Maandag 2 maartxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Vandaag staat het bezoek aan de fabriek op het programma. Het is helder weer en zeer heet, niet ideaal om daar in de fabriek rond te lopen, want het is er bloedheet. Het zweet breekt met aan alle kanten uit en dan moet ik er nog niet eens werken.

Het eerste wat ik zie is een schattig Z-vormig zeteltje, dat uit resthout gemaakt is. Ik vind het zeer origineel en mooi, de verschillende kleurschakeringen van het teak komen er goed tot uiting.
 Z-zetel, een ontwerp van PJ !

 Ook deze terraszetel is PJ's design
 de houtschuurders zijn allen vrouwen

Tot onze verrassing blijkt dit een ontwerp van PJ te zijn!

In de namiddag moet er door Nick een groot bedrag van de bank worden gehaald. We wachten op het strand, in het Palm beach hotel tot er bericht komt dat alles in orde is.

Deze keer gaan we dan toch zwemmen. In het méér dan badwarme water geraken we aan de praat met Helga, echtgenote van de Duitse ingenieur-manager van de te bouwen elektriciteitscentrale. Zij is afkomstig van München en heeft omwille van de job van haar man al overal ter wereld gewoond.

Ook de jarige Bernard-Bunny-Brunel, een jazzmuzikant uit Los Angeles is een vlotte babbelaar. Hij is hier om muziekinstrumenten te laten bouwen, maar ook omdat zijn astrologe, Signe Quinn, hem heeft gezegd hierheen te komen op zijn 59^ste verjaardag.

Toen ik Bunny Brunel bij terugkomst in België googelde, stelde ik vast dat hij een echte beroemdheid in de jazzwereld is. Heb ik toch een halve dag – zijn verjaardag nog wel! – met een ster zitten babbelen zeker!

Wanneer het stilaan naar zonsondergang gaat, vraag ik Louis(die dat al eerder had aangeboden) of we naar zijn huis in opbouw kunnen gaan zien, dat hier wat verder langs het strand moet liggen.

Louis moet op bericht van de bank wachten, maar zijn vrouw Sari gaat mee en we doen’t met de auto.

Het is een mooi, groot, overwegend houten huis op een reusachtig terrein. We gaan de voorlopige trappen naar de verdieping op, waar enkel wat losse planken over de balken liggen. Ik was nieuwsgierig om dit huis te zien, maar nu ook wel heel bang, om hierboven over dat grove rooster te lopen!

Het uitzicht zal evenwel grandioos zijn vanuit deze living, met 180° zicht op zee!

We zien de roze-paars verkleurende hemel bij zonsondergang…en NU wil ik héél gauw weg, want in het pikkedonker geraak je hier niet heelhuids af!

Weer werd er hier veel geconsumeerd. Niet door ons : ik wacht tot we terug in Semarang zijn om te eten, helaas wist ik niet dat we hier zó lang zouden blijven hangen.

Wanneer de muggen beginnen te steken, besluit Nick aan terugkeren te denken. Om het eufemistisch uit te drukken : hij is enigszins boven zijn theewater en ik veronderstel dat de terugrit naar Semarang niet altijd op deze manier verloopt J. Thuisgekomen trekt hij naar boven en we zien hem vandaag niet meer terug.

Om half elf zijn we terug en Herman en ik rijden met PJ naar Pizzahut.

Iets over de Indonesische poezen : die hebben hier allemaal een misvormde staart : een kreuk erin, een stompje met een krul…ik zag er veel en geen enkele was normaal, ook niet op Bali. Het zijn ook stuk voor stuk zeer magere scharminkeltjes, nog dunner dan ons Witteke op ’t laatst en ze hebben een zeer klein kopje. Europese katten zien er beslist aantrekkelijker uit.