De 20^ste verjaardag van de val van de muur die Duitsland in tweeën deelde, gaat niet ongemerkt voorbij. Elke dag van deze week is er wel ergens een documentaire, praatprogramma of film te zien die deze historische gebeurtenis herdenkt.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Een prachtige, pakkende film die op Canvas reeds werd uitgezonden en zaterdag a.s. op Nederland 2 te zien is om 22u40 : “Das Leben der Anderen”…niet te missen!!!

Wij hebben zo onze eigen herinneringen aan het falen van het communistisch systeem.

In het voorjaar van 1989 verliet op zijn eerste reis naar het Westen een piepjonge Roemeense dekofficier zijn schip, zonder identiteitspapieren(die moesten aan boord blijven) en met slechts een paar duizend frank op zak. Vastbesloten om iets van zijn leven te maken in een “kapitalistisch” land liep hij het Antwerps stadscentrum in en keerde nooit terug naar zijn schip. Vanaf dan werd hij als een deserteur beschouwd. De staat had immers zijn (militaire) opleiding betaald en zijn moeder zou voor de gevolgen van zijn vlucht zwaar boeten.

Door omstandigheden - die ik enkele jaren geleden al eens op mijn blog vermeldde(zie mijn archief 10 februari 2006) – leerden wij Adrian kennen en werd hij in ons gezin opgenomen.

Toen het nieuws en de beelden van de val van de Berlijnse muur op TV werden getoond, waren wij allen aan de buis gekluisterd. Natuurlijk was dit gebeuren onderwerp van al onze gesprekken! Wij durfden luidop hopen dat het Ceaucescuregime nu wellicht ook aan het wankelen zou gaan, maar Adrian geloofde daar niets van : “Roemenië is iets héél apart, zei hij, daar wankelt het systeem nog in geen honderd jaar”

Nauwelijks 2 maanden later zagen wij de omwenteling in Roemenië gebeuren en weer zaten wij in ons vredig salon als gebiologeerd naar de oorlogsbeelden op TV te kijken, samen met Adrian en Narcis, een vriend van hem, die tijdens de Kerstdagen met zijn schip in Antwerpen was en bij ons bleef overnachten. Narcis was twee weken eerder uit Roemenië vertrokken  en toen was daar nog niets van onrust te merken. Die Kerstmis was wel heel speciaal voor hen, maar ook voor ons.

De jonge mannen konden hun ogen en oren niet geloven…Adrian durfde nauwelijks geloven dat hij voortaan zijn moeder zonder afgeluisterd te worden kon telefoneren in haar appartement, dat er vrij verkeer buiten de grenzen mogelijk was, om nog maar te zwijgen over de moord op de dictator en zijn vrouw…

Narcis is gewoon teruggevaren en trouwde enkele jaren later met zijn verloofde in Constantza. Wij hebben die bruiloft bijgewoond en enkele weken rondgereisd door Roemenië.

Adrian bleef nog enkele maanden bij ons wonen en is geëmigreerd naar Canada, waar hij na verscheidene tijdelijke jobs een carrière in de IT sector heeft uitgebouwd. Hij is al jaren Canadees staatsburger en wij bellen en mailen elkaar zeer regelmatig. Ook Narcis is enkele jaren later samen met zijn vrouw naar Canada uitgeweken en neemt nog af en toe contact met ons op.

Deze historische verjaardag doet ons heel intens terugdenken aan een periode die voor ons gezin toch wel ingrijpend en verrijkend was, omdat wij geconfronteerd werden met een wereld – nieteens zo veraf- waarin  wantrouwen, onvrijheid en grote tekorten het dagelijks leven uitmaakten en het contrast met ons eigen comfortabele vrije leven.