Ik had hier graag de 2 hartveroverende filmpjes van Maura’s eerste stapjes geplaatst, maar ondanks alle advies en hulp, slaag ik daar niet in. Haar mama heeft ze zonder problemen op facebook kunnen plaatsen, waar ik ze kon kopiëren, maar zij noch ik kunnen ergens een code ontwaren, waardoor het in mijn blog kan geplakt worden…zucht…ik hoop dat het me eerstdaags nog op een of andere manier lukt.

Minder goed nieuws is, dat Moeke tijdens de vakantie in Spanje in het ziekenhuis moest opgenomen worden, omwille van een hevig schommelende suikerspiegel. Alles is momenteel wel onder controle en voke en zij komen morgen, op het normaal voorziene tijdstip terug.

Wij zijn allemaal nogal erg geschrokken. Het besef dat een mens op ruim 85-jarige leeftijd wel erg kwetsbaar wordt, is ineens pijnlijk duidelijk geworden.

Moeke voelt zich nu wel helemaal OK, maar wordt nog tot de laatste dag in Spanje in het ziekenhuis opgevolgd. Voor Voke zijn het zeer bange en stresserende dagen geweest. Hij prees de bijstand van de OKRA-begeleider en van het ziekenfonds en kliniek, maar desondanks moet hij zich toch verloren en eenzaam gevoeld hebben.

Vooral het feit dat hij zich in een vreemd land bevond en niet in zijn moedertaal geholpen kon worden scheen een zware hindernis.  

Morgenavond komen ze terug naar huis en we hopen maar dat er dan weer een gezonde periode mag aanbreken.

Die aanval in Spanje was trouwens niet de eerste…zelf zijn wij er nog nooit getuige van geweest, maar Voke, die dit al enkele keren meemaakte, dacht telkens dat Moeke het niet zou halen. Het vreemde is, dat zijzelf niets van het gebeurde weet.

Het valt aan te nemen dat hij door zijn aanwezigheid en tijdig ingrijpen haar al enkele keren het leven heeft gered, maar telkens zelf van schrik een grote mentale klap moet incasseren.

Herman is deze namiddag gaan accordeon spelen : populaire deuntjes voor een rusthuis en woensdag mag hij dat nog eens gaan herhalen.

Ik vertrek seffens met de bus naar de stad om nadien samen met hem een schoonbroer gaan bezoeken die in het ziekenhuis herstelt van een hartoperatie. ’t Was een zware ingreep, maar alles is daar naar wens verlopen en Bob stelt het goed.

Als we tijd hebben, eten we nog vlug een hap voor we naar de afscheidsviering van een kennis uit de volksdans- en theaterwereld gaan. De laatste jaren hadden wij met Rob nog slechts sporadisch contact, maar ik heb hem nooit anders dan vriendelijk en als een opgewekte, drukke babbelaar gekend. Als je dan plots verneemt dat hij op 62- jarige leeftijd sterft is dat hoedanook een schok. Zijn zoon en ex-vrouw staan ons nader en daarom willen wij hen bij dit afscheid ook steunen.

Hopelijk morgen wat positiever nieuws…