|
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Vrijdagnamidag, tijdens het bosbessen plukken, waarschuwt Herman dat we ons bij thuiskomst op teken moeten inspecteren.
Het is warm en zeer droog in het bos, ik denk dat het er nu wel tekenveilig is.
Thuisgekomen zetten we ons meteen aan het wassen en bereiden van het fruit en vergeten die hele controle.
Zaterdagavond staat Herman in de slaapkamer aandachtig zijn blote flikker af te speuren : Zoeteke, ge moet eens kijken, ik denk dat ik hier een teek heb zitten.
Leesbril, vergrootglas, pincet, toiletpapier en ontsmettingsmiddel worden erbij gehaald.
Is het een braamdoorntje of een teek?
Met het pincet komt het er vrij vlot uit en onder het vergrootglas valt het verdict : t Is een beest!
Ik kan niet snel genoeg uit de kleren gaan, want ik had de avond tevoren al een dorentje uit mijn knieplooi geprutst. Controleer mij ook maar eens goed!
Languit in buiklig op ons bed...Herman slaakt verrukte kreetjes bij elke nieuwe vangst Ja! Nog een! Allez zeg, hoe ist mogelijk, zoveel!
Als ik mijn voorkant ook grondig heb laten behandelen heeft hij in totaal dertien teken uit mijn vel geplukt.
Ik onderwerp hemzelf opnieuw aan een nog zorgvuldiger controle, want mijn ventje is gezegend met een lijf vol kleine donkerbruine moedervlekjes, een perfect camouflagegebied voor zwarte tekenpuntjes.
Nog drie onverlaten vind ik in die puzzel.
Gelukkig is er nog geen enkele gezwollen door het bloedzuigen.
Alles wordt ontsmet en er blijven slechts kleine rode stipjes achter. Nu maar hopen dat er geen bullseyes verschijnen, die op besmetting met Lyme zou duiden.
Eén harde, warme, jeukende bullseye van zon 8 cm doormeter heb ik alvast op mijn linkerbovenarm.
Neen, niet van een tekenbeet, maar van de derde en laatste tetanosvaccinatie die ik donderdagmorgen kreeg.
Zondagochtend begint het eindelijk weg te trekken. Maar tegen tetenos en difterie ben ik nu wèl voor 10 jaar goed beschermd
|
