|
Een mens moet ergens de blogdraad terug opnemenxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Toegeven Paz : je zit altijd met een tikje wroeging wanneer je je blog verwaarloost. Tot er weer iemand aan je oren komt trekken, je wakker schudt, aanport
Zo is het al meermaals gebeurd en als ik dan uiteindelijk terug aan het schrijven geraak, voel ik me opgelucht.
Het is net als met brieven schrijven. Dat deed ik vroeger veel en graag : ik had verscheidene buitenlandse pennenvrienden en elke keer als ik een brief naar de post had gebracht was ik opgelucht en tevreden. Vol verwachting keek ik steeds uit naar een nieuwe brief van mijn correspondenten en eens die was aangekomen en gelezen herbegon de kwelling : ik moet nog schrijven, ik moet nog antwoorden
Iedere dag uitstel woog op mijn geweten, hoewel ik toch steeds binnen de maand een brief stuurde. Vaker schrijven zou trouwens te duur geweest zijn : die brieven per luchtpost naar het buitenland verzenden kostte veel geld voor een tiener met twintig frank zakgeld per week.
Tegenwoordig wordt mijn correspondentie hoofdzakelijk per e-mail gevoerd en ze kost niks, behalve dan wat tijd. Brieven tracht ik dan ook zo snel mogelijk te beantwoorden.
Mijn blog, dat is wat anders
Het gevoel dat ik het moet blijven onderhouden is er wel, ik doe het trouwens dolgraag eens ik bezig ben, maar die drùk
en soms niet weten waarover schrijven omdat er zovéél gebeurt
Maar kijk : ik ben al flink aan t zagen en klagen, t is een begin!
|
