|
Zaterdag 21 februarixml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Om halftien staat PJ er al om te zeggen dat we van onze laatste dag dat we de huurauto hebben, moeten profiteren en naar Tanah Lot rijden, waar de zeetempel staat.
Onderweg stoppen we nog even bij de kunstenaar die Liefs schilderijen zou klaar hebben. Ze liet hem 2 werken uitvoeren, aan de hand van fotos die ze had meegegeven. Het is niet echt mijn smaak, maar wel goed gedaan. Later zullen we nog een pvc-buis gaan kopen, om de doeken in op te rollen voor de terugvlucht.
 snoepjes van rijstdeeg,rietsuiker en kokosrasp worden verkocht in hoorntjes van bananenblad
We zagen de Tanah Lot tempel alleen aan de buitenzijde, de monniken lieten ons er niet in. We waadden wel door het zeewater om erbij te komen en bij hoog tij geraak je er zelfs helemaal niet.
Bij de onvermijdelijke kraampjes kopen we voor onze kleindochters een wit katoenen geborduurd jurkje.
Dan naar het strand
we huren parasols en ligstoelen. Er staat hier een ruige branding, waarin ik een halfuur ga ploeteren.
PJ en Herman houden het langer vol dan de meisjes.
Ik ga wat liggen lezen en Lief onderhoudt zich levendig met de verkopers allerhande die rond onze ligbedden zwermen.
Na lang onderhandelen koopt ze een zilveren armband voor PJ. Later laat ze haar nagels lakken met bloemmotiefjes, ondertussen gezellig babbelend met de vrouw die haar behandelt.
Ik laat me ook overtuigen, want die nageltjes zien er echt wel schattig uit. Wel kies ik andere kleuren dan Lief, die witte madeliefjes heeft op donkerpaarse achtergrond.
De mijne worden roze met paarse bloempjes en een groen takje. Een half uur prutsen en versieren kost omgerekend 2 .
Tegen vijf uur betrekt het, maar we zijn toch lichtjes verbrand, ondanks crème en parasol. Niet dat we er last zullen van hebben, maar morgen toch wat voorzichtig zijn.
Op een groentemarktje had ik appelsienen en kleine dikke banaantjes gekocht (Lief hielp alweer met het afdingen). Vooral de banaantjes zijn bijzonder lekker : een beetje met fris zuurzoete smaak.
Vanavond tracteerden we de kinderen op een Japans etentje, we hadden al gehoord dat Lief er zo zot van is.
Herman was aanvakelijk een beetje wantrouwig, dacht dat het te kleine porties zouden zijn, maar het tegendeel was waar!
In een mooi restaurant koos Lief een sushi-menu, wij drieën namen tepanyaki (op hete plaat gebakken gerechten) en het was héél, heel lekker en veel.
Tot slot kregen we geflambeerde banaan met ijs, wat een geweldige vlam gaf!
Er kwam nog een Japans koppel op huwelijksreis naast ons zitten, waarmee we een praatje maakten.
Seffens nog wat lezen
ik hoor Herman al naast me ronken, en t is nog maar net half tien voorbij
|
