|
Maandag 23 februari
Na het ontbijt ga ik een uurtje internetten in een soort veranda, vlak naast het zwembad. Een vuil en plakkerig qwerty-klavier nodigt niet echt uit om lang aan te werken, ik heb al moeite om een gewoon mailtje te versturen en besluit om mijn reisverslag pas thuis te bloggen.
xml:namespace prefix = o />
Er komt een jong koppeltje binnen. Ze vragen in t Engels wat mijn plannen zijn voor vandaag. Zelf zijn ze pas aangekomen en zien er wat verloren uit. Ik begrijp het gevoel : als wij hier geen opvang hadden gehad
.
De jongen is van San Diego, California, het meisje is Parisienne, beiden studeren in Singapore, waar ze elkaar leerden kennen en hebben nu een week vakantie. Ik ben blij dat ik hen althans een beetje kan wegwijs maken.
Ik heb allerlei wondjes aan mijn voeten van het stappen, het vocht en de hitte, heb al goed ontsmet, gezalfd en bepleisterd.
Mijn grote schrik is om hier ziek te worden, dus nemen we extra voorzorgen en zijn ook heel voorzichtig dat we steeds goed uitkijken op de hindernissen van voetpaden.
De vele dokters- en tandartspraktijken zien er geen van alle erg fris uit.
 een klein gat in het asfalt wordt gemarkeerd met een tak of boompje
 Op iedere straathoek vind je een altaar. Dagelijks worden hier offers gebracht
We wandelen samen naar Kuta Beach. Hier is het allemaal niet zo netjes. Ook hier kapotte trottoirs, met meterdiepe putten, omhoogstekende stenen en soms totaal ontbrekend voetpad, hoge opstappen
je moet je voeten constant in het oog houden.
Op dit strand ligt bovendien nogal wat kapot glas .
 brommers-brommers-brommers!
In een zijstraat boeken we een dagtour voor 2 naar de vulkaan, ambachtwerkplaatsen en de grote moedertempel van Bali.
Morgenvroeg om 8 uur komen ze ons oppikken.
Bij terugkomst in ons hotel vinden we een nota van Lief, dat PJ vannacht heel ziek was met overgeven en diarree. We meenden hen nog voor te stellen om morgen mee op uitstap te gaan, maar dat zal er nu niet inzitten.
Is hij ongerust omdat zijn pas nog steeds niet in orde is? Vooraleer dat geregeld is kan hij niet terug naar Java of is het omdat Lief overmorgen vertrekt? We merken wel dat hij haar heel erg mist als ze gescheiden zijn.
Misschien heeft hij gewoon iets fout gegeten, maar met zijn gezondheid gaat het al maanden niet zo best.
We moeten afspraken maken voor een volledige checkup als hij in mei terug naar België komt.
Het zet wel een domper op ons verblijf hier, we hopen dat het gauw goed komt met hem. Zelf wil hij er niet over praten.
Herman en ik gaan in een Australisch restaurantje eten.
Ik haal nog eens een miljoentje af, om de uitstap van morgen te betalen.
In de supermarkt kopen we een ijsje en koekjes en nemen nog een duik in het zwembad.
Terug bij onze kamer gekomen, stelt Herman vast dat hij de sleutel niet heeft. Die moet ergens bij het zwembad liggen.
We zoeken en zoeken, maar geen sleutel, ook niet tussen de planten rondom. Herman gaat een dubbel vragen aan de receptie. De receptionist komt nog met een zaklamp meezoeken, maar niets te vinden. Net als hij een dubbel wil halen aan de receptie, roept Herman : Ah, zie dààr! Helemaal in t hoekje van het zwembad!
Herman mag opnieuw het water in, terwijl hij al zo goed als droog was, maar we zijn heel blij dat onze sleutel terecht is, anders moesten we morgenvroeg nog gaan zoeken en ze komen ons al om 8 uur oppikken voor de uitstap.
We kochten in een tweedehandsboekenkraam nog een Nederlandstalige Konsalik(veel keus is er niet, zodoende...), want mijn Dimitri Verhulst was uit en Lief had die graag op terugweg naar huis gelezen. Ik heb nog een oude thriller bij, die Herman al uit heeft.
|
