden we een ander heerlijk restaurantje, het was echt feest.
Toen ook voor woensdag volop regen werd voorspeld, besloten we de grotten van Remouchamps te gaan bezichtigen.
En daar is het dus gebeurd... nauwelijks op pad in de grotten, terwijl ik met de gids al wandelend een praatje sla : Zwiep!!!
Daar ga ik...denk ik nog, terwijl ik hard op mijn achterste val, me met beide handen tegenhoudend. Ik voel me stom, want de gids had zopas nog verwittigd om toch vooral de leuningen goed vast te houden, omdat het er erg glad kon zijn. Op de plaats waar ik uitgleed, was evenwel geen leuning. Ondanks mijn loopschoenen met goed antislipprofiel gebeurde het dus toch.
Adam doopt zijn zakdoek in het 6°koude water van de ondergrondse rivier en draait het rond mijn zwellende rechterpols, Tineke doet haar Surinaamse sjaal uit en vormt zo een draagdoek. Ik denk dat mijn pols wat verstuikt is. Herman mag een schriftelijke ongevalsverklaring opstellen,die ik nauwelijks kan ondertekenen en als we daarna nog een wafel gaan eten, snijdt hij de mijne in mooie hapklare  stukjes.
Voor alle zekerheid gaan we als we thuiskomen nog even naar het ziekenhuis...blijkt dat mijn pols toch gebroken is, gelukkig geen verschuiving, dus is er geen operatie nodig. Maar toch : pech...tot half juni in het gips.
Mensen, wat ben ik een onhandige linkse...ik probeer me zo goed als ik kan zelf uit de slag te trekken, maar het valt niet mee. Ik moet mijn Herman voortdurend om hulp vragen en alle huishoudelijke taken uitleggen.
Bojako, de schat, heeft op haar blog al gezegd wat er met me aan de hand was en enkele doodgewone dagelijkse dingen genoemd, die met slechts één linkerhand niet uit te voeren zijn, ik kan er nu al zon honderd andere aan toevoegen.
Gisteren geprobeerd uit te leggen hoe je verse asperges schilt...mijn ventje doet geweldig zijn best, daar niet van, maar sommige zaken leer je maar door ondervinding en oefening.
Ik hoop dat ik op deze manier ook nog leer geduldig worden...
Vanmorgen kreeg ik een lichtere, definitieve gips , ttz, zon polyesterachtig geval. Ik mocht zelfs een kleurtje kiezen! In de aanbieding vandaag : zwart, wit, fuchsia, geel en lichtblauw. Ik koos voor het laatste, heb nog even aan zwart gedacht, maar verworpen omdat die kleur teveel warmte opslorpt als we weer zomer krijgen en daar reken ik op! 13 juni mag het eraf: morgen begint het aftellen.
Ik heb al vaak gedacht aan alleenstaanden met een onbruikbare rechterarm, die was ik bijna vergeten te zeggen- ook nog eens droog moet blijven.
Er zijn veel zaken die ik dus voorlopig niet meer kan doen, maar joepiejee! : het doet nauwelijks pijn en hoewel het typen moeizaam gaat, lukt ook dat wel.
Misschien word ik nu nog wel een vlijtig blogger.
Dank jullie van harte voor alle lieve blijken van medeleven: hier, of op Bojakos blog!
|
