Woensdag - Port Leucate
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Om 8u10 opgestaan.
Herman was bang dat het pleintje zou vol geparkeerd worden, dus vertrekken we, nog half in nachtkledij van een verlaten parking.

Er stond vannacht een zeer sterke wind die ons huisje deed schudden en het begon ook nog eens te regenen. Ik ben de verluchtingsluiken gaan sluiten, maar heb voorts goed geslapen.
In het dorp kochten we croissants en stokbrood, waarna we even buiten het dorp hebben ontbeten.

Regen – regen – regen...

In Lunel staan we een uur in de file.

We eten voor de kerk van Gallician, waar we om 14u40 terug vertrekken.

We moeten dringend water inslaan.

De Provence in de regen...’t is weer eens wat anders.

Zou wel mooier geweest zijn met zon, want ver kan je nu ook niet kijken.

Als we de Camargue verlaten, de Rhône oversteken,  wordt het eindelijk weer droog.

Ik herken tot mijn plezier de bergketen van de Luberon, met op een kale punt St-Michel-l’Observatoire, de platanendreven en de blauwe luiken aan de vensters.

                                          

We doorkruisen St-Rémy-de-Provence : mooi maar heel druk!

Er zijn volop waterspuiters, maar nergens is er plaats om dichtbij te parkeren met ons groot geval...dan maar verder naar Cavaillon.

In het lieflijke dorpje Goult : een dorpspomp waar we dichtbij kunnen komen!

De watertank wordt volgegoten en ik ga me meteen wassen, heerlijk!

Het is een mooi dorpje, lijkt op Lurs, waar ik jaren geleden een aquarelcursus volgde.
                                      

We maken een kleine wandeling en gaan dan op weg naar Roussillon, zien of we het restaurant van neef Gérard vinden.

Ik telefoneer ook met Huguette,(zus van een schoonzus), die hier dichtbij woont, maar de verbinding verbreekt telkens.

Roussillon dankt zijn naam aan de magnifieke okerkleurige rotsen. Op sommige plaatsen ziet het eruit als Bryce Canyon.

Het wordt wel een hele zoektocht naar Gérard en Annette.

Eerst gaan vragen bij “le petit Auberge”. De uitbater kent hem wel, maar weet niet hoe zijn restaurant heet. We parkeren op een betaalparking, want we mogen met de Marlin niet het dorp in, dus gaan we stappen.

We zien geen restaurant dat een belletje bij ons doet rinkelen. In een snackbar vraag ik nog eens naar Gérard DP en de uitbater belt hem meteen op. Ik hoor hem zeggen “Annette, ma chérie, comment va le mariage?” Heel even denk ik : die zullen toch niet pas getrouwd zijn, maar de man geeft haar meteen aan me door en ik weet niet eens of ze wel Nederlands spreekt, heb haar nog nooit ontmoet!

Als ik haar aan de lijn krijg, begin ik dus maar meteen in het Frans, natuurlijk kent ze me niet, ze geeft Gérard door.

Die moest precies ook even denken, het is dan ook lang geleden. Hij zegt hoe we moeten lopen om bij hem te geraken. Een restaurant heeft hij niet meer, enkel chambres d’hôtes en gekookt wordt er alleen voor speciale gezelschappen.

Het is nog een flinke wandeling, maar na wat fout lopen en eerst bij de ouders van Annette aan te bellen, geraken we er dan toch.

We krijgen een glas wijn aangeboden.

Ze wonen daar prachtig, met zicht over de hele okerkleurige vallei.

Nu horen we dat de twee na 16 jaar samen, dit weekend getrouwd zijn, vandaar die uitroep van de snackbarman!

We feliciteren, babbelen nog wat en na een 20-tal minuten vertrekken we om de tortelduifjes wittebroodsweken te laten vieren. Al acht jaar wonen ze hier, nadat het hotel-restaurant in Ternat verkocht is. En ja, Annette is dus ook een vlaamse.

Wij besluiten om op onze stille parking te overnachten.

Het is hier heerlijk rustig en mooi gelegen. Er staan nog 5 andere motorhomes, maar geen andere autos.

De bakkers zijn nu wel gesloten, we eten toastjes met charcuterie. Op verzoek van Herman maak ik confituur van 2 trossen druiven, voor meer heb ik niet genoeg suiker. Ik hoop dat hij wil opstijven... Zo gaan er niet teveel druiven verloren, we hebben nu nog altijd zo’n 2 à 3 kg over geloof ik.