|
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Vandaag word ik 58 jaar.
Op deze dag heb ik mij altijd een beetje speciaal gevoeld, zo met van die feestelijke kriebelingen, telkens als ik eraan denk dat het mijn dag is.
Toen ik kind was, kwam dat gevoel vooral omdat ik dan met snoepjes mocht tracteren in de klas en de juf een halfuur vroeger stopte met de les om voor te lezen, wat ik heerlijk vond.
Enkele keren heb ik thuis ook een verjaardagsfeestje voor klasvriendinnetjes mogen geven. De cadeautjes die ik van hen kreeg, zaten vaak in van die grote laagjes-verpakkingen, met een kleinigheid tussen ieder laagje. Ik herinner me van mijn tiende verjaardag o.a. een wit plastic rekenmachientje, met 3 draaischijfjes en een prikkertje om die schijfjes te bedienen, héél interessant vond ik dat!
Toen ik naar de middelbare school ging, viel 25 juni altijd vlak na de examens, dus kwam daar nog eens dié grote opluchting bovenop en vaak was het ook precies de dag van de jaarlijkse schoolreis.
Thuis kwam daar natuurlijk nog taart met kaarsjes en Lang-zal-ze-leven bij.
De schoolvakantie stond voor de deur, dat gevoel van verwachting en uitkijken naar alle fijne dingen die me te wachten stonden in de komende zomermaanden, het droeg allemaal bij tot mijn feestelijk gevoel.
Ja, ik ben altijd blij geweest dat ik precies op deze datum jarig ben.
Mijn ardense mama, waarbij ik als jong meisje veel vakanties heb doorgebracht om mijn Franse conversatie te verbeteren, was exact 30 jaar ouder. Onze verjaardagskaarten kruisten elkaar jaarlijks zonder mankeren. Vorig jaar is Nenette enkele dagen voor haar 87ste verjaardag overleden.
Ook mijn tante nonneke, Jolleke, verjaart vandaag. Zij wordt er nu 80 en t is precies nog altijd dezelfde spring-in-t veld als toen ik haar voor het eerst zag, bij haar thuiskomst na 10 jaar in Kongo.
Gisteren waren we met 84 van de 145 nakomelingen van mijn grootouders om haar te vieren op de Joris-dag.
Sedert vier jaar is mijn geboortedatum ook de overlijdensdatum van mijn jongste broer Jan geworden, is dat blije gevoel voor altijd met weemoed vermengd.
Niemand van ons heeft kunnen afscheid nemen, wie had ooit verwacht dat Jan op zijn 43ste alleen in zijn huis, aan een hartstilstand zou bezwijken?
Toen we zijn huurhuisje gingen leegmaken, was de kleine tuin totaal overwoekerd met felgeel Sint-Janskruid, ik behoud dat beeld als zijn afscheidsgroet.
Elk jaar gaan we in deze periode met zussen en broer Hugo naar Bredene, waar onze Jan begraven ligt. We doen het zonder onze partners en het schept een zeer grote verbondendheid. Hoewel we niet elk jaar voltallig zijn (door werk of andere verplichtingen), wordt er dan wél gesms-t met de afwezige.
Ondanks het doel, wordt het toch een vrolijke bedevaart, want buiten het opknappen van Jans graf en plaatsen van verse bloemen, vertellen we hem ook een mop en maken we er nadien een uitstapje met de nodige natjes en droogjes aan zee van. 
Onze bedevaart is ondertussen ruim een week geleden, mijn arm is uit het gips(maar t is nog niet allemaal in orde : ontstekingen, dus nog geen kinesitherapie mogelijk voor die geweken zijn).
Gisteren op het Joris-feest al enkele gelukwensen, cadeautjes en kaarten gekregen en vanmorgen bedacht mijn schat mij met een feestelijk ontbijt. Sms-jes en emails en telefoontjes regenen binnen, fantastisch !
Straks trekken we richting Antwerpen voor noodzakelijke afspraken, maar toch ook om wat te vieren.
|
