|
Zolang ik het me kan herinneren was mijn verjaardag iets om naar uit te kijken.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Ik voelde mij altijd speciaal en zat reeds dagen van tevoren met vlinders in mijn buik, vol blije voorpret.
Dit jaar verliep de nadering van deze dag anders.
Voor de allereerste keer in mijn leven vond ik Het Getal raar en niet bij mij passen. Als ik aan een vrouw van zestig denk, heb ik daar een beeld van en dit beeld viel niet samen met hoe ik mezelf zie.
Dat was dus even slikken , beeld bijstellen en
Mezelf realiseren dat ik inderdaad in de ogen van jongeren een oude vrouw ben en dat ik daar potverdekke blij moet om zijn, omdat ik
1) hier al 60 jaar als een overwegend gezond en gelukkig mens mag rondlopen.
2) omringd ben door heel liefhebbende familie en vrienden, die mij nemen zoals ik ben.
En daarom verwachtte ik voor deze speciale verjaardag in stilte een verrassingsfeestje, waarvoor ik zelf eens geen poot zou moeten uitsteken
Hoe dichter die verjaardag naderde, hoe duidelijker het werd dat een lui feestje er voor bibi niet inzat, ik voelde hoe mijn ventje onrustig werd omdat hij mijn stille wens wel aanvoelde, maar blijkbaar niet geïnspireerd geraakte.
En toen sloeg mijn popelen om : in teleurstelling en later in boosheid om mijn eigen kinderachtige houding. Want ouder worden is geen prestatie, waarom zou je daar een feest voor verdienen? Ik vond mezelf helemaal dat fantastisch mens niet meer, waarvoor ik mij af en toe wel eens durf houden :oops: en gleed in een miniem dipje.
Ik wilde geen feest meer.
Tot precies een week geleden. In de weersvoorspellingen op de radio, werd gezegd dat het vanaf half deze week echt zou gaan zomeren en ineens was daar die klik!
Zoetje, zal ik de familie en enkele vrienden en buren uitnodigen voor een hapje en een drink op mijn verjaardag? Het wordt mooi weer en we kunnen er een tuinfeestje van maken.
Herman was direct akkoord, dus vlogen we er samen in : sms-en en telefoneren, waarop aanstonds de eerste bevestigingen binnenkwamen. We waren vertrokken!
Natuurlijk waren er enkele mensen die me na aan het hart liggen, die reeds eerdere afspraken hadden, of niet in het land waren, maar ik was overgelukkig met diegenen die gisteren de moeite namen om op een doordeweekse avond naar hier te komen om mee te vieren.
Een lui feest is het voor mij niet geworden, want ondanks alle hulp van Herman, Frauke en Wout kon ik niet veel zitten babbelen met mijn lieve gasten, maar toch vond ik het een heerlijk feest.
Iedereen had wel een geschikte gesprekspartner, het weer was ideaal ( we konden van zeven tot halftwaalf buiten blijven), de tuin zag er feestelijk uit en de hapjes en drankjes werden zeer gesmaakt.
k ben ontzettend dankbaar voor iedereen die erbij kon zijn, voor de lieve wensen en cadeaus en voor de super-de-super-verrassing van manlief, kinderen, ouders en zussen, die samenlegden voor
.
Een eigen laptop! Mijn eigen lappie!!!!!
Sapperdeboere, daar heb ik al zoooo lang van gedroomd, maar vond dat een veel te grote en te dure luxe-uitgave
.En toch en toch
. Ik kan het nog niet helemaal geloven en moet nog veel onderzoeken en ontdekken, er zit nog allerlei bij, o.a. een bakske waarmee je zelfs TV ontvangst kan hebben van Eén en Canvas : schitterend voor als we met de motorhome op trot zijn!
Wout heeft er een heel stuk van de feestavond voor opgeofferd om al vanalles te installeren, de schat.
Dat maakt dat ik vanavond, nu de opruim van de feestelijkheden achter de rug is, zalig op het terras dit blogje zit te schrijven.
Hèhè, zestig worden valt wel mee!
|
