|
Dit zijn zalige dagen , zei Herman afgelopen week.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
En ja, we tellen echt wel onze zegeningen, want het had heel anders kunnen lopen.
Slechts een paar uren nadat ik mijn laatste blogje had geplaatst, kreeg hij een hartinfarct : iets waarvan wij dachten dat het ons nooit zou overkomen. In één klap veranderde onze wereld.
De luttele minuten dat wij op de hulpdiensten moesten wachten waren zeer bevreemdend. Herman had pijn en verloor even het bewustzijn, terwijl hij in die stille warme nacht op de oprijlaan lag, het leek alsof er niemand anders op de wereld was dan wij twee. Terwijl ik hem rustig probeerde bij te houden en gerust te stellen raasde mijn eigen hart als gek en door mijn hoofd bleef de gedachte spoken dat dit niet echt gebeurde.
Gelukkig was de MUG er zeer vlug om de eerste zorgen toe te dienen en werd hij naar het plaatselijk ziekenhuis vervoerd. In overleg met een cardioloog in Antwerpen, waarheen het electrocardiogram was gefaxt, brachten ze Herman een half uur later naar het Middelheim ziekenhuis, waar een katheterisatie werd uitgevoerd en een stent geplaatst.
Het waren enkele zeer bange uren, maar om drie uur die nacht mocht ik mijn ventje eindelijk terug zien en die voelde zich al dadelijk bijzonder goed.
Nog steeds met de bibber, maar toch geweldig opgelucht kon ik terug naar huis rijden. Zondagnacht 6 juli tussen 3 en 4 uur reed ik heel alleen van Antwerpen naar de kempen. Geen énkel voertuig heb ik op die 30 kilometer tegengekomen, wat het gevoel van bevreemding nog vergrootte. Toen ik langzaam onze straat indraaide, sprong een opgeschrikte ree vanuit de struiken en huppelde haastig naar de tuin aan de overkant. Dat beeld maakte me rustig en blij.
Van slapen kwam die nacht echter niets terecht; ik lag te piekeren hoe ik het aan onze jongens moest vertellen en op welke manier aan mijn ouders, zonder dat ze teveel zouden schrikken.
Zon manier bestaat dus niet : hoe voorzichtig ook verteld, wie je het naast staat schrikt zich toch altijd rot.
Gelukkig kon ik algauw melden dat alle vooruitzichten naar omstandigheden zeer goed waren. Er is weinig schade aan het hart toegebracht en Herman voelt zich opperbest.
Wij hebben een zeer rustige maand doorgebracht, met af en toe een bezoekje, veel sympathiebetuigingen en soms onverwachte hartelijke telefoons en kaarten van mensen die het vernamen en waarvan je niet direct dacht te horen. Onze lieve Hollandse vrienden kwamen zelfs in een voor hen zeer drukke periode helemaal 220 km zuidelijker om Herman beterschap te wensen.
Onze pleegzoon telefoneerde en mailde herhaaldelijk zeer bezorgd en betrokken vanuit Canada en vooral de steun en het meeleven van Wout, Frauke en de kleinkinderen heeft ons geweldig veel deugd gedaan.
Vanaf de eerste dag thuis zijn we met kleine wandelingen en fietstoertjes begonnen en morgen mag Herman met de revalidatieoefeningen starten. Die gaan driemaal per week door in het ziekenhuis. Augustus zal dus nog een thuis-maand worden, maar we hopen in september er weer met de motorhome op uit te kunnen trekken. Tot zijn grote spijt heeft hij deze zomer door het hartinfarct zijn geliefde Europeade in Litouwen moeten missen : een heel jaar naar iets toewerken en dan op het laatste moment alles uit handen moeten geven doet pijn, maar hij troost zich met de gedachte dat er hopelijk nog heel veel Europeades voor hem in de toekomst liggen.
Mits de nodige medicatie en aangepast dieet moet hij weer helemaal de oude worden; of beter : eigenlijk is hij dat al. Wij hebben alleszins het volste vertrouwen dat alles nu goed is.
Ik bekwaam me in de dieetkeuken en die bevalt mijn ventje uitstekend! Een groot verschil is, dat we rood vlees gebannen hebben, en één keer op twee vis eten. Ook heb ik al met vleesvervangers als quorn en tofu geëxperimenteerd en dat valt best mee. We genieten van elke maaltijd, die deze maand al heel vaak buiten kon genuttigd worden.
Gisteren is hij voor het eerst weer een hele dag in Brussel gaan vergaderen, zonder dat ik er als chaperonne bijliep(en thuis toch een beetje ongerust op zijn terugkeer wachtte), dus mogen we aannemen dat hij helemaal terug op het goede oude spoor zit.
Nu nog even die schrik helemaal kwijt geraken
|
