|
Zondag 8 maart en maandag 9 maartxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Voor ons vertrek wandelen we naar Jalan Padma, om het bruin lederen rugzakje te kopen, dat we vrijdag gezien hadden. We moeten wat zoeken vooraleer we het kleine atelier Bali Bella terugvinden.
Vandaag zit er een jongen aan het tafeltje. Ik probeer uit te leggen dat we vorige keer een prijs hadden bedongen via zijn baas en de verkoopster. Na tevergeefs zijn baas bellen, kijkt hij in een register en zegt : 340.000 Rph yesterday, Okay!
en ik kan mijn mooie rugzakje (er past perfect een a4-toneelbrochure in!) meenemen.
Terug in ons hotel is het inpakken geblazen en reiskleding aantrekken.
We betalen onze hotelrekening en installeren ons nog een poos op de vrij koele receptie-veranda.
Om kwart over één, een half uur te vroeg, is onze taxi er al. Madam Hotel rijdt zelf ook mee. Ze neemt afscheid van ons alsof we familie waren. Van Sari, het jonge meisje aan de receptie moet ik Lief veel groeten overmaken.
In de luchthaven hebben we tijd zat, we gaan nog iets eten en met onze laatste roepias kopen we nog een pakje koffie (Bali Gold
mmm!)
Leddiiies en gennelmèn, make shoe yo sea-bell ies faashion! klinkt het door de luidsprekers en stipt om 16u15 gaan we de lucht in.
We hebben 3 stoelen voor ons 2 : fijn! Kunnen we seffens wat liggen.
Om 18 uur klappen de TV-schermpjes open. Ik zet even de koptelefoon op. Autos rammen elkaar een ravijn in en de overwinnaar rijdt een soort tunnel binnen, waarna die achter hem sluit
James Bond, denk ik, hoewel deze held eruit ziet als Poetin; en jawel : Quantum of Solace wordt over het scherm gerold. Dit moet de nieuwste 007 zijn, met acteur nummer elvendertig als de huidige James Bond. Al de rest ziet er dezelfde zever uit als altijd. Zelfs Herman zet zijn headphone niet op, terwijl hij lang geleden een echte fan was. t Kan natuurlijk ook zijn, dat hij meer interesse heeft voor het mooie chinese stewardessje dat het eten begint te serveren.
Half zeven en de zon begint onder te gaan
Onder ons zien we een groep eilanden : de Filippijnen?
Er brandt geen enkel lichtje, zoveel onbewoonde eilanden nog
ze zijn nochtans niet echt klein.
Om 21u30 komen we aan in Taipei : grote stad! Veel lichtjes, héél propere, rustige luchthavengebouwen, wat een groot contrast vormt met Indonesië.
We moeten hier meer dan twee uur opvullen en beginnen door de zeer kalme gangen te wandelen. Er zijn verscheidene tentoonstellingsruimten met grote fotos en voorwerpen van Taiwan, heel mooi voorgesteld. Ik denk dat dit een zeer mooi eiland is. Het is hier al merkbaar koeler dan op Bali.
Je kan hier gratis internetten en ik maak er een halfuurtje gebruik van.
Dat was wel wat zoeken : de startpagina was de chinese Yahoo. Dit was het enige woord dat ik herkende
moest dus hier en daar klikken op al die vreemde tekens, tot ik in de mail geraakte, eens dat gelukt, kon ik mijn post nazien en even facebooken.
Om vijf voor middernacht stijgen we op voor onze tweede vlucht van 14 uur. Helaas zitten we met 3 op een rij, dus is er geen kans om even te liggen. Voor ons ligt een vrouw over 3 zetels
Weeeeii! t Is niet eerlijk
De eerste uren verlopen nogal hobbelig en ik voel me mottig.
Na een viertal uren vliegen komt er wat inwendige paniek opzetten : ik hou dat hier niet uit!...Ik speur rond, maar over alle ongebruikte stoelen ligt allang iemand uitgestrekt. Naast ons zit een hoffelijke jonge chinees, maar die wil je natuurlijk niet voortdurend laten opstaan om jou even de benen te laten strekken.
Alle mogelijke houdingen worden uitgeprobeerd. Het gewatteerd dekentje bedekt mijn schaamteloze posities. Ik lig onderuit in de zetel, mijn benen languit omhoog tegen de rugleuning van de vorige rij, dan weer een beetje op mijn zij, knieën opgetrokken en voeten op mijn klaptafel. Even doet dat deugd, maar auw! Mijn poep en rug!
Ik bekijk de aangrijpende film Changeling met Angelina Jolie en volg verder de voortgang van onze vlucht.
Het eten smaakt me niet, mijn maag ligt overhoop en ik raak nauwelijks wat aan.
Zon 3 uur voor aankomst voel ik me wat beter. Zo te zien gaan we tijdig in Parijs landen en als we onze bagage nu ook nog snel kunnen ophalen, geraken we hopelijk nog op de TGV .
We moeten drie kwartier wachten op onze bagage, dat wordt spannend!!! Dan de shuttle nemen om van terminal1 naar 2 te geraken
We rennen-rennen-rennen
het TGV perron is leeg!!!! We kijken bedremmeld rond en zien hem al een eind verder staan, weer hollen met de valiezen -gelukkig hebben we er elk maar één- en kunnen nog net op tijd in het voorste rijtuig springen.
Het scheelde geen 5 seconden!
Terwijl de trein al rijdt, sleuren wij onze valiezen door het smalle gangpad van wagon 1 naar wagon 8, waar we eindelijk kunnen neerploffen in een zo goed als leeg treinstel.
De lucht is blauw en het uitzicht op het rustige Franse landschap doet ons goed. Tot onze verrassing zien we nog kleine plekjes sneeuw in de berm liggen.
Vanop de trein bellen we Leo, die met onze auto naar Brussel zou komen om ons op te pikken.
De arme man doet er dankzij de files ruim anderhalf uur langer over om vanuit Oud-Turnhout tot in Brussel bij het station te geraken, dan wij vanuit Parijs.
De GSM gebruikt hij alleen om te antwoorden, en we willen hem niet afjagen terwijl hij in het verkeer zit, dus staan wij de hele tijd beleefd te verkleumen op het stationsplein.
Het is een welkom gezicht, als hij er eindelijk aankomt, met onze als nieuw herstelde auto!
Nadat we Leo bij hem thuis hebben afgezet kunnen we eindelijk naar ons eigen huisje.
Als ik daar de gordijnen van de living openschuif krijgen we een schitterend welkom : in onze tuin staan een paar honderd krokussen in bloei!
Zó blij dat we terug thuis zijn !!!!
|
