|
Elke winter steekt het de kop op : mijn mimosa-moment.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Het overvalt me altijd totaal onverwacht en veroorzaakt een onverklaarbaar groot verlangen om mimosa te zien en te ruiken.
t Is echt een begeerte en ik heb geen idee waar ze vandaan komt.
Die kleine donzige gele bolletjes met de veervormige zachte groene blaadjes en hun boterachtig-zoete geur doen mijn hart opspringen, alleen al door eraan te denken.
Het wekt tegelijkertijd ook steeds het verlangen om naar het zuiden te reizen en ik denk onvermijdelijk aan mijn grootnonkel Nand en tante Jeanne.
Hij was de jongste broer van grootvader, rijk en kinderloos.
Als nonkel Nand en tante Jeanne op bezoek kwamen, brachten ze de geur van chic mee en verhalen over Nice, waar ze ieder voorjaar naartoe reisden. Nonkel en tante schetsten een beeld van Nice en St-Tropez, dat in mijn hoofd waarschijnlijk veel mooier werd, dan het ooit in werkelijkheid is geweest.
Ik zag brede boulevards langs een turquoise zee, palmbomen, vrouwen met luchtige sjaaltjes om hun hoofd, in rode open sportwagens met witte wielvelgen (voor mij het toppunt van chic in de late jaren 50).
Op het strand liepen of lagen Brigitte(s) Bardot in roze of lichtblauw geruite bikinitjes met een gefronst rokje eraan.
Witte barokke hotels, schitterende champagnecoupes in het licht van kristallen luchters, speelkaarten op een groene tafel en muziek van Trenet, Aznavour of Piaf hoorden allemaal bij het betoverende plaatje in mijn fantasiebeeld. En natuurlijk ....mimosa!
Mimosa kende ik aanvankelijk alleen van hun reisbeschrijvingen, ik heb het zelfs nooit gezien voor ik volwassen was, maar toen herkende ik het bloempje direct en werd er dadelijk smoorverliefd op.
Omdat je ze zo zelden in een bloemenzaak vindt, heb ik ze in heel mijn leven nog maar enkele keren in huis gehad.
En toch overspoelt dat overweldigend verlangen naar mimosa mij elke winter wel eens.
Ik geloof dat wanneer iemand mij precies op dàt moment enkele takjes zou geven, ik dat zo onvoorstelbaar romantisch zou vinden dat ik
.eeeeuuu
.wel
.tot héél veel bereid zou zijn.
Vorige zomer zagen we in een grote plantenzaak een mimosaboompje te koop staan. Waarom we het niet gekocht hebben weet ik nog steeds niet
moest je het s winters binnenhalen misschien?(en daar hebben we geen plaats voor) Of was het te duur? Of vond ik uiteindelijk dat het verlangen ernaar, mooier is dan het bezit en wacht ik liever tot iemand me met een boeketje verrast?
Ik weet het niet meer, maar ik denk dat ik dit voorjaar toch nog eens terug naar dat tuincentrum ga kijken.
|
