|
Vanochtend was het gras al berijmd en buiten voelde het behoorlijk fris aan.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Het werd een heerlijke herfstdag : koel en zonnig! Perfect weer voor een fikse boswandeling en die maakte ik deze namiddag.
Negen weken geleden liet ik mijn conditie testen in de fit-mobiel van het ziekenfonds. De resultaten vertelden dat ik net boven die van de gemiddelde Belg uitkom. Toen kreeg ik een trainingsprogramma voorgeschreven om lijf en leden naar een nog beter niveau te tillen. De negende week (van tien) is nu ingezet en ik doe trouw mijn oefeningen : om de andere dag minimum 30 minuten stevig stappen of fietsen in een welbepaalde hartslagzone.
Zo ook vandaag
Ik geniet van de stevige wandeling en laat mijn kop uitwaaien, terwijl ik mijn hartslagmeter in de gaten houd. Om bij het wandelen tussen 112 en 127 hartslagen per minuut te halen moet je verdraaid snel marcheren.
Wat een zaligheid toch, dat ik maar ons straatje hoef uit te lopen om in het bos te geraken! Halfweg mijn wandeling besluit ik om de officiële weg te verlaten en een paadje te nemen dat eigenlijk alleen toegankelijk is onder begeleiding van een natuurgids. Ik deed het al eerder en op weekdagen zie je er geen levende ziel. Omdat ik er alleen loop, hoop ik dieren te ontmoeten, maar niks
Tien minuten marcheer ik al zonder verrassingen en ineens bekruipt me in dat zonnig bos een beetje angst : stel dat er iemand met slechte bedoelingen zou wachten, of achter me aankomen
geen kat die me hier zou horen of hulp kunnen bieden
Ik kijk naar het pad achter mij en om me heen en merk dat het op die manier niet moeilijk is om mijn hartslag hoog genoeg te houden! Toch kan ik me nog verbazen over de afwezigheid van bosdieren. Net wanneer ik die bedenking maak, vliegt plots een viertal meter voor mij een fazant op en bij een poeltje zie ik sporen van reeën in het slijk.
Ik nader de grotere bosweg maar mijn pad wordt versperd door een tractor met aanhanger. Drie boerenmensen trachten een stier vanuit de weide in de wagen te drijven, met lage ooos en sussende geluiden. Ik wacht maar heel stil om het beest niet af te leiden of de boeren in gevaar te brengen. Ook de koeien moeten nadien in de wagen, het is geen sinecure en zeker niet zonder gevaar. Al ziet zon koe er log en vriendelijk uit, als zon kolos van 500 kilo op je af komt gedenderd ga je best een stapje opzij. Ik zie dat deze mensen echt op hun hoede zijn en maar goed ook! Dat gaat hier nog wel even duren, dus loop ik via de greppel om de tractor heen en kom tweehonderd meter verder opnieuw in de meer bewandelde wereld.
Eén uur en drie minuten, mag ik op mijn trainingsblad invullen. De vijf minuten stier-kijken heb ik braafjes afgetrokken!
|
