Vrijdag 27 februarixml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Vandaag is het weer inpakken voor verhuis naar een andere kamer.
Als ik onze paspoorten wil checken en het geld dat in mijn handtas in een afgesloten valies zit, schrik ik hevig : Onze passen en het geld zijn weg!
Ik krijg er de daver van, heel zeker wetend dat ik alles op die plaats had opgeborgen.
Herman zegt dat het niet mogelijk is, dan zou er iets aan die sloten van het valies te zien moeten zijn.
Ik ga de receptie verwittigen. Dit is nooit eerder in hun hotel gebeurd, zegt Roman, hij is zeer verbaasd dat dan ook alles onzichtbaar terug is afgesloten.
Ik beloof met weinig hoop- toch nog eens alles te gaan doorzoeken.
De handtas wordt helemaal ondersteboven leeggekieperd : niks! Hermans valies wordt helemaal terug uitgeladen :Het zal toch niet in uw jasje zitten zeker? vraag ik hem... Jawel hoor!!! Jippiejeee : de 2 paspoorten met het geld ertussen zijn teruggevonden!
We hadden ze vanuit de logische plek van mijn handtas, naar een minder voor de handliggende verstopt, onderin Hermans valies.
Dat waren we allebei vergeten, terwijl we dat toch pas eergisteren heel bewust hadden gedaan. Ik herinnerde mij enkel die eerste bergplaats. Ons verstand draait hier toch niet zoals gewoonlijk. t Komt waarschijnlijk door de warmte.
We krijgen nu een suite op de eerste verdieping, met een tweepersoonsbed en één enkel bed. Even later komt PJ eraan.
Hoera! Zijn paspoort is eindelijk in orde. Hij zal de tickets voor morgen gaan halen en vertrekt met onze passen.
Bij zijn terugkeer stellen we voor dat hij zijn spullen naar hier brengt en bij ons blijft slapen, nu we toch een extra bed hebben.
Want morgenvroeg moeten we al om halfzes vertrekken.
We drinken thee op de kamer en eten de overblijvende muffins van gisteren. Eigenlijk waren de gebakjes niet zo lekker, met slagroom die meer aan stijfgeklopt eiwit deed denken dan aan room.
Omdat Herman de Australische jongens op een trappist wou tracteren, wandelen we de Jl.Legian af, op zoek naar de Belgische bar Manneke Pis.
We hebben ruim 3 km gelopen en willen bijna opgeven, als we het Jazzcafé tenslotte vinden. Ze hebben er van Belgische bieren enkel Hoegaarden en Leffe, het enige dat trouwens nog voorradig is, is de donkere Leffe.
We slaan een praatje met de Brugse uitbaatster :
Ze zijn hier een een goed jaar bezig en met succes. Alleen is de invoer van bier en wijn erg moeilijk, soms komt er niets door van alcohol, vertelt ze.
Wij houden het op een lekker-frisse milkshake en komen straks misschien met de Australiers nog om de Leffe.
Na de hete wandeling doet ons zwembad eens zo goed, zeker op dit uur, nu het grotendeels in de schaduw ligt.
Er komt een berichtje van de optieker binnen : de lenzen zijn gekrast aangekomen en moeten opnieuw geslepen worden. Ze zullen pas volgende week klaar zijn. Typisch, reageert PJ nogal laconiek.
Terwijl Herman met de Australiërs per taxi naar Manneke Pis rijdt om de Leffe te gaan proeven, betaal ik intussen onze hotelrekening, plus een extra nacht voor PJ en regel het vervoer naar de luchthaven.
Als ik vertel dat we half volgende week waarschijnlijk terugkomen, zegt de Bazin, dat ik haar dan moet bellen en dat ze ons gratis zal komen oppikken.
Vanavond gaan wij met ons 3 bij Sheppys (Australisch eethuisje) eten.
Morgenvroeg om 5 uur op!
|