|
El Saler
We hebben heerlijk geslapen, zo tussen de duinen. Herman heeft zelfs ongezien een douche kunnen nemen op het strand, helemaal in zijn blootje, er was geen kat.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Na het ontbijt vertrekken we naar Valencia om de Ciudad de las Artes y las Ciencias te bezoeken. We parkeren langs de weg en nemen een ticket voor Oceanogràfico en
I-max voorstelling over de Alpen (om 12u30).
Het hele gebouwencomplex is een indrukwekkend geheel van Architect Santiago Calatrava. Alle gebouwen hebben een of andere schelpvorm, er wordt veel gebruik gemaakt van enorme wateroppervlakken. Het water is slechts zeer ondiep, maar ruimtelijk heeft het een groots effect. Er wordt ook veel gebruik gemaakt van blauw geglazuurde mozaïek.
Het themapark over de oceanen en hun bewoners is mooi en zeer interessant. Je loopt vaak onder en tussen de vissen, door de reusachtige aquariums en glazen tunnels .
Van de I-max-voorstelling word ik zoals gewoonlijk misselijk, maar ik sluit af en toe mijn ogen. Ik moet nu toch eens onthouden dat ik voor zoiets geen ticket meer mag kopen, hoe prachtig de film ook.
We gaan middageten in de MacDonalds aan de overkant in het reusachtig shoppingcenter en kopen extra batterijen voor het fototoestel.
De deuren van Oceanogràfico sluiten en we komen om 17u45 terug bij de Marlin.
Ik stel aan de buitenkant vast dat de kabinedeur niet goed in t slot is, maar gelukkig staat de veiligheidsklep erop.
Als we instappen merk ik dat mijn breitas open op het gasfornuis ligt en de kartonnen doos van de GPS op de grond ligt.
Ingebroken!
We zien nog niet direct hoe, maar ik stel vast dat de verjaardagscadeaus die ik de laatste jaren van mijn zussen heb gekregen, verdwenen zijn. Die stonden op het schapje boven ons bed : een Oilily make-uptasje, waarin al mijn make-up en een vol (duur) parfumflesje(cadeau van Herman) en het Bretoens tasje waarin mijn juweeltjes staken. Die juwelen zijn maar fantasietjes, maar de amber oorbelletjes die ik in Riga kocht, het groen-rood halssnoer dat ik vorig jaar van Moeke en Voke voor mijn verjaardag kreeg en lila collier met oorbellen (ook een cadeau)...
Herman had zijn GSM laten liggen, die is natuurlijk ook weg.
Gelukkig had ik de GPS, het fototoestel en mijn eigen telefoon in mijn rugzak mee.
Herman had zijn portefeuille met geld, bankkaarten enz...ook laten liggen, maar die hebben ze gelukkig niet gevonden.
Nu zie ik dat ze via het achterraam zijn binnengebroken : een stuk van de onderrand van het venster is er afgebroken en alles is daar los, maar het kan nog afgesloten worden. Waarschijnlijk zijn ze dan via de kabinedeur willen buitengaan, maar dat kon dus niet door die veiligheidsklep.
We hebben geen aangifte gedaan, het zou een hele rompslomp worden en mijn spulletjes zie ik toch nooit terug.
Ik ben er enkele uren van uit mijn lood geslagen, hoewel het natuurlijk veel erger had kunnen zijn. We maken het voornemen om dit voorval onze vakantie niet te laten bederven, maar het werkt ongewild toch nog een hele poos na.
Ik hoop- misschien tegen beter weten in - dat het voor een arme drommel van een dief, een beetje geholpen heeft en dat mijn dierbare cadeautjes niet gebruikt zijn om in drugs om te zetten.
We rijden tot 21 uur en zetten ons op een parking van een truckersrestaurant, waar we boterhammen eten.
Eerst wil Herman hier blijven overnachten, maar het ligt langsheen de grote weg en eigenlijk is het een privé-parking, dus besluiten we om nog wat te gaan rijden.
Er is evenwel zeer veel vrachtvervoer en helemaal niet prettig om rijden in het donker met al die lichten van de vele tegenliggers, plus veel gatduwers.
Bij Las Casas de Alcanaz rijden we een zijweg in, we zitten vlakbij de zee en dit is een lief vissershaventje met een kleine boulevard. Aan het eind ervan : een braaklandje waar we prima zullen staan.
Nog even een wandeling en wat lezen en schrijven en hopelijk goed slapen.
|
